நடை வண்டிகள் - 18

 இந்திரா செளந்தர்ராஜனும் நானும் - 1

இந்திரா செளந்தர்ராஜன்! இந்தப் பெயர் பத்திரிகைகளிலும், தொலைக்காட்சிகளிலும் பரபரப்பாக அடிபட ஆரம்பித்த பிறகு இவரை அறிந்திருப்பீர்கள். ஆனால் எனக்கு ஆரம்பநிலை எழுத்தாளராக (அவர்) இருந்த போதிலிருந்தே இந்திராஜியைத் தெரியும். என் மற்ற எழுத்தாள நண்பர்களின் கதைகளை நான் படிக்க ஆரம்பித்தபோது அவர்கள் பல சிறுகதைகளும் நாவல்களும் எழுதிப் பெயர் பெற்றிருந்தவர்கள்; என்னைவிட வயதில் மூ்த்தவர்கள். ஆனால் இந்திரா செளந்தர்ராஜனுக்கு அவரின் ஆரம்பப் படைப்பிலிருந்தே வாசகன் என்பதிலும், என்னைவிட சற்றே (தான்) வயதில் மூத்தவர் என்பதிலும் மிக்க மகிழ்ச்சி எனக்கு.

கல்லூரிப் படிப்பை முடித்து விட்டு மதுரையில் வேலை தேடித் திரிந்து கொண்டிருந்த காலகட்டம் அது. அப்போது ஒரு பழைய புத்தகக் கடையில் ‘ஒன்றின் நிறம் இரண்டு’ என்ற புத்தகத்தை வாங்கினேன். ‘இந்திரா செளந்தர்ராஜன்’ என்ற ஆசிரியரின் பெயர் எனக்குப் புதியது. அந்த நூலின் முன்னுரையில் ‘கலைமகள் நடத்திய குறுநாவல் போட்டியில் முதல் பரிசு வாங்கிய கதை அது’ என்றும், ‘அதை எழுதுவதற்கு முன் தான் மருந்துக்கும் கதை எழுதியிராத கற்பனையாளன்’ என்றும் இ.செள.ராஜன் குறிப்பிட்டிருந்தார். இது என் ஆவலைத் தூண்டிவிட உடனே அந்தப் புத்தகத்தை படிக்க ஆரம்பித்தேன்.

படித்து முடித்ததும் பிரமித்துப் போனேன். முதல் கதை எழுதிய ஒருவரின் எழுத்தாக அது இல்லை. தேர்ந்த ‌ஒரு எழுத்தாளரின் நடை அதில் இருந்தது. அவர் கையாண்டிருந்த விஷயமும் கனமானதாக இருந்தது. அதன்பின் அவர் பெயர் தாங்கிய சிறுகதைகள் வார இதழ்களில் வந்தால் படிக்க ஆரம்பித்தேன். ஆழமான சமூகப் பிரக்‌ஞை கொண்டவைகளாகத்தான் அவர் சிறுகதைகள் இருந்தன; பொழுதுபோக்காக அல்ல. ஆனால் ‘குங்குமச் சிமிழ்’ இதழில் அவர் க்ரைம் கலந்த நாவல்கள் எழுதினார். அந்தக் க்ரைம் நாவல்களில் மற்ற எழுத்தாளர்கள் போல் துப்பறியும் நிபுணர்கள் வந்து துப்புத் துலக்குவதாக இல்லாமல் நாவலி்ன் கதாநாயகி துப்பறிந்து மர்மத்தை விடுவிப்பதாக எழுதியிருந்தார். (கன்னிப் பருந்து) அன்று முதல் இன்று வரை அவரது நாவல்களில் கதாநாயகிகள் பிரதானமாக இருப்பார்கள். இவையெல்லாம் எனக்கு அவர் மீது மரியாதையையும், அன்பையும் அதிகரித்தன. மாதநாவல்கள் அதிகம் விற்ற ஒரு காலகட்டத்தில் ரா.கு., பி.கே.பி., சுபா, பு.த.துரை போன்றவர்கள் கோலோச்சிக் கொண்டிருந்த போது தாமதமாக அந்த ரேஸில் கலந்து கொண்டவர் இந்திராஜி.

