என் முதல் நாடக அனுபவம்

இந்தத் தலைப்பைப் படிச்சதும், நான் முதன்முதலா நாடக மேடையில நடிச்ச அனுபவத்தைச் சொல்லப் போறேன்னு நீங்க நினைச்சிருந்தீங்கன்னா... ஸாரி, உங்களுக்கு பாஸ் மார்க் கிடையாது! இது நான் முதன்முதலா நாடகம் பார்த்த அனுபவம்! ஹி... ஹி... அதப்பத்திச் சொல்றதுக்கு முன்னாடி... ஆதியும் அந்தமுமில்லாத கால வெள்ளத்திலே சற்றுப் பின்னோக்கிப் பயணிக்கும் ஓடத்தில் என்னுடன் வரும்படி நேயர்களை அழைக்கிறேன். (மீண்டும் பொ.செ. படிக்க ஆரம்பிச்சதோட பாதிப்பு.)

நான் பள்ளி மாணவனா இருந்த சமயம் மதுரையில அப்போதைய தமிழக முதல்வர் எம்.ஜி.ஆர். அவர்கள் உலகத் தமிழ் மாநாடு நடத்தினார். எங்க சித்தி தமிழ்ப் பேராசிரியைன்னு முன்னமே சில பதிவுகள்ல சொல்லியிருக்கேனில்லையா.... அவங்க தமிழ்ச் சொற்பொழிவுகளுக்கும், அப்ப நடந்த கலை நிகழ்ச்சிகளுக்கும் போறப்ப என்னையும் கூடத் துணைக்கு கூட்டிட்டுப் போனாங்க. தமிழ் மேல இருந்த ஆர்வத்தால பல தமிழ் அறிஞர்களின் மேடைப் பேச்சை ரசிச்சேன். பரதநாட்டிய நிகழ்ச்சிகள்லயும், கர்நாடக சங்கீதக் கச்சேரிகளுக்கும் சித்திகூடப் போறப்பல்லாம்... இவங்க எதை இப்படி ரசிக்கிறாங்கன்னு பொறுமை இல்லாம எப்படா நிகழ்ச்சி முடியும்னு உக்காந்திருப்பேன். அந்த வயசுக்குரிய பக்குவம் அவ்ளவ்தான்!

அந்த உலகத் தமிழ் மாநாட்டு நிகழ்ச்சிகள்ல ரெண்டு நாடகங்களுக்கு சித்தி கூட்டிட்டுப் போனாங்க. மதுரைக் கல்லூரி மைதானத்துல மேடை போட்டு நிகழ்ச்சி நடந்ததால திறந்தபுல் வெளில உக்காந்து பாக்க வேண்டியிருந்தது. மேலே திறந்த வானம்தான் கூரை. ஆர்.எஸ்.மனோகரோட ‘ஒட்டக் கூத்தர்’ நாடகமும், மேஜர் சுந்தரராஜனின் ‘கல்தூண்’ நாடகமும் அப்ப பாத்திருக்கேன். தூரத்துலருந்து பாக்கறப்ப, மேடைல நடிச்சவங்க பொம்மை மாதிரி ஒரு குன்ஸாத்தான் தெரிஞ்சாங்க. தவிர, அப்ப நாடகங்களின் அருமை பெருமையும் தெரியாது, சினிமா ஒண்ணுதான் பிடிச்ச விஷயம்கறதால அக்கம்பக்கம் உக்காந்திருந்தவங்களைத்தான் வேடிக்கை பார்த்தேன். ஆனாலும் ஆர்.எஸ்.மனோகர் மேடையில நிகழ்த்திக் காட்டின தந்திரக் காட்சிகள் அப்பவே பெரும் வியப்பைத் தந்தன.

