கொ(கோ)டைக் கா(ண)னல் - 3

வேன் சற்று தூரம் வந்ததும் தூண்பாறைக்கு 8 கிலோமீட்டர் இருப்பதாகச் சொல்லியது போர்டு. வழக்கம் போல பாட்டுக் கச்சேரியுடன் வேன் செல்ல, சற்று நேரத்திலேயே வேனை நிறுத்தினார் ஓட்டுனர். ‘‘இந்த இடத்துக்கு பைன் மரக் காடுகள்னு பேரு ஸார்! இறங்கிப் பாத்துட்டு வாங்க’’ என்றார். ‘‘இந்த ஊசியிலைக் காட்டை 1906ம் ஆணடில் பிரயண்ட் என்பவர் உருவாக்கினார். கொடைக்கானலைப் பசுமையாக்கும் முயற்சியில் மலைப் பகுதியில் பல ஊசியிலை மரங்களை அவர் நட்டு வளர்‌த்தார். இது இப்போது ஒரு பிரபலமான சுற்றுலாத் தலமாக விளங்குகிறது’’ என்று நான் படித்தது நினைவில் வர... அனைவருடனும் வேனை விட்டு இறங்கினோம்.

ஊசியிலைக் காடுகளே, முத்துமழை மேகங்களே!

மலைச்சரிவில் சீரான இடைவெளி விட்டு வளர்க்கப் பட்டிருந்த பைன் மரங்களுக்கிடையில் இறங்கிக் கீழே சென்றால் ஒரு சமதளம் வருகிறது. அங்கே வந்திருந்த பல குழுக்கள் இறங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். சரி, நாமும் இறங்கலாம் என்று நாங்களும் இறங்கத் தொடங்கினோம். கால்களை அழுந்த வைத்து மிக ஜாக்கிரதையாக இறங்க வேண்டிய சரிவு. சற்று அசந்தால் கால் ஸ்கேட்டிங் செய்து, கீழே ‘மூன்றாம் பிறை’ கமல் மாதிரி உருண்டே போய் விடுவோம். கையில் காமிரா வேறு இருந்ததால் மிக உஷாராகவே இறங்கினேன். ஒவ்வொரு மரத்தையும் நிமிர்ந்து பார்த்து வியக்க வேண்டியிருந்தது! என்ன அழகு! ‘தேடும் கண் பாவை தவிக்க’ என்று சிங்கப்பல் மைக் மோகன் போல மரங்களிடையே தாவித் தாவிப் பாடலாம் போல இருந்தது. உடன் அமலா இல்லாததால், மரத்தின் மேல் சாய்ந்து ஒரு படம் மட்டும் எடுத்துக் கொண்டேன்.

நானாவது பரவாயில்லை... எங்களுடன் வந்திருந்த ஒரு உதவி ஆசிரியர் - அவர் ஒரு கவிஞர் - இந்த ‌ஊசியிலைக் காட்டைக கண்டதும் உற்சாகத்தின் எல்லைக்கே போய்விட்டார். கடகடவென்று மரத்தில் ஏற ஆரம்பித்து விட்டார். நாங்களும், சுற்றிப் பார்க்க வந்திருந்த மற்றவர்களும் வியந்து பார்க்க... எங்களைப் போலவே மற்ற குழுவினரும் அவரைப் போட்டோ எடுத்தனர். 

‘முன்னோர்’களை விட வேகமாக மரமேறியவர்!

 நல்லவேளையாக... பாதி மரம் வரை ஏறிவிட்டு, கீழே குதித்தார். சின்ன வயதில் கிராமத்தில் வசித்த காலங்களில் மரம் ஏறுதலும், நீந்திக் குளித்தலும் நிறைய இருந்தது என்றும், நகர வாழ்க்கையில் மறந்து போனது இப்போது நினைவு வந்தது என்றும் சொன்னார். சில்லென்ற காற்றை நுகர்ந்தவாறே கீழே இறங்கி, பின் மேலேறி வந்தது தனி உற்சாகம் தந்தது. மேலே வந்தால்... அங்கே நின்றிருந்த வேன்களிலும், அருகாமை மரங்களிலும் ஏராளமான ராமதூதர்கள் குடும்பம் குடும்பமாக புகுந்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களைக் ‘க்ளிக்’கிக் கொண்டதும் வேன் புறப்பட்டது.

