மின்னலடிக்குது மீண்டும்!

ஹாய்...  ஹாய்... ஹாய்... எல்லாருக்கும் மீண்டும் என் பணிவான வணக்கங்கள்!

என்னடா வர்றதுக்கு ஒரு மாசமாகும், ரெண்டு மாசமாகும்னு லீவ் லெட்டர் கொடுத்த ஆசாமி மறுபடி மின்னல் வேகத்துல வந்துட்டானேன்னு நீங்க புருவத்தை உயர்த்தறது எனக்குத் தெரியுது. அதுக்குக் காரணம் ஒரு ஆட்டோக்காரர் தானுங்க. ‘‘தமிழ்ச்சங்கம் தீர்த்து வைக்காத பிரச்னையை தனியொருவனாக நின்று தீர்த்து வைத்த தருமியே...’’அப்படின்னு பாண்டிய மன்னன் ‌‌சொல்ற வசனம் மாதிரி, என் விஷயத்துல டாக்டர் தீர்த்து வைக்காத பிரச்னையை ஒரு ஆட்டோவாலா தீர்த்து வைத்தார்.

கொஞ்சம் விவரமா ப்ளாஷ்பேக்கலாம்! ஒரு வாரத்துக்கு முன்னால பெரிய கட்டி ஒண்ணு உடம்புல உருவாயிட்டுது. மல்லாக்கப் படுக்க முடியலை, சேர்ல உக்கார முடியலை, டைப் பண்ண முடியலைன்னு அதனால உண்டானது ஏகப்பட்ட முடியலைகள்! எங்க ஏரியாவுல இருக்கற எனக்குத் தெரிஞ்ச டாக்டரைப் ப‌ோய்ப் பார்த்தேன். அவர் பரிசோதனை பண்ணிட்டு ஒரு குண்டைத் தூக்கிப் போட்டார்.

‘‘சர்ஜரி பண்ண வேண்டியிருக்கும்னு தோணுது. ஆபரேஷனுக்கப்புறம் பத்து நாள் கம்ப்ளீட் ரெஸ்ட் எடுக்க வேண்டியிருக்கும். நான் எழுதித் தர்ற மாத்திரைகளைச் சாப்பிட்டுட்டு ஒரு வாரம் கழிச்சு வாங்க. அப்ப சொல்றேன்...’’ என்று என்னுள் பீ(பே)தியைக் கிளப்பிவிட்டு ஒரு ஊசியைப் போட்டார், பின், என்னமோ குடும்பத் தலைவி மளிகை சாமான் லிஸ்ட் எழுதுகிற தினுசில் நீளமாய் ஏகப்பட்ட மாத்திரைகள் அடங்கிய ப்ரிஸ்கிருப்ஷன் எழுதித் தந்தார்.

‘‘சாப்பிட்டதுக்கப்புறம் இந்த மாத்திரைகளைப் போட்டுக்கணும்’’ என்றார்.

‘‘எனக்கென்னவோ இத்தனை மாத்திரைகளைச் சாப்பிட்டாலே டிபன் சாப்பிட்ட மாதிரி பசியே எடுக்காதுன்னு தோணுது’’ என்றேன்.

‘‘சொன்னதைச் செய்ங்க கணேஷ். அப்பதான் குணமாகும்’’ என்றார் முறைப்புடன்.

சரியென்றுவிட்டு மாத்திரைகளை விழுங்கத் தொடங்கிய கையோடு, ‘மின்னல் வரிகள்’ வந்து உங்ககிட்டல்லாம் லீவு சொல்லிட்டேன். ‘சரி, நம்ம தொல்லையிலருந்து நண்பர்கள் தப்பிச்சாங்க’ன்னு நினைச்சேன். ஆனா என் தொலைபேசி எண்ணை அறிந்தவர்கள் தொலைபேசியிலயும், மற்ற பலர் ஈமெயில் மூலமாகவும் தொடர்பு கொண்டு, ‘‘என்னாச்சு?’’ன்னு விசாரிச்சு, நான் சீக்கிரம் குணமாக வாழ்த்துச் சொன்னப்ப ரொம்ப நெகிழ்ச்சியா இருந்தது. அனைவருக்கும் என் இதயம் நிறைந்த நன்றி!

அந்த ஆட்டோ மேட்டருக்கு வர்றேன்... நாலு நாள் டாக்டர் தந்த மாத்திரைகளைச் சாப்பிட்டதுல, ரொம்பவே குறைஞ்சு போச்சுது... மாத்திரைகள்! ஆனா கட்டியும், வலியும் மட்டும் குறையல, அப்படியேதான் இருந்துச்சு.

ஐந்தாம் நாள் அலுவலகத்திலருந்து மாநரகப் (ஸ்பெல்லிங் மிஸ்டேக் இல்லீங்க...) பேருந்தில தி.நகர் பஸ் ஸ்டாண்டில் இறங்கி ‘அடிமைப் பெண்’ எம்.ஜி.ஆர். மாதிரி லேசா முதுகைக் குனிஞ்சுக்கிட்டே, வலியில முனகிட்டே மெதுவா வீட்டை நோக்கி நடந்துட்டிருந்தேன். அப்ப பின்னாடி... கர்ர்ர்ர்ன்னு பெரிய சத்தம்.