இப்படியான அனுபவங்களை நான் நாடகம் பாத்ததாச் சொல்லிக்க முடியுமா என்ன? கல்லூரிக் காலத்திலும் சரி... வேலை பார்ககத் துவங்கி, ஊர் ஊராக அலைந்த போதும் சரி.. ஒரு நாடகமாவது நேரில் கண்டு ரசிக்க வேண்டும் என்று பேராவல் இருந்ததே தவிர, ஏனோ வாய்ப்புக்கள் அமையவே இல்லை. சென்னையில செட்டினாதுக்கப்புறம் கிரேஸி, எஸ்.வி.சேகர் மாதிரி ஆளுங்க நிறைய நாடகம் போடறதா போஸ்டர்கள் பாக்கறப்பல்லாம் போனா என்னன்னு தோணும். ஒண்ணு..  நாடகம் நடக்கற தினங்கள்ல ஏதாவது வேலை வந்துடும், இல்லாட்டி, 200, 300ன்னு டிக்கெட் இருக்கறதப் பாத்துட்டு, இவ்வளவு செலவு பண்ணிப் போகணுமா?ன்னு தோணிரும். பதிவுகள் எழுத ஆரம்பிச்சு, நாலு பேருக்கு என்னைத் தெரிஞ்ச சந்தர்ப்பத்துல அறிமுகமான நண்பர் சரணபவன், ஸாரி...  மெட்ராஸ்பவன் சிவகுமார்! அவரோட பதிவுகள்ல அடிக்கடி நாடகம் பார்த்த அனுபவத்தையும், நாடக விமர்சனங்களையும் தொடர்ந்து எழுதிட்டு வர்றார். சிவாகிட்ட என் நாடக ஆசை‌யைச் சொல்லி, ‘‘அடுத்து ஏதாவது நாடகத்துக்குப் போனா என்னையும் கூட்டிட்டுப் போய்யா’’ என்று வேண்டுகோள் வைத்தேன்.

அதன்பின் வந்த மாதத்தில் சிவா போன் பண்ணி, ‘‘வரதராஜனோட ட்ரூப் ‘என்று தணியும் இந்த சுதந்திரதாகம்?’னு சோ நடத்தின நாடகத்தை நடத்தறாங்க. இன்னிக்கு நீங்க ஃப்ரீயா?’’ என்றார். துரதிர்ஷ்டவசமாக அன்றைக்கு வேறொரு வேலை இருந்ததால் போக முடியலை. அதன் பிறகு  சிவா மற்றும் இரண்டு சந்தர்ப்பங்களில் நாடகம் பார்க்க அழைத்தபோது, நான் வெளியூரிலும், மருத்துவமனை செல்லும் நிலையில் இருந்த காரணத்தாலும் மறுக்க நேர்ந்தது. வேறு யாராவதாக இருந்தால், ‘இவனுக்கு வேற வேலையில்ல. வர்றேன்னு ஆசையா சொல்லுவானே தவிர, வரமாட்டான்’னு கூப்பிடறதையே மறந்திருப்பாங்க. ஆனாலும் அசாத்திய பொறுமைசாலி இந்த சிவா!

சனிக்கிழமை மாலை தொலைபேசி, ‘‘கிருஷ்ணகான சபா’வுல ஈவ்னில் அஞ்சரை மணிக்கு ஒரு ஃபங்ஷன். அது முடிஞ்சதும் ஏழு மணிக்கு காத்தாடி ராமமூர்த்தி நாடகம். அனுமதி இலவசம்னு போட்டிருககாங்க. இன்னிக்கு நீங்க ஃப்ரீயா?’’ என்று கேட்டார். மாலை நான் ஃப்ரீ என்பதுடன், அனுமதி இலவசம் என்கிற வார்த்தையும்  தூண்டில் போட்டு இழுக்க, ‘‘கண்டிப்பா வர்றேன் சிவா’’ என்று சொல்லிவிட்டு உடனே புறப்பட்டேன். கிருஷ்ணகான சபாவினர் ஒவ்வொரு ஆண்டும் சித்திரை நாடக விழா என்று ஒரு வாரத்திற்கு நாடகங்களை நடத்தி, முதல் தினத்தன்று நாடக உலகில் சாதனை செய்த ஒரு பிரபலத்துக்கு ‘நாடக சூடாமணி’ விருதும் தந்து வருகிறார்கள் என்பது அங்கு சென்றபோதுதான் தெரிந்தது. இந்த ஆண்டு ‘வியட்நாம் வீடு’ சுந்தரம் கெளரவிக்கப்பட்டார். திரு.கே.பாலசந்தர், ஒய்.ஜி.மகேந்திரா, சச்சு போன்ற பிரபலங்கள் வாழ்த்திப் பேசினார்கள். அதன்பின் காத்தாடி ராமமூர்த்தி குழுவினரின் ‘பிள்ளையார் பிடிகக’‘ என்ற நாட்கம் ஆரம்பித்தது.

