கொ(கோ)டைக் கா(ண)னல் - 1

ஜனவரி மாதம் புத்தகக் கண்காட்சி முடிந்த பின்னர் அலுவலகத்தில் அந்தத் தகவல் சொல்லப்பட்டது. டிசம்பர் மாதம் முழுவதும் பு.கண்காட்சிக்குள் நிறைய ப்ராஜக்ட்களை முடிப்பதற்காக அனைவரும் இரவு பகலாக விடுமுறை எடுக்காமல் பணி செய்ததற்குப் பரிசாக ஒரு உல்லாசப் பயணம் அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கிறது என்று. இருப்பினும் எப்போது என்பது தெரியாமலேயே இருந்தது. இதற்கிடையில் மற்ற துறைகளில் இருந்தவர்கள் தங்கள் தங்கள் குழுவுடன் சென்று வந்துவிட, நாங்கள் அதைப் பார்த்து ‘ழே’யென்று விழித்துக் கொண்டுதான் இருந்தோம்.

ஒருவருக்கொருவர் ஆர்வமாக அதைப் பற்றிப் பிரஸ்தாபித்து, எப்போது எப்போது என்று ஆர்வக் கேள்விகள் எழுப்பி ஓய்ந்து, சரி... இனி நடந்தா நடக்கட்டும்பா என்று ஓய்ந்திருந்த வேளையில் திடீரென்று அனைவரையும் அழைத்து டூர் ஓகே ஆகிவிட்டது என்றும், வரும் வாரத்திலேயே மூன்று நாள் டூராக கொடைக்கானல் சென்று வரலாம் என்றும் பிரிவுத் தலைவர் அறிவித்தார். ரயில் டிக்கெட்டுகள் புக் பண்ணலாம் என்று பார்த்தால் எல்லாம் ஒரு மாதத்திற்கு ஃபுல் என்றது இணையம். பஸ்ஸில் போவது சரிப்பட்டு வருகிற விஷயமாகத் தெரியவில்லையே... என்ன செய்வது என்றெல்லாம் ஆலோசனைகள் ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

சென்னையிலிருந்து மதுரை வரை ஃப்ளைட்டில் சென்று, அங்கிருந்து வேன் வைத்துச் செல்லலாம் என்று நான் சொன்னதற்கு என் சகாக்கள் ஏன் அப்படி முறைத்தார்கள் என்றுதான் சத்தியமாக எனக்குப் புரியவில்லை. இப்படி ஆளாளுக்கு யோசனைகள் சொல்லியபின், ஒரு டெம்போ டிராவலர் வேன் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டு அதிலேயே மூன்று தினங்களும் சென்று சுற்றி வரலாம் என்று முடிவானது. வெள்ளி இரவு கிளம்பி சனி, ஞாயிறு, திங்கள் மூன்று தினங்கள் சுற்றிவிட்டு செவ்வாய் காலை சென்னை வந்து ஊர் சுற்றிய களைப்பு நீங்க ஓய்வெடுத்தபின் புதன் கிழமை வேலைக்கு வந்தால் போதும் என்று முடிவாக சொல்லப்பட்டது புதன்கிழமையன்று. அனைவரும் மகிழ்ச்சியுடன் மீதமிருககும் இரண்டு நாட்களில் பயணத்துக்கு எங்களை தயார்படுத்திக கொண்டோம்.

நான் மட்டும் பயணத்துக்கு தயார்படுத்துவதுடன் பார்க்கிற விஷயங்களை எழுதி உங்களையும் படுத்தலாம் என்று முடிவெடுத்திருந்த காரணத்தால் கூடுதல் மகிழ்வுடன் தயாரானேன். எழுதினால் மட்டும் போதாதே... அங்கங்கே விஷுவலாகப் புகைப்படங்கள் வைக்கா விட்டால் சுவாரஸ்யம் வராதே என்று எண்ணம் எழுந்தது. நான் அதிகம் கேமராவைக் கையாண்டு படங்கள் எடுத்தவனில்லை. எடுத்த ஒன்றிரண்டு சமயங்களிலும் க்ளிக் செய்யும் போது கை ஷேக் ஆனதால் ப்ளர் ஆன படங்களாக அமைய, திட்டுதான் வாங்கியிருக்கிறேன். இருந்தாலும் ஆசை யாரை விட்டது...? உறவினர்கள் ஒவ்வொருவருக்காக போன் செய்ய, ‘என் கேமரா ரிப்பேர்’, ‘என் கேமரா திருட்டுப் போயிடுச்சு’ என்பதான பதில்கள்தான் வந்து ஏமாற்றமடையச் செய்தன.

‘உறவுகள் ஒத்துவராது. நட்புகள்தான் கைகொடுக்கும்’ என்பதை (வழக்கம்போல்) உணர்ந்து நண்பர்களிடம் கேட்கலாம் என்று முடிவு செய்‌ததும் முதலில் நினைவுக்கு வந்தவர் நண்பர் ’தல’, ‘அடையாறு அஜீத்’ என்றெல்லாம் அ‌னைவரும் அன்போடு அழைக்கும் சென்னைப்பித்தன் அவர்கள்! பதிவர் சந்திப்பு உள்ளிட்ட விழாக்களில் அவர் புகைப்படங்கள் சுடு‌வதைக் கண்டதுண்டு. அந்தக் கேமராவையும் வியந்ததுண்டு. அவரிடம் கேட்டதும் ஒரு கணமும் யோசிக்காமல் தயக்கமின்றி, ‘‘வந்து வாங்கிக்கங்க’’ என்றார். மிகமிக மகிழ்ச்சியுடன் அவருக்கு நன்றி சொல்லி (நம்மளையும் நம்பிட்டாரேய்யா...) கேமராவை பெற்றுக் கொண்டு புறப்படத் தயாரானேன். நாமல்லாம் ராமலக்ஷ்மி மேடம் அளவுக்கு சூப்பரா எடுக்காட்டியும், ஏதோ சுமாராவாவது எடுத்துரலாம்னு மனசுல நம்பிககையிருந்தது. இங்க நீங்க இனி பார்க்கப்போற படங்கள் 90 சதவீதம் நாஆஆஆனே சுட்டவை. அவை நன்றாக வ்நதிருக்கின்றன என்பதில் எனக்கு கொள்ளை மகிழ்ச்சி. அதற்குக் காரணமான நண்பர் சென்னைப்பித்தனுக்கு இங்கு மீண்டும் ஒரு முறை மனம் நிறைய நன்றிகளைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

