கொ(கோ)டைக் கா(ண)னல் - 4

எங்கள் குழுவில் ஒருவர் பார்ட்டைமாக இசைக் குழுவில் வாசிப்பவர்/பாடுபவர் என்று முன்பே குறிப்பிட்டிருந்தேன். அந்த ஆசாமி இரண்டு சிறிய டிரம்ஸையும் குச்சிகளையும் கொண்டு வந்திருந்தார். தலைவர் அவரைப் பார்த்து, ‘‘டேனியல்! நீங்க பீட் அடிங்க. நம்ம ஆளுங்க ஒவ்வொருத்தரா டான்ஸ் பண்ணுவாங்க இப்ப...’’ என்றார். என்னது...? டான்ஸா, நாமளா? பேரதிர்ச்சியாக இருந்தது எனக்கு. தலைவரிடம் ‘அப்ஜெக்ஷன் மை லார்ட்’ என்று கை உயர்த்தி மறுக்க நான் முயல்வதற்குமுன் நண்பர் ட்ரம்ஸை அடிக்க ஆரம்பிக்க, ஸ்டெப்ஸ் வைத்து ஆட ஆரம்பித்து விட்டான் குழுவில் இருந்த ஒரு இளைய ப(பு)யல்! அதை நியாயப்படி டான்ஸ் என்று சொல்லுதல் தகாது. சவ ஊர்வலங்களுக்கு முன்னால் ‘ஃபுல்’லாக ஒரு கோஷ்டி ஆடிவருவதை கவனித்ததுண்டா நீங்கள்? அதைப் போன்ற ஸ்டெப்ஸ்கள் அவை. பார்த்ததுமே வயிற்றைக் கலக்கியது எனக்கு.

அவன் நிறுத்த... அடுத்து யார் ஆடுவது என்று ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்க்க... சட்டென்று முன் வந்த உதவி ஆசிரிய நண்பர் ஒருவர் செம குத்து குத்தினார். பின் ஒவ்வொருவராக ஆட (குதிக்க...?) ஆரம்பித்தனர். கடைசியாக தலைவர் என் முகத்தைப் பார்க்க பலி பீடத்தின் முன் நிறுத்தப்பட்ட ஆடு போல, (அல்லது) கேப்டனின் முன்னால் நிற்கும் பத்திரிகையாளர் போல பேய்முழி முழித்தேன். ‘‘இல்ல தலைவரே... என்னாலல்லாம் ஆட முடியாது’’ என்று நான் சொல்ல, ‘‘இவங்கல்லாம் கத்துட்டா வந்து ஆடினாங்க. சும்மா வாங்க... கமான் கணேஷ்... கமான்...’’ என்று கிண்டியில் ஓடிய குதிரைகளைக் கூப்பிடுவது மாதிரி உற்சாகமாகக் கூப்பிட்டார் தலைவர். ‘‘இல்ல தலைவா... நாம இருக்கறது ஃபர்ஸ்ட் ப்ளோர். நான் ஆடி பில்டிங் ஏதாவது டாமேஜ் ஆயிட்டுதுன்னா... இன்சார்ஜ் சும்மா விடமாட்டாருங்களே..’’ என்றேன் நான். நான் சொன்னதற்கு அவர் பயந்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்றாலும், நான் மிகத் தயங்கியது அவரை யோசிக்க வைத்ததோ என்னவோ... ‘‘சரி, நீங்க ஆட வேணாம், ஏதாவது பாடுங்க...’’ என்றார்.

2ம் நாள் காலை என் அறையிலிருந்து. ‘என்ன பண்றாங்க இவங்க?’

அதற்கு இது எவ்வளவோ பரவாயில்லை என்று உடனே அஸ் யூஷுவல் மக்கள் திலகத்தின் பாடல் ஒன்றைப் பாடினேன். பல்லவி பாடி முடிப்பதற்குள்ளேயே... ‘‘கணேஷ் பாடச் சொன்னா பாடணும், ஒப்பிக்கக் கூடாது’’ என்று கலாய்த்தார் உ.ஆ. நண்பர். அதற்குள் ட்ரம்ஸ் டேனியல், ‘‘ஃபாஸ்ட் பீட்டா ஒண்ணு பாடுங்க தலைவா...’’ என்றார். சட்டென்று ரெண்டுக்கும் ஏத்த மாதிரி ரூட்டைமாத்தி, ‘‘ஒரு Girlஐப் பார்த்து Moonஐப் பார்த்தேன். Moonல் Chilness இல்லை, அவள் Eyesஐப் பார்த்து Flowerஐப் பார்த்தேன். Flowerல் Brightness இல்லை’’ என்று வேகமான பீட்டில் வாத்யார் பாட்டைப் பாட, ட்ரம்மர் செம தட்டுத் தட்ட, அனைவரும் கைகளைத் தட்ட, உற்சாகம் தூள் பறந்தது. இந்த இடை நேரத்தில் அப்படி இப்படியென்று ஒரு மணி நேரம் ஓடிவிட்டிருக்க, ‘‘சரி, புறப்படலாம்’’ என்றார் தலைவர். ஹப்பாடா!

