பதிவுலகிற்குப் புதுமுகமாய் நுழைந்து ஒருசில நண்பர்களுக்கு மட்டுமே நான் பரிச்சயமாகியிருந்த ஆரம்ப காலத்தில் குழந்தைகள் தினத்தன்று ஒரு பதிவிட்டு அதைத் தொடரும்படி என் நட்புகள் ஐவரை வேண்டியிருந்தேன். புதியவன் அழைச்சிருக்கானேன்னு அலட்சியப்படுத்தாம நண்பர்கள் தொடர்ந்து எழுதினாங்க. அந்தத் தொடர் சங்கிலியைத் தொடரத் தொடர எனக்கு மேலும் மேலும் நிறைய நட்புகள் கிடைத்தன. நிறையப் பேருக்கு என்னோட ல்டசணமும்(!) தெரிஞ்சு, ஏதோ கிறுக்கி ஒப்பேத்துதே இந்தப் புள்ளன்னு படிக்கவும் கமெண்ட் போடவும் ஆரம்பிச்சாங்க. அதுக்கப்புறம் யாரும் தொடர் பதிவுகள் எழுதலை. என்னையும் எழுதக் கூப்பிடலை. இப்ப என்னோட தங்கச்சி (காணாமல்போன கனவுகள்) ராஜி ‘முதல் கம்ப்யூட்டர் அனுபவம்’ பத்தி தொடர் பதிவா எழுதச் சொல்லி அழைச்சிருக்காங்க. கொஞ்ச நாளைக்கு ப்ளாஷ்பேக்கி உங்களைல்லாம் படுத்த வேணாம்னு நான் நினைச்சாலும் விதி வலியது... என் தங்கை ரூபத்துல வந்து மாட்டிவிட்ருச்சு உங்களை. ஹா... ஹா...!
காரைக்குடி அழகப்பர் கலைக் கல்லூரியில பொருளாதாரப் பட்டம் வாங்கினதும் எங்க சொந்த ஊரான மதுரைக்கு குடும்பத்தோட ஷிப்ட் ஆகிட்டோம். அங்க டைப்ரைட்டிங், ஷார்ட் ஹேண்ட் எல்லாம் கத்துக்கிட்டு, காலையில டைப்ரைட்டிங் இன்ஸ்ட்ரக்டராகவும், மாலையில சர்க்குலேஷன் லைப்ரரி ஓனராகவும் நான் சம்பாதிச்சுக்கிட்டு நல்ல வேலை கிடைக்குமான்னு அப்ளிகேஷனா போட்டுத் தள்ளிட்டிருந்த காலம் அது. வருஷம் ஞாபகமில்ல... (ஞாபகமிருந்தாலும் சொல்ல மாட்டோம்ல... வயசக் கண்டுபிடிச்சுருவீங்க!). கம்ப்யூட்டர்ன்னு ஒண்ணு உலகத்துல இருக்குதுன்ற அளவுக்குத்தான் அப்பத் தெரியும். நாம டைப்ரைட்டர்ல விரல வெச்சா ஹை ஸ்பீடைத் தாண்டி ஹைஹைஸ்பீடுன்னு எதுவும் கிடையாதான்னு கேட்டுக்கிட்டு துடிப்பா இருந்த பீரியட் அது.
அந்த நேரத்துலதான் என் அத்தை பையன் ஸ்ரீதரன் என் வாழ்க்கையத் திசை திருப்பி விட்டான். (என்னைவிட அஞ்சு வயசு மூத்தவனை நியாயமா அண்ணான்னுதான் கூப்பிடணும். சின்ன வயசுலருந்து கூடவே வளர்ந்து ஃப்ரண்டாவே பழகிட்டதால ‘அவன் இவன்’ தான்!) கனரா பாங்க்ல வேலை பாத்துட்டிருந்த அவன், ஒரு நாள் காலைல வீட்டுக்கு வந்து, ‘‘டவுன்ஹால் ரோட்ல ப்ளியாடிஸ் (Pleades)ன்னு ஒரு கம்ப்யூட்டர் சென்டர் இருக்கு. (அந்தப் பேருக்கு நட்சத்திரக் கூட்டம்னு அர்த்தமாம்) அங்க டைப்பிங் நல்லாத் தெரிஞ்ச ஆள் வேணும்னு என் ஃப்ரெண்டு சொன்னான். அவன் அந்தக கம்பெனில ஒரு பார்ட்னர். சாலமன்னு பேரு. அவன் பேரைச் சொன்னாலே சேத்துக்குவாங்க. உடனே போய்ப் பாருடா...’’ன்னான். அடியேனும் என் இருசக்கர வாகனத்தை (சைக்கிள்தான்... ஹி... ஹி...) கிளப்பி உடனே டவுன்ஹால் ரோடுக்கு விரைந்தேன்.
