ஒரு காதல் கதை!

படிப்பை முடித்துவிட்டு சென்னைக்கு வந்து வேலை வேட்டையில் ஈடுபட்டிருந்தேன். அப்போது என் உயிர் நண்பனின் மச்சான் செளகார் பேட்டையில் ஒரு ஏஜென்ஸி வைத்திருந்தார். பூமர், சாக்லெட்கள் போன்றவற்றை மொத்தமாக வாங்கி சில்லறைக் கடைகளுக்கு விற்கும் ஏஜென்ஸி அது. அங்கே அடிக்கடி அவனைப் பார்க்கப் போய் விடுவேன். (வேற வேலை எதுவும் இல்லையே...) நண்பனும், மச்சானும் மிகப் பிரியமாக இருப்பார்கள். அவர்கள் எங்கேயாவது வெளியில் போவதாயிருந்தால் என் பொறுப்பில் கடையை விட்டுவிட்டுப் போவார்கள். நான் முன்னால் கேஷ்பாக்ஸ்க்கு அருகில் ஓனரின் சேரில் உட்கார்ந்து கொண்டு வெளியே வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருப்பேன்.

அது செளகார்பேட்டை என்பதால் சேட்டுக் குடும்பங்கள் அதிகம் குடியிருந்தார்கள். ஏஜென்ஸிக்கு மேலே இரண்டு மாடிகள் உண்டு. இரண்டிலும் சேட் ஃபேமிலிதான் குடியிருந்தது. அதில் ஒரு சின்னப் பெண் மிக அழகாக இருப்பாள். அவள் போகும் போதும் வரும்போதும் பயங்கரமாக ‘ஸைட்’ அடிப்பேன். அவளும் ஒன்றிரண்டு முறை என்னைப் பார்த்து புன்னகை செய்ததுண்டு. அடடா... ஒரு பெண் நம்மைக் கவனிக்கிறாள் என்று தெரிந்தால் வயசுப் பசங்களுக்கு ஒரு வேகம் வரும் பாருங்கள்... எனக்கும் வந்தது. அவள் கவனத்தைக் கவர்வதற்கென்றே ஏதாவது செய்து என்னைப் பார்க்க வைப்பேன்.

இப்படியாக, கிட்டத்தட்ட ‘ஐ லவ் யூ’ சொல்லும் பார்டர் லெவலுக்கு வந்து விட்டிருந்த சமயம். ஒருநாள் என் நண்பனும், மச்சானும் வெளியே போய்விட்டபடியால் வழக்கம்போல நான் கடையில் இருந்தேன். மாடியிலிருந்து நம்ம சிட்டு இறங்கியது. இறங்கியவள் ஒரு ஆச்சரியமான காரியம் செய்தாள். கடை வாசலுக்கு நடுவில் வந்து நின்று கொண்டு, இரு கைகளையும் என்னைப் பார்த்து நீட்டி, புன்னகைத்தாள். பட்டப் பகலில், நிறையப் பேர் நடமாடும் சமயத்தில் கட்டிப் பிடிக்கச் சொல்கிறாளே என்று என்னுள் தயக்கம். பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தேன். யாரும் இல்லை. என்னைப் பார்த்துத்தான் கை நீட்டுகிறாள் என்பது தெரிந்தது.

இப்போது கை நீட்டியதோடு, ‘வா’ என்பது போல கையை அசைத்துக் கொண்டிருந்தாள். அவ்வளவு தான்... என் ஆண்மைச் சுரப்பிகள் விழித்துக் கொண்டன. ஒரு பெண் பிள்ளையே இப்படி பயப்படாமல் கூப்பிடும் போது ஆண் சிங்கம் நமக்கென்ன என்று எண்ணியவனாய் அவளைக் கட்டியணைக்க, ஆவலுடன் சேரை விட்டு எழுந்தேன். அப்போது...

-காதல் கதை தொடரும்!

======================================================

சமீபத்தில் டிவிடியில் மக்கள் திலகம் எம்.ஜி.ஆர். நடித்த ‘எங்க வீட்டுப் பிள்ளை’ திரைப்படத்தை போட்டுப் பார்த்தேன். ஒரு காட்சியில் துடிப்பான எம்.ஜி.ஆர். கையில் பணம் இல்லாமல் ஹோட்டலுக்கு சாப்பிட வந்து விடுவார். ‘‘என்ன ஸார் வேணும்?’’’ என்று கேட்கும் சர்வரிடம், ‘‘என்ன இருக்கு?’’ என்று வாத்தியார் கேட்க, ‘‘இட்லி, பொங்கல், பூரி, மசால் தோசை’’ என்று ஒரு நீளமான லிஸ்டைச் சொல்வார் சர்வர். ‘‘நாலு இட்லி, நாலு பூரி, நாலு பொங்கல், நாலு ஊத்தப்பம், நாலு மசால்தோசை’’ என்று எல்லா அயிட்டத்திலும் நான்கை வாங்கி வெளுத்துக் கட்டுவார் பொன்மனச் செம்மல்.

