நடை வண்டிகள் - 10

பி.கே.பி.யும் நானும் - 2

 காலை பத்து மணிக்கு ‘ஸ்டார் ஜெராக்ஸ்’ திறக்கும் நேரத்திற்கு சரியாக அங்கே போய் விட்டேன். கல்லூரி மாணவர்கள் நிறையப் பேர் ப்ரிண்ட் அவுட் எடுக்க வந்திருந்ததால் என்னுடைய ப்ரிண்ட் அவுட் கைக்கு வரத் தாமதமாயிற்று. பத்தரை மணிக்கு ப்ரிண்ட் அவுட்டை எடுத்துக் கொண்டு பி.கே.பி.யின் வீட்டுக்கு போய்க் கொண்டிருந்தபோது போன் செய்தார். ‘‘எங்கே இருக்கீங்க?’’ என்று கேட்டார். ‘‘ஆன் த வே ஸார்... அஞ்சு நிமிஷத்துல அங்க இருப்பேன்’’ என்று விட்டு போனை கட் செய்தேன். ஆனால் அவர் இல்லத்தை நான் சென்றடைந்தபோது மணி 10.55 ஆகிவிட்டது.

ப்ரிண்ட் அவுட்களைக் கையில் வாங்கிக் கொண்டு, ‘‘பத்தரை மணிக்கு வர்றேன்னுட்டு 10.55க்கு வந்திருக்கீங்க. ஏன் லேட்?’’ என்று சற்றே கோபமாகக் கேட்டார்.

‘‘ஸார்... ப்ரிண்ட் அவுட் எடுக்கற இடத்துல லேட் பண்ணிட்டங்க ஸார்... அதான்...’’ என்றேன்.

அவரின் கோப சதவீதம் சற்றே கூடிற்று. ‘‘சரி, லேட்டாச்சுன்னா, ஒரு ஃபோன் பண்ணி எனக்குத் தகவல் சொல்லலாமில்ல..?’’ என்றார்.

‘‘உங்க வொர்க்லதானே இருக்கேன். அதான் முடிச்சதும் நேர வந்துடப் போறமேன்னுதான் ஸார் ஃபோன் பண்ணலை’’ என்றேன் சிறுபிள்ளைத்தனமாக.

அவரின் கோபம் உச்சத்துக்குச் சென்றது. ‘‘எனக்கு பதினொரு மணிக்கு ஒரு அப்பாயிண்ட்மெண்ட் இருக்கு. உங்ககிட்ட ப்ரிண்ட் அவுட் வாங்கி வெச்சுட்டு கிளம்பணும்னு புறப்படத் துடிச்சுட்டிருக்கேன் நான். நீங்க ஃபோன் பண்ணிச் சொல்லியிருந்தா என்னோட வேலைகளை கொஞ்சம் தள்ளிப் போட்டிருப்பேன். பதினொரு மணிக்கு வர்றேன்னுட்டு நான் லேட்டாப் போனா என்னை மதிப்பாங்களா? மத்தவங்களோட நேரத்துக்கு மதிப்புக கொடுக்க கத்துக்கங்க கணேஷ்’’ என்றார் கோபமாக.

இப்டித் தாங்க திட்டினார்...

அதுவரை பத்து மணிக்கு வர்றேன் என்றால் பத்தே காலுக்கு வந்துவி்ட்டு அதைப் பற்றி எந்தக் குற்ற உணர்வுமில்லாமல் ‘டேக் இட் ஈஸி’ என்கிற சராசரித் தமிழனின் மனநிலைதான் எனக்கு இருந்தது. அவர் பேசியது சுருக்கென்று தைத்தது. வலித்தது. இனி எப்போதும், எங்கேயும் சொன்ன நேரத்துக்குத் தாமதமாகப் போகக் கூடாது என்று அந்த நிமிடம் மனதிற்குள் சப‌தமேற்றேன். முதலில் திட்டமிடல் சற்றுக் கடினமாக இருந்தாலும் என்னால் அதை சாத்தியப்படுத்த முடிந்தது. மற்றவரின் நேரத்தை மதித்து சரியான நேரத்திற்குச் சென்று, திட்டமிட்ட நேரத்தில் வேலைகளை முடிப்பதனால் ஏற்படும் நற்பலன்களை அனுபவித்துத் தெரி்ந்து கொண்டேன். ஒரு நேரத்தைச் சொன்னால் சரியாக அந்த நேரத்திற்கு வந்து விடுவேன் என்று பின்னாளில் பி.கே.பி. அவர்களே பாராட்டியிருக்கிறார் என்னை.

இந்தச் சம்பவம் நடந்த சமயத்தில் நான் ஜி.அசோகன் அவர்களின் கம்பெனியிலிருந்து விலகி ‘கல்யாணமாலை’ இதழின் வடிவமைப்பாளனாகப் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தேன். ‘கல்யாணமாலை’ நான் சேர்ந்த போது மாத இதழாக இருந்தது, குறுகிய காலத்திலேயே மாதமிருமுறை இதழாகவும், பின்னர் வார இதழாகவும் பரிமாணம் பெற்றது. அங்கே சேர்ந்தபின் பொருளாதார ரீதியில் பற்றாக்குறையிலிருந்து சற்றே விடுபட்டிருந்தேன். ஆயினும் திருப்திகரமான நிலையில் இல்லை. இந்த விஷயத்தை பி.கே.பி. ஸார் மனதில் வைத்திருந்திருக்கிறார். ஒன்றிரண்டு மாதங்களின் பின் ஒருநாள் அவரது அலுவலகம் வரச் சொன்னார்.

