நடை வண்டிகள் - 1

ராஜேஷ்குமாரும் நானும்! - 1

ராஜேஷ்குமார் அவர்களை ‘க்ரைம் கதை மன்னன்’ என்றுதான் பெரும்பாலோர் அறிந்திருப்பீர்கள். அவர் ‘குமுதம்’ இதழிலும், ‘சாவி’ அவர்கள் ஆசிரியராக இருந்த ‘குங்குமம்’ இதழிலும், பின்னர் சாவியிலும் ஏராளமான சிறுகதைகள் எழுதும் போதிலிருந்தே அவரின் ரசிகன் நான். அவர் எழுதிய சிறுகதைகளையெல்லாம் சேகரித்து பைண்ட் செய்து வைத்திருந்தேன். (அவருடனான என் நட்பு இறுகுவதற்கு அவை ஒரு கருவியாக இருந்தது பின்னாட்களில்).

அவர் சாவி அவர்கள் நடத்திய ‘மோனா’ வில் முதல் நாவல் எழுதி, பின்னர் மாலைமதியில் சில நாவல்கள் எழுதிய போதெல்லாம் படித்து ரசித்திருக்கிறேன். கடிதமிட்டதில்லை. சில காலம் கழித்து ‘க்ரைம் நாவல்’ என்று மாதம் ஒரு நாவல் ராஜேஷ்குமாரை எழுதவைத்து தனி சிம்மாசனத்தில் அவரை அமர வைத்தார் திரு.ஜி.அசோகன் அவர்கள். அவ்வளவுதான்... ராஜேஷ்குமார் என்ற ராக்கெட் டேக் ஆஃப் ஆகிப் பறக்க ஆரம்பித்தது. சில சமயங்களில் மாதம் ஆறு, ஏழு நாவல்கள் கூட அவருடையது வெளிவரும். ‘க்ரைம் கதை மன்னன்’ என்ற அடைமொழியும் அவருடன் ஒட்டிக் கொண்டது.

அந்நாட்களில் அவ்வப்போது அவருக்கு வாசகர் கடிதம் எழுதியிருக்கிறேன். நாவலின் ப்ளஸ் மைனஸ்களை அலசி எழுதுவேன். எதற்கும் அவரிடமிருந்து பதில் வந்ததில்லை. அந்நாட்களில்தான் ‘நாம் எழுதும் கடிதங்களை எழுத்தாளர்கள் படிக்கிறார்களா?’ என்ற சந்தேகம் என் மனதில் எழும். ‘தினமலர்’ நாளிதழில் கணினி வடிவமைப்பாளாகச் சேர்ந்த பின்னர், பல பதிப்புகளுக்கும் பணிமாற்றம் கிடைத்தது. (சில காலம் அந்நிறுவனத்தில் வேலை செய்தேன்) அப்படி 1995ன் இறுதியில் எனக்கு கோவை தினமலர் அலுவலகத்துக்கு மாறுதல் கிடைத்து கோயமுத்தூர்வாசியானேன்.

கோவையில் அவர் இருக்கும் முகவரி தெரியும் என்பதால் ஒரு சுபதினத்தில் அவரை நேரில் சந்திக்கச் சென்றேன். ஒப்பணக்கார வீதியில் ஒரு எளிமையான வீடு. (பி்னனாட்களில்தான் சொந்த வீடு கட்டிக் கொண்டார்.) மாடியறையில்தான் அவர் எழுதுவது வழக்கம் என்பதால் அங்கு அழைத்துச் சென்றார். கைலி, பனியனில் எளிமையாக இருந்தார். அதே எளிமை அவரின் பேச்சிலும் இருந்தது. அந்நாட்களில் நான் பக்குவப்பட்டவனாக இல்லை. நிறையக் குறைகள் என்னிடம் மிகுந்திருந்த காலகட்டம் அது. அவரைச் சந்தித்ததும் ப்ளஸ் பாயிண்ட்டுகளையும், பாராட்டையும் சொல்வதற்குப் பதிலாக குறை சொன்னேன்.

‘‘எண்ணி ஏழே நாள்-ன்னு உஙக நாவல் படிச்சேன் ஸார். இதை எழுதறதக்கு ஒரு ராஜேஷ்குமார் தேவையில்ல. கதை எழுதணும்னு நினைக்கிற என்னை மாதிரி கத்துக் குட்டிகளே எழுதிடுவாங்க. நீங்கதான் எழுதினீங்கன்னு நம்பவே முடியலை ஸார்...’’ என்றேன். துளியும் கோபப்படாமல் ரசித்துச் சிரித்தார்.