 திரும்பி்ப் பாத்தா... ‌ஜெயன்ட் சைஸ் ஈ மாதிரி ஒரு ஆட்டோ, ஒரு வேனை ஓவர்டேக் பண்ற மும்முரத்துல சாலை ஓரத்துல நடந்துட்டிருந்த என்னை நோக்கி மின்னல் வேகத்துல வந்துட்டிருந்தது. ‘‘எந்த ஒரு டிராபிக் ரூல்ஸ்க்கும் கட்டுப்படாத பிறவிகளாயிற்றே இந்த ஆட்டோக்காரனுங்க’’ன்னு முனகிட்டே நகர்றதுக்குள்ள... ரொம்பப் பக்கத்துல வந்துட்டுது. சட்னு துள்ளிக் குதிச்சேன். இருந்தாலும் உடம்போட பின்பக்கத்தை லேசா உரசிட்டுத்தான் கடந்து போனது அந்த ஆட்டோ.

விண்ணை முட்டும் மின்னல் தெறிப்பாய் ஒரு உச்சபட்ச வலி என்னுள்! அடுத்த கணம் கட்டி உடைந்து, ரத்தமும், நிணமும் என் உள்ளாடைகளை நிறைப்பது எனக்கே தெரிந்து விட்டது. உடனே ஓட்டமாக வீட்டுக்கு ஓடி உடலை சுத்தம் செய்துவிட்டுப் பார்த்தால் கட்டி பெரும்பகுதி கரைந்திருந்தது.

அடுததுவந்த இரண்டு தினங்களும் குளிப்பதற்கு முன் அந்த ஏரியாவில் ஒரு முறை கையால் நன்கு அழுத்திவி்ட்டுக் குளித்ததில் ஏறக்குறைய காணாமல் போகும் நிலைக்கு வந்துட்டுது. மருத்துவர் சொன்னபடி மாத்திரைகளை விழுங்கி முடித்துவிட்டு நேற்று மீண்டும் போய்ப் பார்த்தேன்.

அவர் சோதனை செய்துவிட்டு ‘‘முழுக்க குணமாயிடுச்சு உங்களுக்கு. இனிமே ஆபரேஷன் தேவையில்லை. நான் சொல்ற மாத்திரைகளை இன்னும் ஒரு வாரத்துக்கு சாப்பிடுங்க. அப்புறம் நிறைய பழங்கள் சாப்பிடுங்க போதும்...’’ என்றார்.

‘‘ஐயோ, அது ரொம்பக் கஷ்டமாச்சே டாக்டர்... ’’ என்றேன்.

‘‘என்ன...? இதுல என்ன கஷ்டம் உங்களுக்கு?’’ என்று புரியாமல் பார்த்தார்.

‘‘சென்னை சிட்டில சந்துக்கு சந்து டாஸ்மாக்தான் இருக்கு. கள்ளு கிடைக்கறது கஷ்டமாச்சே..? அதுவும் பழங் கள்ளுன்னு வேற சொல்றீங்க...’’ என்றேன்.

உக்கிரமானார் டாக்டர். ‘‘என்ன... கிண்டலா? ஃப்ரூட்ஸ்னு சொன்னாத்தான் புரியுமோ உங்களுக்கு? டாக்டர்களை எல்லாம் இப்படி ஜோக்கடிச்சு கோபப்படுத்தக் கூடாது... கடவுள் கிட்டயும், என்னை மாதிரி டாக்டர்கள் கிட்டயும் எப்பவும் கோபம் ஏற்படுத்தற மாதிரி நடந்துக்கவே கூடாது. புரியுதா?’’ என்றார்.

‘‘என்னது.... டாக்டர்களும் கடவுளும் ஒண்ணா? எப்படிச் சொல்றீங்க?’’ என்று நிஜமாகவே புரியாமல் கேட்டேன்.

‘‘ம்ம்ம்... கடவுளுக்கு உங்க மேல கோபம் வந்துச்சுன்னா, ஏதாவது ஒரு வியாதியைக் குடுத்து என்னை மாதிரி டாக்டர்கள் கிட்ட அனுப்பிடுவார். என்ன மாதிரி டாக்டர்களுக்கு உங்க மேல கோபம் வந்துச்சுன்னா, ட்ரீட்மெண்ட்டைக் குடுத்து உங்களை கடவுள் கிட்டயே அனுப்பி வெச்சுடுவோம்’’ அப்படின்னார் டாக்டர்.

‘‘அவ்வ்வ்வ்வ்!’’ன்னுட்டு கையால வாயைப் பொத்திக்கிட்டு க்ளினிக்கை விட்டு ஓடியே வந்துட்டேன்.

இதாங்க நான் ஒரே வாரத்துல (ஒரு ஆட்டோக்காரரால) மீண்டு(ம்) வந்த கதை! இதனால் அறியப்படும் நீதின்னுட்டு உடம்புல கட்டி வந்தா ஆட்டோவுல போய் மோதணும்னுட்டு யாரும் தப்பான முடிவுக்கு வந்துடாதீங்க சாமியோவ்... ஒரு நேரம் போல இருக்காது!

ஆபரேஷன் தேவைப்படாது என்று டாக்டர் சொன்னது மனதில் நிம்மதியை நிரப்பி இருந்தது. உறவினர்கள், நண்பர்கள் எல்லாருக்கும் போன் செய்து சொல்லி மகிழ்ச்சியைப் பகிர்ந்து கொண்டேன். இதோ... மீண்டும் வந்தாச்சு இங்க...!

மகளென நான் கருதும் ஒருத்தியிடம் நான் சொன்ன வார்த்தைகளை இங்கே சொல்லி நிறைவு செய்கிறேன்: ‘‘மருத்துவரோட ‘அறுவை’யிலருந்து நான் தப்பிச்சு வந்துட்டேன்மா...! ஆனா என்னோட ‘அறுவை’யிலருந்து நாளையிலருந்து நீங்க தப்பவே முடியாது! ஹா... ஹா...’’

				Tweet

Categories: நகைச்சுவை