டூரிங் டாக்கிஸ்

நான் இந்த பூமிக்கு விஜயம் செய்து (ஆமா, பெரிய வி.ஐ.பி. விஜயம் செய்யறாராம்.... -மைண்ட் வாய்ஸ்) எத்தனை வருடங்கள் ஆகிவிட்டன என்பதை எண்ணிப் பார்த்தால் என்னை முதி‌யவனென்று சொல்ல முடியாது (உங்களைக் கொன்டேபுடுவேன்). அதேநேரத்தில் என்னை இளைஞன் என்றும் சொல்லிக் கொள்ள முடியாது (நீங்க என்னைக் கொன்டேபுடுவீங்க). இப்படி நடுத்தர வயதினனாக இருப்பதினால் நிறைய அனுகூலங்கள் எனக்குக் கிடைத்திருப்பதாகவே நான் கருதுகிறேன்.

எனக்கு முந்தைய தலைமுறையான என் அப்பாவிற்கு கிரிக்கெட் என்றால் கொள்ளைப் பிரியம். மாட்ச் நடைபெறும் நாட்களில் பாக்கெட் டிரான்சிஸ்டரை காதருகில் வைத்துக் கொண்டு கமெண்டரி கேட்டுக் கொண்டிருப்பார். ‘ஆஸ்திரேலியாவில் அவர்கள் விளையாடுவதை நாம் நம் வீட்டு ஹாலிலிருந்து பார்‌க்கலாம் அப்பா’ என்று அன்று நான் சொல்லியிருந்தால் எள்ளி நகையாடியிருப்பார்.

இன்று அது சாத்தியமாகியிருக்கிறது. அதேபோலத்தான் இன்று நாம் பேசும் செல்போனும். இன்றைய தலைமுறையினருடன் சேர்ந்து கம்ப்யூட்டர், செல்போன், டிவிடி ப்ளேயர் இன்னபிற நவீன வசதிகளை அனுபவிக்கிறேன். அதேசமயம் இன்றைய இளைய தலைமுறைக்குக் கிட்டாத சில அனுபவங்கள் சென்ற தலைமுறையுடன் சின்னப் பையனாக இருந்ததால் கிட்டியிருக்கிறது. வாங்க, ப்ளாஷ்பேக்கலாம்...

======================================================

முதலில் நினைவுக்கு வருவது சிறு வயதில் சினிமா பார்த்த அனுபவங்கள். இன்றைக்கு மல்ட்டி ப்ளெக்ஸ்களிலும், நவீன தியேட்டர்களிலும் ஏ.சி.யில் படம் பார்‌க்க முடிகிறது. காலண்டரில் பார்க்கும் மகாவிஷ்ணு போல, மகாபலிபுரம் ஸ்தலசயனப் பெருமாள் போல படுத்த வாக்கில் படம் பார்த்திருக்கிறீர்களா? ; நான் பார்த்திருக்கிறேன்.

அந்நாளில் டூரிங் டாக்கீஸ் என்கிற ஒன்று இருந்தது. வெட்டவெளியில் கூரை போட்டு, கம்புகள் நட்டு எல்லை அமைத்திருப்பார்கள். சைடில் தடுப்பு எதுவும் கிடையாது. எனவே மாலை ஷோவும், இரவு ஷோவும் மட்டுமே நடைபெறும்.

இரண்டே வகுப்புகள்தான். முதல் வகுப்புக்கு மடக்கு சேர் போடுவார்கள். மற்றவர்கள் மண் தரையில் அமர்ந்து படம் பார்க்க வேண்டும். சிலர் மண்ணைக் குவித்து மேடாக்கி, ராவண சபையில் வாலில் அமர்ந்த அனுமன் போல உயரமாக அமர்வார்கள். சிலர் கிராமத்துப் பாட்டிகள் மாதிரி காலை நீட்டிக் கொண்டு உட்கார்ந்திருப்பார்கள். நான்காம் வகுப்பு படிக்கும் வயதில் நான் முன்பே சொன்னதுபோல மகாவிஷ்ணு போஸில் படுத்தபடி மக்கள் திலகத்தின் ‘நாடோடி மன்னனை’ பார்த்தேன். ஒரே ஒரு புரொஜக்டரில்தான் படம் ஓட்ட வேண்டும் என்கிற காரணத்தால் இரண்டு முறை ரீல் மாற்றுவார்கள். ஆகவே இடைவேளைக்கு முன் பத்து நிமிடங்கள், இடைவேளைக்குப் பின் பத்து நிமிடங்கள் ஆக, மூன்று இடைவேளைகள் எல்லாப் படத்துக்கும் உண்டு. இஷ்டம்போல் ஸ்நாக்ஸ் சாப்பிட்டபடி இயற்கைக் காற்றில் படம் பார்‌த்த அந்த சுகம், இப்போது ஏ.சி. ‌தியேட்டர்களில் எனக்குக் கிடைப்பதில்லை.

