நாளாம் நாளாம் திருநாளாம்- துளசி டீச்சரின் மணநாளாம்!

சில பேர் கிட்ட வருஷக்கணக்கா பழகினாலும் நெருக்கமா உணர முடியாது. சில பேர் கிட்ட ஒரு மணி நேரம் பழகினாலும் பல வருஷம் பழகினவங்க போல உணர்வோம். அப்படிப்பட்ட ரகத்தைச் சேர்ந்தவங்கதான் துளசி டீச்சரும் கோபால் சாரும். நியுசியிலருந்து அவங்க வந்திருக்கறது தெரிஞ்சதும் தி.நகர்ல அவங்க தங்கியிருந்த இடத்துக்குப் போய் சந்திச்சப்ப என்கிட்ட புதிய அறிமுகங்கள்ங்கற எண்ணமே வரல்லை. நேத்திக்கு நடந்த அவங்களோட சஷ்டியப்த பூர்‌த்தியிலயும், மாலையில் நடந்த பிறந்ததின விழா சந்திப்பிலும் முழுமையா கலந்துக்கறதுக்கு ஒரு வாய்ப்புக் கிடைச்சதுல ரொம்ப ரொம்ப சந்தோஷம் எனக்கு.

காலையில மைலாப்பூர்ல இருக்கற ராகசுதா ஹால்ல ஹோமம் வளர்த்து சம்பிரதாயப்படி 60ம் கல்யாண வைபவம் நடந்துச்சுங்க. வல்லிம்மா புன்னகை முகமா என்னை வரவேற்றாங்க. நண்பர் உண்மைத் தமிழன் வந்திருந்தார். அவரோட பேசிக்கிட்டே மேடையில நடக்கற விசேஷங்களை கவனிச்சுட்டிருந்தேன். கொஞ்சநேரத்துல பாரதி மணி ஐயா வரவும், உண்மைத் தமிழன் அவரோட பேசப் போயிட்டார். நான் சும்மா ஹாலைச் சுத்தி வந்தப்ப, ஒரு பெரியவர் என்னை நிறுத்தி, நான் நான்தானா என்று விசாரித்தார். (நீங்கதானே பாலகணேஷ் என்று). ‘‘என் பேரு சுப்புரத்தினம்’’ என்று அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டார். ‘சுப்புத்தாத்தா’ என்று அன்பாக நாங்கள் அழைக்கும் அவரை பதிவர் திருவிழாவி்ன்போது சந்தித்திருந்தேன். ஆனாலும் அதிகம் பேச முடிந்ததில்லை. அந்தக் குறை நேற்று நீங்கியது. சுப்புத்தாத்தா எனக்கு ஆசி வழங்கி, நான் எழுதறதை ரசிச்சதா சொன்னது எனக்கு கிடைத்த பெரும் பாக்கியங்கள்ல ஒண்ணுன்னுதான் நினைக்கறேன்.

கொஞ்ச நேரத்துல ஷைலஜாக்கா வந்தாங்க. பெங்களூர்ல இருந்து இந்த விழாவுக்காக சென்னை வந்து ரெண்டு நாளாச்சுன்னு சொன்னாங்க. அக்காட்ட பேசிட்டிருந்தா, நேரம் போறதே தெரியாது இந்தத் தம்பிக்கு. ஷைலஜாக்கா, கவிதாயினி மதுமிதாவை எனக்கு அறிமுகப்படுத்தி வெச்சாங்க. அவங்களைப் பத்தி நிறைய சந்தர்ப்பங்கள்ல கேள்விப்பட்டிருந்த எனக்கு சந்திச்சுப் பேசினதுல ரொம்ப சந்தோஷம். அதுலயும் அவங்க ரொம்பவே சிம்பிளா, அன்பா, கனிவா உரையாடினது மேலும் குஷிதான் போங்க.

