சரிதா, லட்டு தின்ன ஆசையா?

புதிய வீட்டிற்குக் குடி வந்த ஒருமாத காலமாக வீட்டை ரசித்து, அதன் புகழ் பாடிக் கொண்டிருந்தாள் சரிதா. ‘‘அடடா... என்னமா காத்து வருது இங்க ஜன்னலத் திறந்தா...! அந்த வீட்ல ஜன்னலத் திறந்தாலும் காத்து வருவேனாங்கும்! அங்க இங்க அலையத் தேவையில்லாம எல்லாக் கடைகளும் பக்கத்துலயே அமைஞ்சிருக்கு...  இதல்லவா வீடு’’ என்றாள். அவளின் சந்தோஷத்துககு உலை வைககும் விதமாக வந்து சேர்ந்தது அந்தக் கடிதம்!

‘‘அடேய் கணேஷ்...! நீ செய்த பாவத்துக்கு விலை கொடுக்கத் தயாராக இரு...! சீக்கிரம் சந்திககிறேன்!’’ இவ்வளவுதான் அந்தக் கடிதத்தில் இருந்த வரிகள்.  எதுவும் அட்ரஸ் மாறி வந்துவிட்டதோ என்று கவரை மீண்டும் பார்த்தேன். பெயரில் மட்டும் இனிஷியல் தப்பாக ஆர்.கணேஷ் என்றிருந்தது. மற்றபடி வீட்டு எண், தெரு, ஏரியா பெயர் ‌எதிலும் தவறில்லை.

‘‘என்னங்க அது லெட்டர்...?’’ என்று வாங்கிப் படித்த சரிதா என்னை சந்தேகமாகப் பார்த்தாள். ‘‘அதுசரி... நீங்க என்ன பாவம் பண்ணினீங்க?’’ என்றாள். ‘‘ஐயையோ...! பிளாக் எழுதறதைத் தவிர நான் வேற எந்தப் பாவமும் பண்ணினதில்லை சரிதா...! என்னை நம்பு...!’’ என்றேன் பரிதாபமாக.

‘‘ஸ்கூல் டேஸ்ல உங்களுக்கு எதும் லவ்வு உண்டா?’’ என்றாள். ‘‘ஏகப்பட்ட லவ்வு உண்டு- நான் பண்ணினது. என்னை எந்தப் பொண்ணும் லவ் பண்ணினதில்லைம்மா’’ என்றேன். ‘‘ஏதாச்சும் இருக்கணும். இல்லாமலா லெட்டர் வரும்?’’ என்று கோபமாகப் பொரிந்து விட்டு உள்ளே போனாள். நான் ‘ழே’ என்று விழித்தபடி நின்று கொண்டிருந்தேன். ஹவுஸ் ஓனரிடம் கேட்கலாம் என்றால் அவர் குடும்பத்தோடு திருப்பதி போயிருக்கிறார்.

சற்று நேரத்தில் கொஞ்சம் சாந்தமாகி வந்த என் சகதர்மிணி, ‘‘எதுக்கும் நம்ம தெருக்கோடி வீட்ல குடியிருக்கற கான்ஸ்டபிள் கந்தசாமி கிட்ட லெட்டரைக் காட்டி ஒரு வார்த்தை சொல்லிடுங்க...’’ என்றாள். உடனே அவரைப் பார்க்கப் போனோம். எக்ஸ்ட்ராவாக கஞ்சியெல்லாம் போட்டு சலவை செய்ததில் பேப்பர் ரோஸ்ட் போல மொடமொடவென்றிருந்த யூனிஃபார்மை மாட்டிக் கொண்டு, விருமாண்டி கமல் போல நின்ற கந்தசாமி மீசை துடிக்க, லெட்டரைப் படித்துவிட்டு சந்தேகமாக என்னைப் பார்த்தார். ‘‘நீங்க ஏதாவது சட்டத்துக்கு விரோதமா கடத்தல் கிடத்தல் எதும் பண்றீங்களா? அதுமாதிரி ஆசாமிகளுக்குத்தான் இப்படி லெட்டர் வரும்’’ என்றார். விட்டால் என்‌னை பின்லேடன் ரேஞ்சுக்குக் கொண்டுபோய் விடுவார் போலிருந்தது. ஒருவழியாக அவரைச் ‘சரிக்கட்டி’ உதவிக்கு வரும்படி வேண்டுகோள் வைத்துவிட்டு வந்தோம்.

