சாவி என்னும் மாமனிதர்

நண்பர் திரு பாலஹனுமான் அவர்களின் வேண்டுகோளின்படி அப்புசாமி-சீதாப்பாட்டி அறக்கட்டளை கடுகு ஸாருக்கு நடத்திய பாராட்டு விழாவில் எழுத்தாளர் சிவசங்கரி நிகழ்த்திய சாவி நினைவுச் சொற்பொழிவு இங்கே:

நான் ஒண்ணு ரெண்டு சிறுகதைகள் எழுதியிருந்த காலம் அது. அப்ப ஒரு நாள் நான் வேலை பாக்கற பேங்க்குக்கு வந்திருந்தார் சாவி ஸார். பப்ளிக் ரிலேஷன் ஆபீஸர்ங்கறதால பாங்க்ல நுழைஞ்சதும் முன்னாலயே என் சீட் இருக்கும். சாவி ஸாரைப் பாத்து, அறிமுகப்படுத்திக்கிட்டேன். ‘‘.........வோட மகள்தானே நீ, நீ எழுதின கதையெல்லாம் படிச்சேன்’’னாரு. ரொம்ப சந்தோஷமா இருந்தது. அதுக்கப்புறம் வந்த தீபாவளிக்கு, தீபாவளி மலருக்கு ஒரு கதை எழுதியனுப்பச் சொல்லி லெட்டர் போட்டிருந்தார். தீபாவளி மலருககெல்லாம் அழைப்பிருந்தாத்தான் கதைகள் எழுத முடியு்ம், வெளியிடுவாங்க. அப்ப அதோட சீரியஸ்னஸ் தெரியாததனால நான் கதை எழுதி அனுப்பல.

அதுககப்புறம் நான் அமெரிக்காவுககுப் ‌போயிட்டு வந்த அனுபவத்தை ஒரு பயணக் கட்டுரையா எழுதிட்டு அவரைப் பார்த்தப்போ... அதை அழகா விளம்பரம் பண்ணி கோபுலு ஸாரோட படங்களோட வெளியிட்டார். புதுசா எழுதற எனக்கு கோபுலு ஸாரோட படங்களோட தொடர் வெளிவர்றது எவ்வளவு பெரிய விஷயம். அதுவும் தினமணி கதிர் சைஸே பெரிசு. சாவி ஸார் அதுல ஃபுல் பேஜ் படம்லாம் வெச்சு, அவ்வளவு அழகா வெளியிட்டார். தொடர் முடிஞ்ச கையோட வானதி அதிபருக்கு போன் பண்ணி, ‘‘நல்ல தொடர் இது. இது புத்தகமா வரணும்’’னு சொல்லி, அந்தப் புத்தகம் அழகா வெளிவந்தது. அப்புறம்தான், ‘‘தீபாவளி மலருக்கு அழைப்பு அனுப்பினப்ப நான் எழுதாம விட்டது தப்பு’’ன்னு சுட்டிக் காட்டினார்.

இந்திரா காந்தியைப் பத்தி பல விஷயங்கள் பத்திரிகைகள்ல வர்றப்பல்லாம் அவங்க குழந்தைங்களுக்கு அம்மாவா, ஒரு மருமகளா வீட்ல எப்படி நடந்துப்பாங்கன்னு பாத்து கட்டுரையா எழுதினா என்னன்னு தோணிச்சு. சாவி ஸார் கிட்டச் சொன்னப்ப, ட்ரை பண்ணேன், நல்லா வரும்னார். நான் டில்லி போனப்ப இந்திரா காந்தி நாட்ல இல்ல... இப்ப மாதிரி அப்பல்லாம் செக்யூரிட்டி அடுத்த தெருவுல நிறுத்த மாட்டாஙக. ஒரு விஸிட்டர்ஸ் பாஸ் கொடுத்துட்டாங்க. நான் எப்ப வேணா பிரதமர் இல்லத்துக்குள்ள போவேன். அவங்க வீட்டு நாயோட விளையாடுவேன். ராஜீவும், சஞ்சயும் அப்ப சின்னப் பசங்க. அந்த வீட்ல எல்லாரோடையும் பேசி நிறைய விஷயங்கள் சேகரிச்சுக்கிட்டேன். இந்திரா காந்தி வந்ததும் விரிவான பேட்டி கொடுத்தாங்க. சாவி ஸார்கிட்ட வந்து சந்தோஷமா நிறைய விஷயம் கிடைச்சிருக்குன்னு ‌‌சொன்னேன். தொடர் பேட்டியா எழுதச் சொல்லிட்டு, அதுல வெளியிட படங்கள் எடுக்கறதுக்காக மறுபடி என்னை டில்லிக்கு அனுப்பி வெச்சார். எட்டு வாரம் விளம்பரம் பண்ணி அழகா அந்தத் தொடரைக் கொண்டு வந்தார்.

