நடை வண்டிகள் - 4

சுபாவும் நானும் - 1

1983 டிசம்பர் மாதம். ஆனந்த விகடனில் ‘சிம்மாசனம்’ என்ற தலைப்பில் வந்திருந்த சிறுகதையைப் படித்த என் சித்தி, என் அம்மாவிடம் அதை மிகவும் பாராட்டிப் பேசிக் கொண்டிருந்தார். மாணவப் பருவத்தில் பாடப் புத்தகங்கள் தவிர வேறு பத்திரிகைகள் படிக்காத நான், சித்தி ஸ்கூலுக்குக் கிளம்பிப் போனதும் (டீச்சர்ங்க!) விகடனை எடுத்துப் படித்தேன். அந்தச் சிறுகதையின் நடையழகும், கருப்பொருளும் மனதைக் கொள்ளை கொண்டது. எழுதியது யாரென்று பார்த்தேன். சுபா! ‘யாரிந்தப் பெண்மணி? பிரமாதமாக எழுதியிருக்கிறார்களே...’ என்று எண்ணினேன்.

பின்னர் கல்லூரிப் பருவத்தில் எல்லா எழுத்தாளர்களையும் படித்துப் பழகிய நாட்களில் சுபா ஏராளமான சிறுகதைகளும், மோனா, மாலைமதி ஆகியவற்றில் நாவல்களும் எழுதி பிரபலமான எழுத்தாளர். சுபா’ என்பது ஒரு பெண்ணல்ல, அது ‘சுரேஷ்’, ‘பாலகிருஷ்ணன் என்ற இரு நண்பர்களின் கூட்டு முயற்சியில் இருவர் பெயரின் முதலெழுத்தையும் எடுத்து ‘சுபா’ என்று வைத்துக் கொண்ட விஷயத்தை அப்போது தெரிந்து கொண்டு மிக ஆச்சரியப்பட்டேன்.

வழங்கு தமிழில் எழுதாமல் நல்ல தமிழ் எழுத்து நடையை சுபா கைக் கொண்டிருந்ததை வியந்து ரசித்திருக்கிறேன். அந்த தனித் தமிழ் நடை க்ரைம் கதைகள் எழுதிய போதும், நகைச்சுவைக் கதைகள் எழுதிய போதும் ரசனைக்கு ஏற்றதாகவே இருந்தது மேலும் சிறப்பு.

சில காலத்திற்குப் பின்பு மாத நாவல்கள் அதிகம் விற்கத் தொடங்கிய பருவத்தில் ‘சூப்பர் நாவல்’ என்ற ஒன்று சுபாவின் படைப்புகளுக்காகவே ஆரம்பிக்கப்பட்டது. சூப்பர் நாவலோ, வேறு ஏதாவது மாத நாவலோ... ‘சுபா’வின் எழுத்தைத் தவறாமல் வாங்கிப் படித்து விடுவேன். நாவலைப் படித்த உடனேயே விமர்சனக் கடிதமும் எழுதி விடுவேன். நான் விரும்பிப் படித்த எழுத்தாளர்களில்  மிக அதிகமாக வாசகர் கடிதம் எழுதியது ‘சுபா’வுக்குத்தான். தினமலரில் சேர்ந்த பின்னர், இரவுப் பணி முடிந்து கிளம்புவதற்கு முன்னர், நாவலுக்கான விமர்சனக் கடிதத்தை டைப் செய்து, அழகாக லே அவுட் செய்து பிரிண்ட் அவுட் எடுத்து அனுப்ப ஆரம்பித்தேன். (அந்தக் கடிதங்களில் எழுத்துப் பிழை இல்லாமல் இருந்ததையும், சிரத்தையாக வடிவமைக்கப் பட்டிருந்ததையும் சுபா மிகவும் ரசித்திருக்கிறார்கள் என்பதை பின்னர் அறிந்தேன்.)

வேலூர் தினமலரில் நான் பணி செய்த போது தீபாவளி வாழ்த்து ஒன்றை கணிப்பொறியில் வடிவமைத்து ப்ரிண்ட் அவுட் எடுத்து சுபாவிற்கு அனுப்பியிருந்தேன். அதை மிகவும் ரசித்த சுபா, அதை ‘கணேஷிடமிருந்து வந்த, கணிப்பொறி அமைத்த தீபாவளி வாழ்த்தை மிகவும் ரசித்தோம். இதோ உங்கள் பார்வைக்கு’ என்று எழுதி ‘சூப்பர் நாவல்’ உள் அட்டையில் பிரசுரித்திருந்தார்கள். அந்த வாழ்த்தை இங்கே தந்திருக் கிறேன். (இப்போது பார்த்தால் சாதாரணமாகத் தெரியும். இன்று கணிப்பொறிகளின் வேகத்தையும், கிடைக்கும் சாஃப்ட்வேர்களையும் வைத்து இதை அளவிடக் கூடாது. அப்போது 386 என்கிற மிகவும் மெதுவான கம்ப்யூட்டர்களே இருந்தன. புரோகிராம் வரிகள் எழுதித்தான் டிசைன் செய்ய வேண்டும். தீபாவளி வாழ்த்துக்கு நான் எழுதிய புரோகிராம் கீக்கள் மொத்தம் 10,020 என்றால் அந்த முயற்சியின் சிறப்பை உணர்வீர்கள்)