அடுத்த இரண்டு நாட்கள் கண்ணில் படுபவரை எல்லாம் சந்தேகாபஸ்தமாகப் பார்த்தபடி அலுவலகம் சென்று வந்தேன் நான். எதுவும் நிகழவில்லை. அன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை! கம்ப்யூட்டரில் பிஸியாக டைப்பிக் கொண்டிருந்த என்னிடம் வந்தாள் சரிதா. ‘‘என்னங்க... ஸ்டேஷனுக்குப் போய் நாணாவைக் கூட்டிட்டு வரணும்னு நேத்தே சொன்னேனே... புறப்படுங்க...’’ என்றாள்.

‘‘என்னது...? ஸ்டேஷனுக்கா? நான் ஒரு தப்பும் பண்ணலையே...!’’

‘‘அந்த நினைப்புலருந்து இன்னும் மீளலையா நீங்க? நான் சொன்னது ரயில்வே ஸ்டேஷன்ங்க!’’

‘‘யாரந்த நாணா..?’’ என்று கேட்டேன். ‘‘எங்கம்மாவோட நாத்தனாரோட ஓரகத்தியோட ஹஸ்பெண்டோட ஷட்டகர் மகன்ங்க’’ என்றாள்.

‘திக்’கென்று விழித்தேன். தலையை உதறிக் கொண்டேன். ‘‘என்ன உறவோ... சுத்தமாப் புரியலை...! நான் அவரைப் பாத்திருக்கேனோ?’’ என்றேன்.

‘‘பாத்திருக்கீங்க. கல்யாண சமயத்துல நம்ம பக்கத்துல நின்னு அடிக்கடி தும்மினதுக்காக சண்டைகூடப் போட்டீங்க...’’ என்றாள். நினைவுக்கு வந்துவிட்டது!  பீரங்கியின் குழலைப் பார்த்திருக்கிறீர்கள்தானே...! அப்படி இரண்டு பீரங்கிக் குழல்களை அருகருகே ஒட்ட வைத்த மாதிரி பிரம்மாண்டமான பருத்த மூக்கு அவருக்கு. ‘ஹச்’ என்று ஒரு தும்மல் போட்டு, ‘ஸாரி’ என்று சொல்லி முடிப்பதற்குள் மற்‌றொரு ‘ஹச்!’. இப்படியே தன் சைனஸ் மூக்கினால் அருகில் இருப்பவரை ஈரமாக்கி விடுபவர் மனிதர்.

நாணாவின் மூக்கு! (மாடல்தான்)

‘‘ஞாபகம் வந்துடுச்சு சரி! எல்லாருக்கும் மூஞ்சில மூக்கு இருந்தா, இவருக்கு மூக்குக்குப் பின்னால கொஞ்சூண்டு மூஞ்சி இருக்குமே.. ஆமா, அவர் பேரு என்ன?’’

‘‘பம்மல் நாராயணன்ங்க...!’’

‘‘தும்மல் நாராயணன்னே கூப்பிடலாம் நீ! அந்த தும்மல், ஸாரி, பம்மல் நாராயணன் இப்ப எதுக்கு வர்றாராம்?’’ என்று கேட்டேன்.

‘‘ஒரு கல்யாணத்தை அட்டெண்ட் பண்ண குடும்பத்தோட வர்றார். ரெண்டு நாள் இங்க தங்கிட்டுப் போயிடுவாங்க...’’ என்றாள். ‘‘குடும்பம்னா..? யாரெல்லாம்?’’ என்றேன்.

‘‘பம்மல் நாணா, அவர் வொய்ப் சந்திரகலா, பையன் சூர்ய கலாதர், பொண்ணுங்க சசிகலா, மேகலா, புஷ்கலா எல்லாரும் வர்றாங்க..’’ என்றாள்.