பங்களா தேஷ் உருவான சமயம், சாவி ஸார் ‌போன் பண்ணி, ‘‘சிவசங்கரி! பங்களா தேஷுக்குப் போய் பாத்துட்டு வந்து எழுத மூணு பேருககு அழைப்பு வந்திருக்கு. நான், நீ, இன்னொரு சப் ‌எடிட்டர் போறோம்’’ன்னார். எனக்கு குஷி தாங்கல. குதிச்சுக் கூத்தாடினேன். என்னை கால்மணி நேரம் கூத்தாட விட்டுட்டு மெதுவா சந்திரா சொன்னார், ‘‘நீ போக வேண்டாம்னு நினைக்கிறேன்’’ன்னு. ‘ஏன்’’னு கேட்டேன். ‘‘அங்க இப்பத்தான் கலவரம் நடந்து இன்னும் முழுசா அமைதியாகலை. அவங்க ஆம்பளைங்க. எங்க வேணா தூங்கிப்பாங்க. எப்படி வேணா இயற்கை உபாதைகளை கழிச்சுப்பாங்க. நீ போனா உன்னைப் பாதுகாக்கறதே, வசதி பண்ணித் தர்றதே பெரிய வேலையாயிடும் அவங்களுக்கு. You will be a liability to them, not an asset’’ன்னார். நான் சாவி ஸாருக்கு ஃபோன் பண்ணி, சந்திரா இப்படிச் சொல்றார்ன்னேன். ஒரு நிமிஷம் மெளனமா இருந்துட்டு, ‘‘Chandra is a Gentleman. எனக்கு இது தோணவே இல்லையே. அவர் சொன்னது சரி’’ன்னாரு. எவ்வளவு பெரிய பத்திரிகை ஆசிரியர், கொஞ்சம் கூட ஈகோவே இல்லாம அப்படி எளிமையா இந்தக் கருத்தை ஏத்துககிட்டார்.

தொடர்கதை கேட்டு ஃபோன் பண்ணினா, ‘‘தலைப்பு என்ன சொல்லு’’ன்னு கேப்பார். தலைப்புக் கொடுத்துட்டா, என்ன கதை, எப்படி எழுதப் போறேன்னு எதுவும் கேக்க மாட்டார். அனுப்பற மேட்டரை அப்படியே கம்போஸிங் அனுப்பிடுவார்’’ ‘‘என்ன ஸார் இது, படிச்சுப் பாக்கலையா’’ன்னு கேட்டா, ‘‘உனக்கு வாய்ப்புக் கொடுத்திருக்கேன். நல்லவிதமா எழுதி உன் பேரைக் காப்பாத்திக்கறது உன்னோட பொறுப்பு. நான் ஏன் படிச்சுப் பாக்கணும்?’’ம்பார்.

நான் ரெண்டாவது தடவையா அமெரிக்கா போயிட்டு வந்தப்ப, அந்த அனுபவங்களை தொடரா எழுதச் சொன்னார். ‘‘நான்தான் ஏற்கனவே ‌போனப்ப, எழுதி, அது புத்தகமாவே வந்துடுச்சே ஸார்’’ன்னேன். ‘‘ஒரு எழுத்தாளனோட பார்வைங்கறது வேற. ஒவ்வொரு தடவை போறப்பவும் வேற வேற விஷயங்கள் கண்ணுல படும். நீ நிதானமா உக்காந்து யோசிச்சுப் பாரு... நிறைய விஷயங்கள் நினைவுககு வரும். எழுதுவே’’ன்னாரு. நான் யோசிச்சப்ப நிறைய சொல்றதுக்கு இருக்குன்னு தெரிஞ்சது. மறுபடி ஒரு பயணக்கட்டுரைத் தொடர் நான் எழுத, அவர் அழகா வெளியிட்டார். அப்படி எழுத்தாளர்களைத் தூண்டி, எழுத வெக்கறவர் அவர்.

