கொ(கோ)டைக் கா(ண)னல் - 5

சென்னையில் தினம் காலை 5 மணிக்கெல்லாம் எழுந்து வாக்கிங் செல்லும் பழக்கம் இருப்பதால், இரவு தாமதமாகப் படுத்தபோதிலும், நல்ல அசதி இருந்தபோதிலும் காலை 6 மணிக்கெல்லாம் விழிப்பு வந்து விட்டது. மற்ற ரூம்மேட்கள் எழாத வண்ணம் கதவு திறந்து சோம்பல் முறித்தவாறு ஸிட்டவுட்டில் வந்து பார்த்தால்... ஸர்ப்ரைஸ் விசிட்டாக நேற்றெல்லாம் காணாமல் போயிருந்த மிஸ்டர் சூரியபகவான் தரிசனம் தந்தார்! உற்சாகமாய் அறையினுள் சென்று பல் துலக்கி முகம் கழுவி வெளியே வர, பக்கத்து அறை நண்பர்கள் இருவர் எழுந்து வெளியில் நின்றபடி சூரிய வெப்பத்தை ரசித்துக் கொண்டிருந்தனர். மூவருமாக காபி அருந்தும் உத்தேசத்தில் காலை வாக் கிளம்பினோம். டீக்கடை நாங்கள் தங்கியிருந்த இடத்திலிருந்து ஒன்றரை கிலோமீட்டர் தள்ளி இருந்தது.

நேற்று சூரியன் இல்லாததாலும், இரவு மழையினாலும் சரியாகக் கவனிக்காத பாதையை இப்போது நன்றாகப் பார்க்க முடிய... பகீரென்றது!. குறுகிய வளைவுகள், இரண்டு ஹேர்பின் திருப்பங்கள், அருகிலேயே சரிவான பள்ளத்தாக்கு! வேன் டிரைவர் கொஞ்ச்சம் அசந்திருந்தாலும் வேன் உருண்டு.... நினைக்கவே மலைப்பாக இருந்தது. ஓட்டுனர் ‘சக்தி’யை வாழ்த்தியபடி காபி குடித்துத் திரும்பினோம். மற்றவர்கள் நிதானமாக எழுந்து தயாரானது, நாங்கள் டிபன் சாப்பிட்டது போன்ற ரிபீட் விஷயங்களைத் தவிர்ததால்... காலை எங்கள் வேன் கிளம்பியபோது மணி ஒன்பதரை.

‘கோக்கர்ஸ் வாக்’கில் எங்களின் வாக்!œ

ரதசாரதி தலைவரிடம், ‘‘கோக்கர்ஸ் வாக் முதல்ல போயிரலாம்’’ என்றார். ‘‘‌கோக்கர்ஸ் வாக்ன்னா கையில ‘கோக்’ வெச்சுட்டு வாக் பண்ணனுமா தலைவா? போற வழியில வாங்கிட்டுப் போயிரலாமா?’’ என்று ‘கடி’த்தேன். முறைத்தார் தலைவர்! ‘‘ஏங்க இப்புடி? 1872ம் வருஷத்துல கோக்கர்ங்கற ஆளு உருவாக்கினது இந்த நடைபாதை. இ‌தோட நீளம் சுமார் ஒரு கிலோமீட்டர். நேத்து மாதிரி மேகமூட்டமா இல்லாம இன்னிக்கு சூரிய வெளிச்சம் இருக்கறதால அங்கருந்து பெரியகுளம், மதுரை மாதிரி ஊருங்களை பறவைப் பார்வைல நம்மால பாக்க முடியும்’’ அப்படின்னாரு.  கொடைக்கானல் பஸ் ஸ்டாணட்லருந்து அரை கிலோமீட்டர் தூரத்துலயே ‘கோக்கர்ஸ் வாக்’ இருக்கறதால நாங்க பேசிட்டிருக்கற நிமிஷங்கள்ல வேன் அதை அடைந்து விட்டது.

கோ.வா. புல்வெளியில் சற்றே ஓய்வு!