எங்க ராஜ்யத்துல குறுக்க வந்தது நீங்கதானே மக்காஸ்! என்கின்றன...

தூண் பாறையை அடைந்து வேனைவிட்டு இறங்கியதும் பார்த்தால், அந்தப் பகுதியே மஞ்சு(மேக) மூட்டமாக இருக்க... ஐஸ் காற்று சில்லென்று வருடிச் சென்றது.

இப்படி மஞ்சு மூடியிருந்தா எப்படி ஸைட் ஸீயிங்? ஒன்லி ஸீயிங் மஞ்சு!

இங்கு மொத்தம் மூன்று பாறைகள் 122மீ உயரத்தில் தூண் போல காட்சியளிக்கின்றன. பல நேரங்களின் இந்த பாறைகள் மேகங்களால் மூடியே இருக்கும் என்பது உபரித் தகவல்.

மார்த்./மஞ். வண்டியில் வந்த மைனாக்கள்!

வேனை விட்டு இறங்கிய நேரத்தில் மார்த்தாண்டத்திலிருந்து வந்த ஒரு மஞ்சள் பஸ் சற்றுத் தொலைவில் வந்து நிற்க, ‘‘ஏ, அதோட ஹாரனை கேட்டியளா? படுபாவி!’’ என்றார் நண்பர். ‘‘கவனிக்கலையே...’’ என்றேன். என் கவனம் எங்கே இருந்தது என்பதை நான சொல்ல மாட்டேன்பா...! அவன் மீண்டும் வண்டியை நகர்த்த ஹாரன் அடித்த போது கவனித்தேன்... பாம்புப் பிடாரர்கள் வாசிக்கும் மகுடி சத்தத்தை ஹாரனாக வைத்திருந்தான்!

மேக மூட்டத்தை அனுபவித்தபடி தூண் பாறையின் அருகில் சென்று கையருகில் நகரும் மேகத்தை ரசித்தபடி பசுமையான அந்தப் பின்னணியில் படங்கள் எடுத்துக் கொண்டோம். சற்றுத் தூரத்தில் டவர் அருகில் தங்களை மறந்து இருந்தது ஒரு ஜோடி அருகில் சிலர் வந்து தங்களைப் படமெடுக்க முற்பட்டதையும் பொருட்படுத்தாமல், ‘எவன் வேணாலும் க்ளிக்கிக்க’ என்று உலகை மறந்து இருந்தனர். யாவற்றையும் பார்த்தபடியே வர... அங்கே இருந்த ஒரு பாறையின் மேல் சாய்ந்தபடி நான் போஸ் கொடுக்க... அந்த என் அழகை(?) ரசித்து இந்தப் பெண் தன் காமிராவில் சிறைப்படுத்துகிறாள் பாருங்கள்... ஹி... ஹி...!

என்னமா ரசிக்குதுய்யா இந்தப் புள்ள... நம்ம ரசிகையா இருக்குமோ!

தூண் பாறையருகில் நிறைய நேரம் செலவழித்துவிட்டு வெளியே வர... வரிசையாக இருந்த கடைகள் எங்கள் குழுவை ஈர்த்தன. நான் ‘கொடை ஸ்பெஷல்’ சாக்லெட் கால்கிலோவும், கீசெயின் போன்ற சில பொருட்களும் வாங்க, உடன் வந்தவர்கள் விளையாட்டு பொருட்கள், துணி வகைகள் என்று பெரிய பர்ச்சேஸ் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். அதிலும் நீண்ட நேரம் செலவாகி விட... தூண் பாறையிலிருந்து கிளம்பலாம் என்று நினைத்த போது மணி இரண்டரை ஆகிவிட்டிருந்தது. காட்டேஜ் சென்று மதிய உணவை முடித்துக் கொண்டு சிறு ஓய்விற்குப் பின் ஏரிக்குச் செல்லலாம் என்று முடிவெடுத்தார் தலைவர்.