‘‘சரியான சகல‘கலா’வல்லவன் உங்கப்பாவோட கஸின்! தபாரு... நிறைய வேலை இருக்கு எனக்கு இன்னிக்கு. நீ ஒரு ஆட்டோ வெச்சுட்டுப் போய் கூட்டிட்டு வந்துடேன். ப்ளீஸ்! என் செல்லம்ல...’’ என்று ஆரம்பிக்க... ‘‘சரி சரி... ரொம்ப வழியாதீங்க. நானே போய்ட்டு வர்றேன்’’ என்றுவிட்டு, சற்று நேரத்தில் கிளம்பிச் சென்றாள்.

அரை மணி நேரம்கூட ஆகியிராது. மின்சாரம் தவறியிருக்க, யுபிஎஸ் பவர் தீர்வதற்குள் வேகமாக டைப்பிவிட வேண்டும் என்று முயன்ற நேரம்... வாசல் கதவு படபடவென்று தட்டப்பட்டது. ‘‘இரு சரி... வர்றேன்...’’ என்று சொல்லியபடி செல்வதற்குள் மீண்டும் படபடவென்று தட்டப்பட்டது. கோபமாக கதவைத் திறந்து ‘‘ஏய்...’’ என்று ஆரம்பித்தவன் வெளியில் நின்ற உருவத்தைக் கண்டு சட்டென்று நிறுத்தினேன். வாசலில் நின்றவன் உயரமாக, இரண்டு ஆளுக்குரிய பருமனில் திருமலைநாயக்கர் மகால் தூண் போல பெரிய கைகளுடன், அதில் சத்யராஜ் போல கொசகொசவென்று முடிக்கற்றைகளுடன் இருந்தான். முகத்தில் மீசையுடன் கூட்டணி அமைத்துக் கொண்டு தாடிப் புதர் அடர்ந்திருந்தது. மொத்தத்தில் வண்டலூர் ஜுவிலிருந்து தப்பித்து வந்த கரடி போலிருந்தான். ‘‘கொஞ்சம் மெதுவா கதவைத் தட்டக் கூடாதுங்களா? யாரு வேணும்?’’ என்றேன்.

‘‘கணேஷ் எங்கே?’ என்றான் கரடி. ‘‘நான்தாங்க கணேஷ்’’ என்றேன். ‘‘ஏய்... என்னை ஏமாத்தப் பாக்கறியா? அவனை உள்ள ஒளிச்சு வெச்சிக்கிட்டு இல்லன்னா சொல்ற?’’ எப்போது அவன் கையில் கத்தி முளைத்தது? எப்போது என்னை நோக்கி நீண்டது? ‘‘நீங்க அட்ரஸ் மாறி வந்துட்டீங்கன்னு நினைக்கிறேன்...’’ என்றபடி பயத்துடன் பின்வாங்கினேன். ‘‘அப்ப... மூஞ்சில கோடு போட்டாத்தான் சொல்லுவ போலருக்கு’’ என்று அவன் முன்னே வர... என் கண்கள் நிலைத்தன. அவனுக்குப் பின்னால்...

சத்தமின்றி வந்து நின்றிருந்த சரிதா, கையில் வைத்திருந்த பையிலிருந்து வெள்ளையாக கிரிக்கெட் பந்து போலிருந்த ஒன்றை எடுத்து கபில்தேவ் போல அதிவேகமாக வீசினாள். சின்ன வயசில் தோப்புகளில் மாங்காய் அடித்துச் சாப்பிட்டதைப் பற்றி அவள் சொன்ன போதெல்லாம் கேலி செய்த நான் இப்போது நம்பினேன்...! அவ்வளவு கச்சிதமாக குறி தவறாமல் கரடியின் மண்டையைத் தாக்கியது! கத்தியைப் பிடித்த கையுடன் அவன் தலையைப் பிடித்துக் கொண்டு திரும்ப, மற்றொரு கிரிக்கெட் பந்தை மால்கம் மார்ஷல் போல சரிதா பெளன்சர் பண்ண, முன்னிலும் வேகமாகத் தாக்கியதில் ‘அம்மா’ என்றபடி கீழே விழுந்தான் கரடி. சரிதாவின் பின்னாலிருந்து வெளிப்பட்ட நாணாவின் குடும்பப் பட்டாளம் அவன் மேல் பாய்ந்து தாக்க, நான் கயிறு எடுத்துவர... அவனைக் கட்டினோம்.