‘ரம்யா’ என்ற மாத இதழில் ‘கோடைகாலக் கொலைகள்’ என்ற பெயரில் ஒரு க்ரைம் நாவல் எழுதினார் அவர். படித்ததும் எனக்கு வியப்பும், கோபமும் ஏற்பட்டது. வியப்புக்குக் காரணம் அவர் கையாண்டிருந்த உத்தி. பிற எழுத்தாளர்கள் நாவலின் கடைசி அத்தியாயத்தில் குற்றவாளியை வெளிப்படுத்தி, அவன் ஏன் செய்தான், எப்படியெல்லாம் செயல்பட்டான் என்று விளக்குவார்கள். இந்திராஜியோ நாவலின் கடைசி அத்தியாயத்தில் குற்றவாளி எப்படிச் செயல்பட்டான், ஏன் செயல்பட்டான் என்பதையெல்லாம் (பெயர் குறிப்பிடாமலேயே) விளக்கி, கடைசி வரியில் குற்றவாளியின் பெயரைச் சொல்லி ‘முற்றும்’ போடுவார். இந்த உத்தியை வியந்து ரசித்த நான் கோபப்பட்டதன் காரணம்: அதுவரை பொறுப்புணர்வுடன் எழுதிய அவரது பேனா இந்த நாவல் முழுவதும் செக்ஸ் வர்ணனைகளும், காட்சிகளுமாக வரம்புமீறி விளையாடியிருந்ததுதான்.

உடனே அவருக்கு கோபமாக கடிதம் எழுதலாம் என்றாலோ, நேரில் போய் டோஸ் விடலாம் என்றாலோ முகவரி தெரியவி்ல்லை. அந்தச் சமயம் தினமலரில் வேலை கிடைக்க, மதுரையில் ஆறு மாதங்கள் பணியாற்றிய பின், கோவைக்கு பணி மாறுதல் கிடைத்து போயிருந்தேன். அங்கே ரா.கு.வின் அறிமுகம் கிடைத்துப் பழக ஆரம்பித்த நாட்களி்ன்போது இ.செள.ராஜன் மதுரையைச் சேர்ந்தவர் என்ற தகவலும் தெரிந்தது எனக்கு. ‌எழுத்தாளர் அபிமானத்துடன் ஊர் அபிமானமும் சேர்ந்து கொள்ள, ராஜேஷ்குமாரிடம் இந்திராஜியின் முகவரி வேண்டும் என்று கேட்டேன்.

‘‘அட்ரஸ் நினைவில்ல கணேஷ். ஆனா போன வாரம் கூட எனக்கு ஒரு லெட்டர் போட்டிருந்தார். எங்க வெச்சேன்னு நினைவில்ல. ஒரு ரெண்டு நாள் கழிச்சு வாங்களேன். தேடி வெக்கறேன்’’ என்றார் ரா.கு. எங்கள் நட்பின் ஆரம்ப காலகட்டம் அது என்பதால் நம்ம பங்க்‌ச்சுவாலிட்டி பத்தி அவருக்குத் தெரியவில்லை. சரியாக இரண்டு நாட்கள் விட்டு விட்டு மூன்றாவது நாள் அவர் வீட்டுக்குப் போய் (அவர் துணைவியார் தனலக்ஷ்மி தந்த டீயை ருசித்துவிட்டு) அவர் எதிரில் நின்று அதே விஷயத்தைக் கேட்டேன். அவர் ‘ஙே’ என்று விழித்தார். (அடர்த்ததியான) தன் தலையைச் சொறிந்தபடி ‌சொன்னார்: ‘‘நான் தேடிப் பார்த்துட்டேன் கணேஷ். எங்க போச்சுன்னு தெரியலை, கிடைக்கலை. ஏதாவது பத்திரிகை ஆபீஸ்லருந்து தொடர்கதை அத்தியாயம் கேக்க ‌ஃபோன் பண்ணுவாங்க. அப்ப கேட்டுச் சொல்றேன் கண்டிப்பா’’ என்றார்.

அப்படிச் சொன்னாரே தவிர, அவருக்கிருந்த பிஸியில் சொன்னபடி செய்ய அவரால் முடியவில்லை. நான் அவரை ஒவ்வொரு முறை சந்திக்கும் போதும், மற்ற விஷயங்களைப் பேசிவிட்டு கிளம்புகையில் இதைக் கேட்பதும் அவர் ‘ஹி... ஹி...’ என்பதும் தொடர்கதையாகிப் போனது. ஒரு கட்டத்தில் நான் சலித்துப் போய், ‘இனி ரா.கு.விடம் இதைக் கேட்டுப் பிரயோஜனமில்லை’ என்ற முடிவுக்கு வந்து அதைப் பற்றிக் கேட்பதை நிறுத்தி விட்டேன். இ.செள.ராஜனை சந்திக்கும் விருப்பத்தையும் சற்றே ஒத்தி வைத்திருந்தேன். அப்படியே பல மாதங்கள் கழிந்த பின்னர், எனக்கு இந்திரா செளந்தர்ராஜனைச் சந்தித்துப் பேசும் வாய்ப்புக் கிட்டியது. ஆச்சரியகரமான ஒரு விஷயம் என்னவென்றால்... அந்தச் சந்திப்புக்கு மூலகாரணமாக அமைந்தவர் நண்பர் ராஜேஷ்குமார், அவர் மூலமாகவே இந்திராஜியைச் சந்தித்தேன் என்பதுதான்!

அது எப்படி நிகழ்ந்தது என்பதை...

-தொடர்கிறேன்

				Tweet

Categories: தொடர் கட்டுரை