ஆறே முக்காலுக்கு வேன் தியேட்டரை நோக்கிச் செல்ல, நானும் மற்றொருவரும் காபி குடிக்க வேண்டும் என்க, அனைவரும் ஆமோதிக்க ஒரு டீக்கடை அருகில் வேன் நிறுத்தப்பட்டது. காபியும், டீயும் ஆர்டர் செய்யப்பட்டு, கிடைதததும் குடிக்க ஆரம்பித்தோம். என்னுடன் காபி குடித்த நண்பன், ‘‘காபில பால் ரொம்ப கம்மியா ஊத்திட்டார். ஒரே டிகாஷனா இருக்கு’’ என்றான். ‘‘கடைக்காரரைப் பாத்தயில்ல... மலையாளி. பாலக்காட்டுக்காரரா இருப்பார்..’’ என்றேன். ‘‘எப்படிச் சொல்றீங்க?’’ என்று அவன் கேட்க, ‘‘பாலக்காட்டார் என்பதால தான் காபிலகூட பாலக் காட்டாம குடுத்துட்டாரு...’’ என்றேன். இந்த வார்த்தையை நான் முனைவர் கு.ஞானசம்பந்தனின் புத்தகத்திலிருந்து உருவினேன் என்பது தெரியாததால் சுற்றியிருந்த மூன்று நண்பர்களும் சிரித்தனர்.

கொடைக்கானலின் ஒரே தியேட்டர் மிகப் புராதனமாயிருந்தது. டிக்கெட் கவுண்டரில் டிக்கெட் வாங்கியதும், டிக்கெட் கிழிப்பவர் அதைப் பெற்றுக் கொண்டு உள்ளே அனுமதிக்கிறார். வேறு உள்நுழைவு வாயில் கிடையாதாம். தியேட்டரின் உள்ளே போனதும் அது சுதந்திரப் போராட்ட காலத்தில் கட்டப்பட்டதாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கத் தோன்றியது. அவ்வளவு பழமை! ‘பரதேசி’ படம் ஓடத் துவங்கி பத்து நிமிஷங்கள் கழித்து அந்தத் தியேட்டரின் ஸ்பீக்கர்களின் சவுண்ட் சிஸ்டம் காதுக்குப் பழகிய பிறகுதான் என்ன வசனம் பேசுகிறார்கள் என்பதையே புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அதுவரை ஏதோ வழவழா கொழகொழாவென்று ஏதோ பேசுவதாகத்தான் புரிந்ததே தவிர, என்ன பேசுகிறார்கள் என்பதே புரியலையே...! கொடுமைடா சாமி!

‘பரதேசி’ படத்தின் விமர்சனத்தைப் பலரும் எழுதியதை பல தளங்களில் படித்திருப்பீர்கள் என்பதால் நான் அதிகம் சொல்லப் போவதில்லை. பாலாவின் ‘நான் கடவுள்’ படம் பார்த்தபின் என்னுள் எழுந்த ஒருவிதமான ‘அவெர்ஷன்’ நீங்கவே பலநாள் ஆனது என்பதால் நானாக விரும்பி பரதேசிக்குப் போயிருக்க வாய்ப்பேயில்லை. ஆனாலும் கூட்டிச் சென்ற தலைவருக்கு நன்றி. பாலா வழக்கமாக தன் படங்களில் காமெடி வைக்கிறேன் என்று அபத்தமாக ஏதாவது காட்சி அல்லது பாடல் வைத்து சோதிப்பார். இந்தப் படத்தில் அந்த சமரசம் கூட இல்லாமல் மிக அருமையாகச் செய்திருந்தார். A Neat Film! என்னைப் பொறுத்தவர‌ை பாலாவின் படங்களில் இதுதான் ‘தி பெஸ்ட்!’ கொரிய நாட்டுத் திரைப்படங்களைப் பார்க்கும் போதெல்லாம், ‘‘என்னமா ஃபீலிங்ஸை காட்சிப்படுத்தறாங்க. மனசைப் பாதிச்சிடுது இந்தப் படங்கள். தமிழ்ல யாரும் இப்படி ட்ரை பண்றதில்லையே’’என்று ஒரு வருத்தம் என்னுள் எழும். அந்தக் குறையைப்‌ போக்கிய, உலக சினிமாக்களுக்கு ஒரு மாற்றும் குறையாத தமிழ்த் திரைப்படம் ‘பரதேசி’ என்பேன்.