‘ப்ளியாடிஸ்’க்குள் நுழைந்ததும் அங்கிருந்த மூன்று பேரில் உயரமாய், அகன்ற நெற்றியுடன், முயல் போலப் பல்லுடன் இருந்த ஒரு நபர், ‘‘என்ன வேணும்...? யார் நீங்க?’’ன்னாரு. ஸ்ரீதரன் என்கிட்ட பேசினதை அப்படியே கிளிப்பிள்ளையா ஒப்பிச்சேன். ‘‘வாங்க... இந்த மாசம் பூரா காலேஜ் டெஸர்டேஷன் (Dessertaion) வொர்க் நிறைய வரும். கம்ப்யூட்டர்ல டைப் பண்ணி இன்னிக்கு ப்ராக்டிஸ் பண்ணிக்குங்க. நாளைலருந்து வொர்க் பண்ணலாம்’’ என்று விட்டு ஒரு குறைந்த தொகையை சம்பளமாகத் தருவதாகச் சொன்னார். (வேறு வழியின்றி) நான் ஒப்புக் கொண்டதும் கம்ப்யூட்டரிடம் என்னை அழைத்துச் சென்றார். வரிசையாய் டி.வி. பெட்டிகள் போல நான்கைந்து இருந்தன. எதிரில் ஒரு கீபோர்ட் இருந்தது. சேரில் அமரச் சொல்லி, ‘‘இந்த கீ போர்டில் டைப் பண்ணினால் கம்ப்யூட்டர் ஸ்கிரீனில் தெரியும்’’ என்றார்.
அடுத்து அவர் பேசும் முன்னாடி நான் குறுக்கிட்டு ஸ்கிரீனைக் காட்டினேன். ‘‘இதான் கம்ப்யூட்டரா ஸார்...? கறுப்பு ஸ்கிரீனா இருக்குதே...?’’ என்றேன்- அப்போது கலர் மானிட்டர்கள் புழக்கத்தில் வந்திருக்கவில்லை என்பதும் அது Monochrome மானிட்டர் என்பதும் எனக்குத் தெரியாதாகையால்! ‘‘ஐயோ... இந்தா இருக்கு பாருங்க... இதான் சி.பி.யூ. அதாவது கம்ப்யூட்டர்... இது மானிட்டருங்க...’’ என்றார் விஷ். (விஷ்வநாதன் என்று அவர் சொன்ன பெயரை இப்படித்தான் சுருக்கிக் கூப்பிட்டார்கள்). கம்ப்யூட்டர் என்றால் ஏதோ மிகப் பெரியதான ஒரு மிஷின் என்று அதுநாள்வரை என் கற்பனையில் இருந்தது. ஒரு டப்பாவை நிற்க வைத்தது போல சின்னதாகக் காட்சியளித்த இந்தச் சின்ன வஸ்துதான் கம்ப்யூட்டரா? என வியப்புடன் பார்த்தேன். பிறகு வேர்ட் ஸ்டார் என்ற மென்பொருளை எப்படித் திறக்க வேண்டும், புதிய ஃபைலை எப்படி ஓபன் செய்வது என்றெல்லாம் அவர் ஒருமுறை ‘டெமோ’ செய்து காண்பித்தார். பின் ஒரு புத்தகத்தை என்னிடம் கொடுத்து, ‘‘இதை டைப் பண்ணுங்க’’ என்றுவிட்டு அந்த அறையை ஒட்டி முன் அறையிலிருந்த அவரின் சேரில் சென்று அமர்ந்தார்.
