தே(வ)ன் துளிகள்!

மகாதேவன் என்கிற தேவன் எழுத்துக்களில் இயல்பான ஹாஸ்ய ரசம் ததும்பும். அவரது சுவாரஸ்யமான எழுத்து நடை எனக்கு மிகப் பிடிக்கும். அதைப் பற்றி எழுத வேணுமென்று ரொம்ப நாளாக ஆசை. நான் எழுதி என்னத்த பெரிசாச் சொல்லிடப் போறேன்னு தோணிச்சு. அதனால அவர் எழுத்துலருந்து கொஞ்சம் ஸாம்பிள் இங்க உங்களுக்காக:

====================================

திருநெல்வேலி ஜங்ஷனுக்கும் திரு‌ச்செந்தூருக்கும் இடையேயுள்ள மைல்கள் முப்பத்தெட்டுதான் என்றாலும் மொத்தம் பத்தொன்பது ஸ்டேஷன்களையும் அவைகளி்ல் ஒன்று தவறது நிற்கும் ரயில் வண்டிகளையும் இங்கே காணலாம். அடிக்கடி கதவுகளைத் திறப்பதும் அடைப்பதும் இறங்குவதும் ஏறுவதுமாயுள்ள மூன்றாம் வகுப்புப் பிரயாணிகளுக்கிடையே நடைபெறும் சச்சரவுகளுக்கும், சண்டைகளுக்கும் இங்கே குறைச்சல் ஓய்ச்சல் ஏதும் இல்லை.

‘‘ஓய்! உமக்கு மூளை கொஞ்சமாவது இருக்கா? இவ்வளவு கொழந்தைகளும் பொம்பிளைகளும் இருக்கிற வண்டியிலே பார்த்து ஏற வந்துட்டீரே! மேலே வண்டி அம்பிட்டும் காலி!’’ என்று ஞானதிருஷ்டியில் கண்டாற்போல் ஒருவர் புத்தி சொல்வார். ‘‘இருக்கட்டும் ஸார்! நான் என்ன, அடுத்த ஸ்டேஷன்லயே இறங்கப் போறவன். ஒரு மூலையில ஓர் அங்குல இடத்தில் நின்றுவிட்டால் போச்சு’’ என்று மார்பின் சுற்றளவு நாற்பத்திரண்டு அங்குலம் கொண்ட ஆசாமி முண்டுவார்.

‘‘காலை மிதித்து விட்டீர‌ே கடங்கார மனுஷா!’’

‘‘என்னமோ, ரயிலையே விலைக்கு வாங்கிட்டாற் போல்தான் வாய்வீச்சு!’’

‘‘மனுஷனுக்கு அறிவு வேணும். அது இல்லையோ, ரயில் வண்டியிலே வந்து ஏறப்படாது...’’

‘‘ஓஹோஹோ! நான் ஏறினதுதான் இப்போ சங்கடமோ? எங்கேயும் பார்த்துட்டேன். இடமில்லை. உங்க பக்கத்திலே நிற்கணும்னு ஆசையா, பிரார்த்தனையா! இரண்டுமில்லையே!’’ என்று ஏறிக் கொண்டான் அவன். ‘‘ஏறாதே என்கிறேன். என்ன? மேலே ஏறினா?  நான் சொல்கிறவன் மனுஷனாப் படல்லே! என்ன?’’ என்று எகிறினார் அவர். ‘‘மனுஷனாயிருந்தால் அப்படிச் சொல்ல மாட்டானே! ஒரு மாதிரி நகர்ந்து இடம் கொடுப்பானே!’’ என்று நடராஜன் நன்றாக உள்ளே வந்து கதவையும் சாத்திக் கொண்டான்.

‘‘இப்ப நீ இறங்கப் போறியா என்ன? ஏய்...!’’

‘‘இறங்கப் போறேன், தாத்தா! கட்டாயம் இறங்கத்தான் போறேன். நான் போக வேண்டிய ஸ்டேஷன் வந்துட்டா ஒரு விநாடி உட்காருவேனா? இல்லை, வேற யார்தான் உட்காருவா? நீங்கதான் நிமிஷம் நிற்பேளா?’’

-‘மிஸ் ஜானகி’ நாவலிலிருந்து.

