கொன்னவன் வந்தானடி!

‘மறுபடி க்ரைம் கதையா?’ன்னு சலிச்சுக்காதீங்க? அடுத்து வர்ற பதிவுகள்ல ட்ராக் மாறிடலாம். இப்ப சமர்த்தா இந்த மினிக்ரைம் கதையைப் படிச்சுட்டு எப்படியிருக்குன்னு சொல்லுங்க...!

‘‘சொல்லுங்க ஸார்! What can I do for you?’’ என்றான் அவன். என்றவன் உயரமாயிருந்தான். சிவப்பாயிருந்தான். நீள்வட்ட முகத்தில் ப்ரென்ச் தாடி வைத்திருந்தான். பெண்களை ஒரு கிழமைக்குள் கணக்குப் பண்ணி விடுவது போன்ற அழகுடன், பர்ஸனாலிட்டியாக இருந்தான். அவனானவன் பிரபு. ‘சன்ரே டிடெக்டிவ் ‌ஏஜென்ஸி’ நடத்தி வருபவன்.

‘‘எனக்காக நீங்க ஒரு கொலை பண்ணனும்’’ என்றார் அவர். என்றவர் குள்ளமாயிருந்தார், குண்டாயிருந்தார். தினசரி குடித்த உற்சாக பானங்களின் உபயத்தில் கன்னங்கள் கொழுத்திருந்தன. ஒரு தக்காளிப் பழத்துக்கு கண், மூக்கு, வாய் வைத்தது போன்ற தோற்றம் காட்டினார். அவரானவர் லக்ஷ்மி நாராயணன். பல பிசினஸ்களில் ஈடுபட்டுள்ள பெர்ரிரிரிரிய கோடீஸ்வரர்.

‘‘பார்டன் மீ! நீங்க தப்பான இடத்துக்கு வந்திருக்கீங்க. I'm not a professional killer you know... I'm a private deductive’’ என்றான். ‘‘Yes, You are a private duductive. அதுதான் வாசலில் போர்டே போட்டிருக்கிறாயே... நன்றாகத் தெரியும் இளைஞனே! என்னை சங்கரதாஸ் அனுப்பினார்...’’ என்றார்.

‘‘ஓ! Then no problem...! ‌சொல்லுங்க ஸார்... கொ‌லை பண்ணனும்னு சொன்னீங்க. சரி, யாரைப் பண்ணனும்?’’

‘‘என் மனைவியை!’’

‘‘நினைத்தேன் இந்த பதில்தான் வருமென்று. என் நிழல் வேலையில் வரும் க்ளையன்ட்களில் நூற்றுக்கு 90 பேர் மனைவியைத் தீர்த்துக் கட்டத்தான் வருகின்றனர். உங்கள் மனைவியைக் கொல்லச் சொல்வதற்கு என்ன காரணம் என்பதைத் தெரிந்து கொள்ளலாமா? சரியான காரணமின்றி நான் செயலில் ஈடுபடுவதில்லையென்பதை சங்கரதாஸ் சொல்லியிருப்பாரே...’’

‘‘துரோகம் மிஸ்டர் பிரபு! சாதனா! உறவினர் வீட்டுக் கல்யாணத்தில் அவளை முதல்முறை பார்த்தபோதே வசீகரித்தாள். அவளைத்தான் திருமணம் செய்வதென்று அடுத்த நிமிடமே முடிவு செய்து விட்டேன். பெண் கேட்டேன். அவள் தனக்கு ஒரு காதலன் ‌‌இருப்பதாகவும், வெளிநாட்டு வேலைக்குப் போயிருக்கும் அவன் அடுத்த ஆண்டு கான்ட்ராக்ட் முடிந்து வருவான் என்றும், தன்னை விட்டு விடும்படியும் கேட்டாள். எனக்கும் அவளுக்குமுள்ள வயசு வித்தியாசத்தைப் பேசிய அவள் வீட்டினர் வாயை வெள்ளமாகப் பணத்தை வீசி அடைத்தேன். சுற்றி வளைப்பானேன்... என் செல்வாக்கால் அவளைக் கவர்ந்து வந்து கல்யாணம் செய்து கொண்டேன். நான்கு நெடிய வருடங்கள்! இன்று வரைக்கும் அவளை உள்ளங்கையில் வைத்துத் தாங்குகிறேன். ஒரு குறையுமில்லாமல்தான் பார்த்துக் கொள்கிறேன் பிரபு! இருந்தும் அவள் எனக்கு துரோகம் செய்வதை சமீபத்தில் கண்டுபிடித்தேன்...’’