நம்ம மனஸ் இருக்கே...  அதுக்கு எப்பவுமே புத்திசாலித்தனமா படத்தை க்ரிட்டிசைஸ் பண்ணி ஆழமா கேள்வில்லாம் கேக்கத் தெரியாது. ரொம்ப பாமரத்தனமா கேக்கும் கேள்விகளை... உதாரணத்துக்கு ரெண்டு இங்க. 1) இந்த பாலா ஏன் எந்தப் படமா இருந்தாலும் ஹீரோவோட தலையை மாடு மேஞ்ச மாதிரி ஒரு கிராப் பண்ணி வெக்கறாரு? 2) அந்த வெள்ளைக்கார துரை எஸ்டேட்ல ஒரு பொண்ணை கை வெக்கறாரு- கணவனாக காப்பாத்த முடியாத நிலையில - ஆக்சுவலி அந்தப் பொண்ணைவிட கூட நிக்கற தன்ஷிகாவே அழகா இருக்கா. அவ மேல கை வைக்கணும்னு ஏன் வெள்ளக்காரனுக்குத் தோணலை? பாத்தீங்களா ஸார்/மேடம்... இந்த சின்னப்புள்ள மனஸை என்ன சொல்லி அடக்கறது? ‘‘இ‌‌தோபாரு...சின்னச் சின்னதா நிறைய குறை கண்டுபிடிக்கறதையெல்லாம் இந்த மாதிரி நல்ல படங்களைப் பொறுத்தவரை நிறுத்திக்க. பாஸிடிவ் பாயிண்ட்டை மட்டும் பாத்து படத்தை ஓடவெச்சாதான் நிறையப் பேருக்கு இதுமாதிரி முயற்சிக்க தைரியம் வரும்’’ன்னேன்.

தியேட்டரை விட்டு வெளியே வந்தால் மெல்லிய சாரல் மழை பொழிந்து கொண்டிருந்தது. ஆளாளுக்கு கிடைத்த ஷெல்டரில் ஒண்டிக் கொள்ள... தொலைவில் நிறுத்தியிரு்ந்த எங்கள் ரதத்தை எடுத்துவர ஓடினார் ரதசாரதி! அப்போது எங்களைக கடந்து சென்றவர்கள் பேசியதைக் கவனித்தேன். இரண்டு கான்ட்ராஸ்டான விமர்சனங்கள் காதில் விழுந்தது. 1) ‘‘பாலா இந்தப் படத்தை எடுத்ததுக்கு்ப் பதிலா பேசாம ஒரு குவார்ட்டர் அடிச்சுட்டு குப்புறப் படுத்துத் தூங்கியிருக்கலாம்டா...’’ 2) ‘‘மனசை உலுக்கிடுச்சு மாப்ளே... இன்னிக்கு நைட்டு சுத்தமாத் தூக்கம் வராது...!’’ இந்த இரண்டில் விமர்சனங்களில் உங்களின் ஓட்டை எந்த விமர்சனத்திற்குப் போடுவீர்கள்?

ஊருக்கு சற்றே ஒதுக்குப்புறமாக இருந்த எங்கள் காட்டேஜுக்குச் செல்ல, குறுகிய பாதைகள்/ வளைவுகளைக் கடந்து செல்ல வேண்டும். மெயின் ரோடுகளைத் தாண்டியதும் பார்த்தால் மழை + பனியில் கண்ணாடிக்கு வெளியே சாலையே தெரியவில்லை. டிரைவர் மிக மெதுவாக வண்டியை ஓட்டியபடி துணி மற்றும் பேப்பர்களை வைத்துத் துடைத்தும் மிக மங்கலாகத் தெரிந்தது. வேனுக்கு வெளியே தலையை நீட்டி... ஸாரி, பாதி உடம்பையே நீட்டி சாலையைக் கவனி்த்தபடி வாகனத்தை மிக மெதுவாக ஓட்டிச் சென்று எங்களை காட்டேஜில் சேர்த்தார் டிரைவர். ‘ஹப்பாடா... ஒரு வழியா வந்தாச்சுப்பா...’’ என்று ஆசுவாசப்படுத்தியபடி முதல் தின நிகழ்ச்சிகளின் முடிவாக, அவரவர் அறையில் சென்று இரண்டு கம்பளிகளைப் போர்த்திக் கொண்டு உறங்கத் துவங்கினோம்.

                                                                                                                  -தொடர்கிறேன்...

				Tweet

Categories: அனுபவம், பயணக் கட்டுரை