வாழ வைக்கும் காதலுக்கு ஜே! தாராளமா க்ளிக்கிக்குங்க!

மதிய உணவாக மட்டன் குழம்பு வைத்திருந்தார்கள். நான் மட்டன் சாப்பிடுவதில்லையாதலால், ரசம் சாதம், மோர் சாதம் ஆகியவற்றை உருளைக்கிழங்கு பொறியல் மற்றும் அப்பளத்தின் உதவியுடன் சாப்பிட்டேன். ‘‘கொஞ்ச நேரம் ரெஸ்‌ட் எடுத்துட்டு, நாலு மணிக்கு ரெடியாயிடுங்க. போட்டிங் போகணும்’’ என்று தலைவர் சொல்ல, அவரவர் அறைகளில் சென்று படுக்கையில் விழுந்தனர். முதல்தினம் இரவு முழுவதும் பயணித்த அலுப்பு.... ஆளாளுக்கு குட்டித் தூக்கத்‌தைப் பெருந்தூககமாகப் போட்டுவிட, அனைவரும் தயாராகி வந்தபோது மணி ஐந்தேகாலைக் கடந்து விட்டிருந்தது.

இரவு உணவு்க்கு என்ன தயாரிக்கலாம் என்று கேட்டுப்போக வந்திருந்த விடுதிப் பொறுப்பாளர், ஐந்தரைக்கு மேல் படகுகளைத் தர மாட்டார்கள் என்றும், இனி ஏரிக்குப் போவது வேஸ்ட் என்றும் கருத்து தெரிவித்தார். அடடா... இனி என்ன செய்வது என்று அனைவரும் யோசித்த வேளையில் ‘‘சினிமாவுக்குப் போகலாம்’’ என்றார் தலைவர். அனைவரும் ஆமோதித்து ‘பாலா’வின் ‘பரதேசி’ திரைப்படத்திற்குச் செல்வதென்று ஏகமனதாக முடிவெடுத்தோம் - காரணம்.... கொடைக்கானலி்ல இருந்தது ஒரே தியேட்டர், அங்கே ஓடியது பரதேசி படம் என்பதால்! ஹி.... ஹி...!

‘‘தியேட்டர்ல நீங்க ஏழு மணிக்கு இருந்தாப் போதும் ஸார். அதிகம் கூட்டம் இருக்காது. ஏழு மணிக்குத்தான் டிககெட் கொடுக்கவே ஆரம்பிப்பாங்க’’ என்றுவிட்டுப்‌ போய்விட்டார் வி.பொ. அப்போது மணி ஐந்தரைதான் ஆகியிருந்தது. ஏழு மணிக்குத் தியேட்டருககுப் போனால் போதும் என்றால் ஆறே முக்காலுக்குப் புறப்பட்டால் போதும், இன்னும் ஒன்றேகால் மணி நேரத்தை ஓட்ட வேண்டுமே... என்ன செய்யலாம் என்றார் ஒரு நண்பர். அப்போதுதான் தலைவர் அந்த வார்த்தைகளைச் சொன்னார் அனைவரையும் பார்த்து...! அதுவரை சந்தோஷமாக பொழுது கழிந்ததை ரசித்து வந்த எனக்கு அவர் சொன்னதைக் கேட்டதும் (நான் முன்பு குறிப்பிட்டிருந்த) பெரும் அதிர்ச்சி ஏற்பட்டு, வயிற்றைக் கலக்கியது. அது...?

                                                                                                           -தொடர்கிறேன்...!

				Tweet

Categories: அனுபவம், பயணக் கட்டுரை