இந்த ராமமூர்த்தி காத்தாடிய கழட்டிவிட்டுட்டு தன்‌ பேரை ‘பங்சுவாலிட்டி ராமமூர்‌த்தி’ன்னு வெச்சுக்கலாம்! சரியா ஏழு மணிக்கு நாடகத்தை ஆரம்பிச்சுட்டார். பெண்ணுக்கு கல்யாணம் பண்ண பெற்றோர் கஷ்டப்பட்டது போக, இந்நாளில் பிள்ளைக்கு கல்யாணம் பண்ணவும் பெற்றோர் கஷ்டப்படுவதை நகைச்சுவை  ததும்ப நாடகமாக்கி இருந்தார்கள். நாடகத்தின் விமர்சனம் ‘மெட்ராஸ் பவன்’ தளத்தில் விரிவாக எழுதப்படும் சிவாவால்! ஆகவே, நான் இங்கே நான் கவனித்த, என்னைக் கவர்ந்த சில சமாசசாரங்களை உங்களோட ஷேர் பண்ணிக்கறேன்.

* மைக்கே தேவைப்படாத கணீர் குரல் காத்தாடி ராமமூர்த்திக்கு! தன் நீண்ட கால நாடக/சினிமா அனுபவத்தின் துணை கொண்டு மிகச் சரளமாக அருமையாக நடித்திருந்தார். அவருடைய ட்ரூப்பிலும் எவரின் நடிப்பும் சோடை‌ போகவில்லை.

* நாடகத்தில் மூன்றே காட்சிகளில் வரும் ‘கருப்பூர் வைத்தி’ என்ற கதாபாத்திரம் இரண்டு காட்சிகளில் நகைச்சுவையாகவும், ஒரு காட்சியில் சென்டிமென்ட் கலந்து சோகமாகவும் நடிக்க வேண்டும். அதில் நடித்த ஸ்ரீதரன் என்பவர் மிக அருமையாக நடித்திருந்தார்.

* ஹீரோயினாக நடித்த பெண் நல்ல அழகு! (ஹி.. ஹி...) காத்தாடி ராமமூர்த்தி போன்றவர்கள் வேஷ்டிக்கும், பேண்ட்டுக்கும் மாறி அடுத்தடுத்த காட்சிகளில் தோன்றுவது ஆச்சரியமில்லை. இந்தப் பெண்ணும் நாடகத்தில் நான்கைந்து சுடிதார்களில் சட்சட்டென்று உடை மாற்றி வந்து நடித்தது ஆச்சர்யம்! கருப்பு லெக்கின்ஸ் அணிந்திருந்த அவர், அதற்கு ஏற்றாற்போன்ற சிவப்பு, மஞ்சள் போன்ற நிறங்களில் வேறு வேறு டாப்ஸ்கள் மாற்றி வந்ததால் இது சாத்தியமென்பது நன்கு கவனித்ததில் புரிந்தது. நைட்டி அணிந்து வரும் ஒரு காட்சியில் அவர் கால்மேல் கால் போட்டு அமர்ந்தபோது அந்த லெக்கின்ஸ் நைட்டியின் உள்ளேயிருந்து தலைகாட்டியது ஒரு வேடிக்கை! (அப்ஸர்வேஷன் பாஸ்!)

* நாடகத்தில் நடித்தவர்களிடம் சிறு‌ பேட்டி எடுத்து வெளியிட வேண்டுமென்று ஆசையில் நானும் சிவாவும் போய்க் கேட்டபோது, நாடகப் பொறுப்பாளரைக் கை காட்டினார் காத்தாடி. அவரிடம் கேட்க, ‘போன் பண்ணிட்டு வாங்க’ என்று சிவாவிடம் தொலைபேசி எண் தந்தார். (சிவா போகும்போது அழைப்பதாகச் சொல்லியிருக்கார்) காத்தாடியிடம் மட்டுமாவது நாலு வார்த்தை பேசலாம் என்று பார்த்தால்... அவர்தான் காத்தாடியாயிற்றே...!  அங்குமிங்கும் பறந்து கொண்டிருந்தார். இருந்தாலும் கிடைத்த இடைவெளியில் அவரை மடக்கி, ‘‘சார்! மத்த கேள்வில்லாம் அப்புறம கேட்டுக்கறேன். என் மனசுல ரொம்ப நாளா இருக்கற ஒரே ஒரு கேள்விக்கு மட்டும் இப்ப பதில் சொல்லுங்க...’’ என்றேன். ‘‘கேளுங்க’’ என்றார் காத்தாடி.