‘மலைகளின் இளவரசி’யிலிருந்து நான் சிறைபிடித்த இயற்கை எழில்!

வெள்ளி மாலை வேன் வந்ததும் அனைவரும் ஏறி அவரவர் இடத்தைப் பிடித்தோம். வேன் ஓட்டுனர் இளைஞராக இருந்தது மற்றொரு பெரும் ஆறுதல். அதனால் அவர் வேனிலிருந்த டிவியில் படம் போட்டுப் பார்க்க வைத்ததுடன் பகல் நேரங்களில் டிவிடியில் அவர் வைத்திருந்த MP3 பாட்டுக்களின் கலெக்ஷனையும் போட்டு பயணத்தை .உற்சாகமாக வைத்திருக்கப் பெருமளவு உதவினார். (அவர் படம் போட்டதால் வந்த உபத்திரவம் கீழே..) நான் வேலை பார்க்கும் பிரிவில் தலைவர் மற்றும் மேல்நிலை,  கீழ்நிலை எல்லாருமாகச் சேர்த்து புறப்பட்டவர்கள் மொத்தம் பன்னிரண்டு பேர். இந்த வித்தியாசமெல்லாம் கிளம்பும் முன் வரைதான். அந்த மூன்று தினங்களும் அனைவரும் ஒரே நிலையில் நண்பர்களாக மட்டுமே இருந்தது மிகமிக வித்தியாசமான அனுபவம்.

வேனில் தலைவர் மற்றும் ஒருவர் தவிர அனைவரும் ஏறிட அலுவலகத்திலிருந்து பெப்ஸிகலமாகப் (எப்பவும் கோலாகலம்னுதான் சொல்லணுமா?) புறப்பட்டோம். தலைவர் + மற்றொருவரை கிண்டியில் பிக்கப் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்றார்கள். கிண்டியில் அவர்கள் ஏறியபோது கூடவே இரண்டு அட்டைப்பெட்டிகள் வந்தன. அட்டைப் பெட்டிகளில் டின்களில் அடைக்கப்பட்ட குளிர்பானங்கள் மற்றும் சூடான(டேற்றும்) பானங்கள் இருந்தன. அவரவர் தங்களுக்குப் பிரியமானதை எடுத்துக் கொண்டு உறிஞ்ச ஆரம்பிக்க, ஸ்பீக்கர்களில் பாடல்கள் ஒலிக்க, உற்சாகக் கூச்சல்களுடன் பயணம் இனிதே துவங்கியது. மாலை ஆறரை மணிக்குத் துவங்கிய பயணத்தில் இரவு உணவு முடிந்தபின், ஆரம்ப ஆர்ப்பாட்டக் கூச்சல்கள் ஓய்ந்த வேளையில், ‘‘படம் போடச் சொல்லுப்பா பாக்கலாம்’’ என்றார் தலைவர். வேனை ஓட்டியபடியே ஓட்டுனர் டிவிடியைப் போட, ஓடத் துவங்கியது ‘ஆதிபகவன்’ திரைப்படம். ஐயோ, மறுபடியுமா? அதிர்ச்சியில் மயக்கமானேன் நான்.

இடையில் கண் விழித்தபோது ‘அட, அதுக்குள்ள விழுப்புரமா?’ மீண்டும் கண்ணயர்ந்து, விழிக்க, ‘அட, திருச்சிகிட்ட வந்தாச்சா?’ (நல்ல ஸ்பீட் ஓட்டுனர்) இப்படி பாதி விழிப்பும், பாதி உறக்கமுமாகப் பயணம் தொடர, அதிகாலை நல்ல உறக்கத்திற்குப் போய் மீண்டும் கண் விழித்தபோது காலை மணி ஐந்து. அப்போது வேன் ‘மலைகளின் இளவரசி’யின் அடிவாரத்தைத் தொட்டு அவள் மடியில் தவழ்ந்து மேலேறிக் கொண்டிருந்தது. 

அதிகாலை ஐந்தே முக்கால் மணிக்கு வெள்ளி அருவியை வேன் அடைய,  எங்களி்ன் சுற்றுப் பயணத்தின் முதல் ரசிப்பிடம் வந்தது. அன்றைய இரவு எனக்காகக் காத்திருந்த அதிர்ச்சியை சற்றும் அறியாதவனாய் மற்றவர்களுடன் சேர்ந்து மகிழ்ச்சிக் குரலெழுப்பியபடி வெள்ளி அருவியை ரசிப்பதற்காக வேனை விட்டு இறங்கினேன் நான்.
                                                                                                                          -தொடர்கிறேன்..!

மேய்ச்சல் மைதானத்தில் இப்போது : இருபதாண்டுகளுக்குப் பின்..1

				Tweet

Categories: அனுபவம், பயணக் கட்டுரை