அந்த நேரத்துலதான் என் அத்தை பையன் ஸ்ரீதரன் என் வாழ்க்கையத் திசை திருப்பி விட்டான். (என்னைவிட அஞ்சு வயசு மூத்தவனை நியாயமா அண்ணான்னுதான் கூப்பிடணும். சின்ன வயசுலருந்து கூடவே வளர்ந்து ஃப்ரண்டாவே பழகிட்டதால ‘அவன் இவன்’ தான்!) கனரா பாங்க்ல வேலை பாத்துட்டிருந்த அவன், ஒரு நாள் காலைல வீட்டுக்கு வந்து, ‘‘டவுன்ஹால் ரோட்ல ப்ளியாடிஸ் (Pleades)ன்னு ஒரு கம்ப்யூட்டர் சென்டர் இருக்கு. (அந்தப் பேருக்கு நட்சத்திரக் கூட்டம்னு அர்த்தமாம்) அங்க டைப்பிங் நல்லாத் தெரிஞ்ச ஆள் வேணும்னு என் ஃப்ரெண்டு சொன்னான். அவன் அந்தக கம்பெனில ஒரு பார்ட்னர். சாலமன்னு பேரு. அவன் பேரைச் சொன்னாலே சேத்துக்குவாங்க. உடனே போய்ப் பாருடா...’’ன்னான். அடியேனும் என் இருசக்கர வாகனத்தை (சைக்கிள்தான்... ஹி... ஹி...) கிளப்பி உடனே டவுன்ஹால் ரோடுக்கு விரைந்தேன்.
‘ப்ளியாடிஸ்’க்குள் நுழைந்ததும் அங்கிருந்த மூன்று பேரில் உயரமாய், அகன்ற நெற்றியுடன், முயல் போலப் பல்லுடன் இருந்த ஒரு நபர், ‘‘என்ன வேணும்...? யார் நீங்க?’’ன்னாரு. ஸ்ரீதரன் என்கிட்ட பேசினதை அப்படியே கிளிப்பிள்ளையா ஒப்பிச்சேன். ‘‘வாங்க... இந்த மாசம் பூரா காலேஜ் டெஸர்டேஷன் (Dessertaion) வொர்க் நிறைய வரும். கம்ப்யூட்டர்ல டைப் பண்ணி இன்னிக்கு ப்ராக்டிஸ் பண்ணிக்குங்க. நாளைலருந்து வொர்க் பண்ணலாம்’’ என்று விட்டு ஒரு குறைந்த தொகையை சம்பளமாகத் தருவதாகச் சொன்னார். (வேறு வழியின்றி) நான் ஒப்புக் கொண்டதும் கம்ப்யூட்டரிடம் என்னை அழைத்துச் சென்றார். வரிசையாய் டி.வி. பெட்டிகள் போல நான்கைந்து இருந்தன. எதிரில் ஒரு கீபோர்ட் இருந்தது. சேரில் அமரச் சொல்லி, ‘‘இந்த கீ போர்டில் டைப் பண்ணினால் கம்ப்யூட்டர் ஸ்கிரீனில் தெரியும்’’ என்றார்.
அடுத்து அவர் பேசும் முன்னாடி நான் குறுக்கிட்டு ஸ்கிரீனைக் காட்டினேன். ‘‘இதான் கம்ப்யூட்டரா ஸார்...? கறுப்பு ஸ்கிரீனா இருக்குதே...?’’ என்றேன்- அப்போது கலர் மானிட்டர்கள் புழக்கத்தில் வந்திருக்கவில்லை என்பதும் அது Monochrome மானிட்டர் என்பதும் எனக்குத் தெரியாதாகையால்! ‘‘ஐயோ... இந்தா இருக்கு பாருங்க... இதான் சி.பி.யூ. அதாவது கம்ப்யூட்டர்... இது மானிட்டருங்க...’’ என்றார் விஷ். (விஷ்வநாதன் என்று அவர் சொன்ன பெயரை இப்படித்தான் சுருக்கிக் கூப்பிட்டார்கள்). கம்ப்யூட்டர் என்றால் ஏதோ மிகப் பெரியதான ஒரு மிஷின் என்று அதுநாள்வரை என் கற்பனையில் இருந்தது. ஒரு டப்பாவை நிற்க வைத்தது போல சின்னதாகக் காட்சியளித்த இந்தச் சின்ன வஸ்துதான் கம்ப்யூட்டரா? என வியப்புடன் பார்த்தேன். பிறகு வேர்ட் ஸ்டார் என்ற மென்பொருளை எப்படித் திறக்க வேண்டும், புதிய ஃபைலை எப்படி ஓபன் செய்வது என்றெல்லாம் அவர் ஒருமுறை ‘டெமோ’ செய்து காண்பித்தார். பின் ஒரு புத்தகத்தை என்னிடம் கொடுத்து, ‘‘இதை டைப் பண்ணுங்க’’ என்றுவிட்டு அந்த அறையை ஒட்டி முன் அறையிலிருந்த அவரின் சேரில் சென்று அமர்ந்தார்.