நாங்கள் அனைவரும் வேனிலிருந்து இறங்கியதும், ஓட்டுனர் வேனைச் செலுத்திக் கொண்டு போயே போய்விட்டார். ‘‘என்ன தலைவா?’’ என்று கேட்க, ‘‘இந்த நடைபாதையோட எண்ட்ல செயின்ட் பீட்டர்ஸ் சர்ச் வரும். அங்க வேனை நிறுத்திட்டு வெயிட் பண்ணுவார். வாங்க, நாம நடககலாம்’’ என்றார். சிமெண்ட் தளம் போடப்பட்டு, ஓரங்களில் புல்வெளி வளர்க்கப்பட்டிருந்த கோக்கர்ஸ் வாக் ரம்மியமாக இருந்தது. நிறையக் கடைகள் வழி நிறைய. கண்ணில் பட்ட இயற்கை அழகையும், அவற்றி்ன் பின்னணியில் எங்களையும் புகைப்படங்கள் எடுத்துக் கொண்டோம். தலைவர் ‌சொன்னது மிகச் சரி! மேலேயிருந்தபடி கீழே தூஊஊஊரத்தில் தெரியும் நகரங்களைப் பார்க்கையில் பிரமிப்பாகவும் மகிழ்வாகவும் இருந்தது.

தடுப்புக் கம்பிகளைத் தாண்டிப் பார்ததால்.. தன்னிகரற்ற இயற்கை எழில்!

நடைபாதையிலிருந்து வெளிவந்ததும் தலைவர் சொன்னது போலவே வேன் தயாராக இருந்தது. ‘‘அடுத்து எங்க போறோம் தலைவரே?’’ என்று கேட்க, ‘‘பேரிஜம் ஏரின்னு 24 ஹெக்டேர் பரப்பளவுள்ள பெரிய ஏரி ஒண்ணு இருக்கு. அதை உள்ள போய் பாக்கறதுக்கு கவர்மென்ட் பர்மிஷன் வாங்கணும். பேசி வெச்சிருக்கேன். அதனால அங்கயே போலாம்’’ என்றார். வேனில் ஏறியதும் வழக்கம் போல எங்களின் பாட்டும் கூத்தும் நடந்து கொண்டிருக்க... வழியில் ‘குணா குகை’ அருகில் டிராபிக் ஜாம் ஏற்பட்டதால் வண்டி தேங்கி நின்றது. ‘‘குணா குகைக்குள்ள போய்ப் பாத்துட்டு வரலாமா?’’ என்று குழுவின் இளையவன் கேட்க, ‘‘குகையில கமல் மாதிரி நின்னுக்கிட்டு கத்தலாம்னு நினைச்சா ஏமாந்துடுவடா. அந்த இடத்துக்குல்லாம் போக அலவ்ட் இல்ல. தள்ளியே நின்னு பாத்துட்டு வரலாம். அதுக்குத்தான டிக்கெட்’’ என்றார் உதவி ஆசிரிய நண்பர்.

குகையப் பாக்காம போயிட்டாங்களே அபிராமி!

‘‘சினிமாப் புகழ்‌ பெற்ற ஸ்தலம்ங்கறதால டிக்கெட் போடறாங்களா இங்க?’’ என்றேன் நான். ‘‘ஆமா.... இதென்ன பெரிய காசி, ராமேஸ்வரமா ஸ்தலம்னு சொல்ல? உமக்குன்னு வார்த்தை கிடைக்குது பாரு...!‘‘ என்று கிண்டலித்த உ.ஆ. தொடர்ந்து, ‘‘இந்த இடத்துக்கு ஆக்சுவலா பழைய பேரு ‘டெவில்ஸ் கிச்சன்’ங்கறதுதான். பிசாசின் சமையலறையா இருந்த இந்த இடம், கமல்ஹாசனால இப்ப குணா குகைன்னு பேர் வாங்கிருச்சு...’’ என்று மற்றொரு தகவலை அவிழ்த்தார். ‘‘தூரத்துல நின்னு இடத்தை வெறுமனே தரிசனம் பண்றதுல என்ன த்ரில் இருக்கு. நான் வரலை’’ என்று நானும் மற்றும் மூவரும பின்வாங்க, தலைவரும் எங்கள் அணியில் சேர, மெஜாரிட்டியின் காரணத்தால் குணா குகையைப் புறக்கணித்து மேலே பயணத்தைத் தொடர்ந்தோம்.