மணமக்கள் மாங்கல்ய தாரணம் முடிஞ்சு மூத்தவங்க கிட்ட ஆசி வாங்கியும், இளைஞர்களை ஆசிர்வதிச்சுக்கிட்டிருந்தபோது ஷைலஜாக்கா, வல்லிம்மா, மதுமிதா எல்லாருமாச் சேர்ந்து ‘நாளாம் நாளாம் திருநாளாம், துளசிக்கும் கோபாலுக்கும் மணநாளாம்’ன்னு காதலிக்க நேரமில்லை படப் பாட்டின் மெட்டிலேயே வரிகளை எழுதிப் பாடினாங்க. ஒருமித்த குரல்ல பாடின அந்தப் பாட்டுல அவ்வளவு இனிமை! எல்லாரும் கை தட்டி ரசிச்சோம். அருமையான மதிய விருந்தை ஒரு கை பார்த்துட்டு ‘மாலையில் சந்திக்கலாம்’னுட்டுப் பிரிஞ்சோம்.

ஈவ்னிங் 7 மணிக்கு உட்லண்ட்ஸ் ஹோட்டல்ல ‘கெட்-டு-கெதர்’க்காக நான் 6.50க்குப் போயிட்டேன். பர்த்டே பேபியான கோபால் சார் ட்ரிம்மா ட்ரஸ் பண்ணிக்கிட்டு எல்லாரையும் வெல்கம் பண்ணிட்டிருந்தாங்க. காலையில மணமகளா மேடையில இருந்ததால துளசி டீச்சர் கைல எடுக்க இயலாம இருந்த ஆயுதத்தை (கேமிரா) இப்ப கைல எடுத்திருந்தாங்க. என்னையும் சுட்டுத் தள்ளினாங்க. கிரிக்கெட் வர்ணனைகள்ல புகழ்பெற்ற அப்துல் ஜப்பார் அவர்கள் வந்திருந்தாங்க. ரெண்டு வார்த்தை பேசிட்டிருந்தப்ப வலைச்சரம் சீனா அவர்கள் வந்திருக்கறதைப் பார்த்துட்டு அவரோட உரையாடிட்டிருந்தேன். அப்ப, தலைநகரிலிருந்து வந்திருக்கற என் நண்பர் வெங்கட் நாகராஜ் என்ட்ரி கொடுத்தார். அவரோட கொஞ்ச நேரம் பேசிட்டு சந்தோஷமா பொழுது போயிட்டிருந்த நேரத்துல வரிசையா நண்பர்கள் எல்லாரும் வர ஆரம்பிச்சாங்க.

மோகன்குமார், தங்கை ஸாதிகா, உண்மைத்தமிழன், லதானந்த், கேபிள் சங்கர், பலாபட்டறை சங்கர், புதுகை அப்துல்லா, ஜோதிஜி, கேஆர்பி செந்தில், வலைச்சரம் சீனா ஐயா, வெங்கட் நாகராஜ், யுவகிருஷ்ணா, அதிஷா, ஷைலஜாக்கா, மதுமிதா, இன்னும முன்பு நிறையப் பதிவுகள் எழுதிட்டு இப்ப அதிகம் எழுதாத சில பதிவர்கள்ன்னு கிட்டத்தட்ட மினி பதிவர் திருவிழா மாதிரி ஒரு ஃபீலிங் வந்துட்டுது. எல்லாரோடயும் ஜாலியா பேசிட்டு இருந்ததுல (எனக்கு ஜாலி; அவங்களுக்கு?) நேரம் போனதே தெரியலை. அப்புறம்... கோபால் ஸார் வெட்டினாரு - கேக்கை; ஊட்டினாரு- துளசி டீச்சருக்கு. எல்லாரும் பாட்டுப் பாடி (பயமுறுத்தி?) வாழ்த்துச் சொன்னோம். ஷைலஜாக்கா அருமையான கவிதை ஒண்ணை எழுதிட்டு வந்திருந்தாங்க. அதை மேடையில படிச்சு, அத்தனை பேரின் கைதட்டலையும் அள்ளிக்கிட்டாங்க.