====================================

ரங்கநாதத்தின் வீட்டில் அன்று மத்தியானம் டிபனுக்குத் தவலை அடை செய்திருந்தார்கள். தவலை அடை என்றால் ரங்கநாதத்திற்குத் தேவதா விசுவாசம். தூக்கு மேடை மீது ஏற்றுமுன் அவரை அதிகாரிகள், ‘‘கடைசியாக உன் விருப்பம் என்ன?’’ என்று கேட்டிருந்தால், ‘‘ஓர் அரை டஜன் தவலை அடைகள் சாப்பிட்டு விடுகிறேன். அப்புறம் உங்கள் இஷ்டம் போல் என்னைச் செய்து கொள்ளுங்கள்’’ என்று திருப்தியுடன் சொல்லி விடுவார்.

சுடச்சுடக் கொண்டுவந்து கனகம் அடைகளைப் பரிமாறுவதும், அவைகளை அவசரம் அவசரமாக ரங்கநாதம் அந்தர்த்தானமாக்குவதுமாக முனைந்திருந்த தருணம். அந்த மாதிரி சமயங்களில் அவர் மனம் மிக விசாலமாக இருக்கும். யார் என்ன வரம் கேட்டாலும் கொடுக்கத் தயாராக இருப்பார். அதை அறிந்த அவருடைய மூத்த பிள்ளையான கஸ்தூரி ‘ஸ்கவுட்’டில் சேர காக்கி உடுப்புகளுக்குப் பணம் கேட்டு, உத்தரவும் பெற்றுக் கொண்டு விட்டான். பெரிய பெண் அலமேலு பூச்சவுக்கம் போட புதிய நூல்களுக்கு‘ஆர்டர்’ வாங்கிக் கொண்டு விட்டாள். கனகமோ தன் வைர பேஸரியை அழித்து திருச்சி டாக்டர் சம்சாரம் பண்ணிக் கொண்டிருக்கிற மாதிரி புது மோஸ்தரில் செய்து கொள்ள வரம் வாங்கும் தருணம் எது என்று காத்திருந்தாள். அப்போது வாசல் கதவை வேதாந்தம் தட்டினான்.

‘‘யாரடா அவன் சனியன்? ஓடிப் போய்ப் பாருடா கஸ்தூரி!’’ என்றார் ரங்கநாதம். அவர் குரல் வேதாந்தத்திற்கும் கேட்டது. ‘சனியன்’ என்று சொல்ல, தன்னைப் பார்க்குமுன் அவர் எப்படிக் கண்டுபிடித்தார் என்று அவன் ஆச்சரியத்துடன் சிரித்துக் கொண்டான். ‌வேறு சமயமாக இருந்தால் ரங்கநாதம் ஓடி ஒளிந்திருப்பார். வெங்காய போண்டாவுடன் அகப்பட்டுக் கொள்ளும் எலி மாதிரி இவர் தவலை அடையும் கையுமாக இன்று சிக்கிக் கொண்டு விட்டார் வேதாந்தத்திடம்.

-‘மிஸ்டர் வேதாந்தம்’ நாவலிலிருந்து

====================================

‘‘ராஜம்! நாம் முன்பிருந்த வீட்டில் சாண் பூமியாவது இருந்தால் பிரமாதமாகத் தோட்டம் போடுவேன் என்று சொன்னாயே! இப்போது வீட்டைச் சுற்றி ஒன்றே முக்கால் கிரவுண்ட் தரை இருந்தும் நீ வாளாயிருப்பதன் ரகசியம் என்ன?’’ என்று என் மனைவியைக் கேட்டேன். ‘‘இப்போதானே வேலி போட்டீர்கள்? தவிர, இந்தப் பங்குனி மாசத்தில் செடியும் கொடியும் வைத்தால் எப்படிப் பிழைக்கும்?’’ என்று அவள் என்னைத் திருப்பிக் கேட்டாள். ‘‘அப்படியானால் ஏதோ பூஞ்செடிகள் விற்றுக் கொண்டு வருகிறானே, அவன் ஒரு மூடனா? நான் வாங்குகிறேன் பார்’’ என்று அவனைக் கைதட்டி அழைத்தேன். அவன் வந்து தலைச்சுமைக்ை கீழே வைத்துவிட்டு எதிரில் உட்கார்ந்தான்.