‘‘என் பக்தன் குணாவோட குகையப் பாக்காம வந்துட்டீங்களேடா பாவிங்களா...’’ அப்படீன்னு அபிராமி எங்க மேல கோவிச்சுக்கிட்டிருப்பாங்க போலருக்கு.... பேரிஜம் ஏரியின் நுழைவு வாயில்ல வேன் போய் நின்னதும், தலைவரும், பயணப் பொறுப்பாளரும் போய் கேட் கிட்ட பேசறாங்க. செல்லுல போன் பண்றாங்க. மறுபடி பேசறாங்க... என்னவோ நடந்துச்சு. பின்ன பேசாம திரும்பி வந்துட்டாங்க. தலைவர் முன் அனுமதி வாங்கியிருந்தும் ஏதோ குழப்பம் காரணமாக ‘பர்மிஷன் கிடைககல’ என்பதுதான் நெட் ரிசல்ட். அடுத்து எங்க போகலாம்னு அவங்கல்லாம் கூடி யோசிச்சுட்டிருக்க, நாங்க அங்க வித்துட்டிருந்த சூடான வேர்க்கடலைகளை வாங்கிச் சுவைத்தோம். பெரிய பாக்கெட்டாக இருந்ததால், ‘‘மிஸ்டர் சுடலை! இந்தாங்க, கடலை’’ என்று நண்பரின் கையில் பாதியைக் கொட்டினேன். ‘‘சுடலையாவது...! செமத்தியா சுடுதுங்க’’ என்று அலறினார் நண்பர் சுடலை.

பாறை லேசாச் சுட்டாலும், அதுவும் நல்லாத்தேன் இருந்துச்சுங்க!

இதற்குள் ‘‘எல்லாரும் வேன்ல ஏறுங்க. கிளம்பலாம்...’’ என்றார் ப.பொறுப்பாளர். ‘‘எங்க சார்?’’ என்று கேட்டோம். அருகில் இருந்த வழிகாட்டிப் பலகையைக் காட்டினார். ‘‘பூம்பாறை 23 கி.மீ.’’ என்றது அந்த போர்டு. வேனில் ஏறியதும், ‘‘பூம்பாறைங்கற இடத்துல என்ன விசேஷம்? அதப்பத்தி உங்களுக்குத் தெரியுமா?’’ என்று நான் கேட்க, அனைவரும் ஒருவரையொருவர் கேட்க, யாருக்கும் அதைப் பற்றித் தெரிந்திருக்கவில்லை. வேன் செல்லும் வழியில் அழகான பாறைச் சரிவு ஒன்று அனைவர் கவனத்தையும் இழுக்க, எங்களின் மொத்த கோஷ்டியும், அந்தப் பாறைச் சரிவில் சாய்ந்து நின்று (வைட்லென்ஸ் எதுவும் போடாமலே) படம் எடுத்துக் கொண்டோம்.

 வேன் புறப்பட... முன்னால் சென்ற கல்லூரி பஸ்ஸை முந்த... நாங்கள் கூச்சலிட... அவர்கள் விரைவெடுத்து முந்த... அவர்கள் கூச்சலிட... இப்படி மாற்றி மாற்றி கூச்சலும் விரைவுமாகச் சென்ற பயணம் சட்டென்று முடிவுககு வந்தது போல வேன் நின்றது. ‘‘இறங்குங்க எல்லாரும்...’’ என்றார் தலைவர். ‘‘என்னது...? அதுக்குள்ள 23 கிலோமீட்டர் வந்துட்டமா?’’ என்று வியந்தபடியே வேனிலிருந்து இறங்கினேன் நான்.

                                                                                                   -தொடர்கிறேன்....

				Tweet

Categories: பயணக் கட்டுரை