டைப்ரைட்டரில் ஹார்ட் டச் கொடுத்து அடித்தால்தான் பேப்பரில் இம்ப்ரஷன் தெளிவாக விழும் என்பதால் அப்படியே பழகியிருந்தவன் நான். தடதடவென்று அசுர வேகத்தில் டைப்ப ஆரம்பித்தேன். நாலு வரிகள் டைப்பி முடிப்பதற்குள் விஷ்க் விஷ்க்கென்று வேகமாக ஓடிவந்தார் விஷ். ‘‘வெளியில அஸ்பெஷ்டாஸ் ஷீட்ல தடதடன்னு மழை பேஞ்சா வர்ற மாதிரி சவுண்ட் கேக்குது. என்னான்னு பாக்கலாம்னு வந்தா இங்க கீபோர்ட்ல குதிரை ஓட்டிட்டிருக்கீங்க... இதை டைப்ரைட்டர் மாதிரி இவ்வளவு வேகமா, ஃபாஸ்டா தட்டக்கூடாதுங்க கணேஷ். மெல்லவே டைப் பண்ணுங்க...’’ என்றார்! கூடவே அந்த குறுகிய நேரத்திற்குள் நான் ஐந்தாறு வரிகளை கடந்து விட்டிருந்ததை ஆச்சரியமாகவும் பார்த்துவிட்டு வெளியே போனார். போனாரா...? போனவரால் நிம்மதியாக சேரில் உட்கார முடியவில்லை. விட்டேனா நான்? ‘‘ஸாஆஆஆர்’’ என்று சத்தமாக நான் அலறியதைக் கேட்டு மீண்டும் விழுந்தடித்து உள்ளே ஓடிவந்தார் விஷ், ‘‘என்னாச்சு...?’’ என்றபடி.
‘‘பாருங்க ஸார்... டைப் பண்ணிட்டே இருந்தேன். திடீர்னு நடுவுல டைப்படிச்சதெல்லாம் காணாமப் போய்டுச்சு. வேற ஏதோ தெரியுது...’’ என்றேன். அவர் பார்த்துவிட்டு, ‘‘எஸ்கேப் கீயத் தட்டிருக்கீங்க. இதோ பாருங்க... மறுபடி அதே கீயைத் தட்டினா சரியாய்டும்’’ என்று தட்டினார். நான் டைப் செய்து கொண்டிருந்த இடத்தில் கர்ஸர் வந்து நின்றது இப்போது. ‘‘ஹப்பாடா’’ என்று பெருமூச்சு விட்டேன். ‘‘ஸேவ் பண்ணீங்களா?’’ என்றார். ‘‘அதெல்லாம் காலைலயே பண்ணிட்டேன் ஸார்...’’ என்று தாடையைத் தடவிக் காண்பித்தேன். ‘‘அடராமா... ஷேவ் இல்ல ஸார்... ஸேவ்... நீங்க அடிக்கறதையெல்லாம் அப்பப்ப கன்ட்ரோல் கே + எஸ் கீயை அடிச்சா... இதோ பாருங்க... இதுக்குப் பேரு ஃப்ளாப்பி (கறுப்பாக சதுரமாக இருந்த ஒரு வஸ்துவைக் காட்டினார்). இதுல நீங்க டைப் பண்றது ஸேவ் ஆயிடும். அப்புறம் எப்ப வேணா எடுத்து ப்ரிண்ட் போட்டுக்கலாம்’’ என்று பொறுமையாக விளக்கி, ஃபைலை ஸேவ் செய்து காட்டினார். எங்க அப்பாலிக்கா நகர்ந்து போனா இவன் மறுபடி குண்டக்க மண்டக்க ஏதாவது பண்ணிட்டு கூவுவானோன்னு பயந்துக்கிட்டு, மத்யானம் வரைக்கும் கூடவே இருந்தாரு. லன்ச் டயம் வந்ததும், ‘‘ஓகே கணேஷ்... இப்படித்தான் கம்ப்யூட்டர்ல வொர்க் பண்ணணும். நாளைக்கு காலைலேர்ந்து வேலைக்கு வந்திடுங்க...’’ என்று வடை கொடுத்து, ச்சே... விடை கொடுத்து அனுப்பி வைத்தார்.
