சென்னையில் பதிவர் சந்திப்பு!

துவங்குவதற்கு முன்...

கவிஞர் மதுமதி எழுதிய இரண்டு நாவல்கள் இந்த மாதம் வெளியாகியிருக்கின்றன. அவற்றை வாங்கிப் படித்தேன்; ரசித்தேன். ‌என் தோழி ‘தென்றல்’ சசிகலாவிடம் கேட்டு மதுமதியின் தொ.பே.எண் பெற்று அவரைப் பாராட்டினேன். ஒரு மின்மடலும் அனுப்பினேன். மதுமதியின் திருமதி என் எழுத்துக்களுக்கு ரசிகை என்பது அப்போதுதான் தெரியவந்ததில் மிகமிக மகிழ்ந்தேன் நான். மதுமதியிடம் நான் கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய விஷயங்கள் சில இருந்ததாலும், அவர் இருக்கும் ஏரியா என் வீட்டுக்கு அருகில்தான் என்பது தெரிந்ததாலும் ‘‘நாம சந்திச்சுப் பேசலாமே’’ என்றார் அவர்.  ‘‘ஞாயிற்றுக்கிழமை கோகுலோட ரிசப்ஷனுக்கு புதுச்சேரி போறதா இருந்தேன். எதிர்பாராத சொந்த வேலை ஒண்ணு வந்திட்டுது. ஞாயித்துககிழமை ஈவ்னிங் வரை ஃப்ரீதான் நான். அன்னிக்கு சந்திக்கலாம்’’ என்றேன். கவிஞரிடம். மகிழ்வுடன் சம்மதித்தார்.

இனி... பதிவர்கள் சந்திப்பு!

நேற்று காலை மதுமதிக்கு ‌போன் செய்து, ‘‘கிளம்பட்டுமா?’’ என்று கேட்க, ‘‘நான் புறப்பட்டாச்சு. உங்க வீ்ட்டுக்கு வழி சொல்லுங்க’’ என்று கேட்டு என் இல்லம் வந்தார் கவிஞர். அவருடன் பல விஷயங்களைப் பேசிக் கொண்டிருக்கையில் புலவர் சா.இராமாநுசம் மற்றும் சென்னைப் பித்தன் ஆகியவர்களைச் சந்திக்க நீண்டநாள் விருப்பம் என்றார் மதுமதி. சரி, சந்திக்க வைத்துவிடலாம் என்று போன்‌ செய்தால் புலவர் ஐயா போனை எடுக்கவே இல்லை. சில முறை முயற்சித்து, சலிப்பாகி செ.பி.க்கு போன் செய்தேன். உடனே போ‌னை எடுத்து, விஷயம் கேட்டதும், ‘‘வீட்லதான் இருக்கேன். உடனே கிளம்பி வாங்க’’ என்றார்.

என் வீட்டிலிருந்து கிளம்பிப் போகையில் மதுமதி, சசிகலாவுக்கு போன் செய்து, நாங்கள் இருவரும் செ.பி.யை சந்திக்கச் செல்வதைச் சொல்ல, அவரைப் பார்த்துவிட்டு தன் வீட்டுக்கும் அவசியம் வர வேண்டுமென்றும், எங்களுக்கு மதிய உணவு தயாரித்து வைப்பதாகவும் சசிகலா சொல்லியிருக்கிறார். மதுமதி விஷயத்தைச் சொல்லிவிட்டு என்னிடம் போனைத் தந்தார் மதுமதி.

‘‘அதில்லை சசி. நான் வீட்ல சொல்லிட்டு வரலை. அதான் யோசனையாயிருக்கு...’ என்றேன். ‘‘என்னது...?’’ என்றார் சசி. ‘‘இல்ல... மதிய சாப்பாட்டுக்கு தேடாதீங்கன்னு வீட்ல சொல்லிட்டு வரலையேங்கற அர்த்தத்துல... ஹி... ஹி...’’ என்றேன். ‘‘போன் போட்டு சொல்லிக்கலாம். பயப்படாம வாங்க, உங்க உயிருக்கு நான் கேரண்டி’’ என்றுவிட்டு போனை வைத்து விட்டார் சசி.

சென்னைப் பித்தன் எங்களை வரவேற்பதற்காக வாசலிலேயே காத்திருந்தார். சென்னையில் வெயிலில் காய்ந்து போய் வந்திருந்த எங்களுக்கு ‘ரெட் வைன்’ போன்றதொரு குளிர்பானம் தந்து குளிர்வித்தார். சென்னைப் பித்தனைப் பார்த்துப் பேசுவதென்றாலே பயம் எனக்கு. அவருடன் உரையாடும் விஷயத்தில் ஒரு ஆபத்து உண்டு. 

அவரிடம் எந்த விஷயமும் பேசலாம். படிப்பனுபவமும், வாழ்க்கையனுபவமும் சேர்ந்து வரும் அவர் கருத்துக்களைக் கேட்டுக கொண்டிருந்தால் நேரம் போவதை மறந்து விடுவோம் என்பதே என் பயத்துககான காரணம். நேற்றும் அப்படியே. மூவருமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்ததில் நேரம் போனதே தெரியவில்லை. ‘‘போட்டோல பாக்கறதை விட நேர்ல இளமையா இருக்கீங்க’’ என்றார் மதுமதியைப் பார்த்து செ.பி. ‘‘நான் போட்டோல இளமையா இருப்பேன். நேர்ல பாத்தா வயசுகூடின மாதிரி தெரியும். அவர் எனக்கு நேரெதிர்’’ என்று நான் சொல்ல, எங்கே சிரிக்கா விட்டால் நான் அழுதுவிடுவேனோ என்று பயந்து சிரித்து வைத்தார் மதுமதி.  திடீரென்று செல்லைக் கவனித்தால் ஒரு மணியை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. மனமேயில்லாமல் எங்கள் உரையாடலுக்கு ‘தொடரும்’ போட்டுவிட்டு இருவரும் புறப்பட்டோம்.