நான் விழுப்புரத்துல இருந்த சமயம், அவர் எடிட்டோரியல் டீம்ல இருக்கறவங்களைக் கூட்டிட்டு பல முறை வீட்டுக்கு வந்திருக்கார். சாப்பிட்டுடடு, எடிட்டோரியல் மீட்டிங் கூட பல சமயம் எங்க வீட்லயே நடந்திருக்கு. அப்ப எங்க வீட்ல ஒரு சமையல் பாட்டி இருந்தாங்க. அருமையா சமைப்பாங்க. அப்பப்ப நானும் உதவுவேன். சாவி ஸார் ரசிச்சுச் சாபபிடுவார். ‘‘பாகல்காய் கறின்னா கசப்பா இருககும். உங்க வீட்ல மட்டும்தான் தேனா இனிக்குது சிவசங்கரி’’ன்னு ஸ்லாகிச்சுப் பேசுவார். நல்ல எழுத்து, நல்ல சாப்பாடுன்னு எல்லா விஷயங்கள்லயும் மிகச் சிறந்த ரசிகர் அவர்.

நான் கே.‌ஜே.சரஸா அவர்கள் கிட்ட முறைப்படி டான்ஸ் கத்துக்கிட்டிருந்தேன். கல்யாணத்துக்கப்புறம்கூட விட்டிருந்தா தொடர்ந்து டான்ஸ் ஆடி நடனமணியாத்தான் வந்திருப்பேன். எழுத்தாளரா வந்திருக்க மாட்டேன். விடலை. அவங்க நாட்டியப் பள்ளிக்கு பொன் விழா வந்தப்ப, என்னைக கூப்பிட்டு, ‘‘டான்ஸ் பண்றியா’’ன்னு கேட்டாங்க. ‘‘சரி டீச்சர்’’ன்னு சொல்லிட்டேன். அப்ப எனக்கு வயசு 57. மறுபடி டான்ஸ் பிராக்டிஸ் பண்ணிட்டு அந்த விழாவுல ஆடினேன். சாவி ஸார் வந்திருந்தார். பத்மா சுப்ரமணியம், சித்ரா விஸ்வேரன், இன்னும் நிறைய வி.ஐ.பி.ககள் வந்திருந்தாங்க. டான்ஸ் முடிச்சதும் சாவி ஸார் பேசும்போது, ‘‘கிருஷ்ணா நீ பேகனே பாரோ பாட்டுக்கு பாலசரஸ்வதி அபிநயம் பிடிக்கறப்ப, மேடை ஓரத்துல கண்ணன் என் கண்ணுக்குத் தெரிவார். இப்ப சிவசங்கரி அந்தப் பாட்டுக்கு ஆடினப்ப, மேடையோட நாலு மூலைகள்லயும், நாலு கண்ணன் என் கண்ணுக்குத் தெரிஞ்சாங்க’’ன்னு பாராட்டினார். எவ்வளவு பெரிய பாராட்டு எனக்கு- அதுவும், பத்மா சுப்ரமணியம், சித்ரா விஸ்வேஸ்வரன் மாதிரியானவங்க இருககற மேடையில.