சாப்பிட்டு முடித்த அவர், நைசாக நழுவிவிட, அப்பாவி எம்.ஜி.ஆர். இப்போது உள்ளே நுழைந்து அதே டேபிளில் அமர்வார். (அதெப்படி அவ ருக்கும் அதே டேபிள்ல உக்காரத்‌ தோணும்னு லாஜிக் கேள்வில்லாம் கேக்கப்படாது, சொல்லிப் புட்டேன்...) சர்வர் வந்து ‘‘வேற என்ன வேணும்?’’ என்க, ‘‘ரெண்டு இட்லி, அப்புறம் காபி’’ என்பார். சர்வர், ‘‘மறுபடியும் முதல்லருந்தா?’’ என்று சலித்துக் கொண்டே வந்து கொடுக்க, சாப்பிட்டு விட்டு ‘எவ்வளவு தரணும்?’ என்பார். சர்வர் கணக்குப் போட்டு பில் கொண்டு வந்து, ‘‘ஆறு ரூபாய், இருபத்தஞ்சு காசு’’ என்பார். அதற்கே புரட்சித்தலைவர் அதிர்ச்சியாகி, ‘‘அவ்வளவா?’’ என்பார்.

இநதக் காட்சியைத் திரையில் பார்த்ததும், அன்றைக்கிருந்த விலைவாசியையும், இன்றைக்கிருக்கும் விலைவாசியையும் நினைத்து என் காதுகளிலிருந்து புகை வந்தது.

======================================================

முல்லைப் பெரியாறு அணை விஷயத்தைப் பற்றி பலரும் எழுதி (குமுறி) விட்டார்கள். எனக்கு இதில் ஒரு விஷயம்தான் புரியவேயில்லை. தமிழ்நாட்டில் பெரிய கட்சிகள் என்றால் ஏழு கட்சிகள் ‌தேறும். அவர்கள் அனைவரும் சேர்ந்து ஒரு குறிப்பிட்ட நாளைச் சொல்லி ‘அனைத்து கட்சி தலைவர்களும் இருப்போம் தொண்டர்கள் அணி திரண்டு வாருங்கள்’ என்று போராட்ட அறிவிப்பு விடுத்தால் தமிழகமே திரண்டு விடாதா? கட்சியின் மாநில மாநாடுக்கு மட்டும்தான் அழைப்பு விடுக்க வேண்டுமா? இவர்களுக்குள் இந்த மாதிரி ஒரு விஷயத்தில் கூட ஒன்றுபட இயலாதா?

இப்போது ஒவ்வொரு கட்சிக்காரரும் நாளைக்கு முல்லைப் பெரியாறு விஷயத்தில் நீங்கள் என்ன செய்தீர்கள் என மக்கள் கேட்டால் பதில் சொல்ல வேண்டுமே என்பது போல மிருகசங்கிலி போராட்டம், உண்ணும் விரதம் என்று தங்கள் கட்சி சார்பில் மட்டுமே அறிவித்து நடத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள். நாமும் வேறு வழியின்றி இவர்களில் ஒருவருக்குத்தான் ஓட்டைப் போட்டுத் தொலைக்க வேண்டியிருக்கிறது. இதற்கு என்னதான் மாற்று?

======================================================

சில ‘கொலவெறி’க் கேள்விகள் :

‘‘ஏன் என்ற கேள்வி ஒன்று என்றைக்கும் தங்கும்’’ என்று ஒரு பாடலில் (அபூர்வராகங்கள் படத்தில் ‘ஏழு ஸ்வரங்களுக்குள் எத்தனை பாடல்’) கண்ணதாசன் எழுதியிருப்பார். அதுபோல ‘ஏன்’ என்கிற சில கேள்விகள் விடை கிடைக்காமல் என்னைச் சுற்றிக் கொண்டேதான் இருக்கின்றன. அவற்றில் சிலவற்றை இப்போது சொல்கிறேன். உங்களுக்கு விடை தெரிந்தால் சொல்லுங்கள்.