‘‘என்ன பண்றது கணேஷ்? சில சமயங்கள்ல அன்புக் கட்டளைகளை மறுக்க முடியாம அதிக நாவல் எழுதும்படி ஆகறபோது இப்படி சில லைட் சப்ஜெக்டா அமைஞ்சுடுது. உங்களுக்குத் திருப்தி தரலை. ஆனாலும் எனக்கு நிறைய பாராட்டுக் கடிதங்கள் வந்திச்சு’’ என்றார். அதன் பின்னர்தான், நான் அவருக்கு எத்தனை காலமாக வாசகன் என்பதையும் நான் படித்த கதைகளைப் பற்றியும் விரிவாகப் பேசினேன். எழுதிக் கொண்டிருக்கும் நேரத்தில் குறுக்கிட்டு விட்ட என்னிடம் பொறுமையாக நேரம் செலவிட்டுப் பேசினார். சிறுபிள்ளைத்தனமாக, ‘‘ஸார், நீங்க இப்ப எழுதிட்டிருக்கற நாவலோட பக்கத்தை நான் பாக்கலாமா? உங்க கையெழுத்தைப் பாக்கணும் போல இருக்கு’’ என்றேன். சிரித்தபடி எழுதிக் கொண்டிருந்த பக்கத்தைக் காட்டினார். படித்தேன். திருமதி. தனலட்சுமி ராஜேஷ்குமார் தந்த காபியைக் குடித்துவிட்டு விடைபெறும் போது, ‘‘அடிக்கடி வந்துட்டிருங்க’’ என்றார். அந்த வார்த்தைகளில் மிக மகிழ்ந்து போனேன்.

சும்மாவே குதிக்கிற குரங்கு, கள்ளைக் குடிச்சுடுச்சுன்னா சும்மா இருக்குமா? அதன் பின்னர் அவர் நாவல்களைப் படித்த உடன், வாசகர் கடிதமாவது, ஒண்ணாவது... நேரே வீட்டிற்குப் போய் கதவைத் தட்டி விடுவேன். என் கருத்தைச் சொல்வேன். அவர் பதிலளிப்பார். வேறு பல விஷயங்களையும் உரையாடுவார். சில அவசர சமயங்களில் மட்டும் உடனே பேச்சை முடித்துக் கொண்டு விடுவார். இப்படியாக அவருடன் பழகியதில் எழுத்தாளர் - வாசகர் என்ற கட்டத்தைத் தாண்டி நண்பர்கள் என்று சொல்லக் கூடிய அந்தஸ்து எனக்குக் கிட்டியது.

அவரைச் சந்தித்த அடுத்த ஆண்டில் - அதாவது 1997 -ல் எனக்குத் திருமணமானது. வேலூரில் நடந்த திருமணத்திற்கு பத்திரிகை கொடுத்தேன். கல்யாணத்திற்கு அவர் வராவிட்டாலும் வாழ்த்தாவது வரும் என்று காத்திருந்தேன். வரவில்லை. கல்யாணம் முடிந்து கோவை திரும்பியதும் சண்டை போட அவர் வீட்டுக்குச் சென்றேன். என் மனைவிக்கு படிப்பதில் ஆர்வம் இல்லாவிட்டாலும் பிரபல எழுத்தாளர் என்று அவரை அறிந்திருந்ததால் அவர் என் நண்பர் என்பதில் ஒரு  த்ரில். அவளையும் உடன் அழைத்துச் சென்றேன். ஆனால் அவர் வீட்டுக்குச் சென்றதும் அவரின், அவர் மனைவியின் அன்பான உபசரிப்பில் சண்டை போட வந்தது மறந்து விட்டது. ஒரு ஆதங்கமாகக் கேட்டபோது, கோவையில் போஸ்டல் ஸ்ட்ரைக் காரணமாக வாழ்த்துத் தந்தி அனுப்ப இயலாத நிலையை விளக்கினார். (அப்போது செல்ஃபோன் என்கிற வஸ்து இப்படி வெகுஜனப் புழக்கத்தில் இல்லை என்பதை நினைவில் கொள்க.)

என் மனைவிக்கு அவரின் எளிமையும் கலகலப்பான, அன்பான பேச்சும் மிகப் பிடித்திருந்தது. வீ்டடிற்கு வந்து சொல்லிச் சொல்லி மாய்ந்தாள். எல்லாம் கல்யாணமான புதிதில்தான். சில நாட்களிலேயே நான் அடிக்கடி அவரை சந்திக்கப் போவதும், ஒரு சில விஷயங்களை அவருக்காகச் செய்ததும் அவளுக்குப் பிடிக்காமல் போக, எங்களுக்குள் பெரும் சண்டை மூண்டது. வாய்ப் பேச்சாக ஆரம்பித்த அது, பின்னர் ஒரு சவாலில் போய் முடிந்தது. விளைவு... என் நண்பர் ராஜேஷ்குமார் தங்கம் என்பதை நான் ‌அறிந்திருந்தும், தங்கத்தை உரசிப் பார்க்க வேண்டிய நிலை! என் மனைவியின் காரணமாக, ஒரு சோதனை வைத்தேன் அவருக்கு.

என்ன சோதனை அது? அவர் எவ்வளவு தேறினார் என்பதை அறிய... ப்ளீஸ், வெய்ட்டீஸ்!

				Tweet

Categories: தொடர் கட்டுரை