‘‘எப்படி...?’’

‘‘அவள் டைரியில் நிறையப் பக்கங்களில் ‘கிருஷ்ணா’ என்று எழுதி வைத்திருக்கிறாள். கேட்டால் கடவுளின் பெயரை எழுதினேனென்கிறாள். அது அவள் காதலனின் பெயர் என்பதை நான் அறிவேன். அடிக்கடி வரும் ஃபோன் கால்கள்! ஒரு சதிப் பார்வையுடன் ‘சொல்டி’ என்று பெண்ணுடன் பேசுவது போல பேசுவாள். ஒருமுறை அவள் பேசியதை மிக முயன்று ஒட்டுக் கேட்டதில் அந்தக கிருஷ்ணா என்பவன் காதல் பேசிக் கொண்டிருந்தான். அதுமட்டுமில்லை... சீக்கிரத்திலேயே என்னை தீர்த்துக் கட்டி விடுவதாகவும், என்னுடைய சொத்தை அவளுடன் சேர்ந்து அனுபவிககப் போவதாகவும் அவன் ‌சொன்னதற்கு, என்னால வெயிட் பண்ண முடியலை, சீக்கிரம் என்று அவள் ‌பதிலளித்ததை என் காதால் கேட்டேன் மிஸ்டர் பிரபு! ஒண்டுக் குடித்தன வீட்டில் இருந்தவளை மாளிகையி்ல் வைத்து அன்பு செய்தவனுக்கு என்ன ஒரு துரோகம்! இனியும் அவள் உயிருடன் இருக்கலாமா? நான் முந்திக் கொள்ள வேண்டாமா? முதலல எனக்கு துரோகம் பண்ணின பாதகி! பிறகு அந்த கிருஷ்ணாவைக் கண்டுபிடி்ச்சு... அவன்!’’

கோ‌பாவேசமாகப் பேசிய அவருக்கு மூச்சிரைத்தது. அருகிலிருந்த மினி ஃப்ரிஜ்ஜிலிருந்து ஒரு மிரிண்டா பாட்டிலை ஓபன் செய்து நீட்டினான் பிரபு. ‘‘ரிலாக்ஸ் சார்...’’ வாங்கி கடகடவென்று ஒரே மூச்சில் காலி பண்ணிவிட்டுக் கீழே வைத்தார். ‘‘ரைட்! ;நான் ‌சொல்கிறபடி செய்தீர்களெனில் உங்கள் மனைவியை உங்கள் கையாலேயே கொல்லலாம்’’ என்றான் பிரபு. கேள்விக் குறியுடன் பார்த்தார் அவர்.

தன் மேஜை டிராயரில் இருந்து ஒரு மாத்திரையை எடுத்துக் காட்டினான் அவன். ‘‘ஸார்! இது நான் ஜெர்மன் போயிருந்தபோது வாங்கி வந்தது. இந்த மாத்திரையை இரவு உங்கள் மனைவி குடிக்கும் பாலில் கலந்து கொடுத்தீர்களென்றால் போதும். அடுத்த நாளே ஹார்ட் அட்டாக் ஏற்பட்டு இறந்து விடுவாள். மாத்திரையின் தடயம் உடலில் தங்கியிராமல் மூச்சுக் காற்றிலேயே வெளியேறி விடுமென்பதால் எவ்வளவு பெரிய டாக்டர் போஸ்ட் மார்ட்டம் செய்தாலும், கொலை என்று கண்டுபிடிக்க முடியாது. ஹார்ட் அட்டாக்கில் இறந்தாள் என்றுதான் எழுதுவார்கள்...’’ என்றான்.