சுபா என் பெயரையும் குறிப்பிட்டு, வாழ்த்தையும் பிரசுரித்ததில் மிகமிக மகிழ்ந்து போனேன். சுபாவிற்கு நன்றி சொல்லிக் கடிதம் எழுதினேன். பின்னர் சென்னை வந்த சமயம் சுபாவைச் சந்திக்க விரும்பி ‘ஆத்மா ஹவுஸ்’ சென்றேன். பாலா ஸாரின் வீட்டுக் கதவைத் தட்டினேன். கவுன் போட்ட குட்டிப் பெண் வந்து, ‘‘நீங்க அப்பாவோட ரசிகரான்னு கேட்டாரு’’ என்றாள். ‘‘ரசிகர் இல்லம்மா, வாசகர்னு சொல்லு’’ என்று சொல்லியனுப்பினேன். அப்பாவிடம் பேசிவிட்டு வந்து, ‘‘அப்பா உங்களை மாடியில வெய்ட் பணணச் சொன்னாரு’’ என்றது அந்தக் குழந்தை -ஸ்ரீவைஜயந்தி. (அந்தக் குழந்தைக்கு டிசம்பர் 2011ல் கல்யாணம் நடந்தது. அதில் கலந்து கொண்டு வாழ்த்திய என் பூரிப்பை வார்த்தைகளால் விளக்குவது கடினம்)

பாலா வந்தார். சுபாவின் கதைகளைப் பற்றிப் பேசினேன். ‘‘ஏன் நெர்வஸா இருக்கீங்க? முகத்தைப் பார்த்தே பேச மாட்டேங்கறீங்களே...?’’ என்று கேட்டார். ‘‘உங்க கிட்ட நிறையப் பேசணும்னு மனசுக்குள்ள லிஸ்ட் போட்டுட்டு வந்தேன் ஸார். முகம் பாத்துப் பேசினா சந்தோஷத்துல எதாவது விட்ருவனோன்னுதான் இப்படிப் பேசினேன்’’ என்று விட்டு நினைத்த விஷயங்களைப் பேசிவிட்டுக் கிளம்பினேன். அதன் பின்னர் வாசகனாக எழுதும் கடிதங்கள் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தன.

சுபா தங்கள் நண்பர் பட்டுக்கோட்‌டை பிரபாகருடன் இணைந்து ‘உங்கள் ஜூனியர்’ என்ற மாத இதழைத் தொடங்கினார்கள். ஒரு மாதம் பி.கே.பியின் நாவலும், மறு மாதம் சுபாவின் நாவலும், நாவலுடன் இணைந்த பல பல்சுவை அம்சங்களும் இணைந்து சுவாரஸ்யமான புத்தகம் அது. மிக ரசித்துப் படித்து கடிதங்கள் எழுதுவேன். ‘உங்கள் ஜுனியர்’ ஆரம்பித்து 25வது இதழ் வெளிவந்தபோது அதில் 25 போட்டிகளை வாசகர்களுக்காக வைத்திருந்தார்கள் (எல்லாமே போஸ்ட் கார்டிலேயே எழுதி அனுப்பும்படி அமைத்திருந்தார்கள்.).அதில் 10 போட்டிகளுக்கு ஆர்வமாக எழுதி அனுப்பினேன்.  26வது இதழில் எனக்கு ஒரு இனிய ஆச்சரியம் காத்திருந்தது. போஸ்ட் கார்டில் எழுதிய என்‌னுடைய குட்டிச் சிறுகதையை முதல் பரிசு பெற்றதாக அறிவித்து வெளியிடப்பட்டிருந்தது. இப்போது படித்தால் எனக்கே சிரிப்பு வருகிற நடை அது. (இங்கே கொடுத்திருக்கிறேன்- நீங்களும் சிரிக்க). ஆனாலும் அச்சில் அதைப் பார்த்தபோது கிடைத்த ஆனந்தம் அளவிடற்கரியது.

பின்னாட்களில் வந்த உங்கள் ஜுனியர் இதழ்களில் ஒன்றிரண்டு சிறு படைப்புகள் வெளியாகியிருந்தன. சென்னை வந்த ஒன்றிரண்டு சந்தர்ப்பங்களில் சுரேஷ் சாரையும் சந்தித்துப் பேசியிருந்தேன். சுபாவுக்கும் அவர்களின் குடும்பத்து உறுப்பினர்களுக்கும் நன்கு தெரிந்த ஒருவனாக ஆகியிருந்தேன். இப்படியான ஒரு காலச்சதுரத்தில் தான் ஒரு முறை சென்னை வந்தபோது சுபாவைச் சந்திக்கச் சென்றேன். சுபா இருவரும் இருந்தார்கள். 

படைப்புகள் பற்றி சற்று நேரம பேசியபின் ஒரு மிகப் பெரிய பொறுப்பை என்னிடம் ஒப்படைக்க விரும்புவதாக சுபா சொன்னார்கள். அதைப் பற்றி விரிவாக விளக்கினார் சுரேஷ் ஸார். அந்தப் பொறுப்பை நான் ஏற்றுக் கொள்வதின் மூலம் சுபாவிடம் என் நெருக்கம் மிகமிக அதிகமாகப் போகிறது என்பதையும், குடும்ப நண்பர்களில் ஒருவன் என்ற அந்தஸ்தை எனக்கு  அது அளிக்கப் போவதையும் அப்போது கிஞ்சித்தும் அறியாமலேயே சம்மதம் சொல்லி வைத்தேன்.

-தொடர்கிறேன்...

				Tweet

Categories: தொடர் கட்டுரை