‘‘ஸார்! நீங்க நடிகர்திலகம் சிவாஜியைப் பாத்து, ‘நீயெல்லாம் நடிக்க வரலைன்னு யாருடா அழுதா? உனக்கு நடிப்பு சுட்டுப் போட்டாலும் வராது. பேசாம கிராமததுக்கே போயிடு’ன்னு திட்டுவீங்க. (ராமன் எத்தனை ராமனடி படம்). அந்தச் சமயத்துல...’’ என்று நான் கேட்பதற்குள் காத்தாடி அவசரமாக, ‘‘உங்களைப் பாத்து எப்படி சார் நான் இதைப் பேச முடியும்?னு சிவாஜி ஸார் கிட்டயே சொன்னேன். அவர், ‘ராமமூர்த்தி, நீ என்னைப் பாத்துச் சொல்லலை. அந்த டைரக்டர் கேரக்டர், நடிகனைப் பாத்துச் சொல்லுது. அவ்வளவுதான். தைரியமா நடி’ன்னு அவர்தான் தைரியம் தந்து நடிக்க வெச்சார்’’ என்றார். ‘‘என் கேள்வி அதில்லை சார்! அந்தக் காலத்துல எம்.ஜி.ஆர்., சிவாஜி ரெண்டு பேருக்குமே மிகத் தீவிரமான ரசிகர் பட்டாளம் இருந்ததாக் கேள்வி. இப்படி ஒரு வார்த்தை பேசினதுக்கு ரசிகர்கள் தரப்புலருந்து உங்களுக்கு எதுவும் எதிர்ப்பு, திட்டி லெட்டர், போன் எதுவும் வந்துச்சா?’’ என்றேன். ‘‘இல்லீங்க.. அப்படி எந்த விஷயமும் நடக்கலை. எந்தப் பிரச்னையும் ஆகலை’’ என்று ரத்னச் சுருக்கமாகச் சொல்லி, கை கொடுத்துவிட்டுப் பறந்து வி்டடார். (மதுரையில் ‘படிக்காதவன்’ படம் பார்த்தபோது ரஜினியை வடிவுக்கரசி கடுமையாகத் திட்ட,  தியேட்டரில் ரசிகர்கள் வடிவுக்கரசியை கன்னாபின்னாவென்று இங்கு எழுத முடியாத வார்த்தைகளில் அர்ச்சனை செய்ததை நான் பார்த்ததால் இந்தக் கேள்வியை அவரிடம் கேட்க வேண்டுமென்று ரொம்ப நாள் ஆசை)

* கிருஷ்ணகான சபா அரங்கம் மிக விஸ்தாரமாக இருந்ததுடன், சவுண்ட் சிஸ்டம் அருமையாக இருந்ததுடன், ஏ.ஸி. அரங்கமாகவும் இருந்தது மிக வியப்பு! மூங்கில் சேர்களை கீழே சட்டமிட்டு, அசைக்க முடியாதபடி அமைத்திருந்தார்கள். வயதானவர்கள் சேரை அசைகக முடியாமல், நடக்க இடைவெளி போதாமல்  கஷ்டப்பட்டது ஒன்றுதான் மைனஸாகத் தோன்றியது! மற்றபடி எல்லாமே ப்ளஸ்தான்!

இரண்டாவது வரிசையில் உட்கார்ந்து நாடகத்தை ரசித்த அனுபவம் நீண்டநாள் மகிழ்வாக மனதில் இருக்கும். அந்த மகிழ்வைத் தந்த மெ.ப. சிவாவுக்கு மனம் நிறைந்த நன்றியை இங்கே பதிவு செய்கிறேன்.

மே.மை. இப்போது : பதியைக் கொன்ற பாவை-8

				Tweet

Categories: அனுபவம், என் ரசனை