* நான் சிறுவனாக இருந்த நாளில் பெண்கள் எல்லோரும் இந்தப் படத்தில் இருப்பதைப் போல நெற்றியின் மத்தியில் பொட்டு வைத்துக் கொள்வார்கள். அதற்கு ‘நெற்றிப் பொட்டு’ என்றுதான் பெயர். நெற்றியின் மையம் மூடப்படுவதால் மந்திரவாதிகளாலோ மற்ற எவராலுமோ  ஹிப்னடைஸ் செய்ய முடியாது என்பதால் முன்னோர்கள் இப்படி வைககச் சொன்னார்கள் என்று என் அம்மா சொல்வார். ஆனால் இன்றைய பெண்கள் நெற்றிப் பொட்டை ‘மூக்குப் பொட்டு’ என்று அழைக்கத்தக்க விதமாக மூக்கின் துவக்கத்தில் வைத்துக் கொளகிறார்களே... அது ஏன்?

* ட்ராபிக் சிக்னலில் பச்சை தென்பட்டால் நிற்காமல் போகலாம், ஆரஞ்சு தென்பட்டால் வேகத்தைக் குறைக்க வேண்டும், சிவப்பு எரிந்தால் நின்றுவிட வேண்டும் -இதுதான் டிராபிக் சிக்னல்கள் பற்றி நான் படித்த பாடம். ஆனால் சென்னையில் ஆரஞ்சு விளக்கு எரிவதைக் கண்டால் வாகனத்தை மெதுவாக்கி ஓட்டுவதற்குப் பதில், வெறி பிடித்த மாதிரி இருமடங்கு வேகத்தில் அப்போதுதான் தலைதெறிக்க ஓட்டுகிறார்களே... அது ஏன்?

* பாங்க்கில் ஒரு அக்கவுண்ட் ஓப்பன் பண்ணப் போனால் ஐ.டி. ப்ரூப், ரெஸிடென்ஸ் ப்ரூப் அது இதுவென்று ஆயிரம் விஷயங்களைக் கேட்கிறார்கள். அவர்களிடம் பணத்தை கடன் வாங்குவதாக இருந்தால் இதையெல்லாம் கேட்பதில் அர்த்தம் உண்டு. நியாயமாக நாம் நம் பணத்தை அவர்களை நம்பிக் கொடுப்பதற்கு நாமல்லவா அவர்களிடம் கம்பெனி ஸ்டேட்மெண்ட், ஃபைனான்ஷியல் ஸ்டேட்மெண்ட் என்றெல்லாம் கேட்க வேண்டும். மாறாக அவர்கள் இதையெல்லாம் கேட்பது ஏன்?

* ரேவதி நட்சத்திரத்திலும், ரோகிணி நட்சத்திரத்திலும் பெண் குழந்தை பிறந்தால் ரேவதி, ரோகிணி என்று பெயர் வைக்கிறார்களே... ஏன் மிருகசீரிஷம் என்றோ, விருச்சிகம் என்றோ வைப்பதில்லை?

======================================================

-காதல் கதையின் தொடர்ச்சி...

என் சிட்டுக்குருவி கையை நீட்டி, ஆட்டிக் காட்டியதும், நான் சேரை விட்டு ஆவலுடன் எழுந்து அவளை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்த நேரம்... ஒரு கூடை கயிறால் கட்டப்பட்டு எனக்கு முன்பாக மேலிருந்து கீழே இறங்கியது. அவள் அதை நெருங்கி, அதிலிருந்த பால் கார்டையும், பணத்தையும் எடுத்துக் கொண்டு, மேலே பார்த்து கை காட்டிவிட்டு, என்னைப் பார்த்து ஸ்மைலி விட்டுச் சென்றாள்.

வாசலில் வந்து பார்த்தேன். மாடி வீட்டில் சேட்டு கயிற்றில் கட்டப்பட்ட கூடையை இழுத்துக் கொண்டிருந்தார். அடதேவுடா! இதை கீழே இறக்கச் சொல்லிதான் அப்படி கை நீட்டி சிக்னல் காட்டினாளா? நல்லவேளை... இன்னும் கொஞ்சம் சுறுசுறுப்பாக நான் எழுந்து வந்து கட்டிப் பிடித்திருந்தால் டின் கட்டியிருப்பார்கள். தப்பித்தோம்டா சாமி என்று ஆறுதலுடன் மீண்டும் சேரில் உட்கார்ந்தேன். பல்புகள் ஓய்வதில்லை!

				Tweet

Categories: நகைச்சுவை, பல்சுவை