-இதாங்க கம்ப்யூட்டரை நானும் என்னை கம்ப்யூட்டரும் சந்திச்ச முதல் அனுபவம். அதுக்கப்புறம் ப்ரொபேஷனரியா டி.வி.எஸ்.ல ஆறு மாசம் இருந்தப்ப இன்னும் கொஞ்சம் கம்ப்யூ்ட்டர் கத்துக்கிட்டு - முக்கியமா ‘பாரதி’ ஸாப்ட்வேர்ல தமிழ் டைப் பண்ண பழகிட்டு - அங்கருந்து விலகினதும் தினமலர்ல சேர்ந்து... எங்கங்கியோ இடம் மாறி... நாளது தேதி வரைக்கும் கம்ப்யூட்டரோடதான் மல்லுக்கட்டிட்டிருக்கேன். புதுசு புதுசா ஸ்பீடான கம்ப்யூட்டர்களும், புதுப்புது சாஃப்ட்வேர்களும் வர வர என்னை அதுக்கேத்த மாதிரி அப்டேட் பண்ணிட்டேதான் இதுகூடவே ட்ராவல் பண்றேன். மதுரையில அன்னிக்கு என்னைப் பிடிச்ச கம்ப்யூட்டர் விட மாட்டேங்குது. கிட்டத்தட்ட கம்ப்யூட்டர் கூட பொண்டாட்டி மாதிரிதான் போலருக்கு... ஒருநாள் தாலி கட்டினதும் லைஃப் பூரா விடாத வொய்ஃப் மாதிரி, ஒரு நாள் நான் அதைத் தொட்டதுக்கு அது என்னை விடாம வாழ்நாள் பூராவும் பிடிச்சுக்கிட்டதுன்னா... என்னத்தச் சொல்ல... ஹி... ஹி... ஹி...!
ரைட்டு...! இப்ப இந்த ரிலே போஸ்ட்டைத் தொடர, தங்களோட ‘முதல் கம்ப்யூட்டர் அனுபவம்’ பத்திச் சொல்ல ஐந்து பேரை நான் மாட்டிவிட வேண்டிய கட்டத்துக்கு வந்தாச்சு... அந்த பஞ்ச பாண்டவர்கள்....
1. சிறுகதை, தொடர்கதை, பயணக்கட்டுரைன்னு எல்லா ஏரியாவுலயும் அசால்ட்டா சிக்ஸர் அடிக்கற... திடங்கொண்டு போராடற நம்ம சீனு!
2. ‘சந்திரமண்டலத்துல போய் இறங்கினாலும் அங்க ஒரு நாயர் டீக்கடை வெச்சிருப்பாரு’ன்னு சொல்வாங்க. அதுமாதிரி புதுசா ஒருத்தர் இன்னிக்கு ப்ளாக் எழுத ஆரம்பிச்சாலும் இவரோட கமெண்ட் இருக்கும். அவர்... நண்பர் திண்டுக்கல் தனபாலன்!
3. இவங்க கவிதை எழுதுவாங்க, அழகா சிறுகதை எழுதுவாங்க, நெடுநல்வாடையை எளிய தமிழ்ல தருவாங்க, இப்படி எந்த விஷயம் எழுதினாலும் அசத்தற எழுத்துக்களுக்குச் சொந்தக்கார(ரி)ங்க.... என் ஃப்ரெண்ட் கீதமஞ்சரி!