யுவகிருஷ்ணாவை அறிமுகப்படுத்தினார் மோகன்குமார். முன்னால மார்னிங் ஃபங்ஷன் முடிச்சுட்டு வீட்டுக்கு வந்தப்ப மோகன் போன் பண்ணி, ‘‘ஃபங்ஷனுக்கு யுவகிருஷ்ணா வந்திருந்ததா +ல எழுதியிருக்காரே. பாத்துப் பேசினீங்களா?’’ன்னு கேட்டார். ‘‘அடடா... நான் கவனிக்கலையே மோகன்...’’ன்னு வருத்தமா சொன்னேன். மாலையில பார்ட்டில மோகன் அறிமுகப்படுத்தினதும்தான் தெரிஞ்சது- காலையிலயே அவரை கவனிச்சிருந்தும் யார்னு தெரியாததால ஹலோ சொல்லாம இருந்திட்டேன்னு. அவர்கிட்ட ஒரு ஸாரி சொல்லிட்டு, அப்புறம் நல்லாவே பேசினது ரொம்பத் திருப்தி எனக்கு.

அப்புறம் என்ன... பஃபே விருந்துதான். கைல ப்ளேட்டைத் தூக்கிட்டு உணவு வகைகளைக் கொறிக்கும் இந்தரக பஃபே பார்ட்டிகள் எனக்கு அலர்ஜியா இருந்தாலும், சமீபகாலங்கள்ல அதிகமா அட்டெண்ட் பண்றதால சமாளிக்கப் பழகிடுச்சு. கைல தட்டு ஏந்திக்கிட்டு டிபன் வகைகளை கொறிச்சுட்டிருந்தப்ப, எழுத்தாளர் ஷங்கரநாராயணன் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டார். ஃபங்ஷன் ஹாலில் பார்த்தும் யாரென்று அறியாதிருந்த எனக்கு ஆச்சரியம். அவருக்கு சங்கர் நாராயணனை (கேபிள் சங்கர்) அறிமுகம் செய்து வைத்தேன். கேபிளுக்கு அவரை ஏற்கனவே தெரிந்திருந்தது. முன் சந்தித்த சந்தர்ப்பங்களை சொல்லி ஞாபகப்படுத்தினார். உணவு முடித்து வந்ததும் அப்துல் ஜப்பார் அவர்கள் தன் கிரிக்கெட் வர்ணனையாளர் வாழ்விலிருந்து சில சுவாரஸ்ய சம்பவங்களைப் பகிர்ந்து கலகலப்பாக்கினார். (அஸ்குபுஸ்கு! இங்க சொல்லிடுவனா... தனிப் பதிவால்ல எழுதியாகணும் அதையெல்லாம்!)

காலையிலயும், மாலையிலயும் முழுமையா இருந்து விழா நிகழ்வுகளை ரசிச்சு, கோபால்-துளசி தம்பதிகள்ட்ட ஆசி வாங்கி, நிறைய நண்பர்களோட உரையாடி... இப்படி நிறைய நிறைய மகிழ்ச்சியைத் தந்த தினம் நேத்திக்கு. ஆனா ஒரே ஒரு சின்ன வருத்தம் என்னன்னா... காலையில உண்மைத் தமிழன் தன்னோட ஸேம்ஸங் நோட்ல படம் எடுத்தார், வல்லிம்மா அவங்க கேமரால படம் புடிச்சாங்க, நானும் என் ‌மொபைல்ல பங்ஷன் போட்டோ எடுத்தேன். 

வீட்ல வந்து ஓபன் பண்ணிப் பாத்தா... டீச்சர் முகமும், கோபால் ஸார் முகமும் தண்ணிக்கடியில இருக்கற மாதிரி கலங்கலா வந்திருக்கு. நம்ம மொபைலோட க்வாலிட்டி அந்த லட்சணம்! ஈவ்னிங் பங்ஷன்ல நண்பர் கேபிள் ஒரு சூப்பரான கேமரா வெச்சு படங்களை சுட்டாரு பாருங்க... அதுக்குப் பேரு 7D கேமராவாம். அப்படி ஒரு க்ளாரிட்டி! ‌எனக்கு காதுகள்ல புகை வராத குறைதான்! மக்கா, சீக்கிரம் நாமளும் எப்படியாவது ஒரு கேமரா வாங்கி அழகழகா(!) படங்களை சுட்டுத் தள்ளிரணும்டான்னு முடிவே பண்ணிட்டேன். அதனாலதான் படங்கள் இணைக்காம இந்தப் பதிவு... ஹி... ஹி... ஹி...

				Tweet

Categories: அனுபவம், புனைவுகள்