தாம்பரத்திலிருந்து கொஞ்சம் தூரத்தில் தன் வீடு என்று சொல்லி, வழி சொல்லியிருந்தார் சசி. அது கொஞ்சம் தூரம் இல்லீங்க... கொஞ்ஞ்ஞ்ஞ்ஞ்ஞ்சம் தூரம்! தாம்பரத்திலிருந்து பிரிந்த கிளைச சாலையில் போனோம், போனோம், வாழ்க்கையின் ‌ஓரத்துக்கே போய்விட்டோம் போலிருந்தது. இடையில் இரண்டு முறை மதுமதி ‌போன் செய்து, ‘ஏஙக, சரியாத்தான் வந்துட்டிருக்கனா?’ என்று சசியிடம் கேட்டுக் கொண்டார். ஒருவழியாக வீட்டைக் கண்டுபிடிச்சுப் போயிட்டோம்ங்க.

 சசியின் வீட்டில் மதிய உணவு சாப்பிட்டோம். அநாயசமாக எழுதித் தள்ளும் கவிதைக்காரிக்கு சமையலும் கைவந்த கலை என்பது புரிந்தது.  நாங்க மூணு பேரும் சுவாரஸ்யமா பேசிக் கொண்டிருக்க, சசியின் இரண்டு பையன்களும் பேசுவதற்கே தயங்கினார்கள். ரொம்ப சாதுப் பிள்ளைகள் போலிருக்கிறதே என்று தோன்றியது. இல்லை... சரியான வால்கள் என்பது சற்று நேரம் பழகியபின் அவர்கள் பேச ஆரம்பித்ததும் புரிந்தது. சசியின் கல்யாண ஆல்பம் மற்றும் குழந்தைகளின் பிறந்ததின ஆல்பங்களைப் பார்த்தோம்.

மாலை சசியின் வீட்டிலிருந்து கிளம்பி வந்து கொண்டிருந்தபோது ‘‘இப்ப ஒரு தடவை புலவருக்கு ட்ரை பண்ணிப் பாருங்களேன்’’ என்றார் மதுமதி. நான் முயற்சிக்க, புலவர் பேசினார். ‘‘புது ஃபோன் மாத்தியிருக்கேன் தம்பி. இதுல ரிங் சவுண்டே சரியாக் கேக்க மாட்டேங்குது. பித்தன் போன் பண்ணி நீங்க வந்துட்டுப் போனதை ‌சொன்னார். நான் எப்பவும் வீட்லதான் இருப்பேன். உடனே ரெண்டு பேரும் வாங்க’’ என்றார். விடு ஜூட் தாம்பரம் to கோடம்பாக்கம் புலவர் வீட்டுக்கு! அதிகம் சிரமப்படாமல் புலவரின் வீட்டைக் கண்டுபிடித்து விட்டோம். புலவரும் நண்பர் செ.பி. போல வாசலிலேயே காத்திருந்தார் எங்களுக்காய்.

கொஞ்சம் கவிதை, கொஞ்சம் பதிவுகள், கொஞ்சம் புலவரின் அனுபவங்கள் என்று பேசிக் கொண்டிருந்தோம். முதுமையின் காரணமாகவும், மருத்துவர் அறிவுரையினாலும் ‌முன்புபோல கணிப்பொறியில் அதிகநேரம் செலவிட முடியவில்லை என்றும், நிறையப் பேரின் தளங்களுக்குச் செல்வதுகூட இப்போது அதனால்தான் குறைந்து விட்டது என்றும் குறிப்பிட்டார் புலவர்.

 தனக்கும் டைப்பிங் செய்வதுதான் பிரச்னை என்றும், கீ போர்டில் நான்கு விரல்களால் ‘குதிரை ஓட்டுபவர்’தான் என்றும் மதுமதி சொன்னபோது வியப்பாக இருந்தது எனக்கு. ஆறு மணிக்கு எனக்கு வீட்டுவேலை இருந்ததால் கிளம்ப வேண்டியிருந்தது. இதுபோன்ற பதிவர் சந்திப்புகள் உற்சாகம் தருபவை என்றும் மாதம் ஒரு முறையாவது நிறையப் பேரை வரவழைத்து கலந்துரையாட ஏற்பாடு செய்ய வேண்டுமென்றும் தன் விருப்பத்தை புலவர் வெளியிட்டார். முயற்சிப்பதாகக் கூறி இருவரும் புறப்பட்டோம். அதன்பின் என் சொந்தப் பணியை நிறைவாய் முடித்தேன் நான்.

இப்படியாக... ஒரு திட்டமிடாமலே ஒரு ‘பதிவர்கள் சந்திப்பு’ நிகழ்ந்து ஞாயிற்றுக்கிழமை பொழுது இனிமையாகப் போனது மதுமதியின் உபயத்தால்! அன்னாருக்கு நன்றி! ‘‘வரலாறு ரொம்ப முக்கியம் நண்பரே. இந்த பதிவர்கள் சந்திப்பை பதிவாப் போடணும். நான் டி.என்.பி.எஸ்.சி. போடறதால நீங்கதான் நாளைக்கு உங்க வலையில போடணும்’’ என்று கட்டளையிட்டார் கவிஞர். உங்க விருப்பப்படி பப்ளிஷ் பண்ணிட்டேன் கவிஞரே..!

				Tweet

Categories: பல்சுவை