4. ‘எளிமையான கிராமத்தான்’ அப்படின்னு தன்னைச் சொல்லிக்குவாரு இவரு. ஆனா மருத்துவம், கவிதை, நாட்டுநடப்புன்னு பொளந்து கட்டறதப் பாத்தா... கிராமத்தான்தானா?ன்னு நமக்கே டவுட்டு வந்துரும். நண்பன்.... சங்கவி! (சதீஷ்)
5. இவரு ரொம்பச் சாதுவா இருப்பாரு... என்ன எழுதறாரு, எப்ப எழுதறாருன்னே தெரியாது, ஆனாலும் அசத்தலா எழுதறவரு... அதெல்லாத்தையும் விட முக்கியமா... திண்டுக்கல் தனபாலனுக்கு அடுத்தபடி நிறையத் தளங்கள்ல கருத்திடற தங்கத் தளபதி... நண்பர் ‘எங்கள் ப்ளாக்’ ஸ்ரீராம்!
இந்த ஐவரும் என் வேண்டுகோளை ஏற்று தங்களின் கம்ப்யூட்டருடனான தங்களின் ‘முதல்’ அனுபவங்களைப் பகிர்ந்து தொடரை சுவாரஸ்யமாக்கும்படி பணிவன்புடன் வேண்டி விரும்பிக் கேட்டுக் கொள்கிறேன். கூடவே மறக்காம அவங்களும் அஞ்சு பேரை மாட்டி விடணும்ங்கற விஷயத்தையும் ஞாபகப்... படுத்திக்கறேன்! ஹி... ஹி...!
‘‘பாருங்க ஸார்... டைப் பண்ணிட்டே இருந்தேன். திடீர்னு நடுவுல டைப்படிச்சதெல்லாம் காணாமப் போய்டுச்சு. வேற ஏதோ தெரியுது...’’ என்றேன். அவர் பார்த்துவிட்டு, ‘‘எஸ்கேப் கீயத் தட்டிருக்கீங்க. இதோ பாருங்க... மறுபடி அதே கீயைத் தட்டினா சரியாய்டும்’’ என்று தட்டினார். நான் டைப் செய்து கொண்டிருந்த இடத்தில் கர்ஸர் வந்து நின்றது இப்போது. ‘‘ஹப்பாடா’’ என்று பெருமூச்சு விட்டேன். ‘‘ஸேவ் பண்ணீங்களா?’’ என்றார். ‘‘அதெல்லாம் காலைலயே பண்ணிட்டேன் ஸார்...’’ என்று தாடையைத் தடவிக் காண்பித்தேன். ‘‘அடராமா... ஷேவ் இல்ல ஸார்... ஸேவ்... நீங்க அடிக்கறதையெல்லாம் அப்பப்ப கன்ட்ரோல் கே + எஸ் கீயை அடிச்சா... இதோ பாருங்க... இதுக்குப் பேரு ஃப்ளாப்பி (கறுப்பாக சதுரமாக இருந்த ஒரு வஸ்துவைக் காட்டினார்). இதுல நீங்க டைப் பண்றது ஸேவ் ஆயிடும். அப்புறம் எப்ப வேணா எடுத்து ப்ரிண்ட் போட்டுக்கலாம்’’ என்று பொறுமையாக விளக்கி, ஃபைலை ஸேவ் செய்து காட்டினார். எங்க அப்பாலிக்கா நகர்ந்து போனா இவன் மறுபடி குண்டக்க மண்டக்க ஏதாவது பண்ணிட்டு கூவுவானோன்னு பயந்துக்கிட்டு, மத்யானம் வரைக்கும் கூடவே இருந்தாரு. லன்ச் டயம் வந்ததும், ‘‘ஓகே கணேஷ்... இப்படித்தான் கம்ப்யூட்டர்ல வொர்க் பண்ணணும். நாளைக்கு காலைலேர்ந்து வேலைக்கு வந்திடுங்க...’’ என்று வடை கொடுத்து, ச்சே... விடை கொடுத்து அனுப்பி வைத்தார்.