திருவான்மியூரில் இருக்கும் அவருடைய அலுவலகத்திற்குச் சென்றேன். ‘‘பூம்புகார் பதிப்பகத்துல சில புத்தக வேலைகளை வெளியிலயும் குடுத்துப் பண்றாங்கன்னு கேள்விப்பட்டேன். உங்களுக்கு ஒரு அறிமுகக் கடிதம் தர்றேன். அங்க போய்ப் பாருங்க...’’ என்று சொல்லி கடிதம் கொடுத்தார். பெரிய பதிப்பகங்களில் சிலர், தாங்களே சொந்தமாக டிடிபி வைத்திருந்தாலும் அதிக ப்ராஜெக்ட்கள் இருக்கும் சமயங்களில் வெளிநபர்களையும் பயன்படுத்திக் கொள்வதுண்டு. நான் பூம்புகாருக்குச் சென்று அதன் மேலாளரைச் சந்தித்தேன். பி.க‌ே.பி.யின் அறிமுகக் கடிதத்திற்கு மேல் வேறு எதுவும் தேவையிருக்கவில்லை. அப்போது கைவசமிருந்த, அவர்கள் அச்சிடவிருந்த பி.கே.பி.யின் ஏழு புத்தகங்களை எனக்குக் கொடு்த்தார்.

ஏழு புத்தகங்கள் என்றால் ஒவ்வொன்றிலும் நான்கைந்து நாவல்கள் இடம் பெறும் பெரிய தொகுதிகள் அவை. ஆகவே அதிகப் பக்கங்கள். அதிகப் பக்கங்கள் என்றால் டிசைன் செய்பவருக்கு அதிகப் பணம். அந்த வகையில் நல்லதொரு தொகை கிடைத்ததில் நான் பொருளாதார ரீதியில் ஆசுவாசமானேன். அதைத் தொடர்ந்து கோவி மணிசேகரனின் பெரிய சரித்திர நாவல்கள் இரண்டையும் பூம்புகாரில் எனக்கு டிசைன் செய்யச் சொல்லித் தந்தார்கள்.

சுபாவின் பதிப்பகத்துக்கு புத்தகங்கள் செய்தபோதும் சரி... பி‌.கே.பி.யின் புத்தகங்களை அவருககாகவும், பூம்புகாருக்காகவும் செய்தபோதும் சரி... எனக்கு ஒரே கல்லி்ல் மூன்று மாங்கனியை அடித்த திருப்தி. டைப்பிங் செய்யும் போது கதையைப் படித்து ரசிப்பது ஒரு கனி. டிசைனி்ங் முடித்து புத்தகத்தை ஒப்படைக்கும் போது அதற்கான பணம் கிடைப்பது இரண்டாவது கனி. புத்தகம் அச்சானதும் எனக்கு ஒரு பிரதி தந்துவிட வேண்டும் என்று நான் முன்பே வேண்டுகோள் விடுத்து விடுவதால் என் கலெக்ஷனுக்கு புத்தகங்கள் சேரும் என்பது மூன்றாவது கனி.

இப்படி செய்கிற வேலையைத் மனத்திருப்தியுடன் செய்கிற வாய்ப்பு இப்படி நான் பழகிய எழுத்தாள நண்பர்களால் கிடைத்தது. பூம்புகார் கொடுத்த புத்தகங்களை முடிக்க சில மாதங்களானது. முடித்தபின் வேறு ஏதாவது தேவை இருந்தால் அழைப்பதாக அவர்கள் சொன்னதால் சிறு இடைவெளி ஏற்பட்டது. இந்த சில மாதங்களில் அவ்வப்போது போனிலும் நேரிலும் பேசி, அவருடன் ‘டச்’சிலேயே இருந்தேன். பூம்புகாரின் புத்தகங்களை முடித்துக் கொடுத்தபின் வேறு வெளிவேலைகள் எதுவும் செய்யாமல் அலுவலக வேலையை மட்டுமே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அச்சமயத்தில் மீண்டும் பி.‌கே.பி. அவரது அலுவலகத்திற்கு வரும்படி அழைத்தார்.

நாங்கள் ஒரு புதிய முயற்சியில் ஈடுபடப் போவதைப் பற்றி விளக்கினார். அதில் என்னுடைய பங்கையும் விவரித்தார். அத்துடன் அங்கிருந்த அவரது உதவியாளர்களை எனக்கும், என்னை அவர்களுக்கும் அறிமுகப்படுத்தி வைத்தார். அப்படி அறிமுகப்படுத்தியதில் எனக்கு இரண்டு நட்பு ரத்தினங்கள் கிடைத்தன. அவர்களைப் பற்றியும், அந்த புதிய ‘ப்ராஜெக்ட்’டைப் பற்றியும்...

-தொடர்கிறேன்

				Tweet

Categories: தொடர் கட்டுரை, நடை வண்டிகள்