நடை வண்டிகள் - 6

சுபாவும் நானும் - 3

 

சுபாவைத் தேடி ஒரு இக்கட்டான சூழ்நிலையில் சென்றதாகச் சொல்லியிருந்தேனல்லவா... அது...

சென்னையில் ரங்கநாதன் தெருவில் உள்ள பி.வி.டவர்ஸில் என் நண்பன் டெலிபோன் பூத் ஒன்று வைத்து டெலிபோன் சர்வீசும் செய்து கொண்டிருந்தான். அங்கேயே நானும் ஒரு டேபிள் போட்டு கம்ப்யூட்டருடன் அமர்ந்து கொண்டேன். தினம் காம்ப்ளக்ஸ்க்கு 500 பேர் வந்தால் அதில் 50 பேராவது வராமலா போய்விடுவார்கள் என்று எண்ணம் எனக்குள். ஆனால் வந்தது 5 பேர்கூட இல்லை. அங்கே தங்கியிருந்த ஆந்திரவாடுகள் வந்து தங்கள் சர்டிபிகேட்டில் மார்க்கை மாற்றித்தர வேண்டுமென்று கேட்டார்கள். நான் மறுத்து விட்டேன். 

என் நண்பன், ‘பிழைக்க வந்துட்டு அது இதுன்னு பாத்தா எப்படிடா? கேக்கறத செஞ்சுட்டு காசு வாங்கிட்டு போ. ரெட்டி டீஸன்ட் ஃபெல்லோ!’’ என்றான். ‘‘போடாங்... போலீஸ் அரெஸ்ட் பண்ணினா டீஸன்ட் பர்சன்னுட்டு கோட், டையெல்லாம் போட்டு விருந்து தர மாட்டாங்க. அன்டர்வேரோட போட்டோ எடுத்து தந்தில போடுவாங்க. என் படம் அப்படி வர்றதை நான் விரும்பலை’’ என்றேன் நான். வாக்குவாதம், சற்றே மனக்கசப்பு... அங்கிருந்து என் பொருட்களுடன் வெளியேறும்படி நேர்ந்தது.

அதன் பின்னரும்கூட பல நாட்கள் நான் தங்கியிருந்த மேன்ஷனுக்கு வந்து அந்த நபர்கள் தொந்தரவு செய்தார்கள். பின்னர் மேன்ஷன் ரூம்மேட் மூலம் அவன் வேலை பார்த்த ஐ.டி. கம்பெனி ஒன்றுக்கு கலர் ப்ரவுச்சர் ஒன்று டிசைன் செய்துதர, அந்த கம்பெனியின் பிரிண்டிங் ஒர்க்கை கவனிக்கும் ஆப்ரஹாம் லிங்கன் என்பவர் அறிமுகமானார். விரைவிலேயே நல்ல நண்பரானார். அவர் அடையார் பஸ் ஸ்டாண்ட் எதிரில் தன் அலுவலகத்தை வைத்திருக்கிறார். அங்கே என்னையும் வந்துவிடும்படி அழைத்தார். அவருடன் சென்று சிலகாலம் இருந்தேன்.

அவர் ஒருமுறை பிரிண்டில் வேலைக்காக திரு.ஜி.அசோகனைச் சந்தித்தபோது, அவர் பத்திரிகை லே அவுட் தெரிந்த ஆள் ‌தேவையிருப்பதாகச் சொல்ல, ஆப்ரஹாம் என்னிடம் அதைச் சொல்லி ஜி.ஏ.வைப் பார்க்கச் சொன்னார். ‘என்னுடைய வேலைகளுக்கு தேவைப்படும் போது .உங்களை அழைத்துக் கொள்கிறேன்’ என்றார்.

நான் தினமலரில் இருந்‌தவன் என்ற ஒரு விஷயத்திலேயே மகிழ்ந்த ஜீயே அங்கே பணிபுரியச் சொன்னார். அங்கே கொஞ்ச நாள் பிழைப்பு ஓடியது. ஜீயே மிகவும் (அடிக்கடி கோபம் வரும் சுபாவமாக இருந்தாலும்) அன்பாகப் பழகினார். புத்தகங்கள் படிப்பதில் எனக்கு இருந்த ஆர்வத்தைப் பார்த்து பிரமித்து, ‘‘சாப்பாட்டு ராமனுக்கு ஹோட்டல்ல வேலை கொடுத்த மாதிரி ஆச்சேப்பா உனக்கு வேலை கொடுத்தது...’’ என்று கேலிகூடச் செய்வார் அவர். 

அச்சமய்த்தில் ஒரு மாதம் என்ன காரணத்தினாலோ சம்பளம் தரப்பட மிகவும் தாமதமாகியது. அங்கிருந்த ஊழியர்கள் அவரிடம் நினைவுபடுத்தப் பயந்திருப்பார்கள் போலும்... கையில் பணமில்லாத நிலையில், ஆப்ரஹாமுக்கு போன் செய்து பணம் கேட்டேன். அவர் எங்களுக்குத் தெரிந்த ரகசிய இடத்தில் வைத்துவிட்டுச் செல்வதாகவும் வந்து எடுத்துக் கொள்ளும்படியும் சொன்னார். (ஆபீஸ் சாவி இருவரிடமும் உண்டு.)