-இதாங்க கம்ப்யூட்டரை நானும் என்னை கம்ப்யூட்டரும் சந்திச்ச முதல் அனுபவம். அதுக்கப்புறம் ப்ரொபேஷனரியா டி.வி.எஸ்.ல ஆறு மாசம் இருந்தப்ப இன்னும் கொஞ்சம் கம்ப்யூ்ட்டர் கத்துக்கிட்டு - முக்கியமா ‘பாரதி’ ஸாப்ட்வேர்ல தமிழ் டைப் பண்ண பழகிட்டு - அங்கருந்து விலகினதும் தினமலர்ல சேர்ந்து... எங்கங்கியோ இடம் மாறி... நாளது தேதி வரைக்கும் கம்ப்யூட்டரோடதான் மல்லுக்கட்டிட்டிருக்கேன். புதுசு புதுசா ஸ்பீடான கம்ப்யூட்டர்களும், புதுப்புது சாஃப்ட்வேர்களும் வர வர என்னை அதுக்கேத்த மாதிரி அப்டேட் பண்ணிட்டேதான் இதுகூடவே ட்ராவல் பண்றேன். மதுரையில அன்னிக்கு என்னைப் பிடிச்ச கம்ப்யூட்டர் விட மாட்டேங்குது. கிட்டத்தட்ட கம்ப்யூட்டர் கூட பொண்டாட்டி மாதிரிதான் போலருக்கு... ஒருநாள் தாலி கட்டினதும் லைஃப் பூரா விடாத வொய்ஃப் மாதிரி, ஒரு நாள் நான் அதைத் தொட்டதுக்கு அது என்னை விடாம வாழ்நாள் பூராவும் பிடிச்சுக்கிட்டதுன்னா... என்னத்தச் சொல்ல... ஹி... ஹி... ஹி...!
ரைட்டு...! இப்ப இந்த ரிலே போஸ்ட்டைத் தொடர, தங்களோட ‘முதல் கம்ப்யூட்டர் அனுபவம்’ பத்திச் சொல்ல ஐந்து பேரை நான் மாட்டிவிட வேண்டிய கட்டத்துக்கு வந்தாச்சு... அந்த பஞ்ச பாண்டவர்கள்....
1. சிறுகதை, தொடர்கதை, பயணக்கட்டுரைன்னு எல்லா ஏரியாவுலயும் அசால்ட்டா சிக்ஸர் அடிக்கற... திடங்கொண்டு போராடற நம்ம சீனு!
2. ‘சந்திரமண்டலத்துல போய் இறங்கினாலும் அங்க ஒரு நாயர் டீக்கடை வெச்சிருப்பாரு’ன்னு சொல்வாங்க. அதுமாதிரி புதுசா ஒருத்தர் இன்னிக்கு ப்ளாக் எழுத ஆரம்பிச்சாலும் இவரோட கமெண்ட் இருக்கும். அவர்... நண்பர் திண்டுக்கல் தனபாலன்!
3. இவங்க கவிதை எழுதுவாங்க, அழகா சிறுகதை எழுதுவாங்க, நெடுநல்வாடையை எளிய தமிழ்ல தருவாங்க, இப்படி எந்த விஷயம் எழுதினாலும் அசத்தற எழுத்துக்களுக்குச் சொந்தக்கார(ரி)ங்க.... என் ஃப்ரெண்ட் கீதமஞ்சரி!
4. ‘எளிமையான கிராமத்தான்’ அப்படின்னு தன்னைச் சொல்லிக்குவாரு இவரு. ஆனா மருத்துவம், கவிதை, நாட்டுநடப்புன்னு பொளந்து கட்டறதப் பாத்தா... கிராமத்தான்தானா?ன்னு நமக்கே டவுட்டு வந்துரும். நண்பன்.... சங்கவி! (சதீஷ்)
5. இவரு ரொம்பச் சாதுவா இருப்பாரு... என்ன எழுதறாரு, எப்ப எழுதறாருன்னே தெரியாது, ஆனாலும் அசத்தலா எழுதறவரு... அதெல்லாத்தையும் விட முக்கியமா... திண்டுக்கல் தனபாலனுக்கு அடுத்தபடி நிறையத் தளங்கள்ல கருத்திடற தங்கத் தளபதி... நண்பர் ‘எங்கள் ப்ளாக்’ ஸ்ரீராம்!
இந்த ஐவரும் என் வேண்டுகோளை ஏற்று தங்களின் கம்ப்யூட்டருடனான தங்களின் ‘முதல்’ அனுபவங்களைப் பகிர்ந்து தொடரை சுவாரஸ்யமாக்கும்படி பணிவன்புடன் வேண்டி விரும்பிக் கேட்டுக் கொள்கிறேன். கூடவே மறக்காம அவங்களும் அஞ்சு பேரை மாட்டி விடணும்ங்கற விஷயத்தையும் ஞாபகப்... படுத்திக்கறேன்! ஹி... ஹி...!