ராணிமைந்தன் ‘சாவி-85’ன்னு ஒரு புத்தகம் எழுதியிருந்தார். சாவி ஸாரோட சின்ன வயசுல இருந்து அப்ப வரையிலுமான முழுமையான தொகுப்பு அது. அருமையான புத்தகம். யாராவது தவற விட்டிருந்தா அவசியம் தேடிப் படிச்சுடுங்க. அந்தப் புத்தகத்துக்கு அன்றைய தமிழக முதல்வர் கலைஞர் தலைமையில வெளியீட்டு விழா நடந்தது. சாவி ஸார் என்கிட்ட அந்த ஃபங்‌ஷனை தொகுத்து வழங்கச் சொல்லியிருந்தார். ஃபங்ஷனுககு வந்தப்பவே உடம்பு சரியில்லாம ரொம்ப டயர்டாத்தான் இருந்தார். ‘‘விழாவுல நீங்க பேச வேண்டாம் ஸார். இப்பவே உங்களுக்கு உடம்புக்கு ரொம்ப முடியலை’’ன்னேன். ‘‘இல்ல... நான் பேசியே ஆகணும். நான் பேசறேன்னு என் பேரை அனவுன்ஸ் பண்ணிடு’’ன்னார்.  சரின்ன அனவுன்ஸ் பண்ணினேன். மேடைக்கு வந்து பேச ஆரம்பிச்சவர் உணர்ச்சிப் பிழம்பா இருந்தார். ‘‘கர்ணனுககு துரியோதனன், மானத்துக்குச் சோதனையான நேரத்துல அஙக தேசத்தைக் கொடுத்து ராஜாவாக்கின மாதிரி, ‘குங்குமம்’ ‌‌கொடுத்து என்னை ஆசிரியராக்கினவர் கலைஞர்’’ன்னு பேசிட்டே இருந்தவர் மார்பைப் பிடிச்சுககிட்டு, பககத்தில நின்னுட்டிருந்த என் மேல சரிஞ்சுட்டார். வெள்ளை டிரஸ் போட்டுட்டு ஆஜானுபாகுவா இருப்பார் அவர். அவரைக் கடைசியாத் தாங்கிப் பிடிக்கிற பாக்கியம் எனக்குக் கிடைச்சது. ஆம்புலன்ஸ்ல வெச்சு வேகமா... 20 நிமிஷத்துல ஆஸ்பத்திரிக்குக் கொண்டு போயிட்டாங்க. இருந்தாலும் நம்மையெல்லாம் விட்டுட்டு சாவி ஸார் போயிட்டார். இன்னும் பல வருஷம் வாழந்து பல சாதனை பண்ணியிருகக வேண்டியவர் சீககிரமே போயிட்டார்.

ஒரு குரு கிட்டப் படிச்ச ரெண்டு சிஷ்யர்கள் ஊருககுப் புறப்பட்டாங்க. மலை வழியாப் போகணும், இரவாயிட்டா மிருகங்கள் வருமேன்னு பயந்தவங்க கிட்ட ஆளுககொரு மூட்டையக் கொடுத்து போகச் சொன்னார் குரு. வடக்கே ஒருத்தனும் தெற்கே ஒருத்தனுமாப் போனாங்க. வடக்கே போனவன், இருட்டானதும், மிருங்களின் சத்தம் கேட்டதும், குரு ஒரு மூட்டையக் கொடுத்தாரே, அதுல ஆயுதம் இருககும்னு நினைச்சு பிரிச்சுப் பாககறான். பிரிக்கப் பிரிக்க துணியா வருது. ஒண்ணுமே இல்ல. குரு நம்மளை கை விட்டுட்டாரேன்னு பயத்துல மயக்கமாயிட்டான். தெற்கே போனவன் அதே மாதிரி நினைச்சு மூட்டையப் பிரிச்சான். அவனுககும் பிரிக்கப் பிரிக்க ஒண்ணுமேயில்லாம இருந்தது. சரி, குரு நமக்குத் தன்னம்பிக்கையை நிறையக் கொடுத்திருக்காரு. அதனாலதான் மூட்டையில எதுவும் வெக்கலைன்னு புரிஞ்சுககிட்டு, தைரியமா நடகக ஆரம்பிச்சான். ஊர் போய்ச் சேர்ந்துட்டான். சாவி ஸார் அந்த குரு மாதிரி தான். என்னைப் போல எத்தனையோ எழுத்தாளர்களுக்குத் தன்னம்பிக்கைங்கற ‌சொத்தைக் கொடுத்து வளர்த்து விட்டவர். இன்னிக்கும் அதோடதான் நடை ‌போடறோம் நாங்கல்லாம்...!

				Tweet

Categories: அனுபவம்