======================================================

ஆறாம் வகுப்பு படிக்கும் போது விழுப்புரத்திற்கு அருகில் உள்ள விக்கிரவாண்டி என்ற ஊரில் எங்கள் குடும்பம் இருந்தது. அங்கே காசியானந்தா என்ற தியேட்டர் (இப்போது இருக்கிறதோ என்னவோ) உண்டு. அங்கே ஞாயிற்றுக்கிழமை மாட்னி ஷோவுக்குத் தவறாமல் சென்று விடுவேன். ஏனென்றால் ‌ஒரே டிக்கெட்டில் (டிக்கெட் விலை அதே ஆறு ரூபாய்தான்) இரண்டு படம் காட்டுவார்கள். ஒன்றரை மணிக்கு ஆரம்பித்து இடைவேளையேயின்றி ஒரு படம். முடிந்ததும் பத்து நிமிடம் இடைவேளை விட்டு அடுத்த படம்.

அதிலும் வெரைட்டி இருக்கிற மாதிரி பார்த்துக் கொள்வார்கள். சிவாஜி படத்துடன் ஜெய்சங்கர் படம், எம்.ஜி.ஆர். படத்துடன் கமல் படம் என்கிற மாதிரி ‌இருவித ரசனைகளில் படங்கள் அமைந்திருக்கும். இப்படி இரண்டு படம் பார்த்துவிட்டு மாலை ஆறரை மணிக்கு வெளியே வரும்போது மிகத் திருப்தியாக இருக்கும். இப்படி இரண்டிரண்டாக நான் பார்த்த திரைப்படங்களுக்குக் கணக்கே இல்லை.


======================================================

பள்ளியில் நண்பர்கள் எல்லோருமாக தமிழ் சினிமாப் பாட்டுக்களில் எங்களுக்குப் பிடித்த பாட்டுக்களை..ஆங்கிலத்தில்(!) மொழிபெயர்த்துப் பாடுவோம். இப்படிப் பாடி மொழியறிவை வளர்த்துக் கொள்ளலாம் என்று ஒருவன் போதித்ததன் விளைவாகச் செய்தது. அது. அப்போது நாங்கள் பாடிய ஒரு ஆங்கிலப் பாடலை, அப்போதைய வார்த்தைகளிலேயே என் நினைவிலிருந்து கொடுத்திருக்கிறேன். என்ன பாடல் என்பது தெரிகிறதா பாருங்கள்...

If i order, that will happen,
here poor will never feel sorrow then.
Upto their lifetime, there is no trouble
they will never fall in tear's sea.

======================================================

சினிமா அனுபவங்களைச் சொல்லும்போது தியேட்டரில் நான் பல்பு வாங்கிய சம்பவம் ஒன்று நினைவுக்கு வருகிறது. (மத்தவங்க பல்பு வாங்கினதைப் படிக்கிறதுன்னாலே தனி குஷிதானே... படியுங்க).

நான் பத்தாம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்த சமயம். அப்போது நாங்கள் காரைக்குடியில் இருந்தோம். சிறு வயதிலேயே அப்பாவை இழந்து அண்ணனின் ஆதரவில் படித்தவன் நான். அவருக்கு அடிக்கடி பணி மாறுதல் ஆகிற வேலை என்பதால் ஏறத்தாழ இரண்டாண்டுகளுக்கு ஒரு ஊருக்கு குடும்பத்துடன் இடம் பெயர வேண்டிய சூழல் இருந்தது. அதனால் எனக்கு நிறைய நண்பர்கள் கிடைத்தார்கள். சில நண்பர்கள் காலப்போக்கில் தொடர்பு விட்டும் போனார்கள்.

என்ன சொல்ல வந்தேன்? சினிமாவுக்குப் போனது! என் அண்ணன், நான், அம்மா, சித்தி நால்வருமாக காரைக்குடி அருணாசலா தியேட்டரில் (இப்போது வேறு ஏதோ பெயர் என்று சொன்னார்கள்) வசந்தமாளிகை படம் பார்க்கப் போயிருருந்தோம். சிவாஜி சாரின் நடிப்பை நான் மிகவும் ரசித்த படங்களுள் அதுவும் ஒன்று. இடைவேளை விட்டார்கள்.

அண்ணன் என்னிடம், ‘‘டேய், கான்டீன்ல போய் நாலு கோல்ட் ஸ்பாட் வாங்கிட்டு வர்றியா?’’ என்று கேட்டார். குஷி்யாக தலையசைத்தேன். ‘‘உடைக்காம வாங்கிட்டு வருவியா, இல்ல, நானும் வரணுமாடா?’’ என்று கேட்டார். சற்றுத் தயங்கிவிட்டு, ‘‘நீயும் வாண்ணா... கேன்டீன்ல உடைக்காம தரமாட்டான்...’’ என்றேன்.

அம்மாவும், சித்தியும் ஏன் அப்படி விழுந்து விழுந்து சிரிக்கிறார்கள் என்று சத்தியமாக எனக்குப் புரியவில்லை. அண்ணா தலையில் அடித்துக் கொள்ள, சிரிப்பை சற்று அடக்கிக் கொண்டு சித்தி சொன்னது: ‘‘டேய், அவன் (கீழ போட்டு) உடைக்‌காம கொண்டு வருவியான்னு கேக்கறான். நீ (ஓப்பனர் வைத்து) உடைக்காம தரமாட்டாங்கங்கன்னு சொல்ற... லூசு’’ என்று என் தலையில் தட்டினார். அடக்கடவுளே... ஒரு அப்பாவிப் பையனக் கூட்டிட்டுப் போயி என்னமா கலாய்க்கிறாங்கப்பா...

				Tweet

Categories: அனுபவம்