‘‘ரொம்ப தாங்க்ஸ் பிரபு’’ என்று கை நீட்டினார் அவர். ‘‘அதுசரி... இதை சும்மா உங்களிடம் தர நான் என்ன விரல் சூப்பும் பாப்பாவா? இதன் விலை இரண்டு கோடி ஸார்’’ என்றான். ‘‘என்னது...?’’ என்றார் அதிர்ச்சியுடன். ‘‘ஏன் ஸார் வியப்பு? உங்களுக்கு எந்த சிரமமும் தடயமும் இன்றி வேலையை முடித்துத் தரும் என் புத்திசாலித்தனத்தின் விலை இது! உங்களிடமிருக்கும் பணத்திற்கு இதெல்லாம் ஒரு பெரிய தொகையே இல்லை என்பதை நானறிவேன்’’ என்று சிரித்தான்.

‘‘ஆல்ரைட்...’’ என்று செக் புத்தகத்தை எடுத்து கையெழுத்திட்டு நீட்டினார். ‘‘ஸாரி ஸார்! பணக்காரர்களை ஒரு சதவீதம்கூட நான் நம்புவதில்‌லை. நாளைக் காலை 10 மணிக்கு வாருங்கள். இரண்டு கோடியைத் தந்துவிட்டு, மாத்திரையைப் பெற்றுச் செல்லுங்கள். முடிந்தது விஷயம்’’ என்று கண்டிப்புடன் பிரபு சொல்ல, விடைபெற்றுச் சென்றார் லக்ஷ்மி நாராயணன்.

மறுதினம் காலை 10 மணி. ‘ஸன்ரே டிடெக்டிவ் ஏஜென்ஸி’க்குள் தளர்ந்து போன நடையுடன் மெதுவாக வந்தார் லக்ஷ்மி நாராயணன். சேரில் அமர்ந்தவுடன், ‘‘கொஞ்சம் தண்ணி தர்றீங்களா?’’ என்று கேட்டு, அவன்தந்த ஒரு பாட்டில் தண்ணீரையும் குடித்துத் தீர்த்தார். ‘‘என்னாச்சு ஸார்?’’ என்றவனிடம் ‘‘என்னமோ தெரியல பிரபு... காலையிலருந்து ஒரே கால் வலி. நடக்கவே கஷ்டமாயிருக்கு. எவ்வளவு தண்ணி குடிச்சாலும் தாகம் அடங்க மாட்டேங்குது. இந்தாங்க நீங்க கேட்ட ரெண்டு கோடி’’ என்று ஒரு ப்ரீஃப்கேஸை மேஜை மேல் வைத்தார். பணத்தை எடுத்து ட்ராவில் பதுக்கி விட்டு, மாத்திரையை எடுத்துத் தந்தான் அவன்.

‘‘தாங்க்யூ மிஸ்டர் பிரபு! இந்த மாத்திரையை இன்னிக்கு ராத்திரியே அவளுக்கு பால்ல கலந்து தந்துடறேன். ஆனா, இது வேலை செய்யுதான்னு எப்படி நான் உறுதிப்படுத்திக்கறது?’’ என்று கேட்டார் சந்தேகமாக.

‘‘ஸிம்பிள் ஸார்! இன்னிக்கு இதைக் குடிச்சாங்கன்னா, அடுத்த நாள் காலையில அவங்களுக்கு கால் மரத்துப் போகறதால கால் வலி வந்து நடக்கவே கஷ்டப்படுவாங்க. எவ்வளவு குடிச்சாலும் தீராம தண்ணி தாகம் எடுத்துட்டே இருக்கும். இது ரெண்டும் இருந்தா ஈவ்னிங் மாஸிவ் ஹார்ட் அட்டாக் வர்றதையும், அவங்க சாகறதையும் யாராலயும் தடுக்க முடியாது...’’ என்று உரக்கச் சிரித்தான் பிரபு.

துணுக்கென்று உள்ளே ஏதோ பளிச்சிட, அவனை அதிர்ச்சியுடன் ஏறிட்டார் லக்ஷ்மி நாராயணன். ‘‘மிஸ்டர் பிரபு... நீங்க சொல்றது...? யார்றா நீ?’’ என்றவரிடம் புன்னகை மாறாமல் பதிலிறுத்தான் அவன்: ‘‘என் முழுப் பேர் பிரபு கிருஷ்ணா!’’

				Tweet

Categories: சிறுகதைகள்