அலுவலகம் முடிந்து மாலை வந்து பார்த்தால், அங்கே பணம் எதுவும் இல்லை. மறந்து விட்டுப் போயிருக்கிறார். அப்போது என்னிடம் மொபைல் போனும் கிடையாது. வெளியில் வந்து அவரின் நம்பருக்கு டயல் செய்தால் ‘நாட் ரீச்சபிள்’ என்றே வந்தது. ‘ஙே’ என்று விழித்தபடி கொஞ்ச நேரம் செய்வதறியாது நின்றேன். அப்புறம்தான் சுபாவின் நினைவு வந்தது. அங்கிருந்து சுபாவின் வீட்டுக்கு மெல்ல நடந்து சென்றேன். அவர்கள் வீட்டில் இல்லாவிட்டால் என்ன செய்வது என்று மனதிற்குள் கேள்விகள் அலையடித்தபடி இருந்தன.

நான் ‘ஆத்மா ஹவுஸ்’க்குள் நுழைந்த நேரம், பாலா ஸார் வெளியே கிளம்பத் தயாராய் பைக்கின் அருகில் வந்து கொண்டிருந்தார். என்னைப் பார்த்ததும் வியப்புடன் வரவேற்றார். அவரது நேரத்தை வீணடிக்க விருப்பமில்லாமல், சுருக்கமாக, கூச்சத்துடன் தயங்கியபடி என் நிலையை விளக்கி உதவி கேட்டேன். ‘வீட்டுக்கு வாங்க’ என்று மாடிக்கு அவர் வீட்டுக்கு அழைத்துச் சென்று பணம் எடுத்துக் கொடு்த்தார்.

‘‘ஸார்... அடுத்த மாசம் நான் இதை...’’ என்று சொல்ல ஆரம்பித்த என்னை முடிக்க விடாமல் கையமர்த்தினார் பாலா ஸார். ‘‘கணேஷ்! இதை நீங்க திரும்பித் தர வேண்டாம். சுபாவோட சில வேலைகளை நீங்க செய்ய வேண்டியிருக்குது. அதுக்கு அட்வான்ஸா வெச்சுக்கங்க. தேவைப்படற சமயத்துல நாங்க உங்களை கான்டாக்ட் பண்‌ணுவோம்’’ என்றார். மிக்க மகிழ்ச்சியுடன் நன்றி தெரிவித்து விட்டு விடைபெற்றேன்.

‘கோ’ ஷூட்டிங் ஸ்பாட்டில் சுபா!

ஆப்ரஹாமை மறுநாள் நான் போன் செய்து திட்டிய போதுதான் பணம் வைக்க மறந்து விட்டுப் போனதை உணர்ந்து மன்னிப்புக் கோரினார். அடுத்து வந்த மாதத்தில் ‘இரண்டாம் கை’யாக ஒரு செல்போன் வாங்கித் தந்து சமாதானம் செய்தார் என்னை. தலையில் ‌கொம்பு முளைத்த சாம்சங் போன் அது. அப்போதைய நிலையில் எனக்கு அதுவே பெரிதுதானே! சுபா வீட்டுக்குப் போனபோது சுரேஷ் ஸார் இருந்தார். அவருடன் பேசிவிட்டு, என் மொபைல் எண்ணைக் கொடுத்து விட்டு வந்தேன். சுபாவின் வேலைகள் என்று பாலா ஸார் சொன்னாரே... என்ன அது என்று தெரிந்து கொள்ளும் ஆவல் என்னுள் இருந்தது.

அடுத்து வந்த மாதங்களில் வேலைப் பளுவில் அதை ஏறக்குறைய மறந்து விட்டேன் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். மேற்கு சைதாப்பேட்டையில் ஒரு சின்ன வீடு பார்த்து (small house என்று பொருள் கொள்க) மனைவியையும் சென்னைக்கு அழைத்து வந்திருந்தேன். அந்த சந்திப்பின் பின்னர் மூன்று மாதங்கள் கழிந்தபின் ஒருநாள் மாலை சுரேஷ் ஸார் போன் செய்தார். 

‘‘கணேஷ்... சுபாவின் நாவல் எப்படி உருவாகிறது என்பதைக் கூட இருந்து பார்க்க விருப்பமா உங்களுக்கு?’’ என்று கேட்டார். ‘‘என்ன ஸார் இப்படிக் கேட்டுட்டீங்க? என்னைவிட அதுல ஆர்வமா யார் இருக்க முடியும்? நான் என்ன செய்யணும், சொல்லுங்க...’’ என்றேன். ‘‘நாளைக்கு காலையில ஆபீஸ் போறதுக்கு முன்னாடி என்னை வந்து பாத்துட்டுப் போங்க. விரிவாச் சொல்றேன். குட்நைட்’’ என்று போனை வைத்து விட்டார். நானும் நிறைய எதிர்பார்ப்புகளோடு அவரைச் சந்திக்க மறுநாள் சென்றேன்.

-தொடர்வேன்.

				Tweet

Categories: தொடர் கட்டுரை