உடனே கான்ஸ்டபிள் கந்தசாமியை அழைத்துவர பக்கத்து வீட்டுக்காரரை அனுப்பினோம். சரியாக அதே நேரம ஹவுஸ் ஓனர் குடும்பம் ஆட்டோவில் வந்து இறங்க...  விஷயம் புரிந்தது. நாங்கள் குடிவருவதற்கு முன் இங்கு குடியிருந்தவர் ராஜகணேஷ் என்பவராம். அவர் ஏதோ கேஸில் இந்தக கரடிக்கெதிராக சாட்சி சொல்லிவிட, அதற்குப் பழிவாங்க இவன் லெட்டர் போட, பாலகணேஷ் ஆகிய எனக்கு அது வினையாகியிருக்கிறது! ‘‘இனிமே எங்கயாவது குடி போகறதா இருந்தா முன்னாடி அந்த வீட்ல யார் குடியிரு்நதாங்க, என்னன்னு விவரம்லாம் கேட்டுக்கிட்டுத்தான் போகணும்’’ என்றாள் சரிதா.

‘‘சரியான நேரத்துக்கு வந்து என்னைக் காப்பாத்தினியே சரி... ரொம்ப நன்றி! உனக்கு எது வேணும்னாலும் கேளு, தர்றேன்’’ என்றேன். ‘‘அப்படியா...? அப்படின்னா இனிமே என்னையும் என் ஃபாமிலியையும் கலாய்ச்சுக் கதை எழுதறத‌ை நீங்க நிறுத்தணும். வாக்குக் கொடுத்திருக்கீங்க. மீறக் கூடாது’’ என்றாள்.

‘‘ரைட்டு. இனி கலாய்ச்சுக கதைய‌ே எழுத மாட்டேன் சரி - அடுத்த மாசம் வரைக்கும்!’’ என்றேன். முறைத்தாள். ‘‘சரி, அதுசரி... அவன் மேல கரெக்டா இதால அடிச்சியே... என்னதிது?’’ என்றேன் அந்த கிரிக்கெட் பந்துகளை எடுத்துக் காட்டி.

‘அதுவா மாப்ளே... என் வொய்ப் பண்ணின பொருவிளங்கா உருண்டை அது. கொஞ்சம்(?) கெட்டியாய்டுத்து, உடைச்சுத்தான் சாப்பிடணும்னாள். சரிதாவுக்கும் உங்களுக்கும் தரலாம்னு நாலஞ்சை எடுத்துட்டு வந்தோம்.’’ என்றார் நாணா.

 ‘‘நான் இன்னும் கொஞ்ச நாள் நான் பல்லோட இருக்கணும்னு விரும்பறேன். வேணும்னா ஒண்ணு பண்ணலாம். எல்லாத்தையும் கான்ஸ்டபிள் கந்தசாமிகிட்ட குடுத்துட்டு வர்றேன். லாட்டியோட சேர்த்து இதையும் ரவுடிகளை அட்டாக் பண்ண ஆயுதமா யூஸ் பண்ணினா தமிழ்நாடு போலீஸ் பவர்ஃபுல்லாயிடும்’’ என்க, ‘‘வேணாம்... அடுத்த மாசம் வரைக்கும்....! இல்லன்னா...’’ என்று கையில் அந்த வெள்ளை ஆயுதத்துடன் என் மேல் பவுன்ஸர் போடப் போகிறவள் மாதிரி கை ஓங்குகிறாள் சரிதா. அவ்வ்வ்வ்வ்வ்! மீ எஸ்கேப்!

====================================================
‘‘மாதம் ஒரு முறையாவது சரிதா வரவேண்டும்’’ என்று விரும்பிய ரசிகை சிஸ்டர் ஸாதிகாவுக்காக இந்த சரிதா ஸ்பெஷல்!
====================================================

				Tweet

Categories: சரிதாவும் நானும், நகைச்சுவை