‘‘ரொம்ப உசந்த செடிகள் இருக்குது... பார்த்தீங்களா இந்தப் பூங்கொத்தை? விருட்சிப் பூங்க!’’ என்று ஒரு பூங்கொத்தைக் காட்டினான். ‘‘ரொம்ப நன்றாக இருக்கிறதே இந்தப் புஷ்பம்! எங்கே இதன் செடி?’’ என்றதும் ‘‘இதோ பாருங்க’’ ன்று சுமார் பத்துச் செடிகளை எடுத்து வெளியே போட்டான். ஒவ்வொன்றின் வேர்ப்புறமும் ஒரு சருகில் சுருட்டி அழகாகக் கட்டி வைக்கப்பட்டிருந்தது.

‘‘இதைப் பாருங்க முல்லைச் செடி... முல்லையிலே பதினாறு விதமுங்க. பதினாறும் நம்மகிட்ட இருக்குது...’’

‘‘அதையெல்லாம தனியா வை. அப்புறம்...?’’

‘‘பழச்செடிங்க! இதெல்லாம் அலகாபாத் கொய்யா... ஒசத்தி ஒட்டுங்க. ஒரு பளம் சும்மா ஒரு சொம்பளவு வருமுங்க. வாயில போட்டீங்கன்னா கரைஞ்சு போவுங்கோ...’’

அவன் சொல்லும்போதே என் தோட்டத்தில் விருட்சியும் இருவாட்சியும் பூத்துக் குலுங்குவது போலும், கொய்யாவும், மாதுளையும், ஒட்டுமாவும் பழுத்துத் தொங்குவது போலவும் என் கண்முன் ஒரு பிரமை உண்டாயிற்று. நாற்பத்தி நாலு ரூபாய் விலை சொன்ன அந்தச் செடிகளை நானும் ராஜமும் சாமர்த்தியமாகப் பேரம் பேசி இரண்டே கால் ரூபாய்க்குத் தீர்த்தோம். ‘‘ஐயா பேச்சிலே தேனு ஒழுகுது’ என்று அவன் பணத்துடன் சென்றான்.

பிற்பகல் வந்த வாட்ச்மேன் ஆறுமுகத்தைக் கொண்டு அவைகளைப் புதைக்கச் சொன்ன ‌போதுதான் உண்மை வெளியாகியது. பாதிச் செடிகளில் சருகுப் பார்சலை அவிழ்த்ததும் வேர் என்பதே இல்லை என்பதைத் தெரிந்து கொண்டு வேதனைப்பட்டோம். ‘‘இதற்காக நீங்கள் வருந்த வேண்டாம் ஸ்வாமி! இந்தச் செடிகளில் வேர் இருந்தாலும் உபயோகம் இல்லை. இத்தனையும் நீங்க பூஞ்செடிகளே இல்லை... எல்லாம் காட்டுச் செடிகள்!’’ என்று சொல்லி விட்டான் அவன்.

இவ்வளவு லகுவாக நாங்கள் ஏமாந்து விட்டதை நினைத்து நானும் ராஜமும் சிறிதுநேரம் வருந்திவிட்டு, ‘இனிமேல் இந்த வீட்டுக்காக காலணா செலவழிப்பதில்லை; தெரிந்தும் தெரியாமலும் வேண்டியது நஷ்டப்பட்டு விட்டோம்’ என்று கடும் வைராக்கியம் செய்து கொண்டு காம்பவுண்டின் ஒரு மூலையில் எல்லாச் செடிகளையும் வாரி வீசினோம்.

-‘ராஜத்தின் மனோரதம்’ நாவலிலிருந்து.

====================================

தேவனின் புகழ்பெற்ற துப்பறியும் சாம்பு உள்ளிட்ட நிறைய புதினங்களிலிருந்து இன்னும் இன்னும் சொல்ல விருப்பம்தான். ஆனால் இங்கே இடம் பற்றாதே... எனவே பிடித்திருந்தால் நீங்களே அவர் புத்தகங்களைத் தேடிப் பிடித்துப் படித்துக் கொள்ளும்படி கோருகிறேன்!

				Tweet

Categories: என் ரசனை, புனைவுகள்