என் பழைய கணக்கு!

விஞ்ஞான வசதிகளும், கல்வியறிவிற்கான எல்லை விஸ்தீரணங்களும் அதிகரித்துவிட்ட நிலையில் இன்றைய குழந்தைகள் புத்திசாலிகளாக இருக்கிறார்கள். ஒரு ஏழு வயதுப் பையன்/பெண்ணுக்கு மொபைல் ஆபரேட் பண்ணவும், கம்ப்யூட்டரில் கேம்ஸ் விளையாடவும், கூகிளில் தேடவும், சமயங்களில் பெற்றோருக்கே சொல்லித் தரும் அளவுக்கு விஷயம் தெரிந்திருக்கிறது. சுமார் 35 வருடங்களுக்கு முன்னால் இத்தகைய வசதிகளுடன் பழகாத குழந்தைகள் இந்த அளவுக்கு ப்ரைட்டாக இல்லை. அதிலும் இவன் ரொம்பவே மோசம். புத்தகம் படிப்பதும், எஞ்சிய நேரங்களி்ல தெருவில் விளையாடுவதும் தவிர வேறு பொதுஅறிவு எதுவும் கிடையாது. மற்ற பிள்ளைகள் போல துறுதுறுவென்று கடைகளுக்கும் ஊர் சுற்றவும் செல்லக்கூடிய சாமர்த்தியம்கூட இல்லாமல் ரொம்பவே ‘அப்பாவி’யாக இருந்தான் இவன்.
 

இவனுடைய அப்பா ஜமீன்தாராகப் பிறந்திருக்க வேண்டியவர், தவறிப்போய் சாதாரண குடும்பத்தில பிறந்து தொலைத்தார். ‘‘இன்னொருத்தன்கிட்ட கை கட்டி வேலை பாக்குறது ஒரு பொழைப்பா?’’ என்று சொல்லிவிட்டு சொந்தமாக ஒரு மாவுமில் வைத்து நடத்தினார். (இதே டயலாக்கை இவன் சொல்லலாம்னு நெனச்சாலும் இந்தக் காலகட்டத்துல முடியலியேஏஏஏ!) நன்றாகத்தான் வியாபாரம் நடந்தது; வருமானம் வந்தது. அந்த வருமானத்தை வெச்சு தம்பியை இன்ஜினியரிங் படிக்க ‌வெச்சு, தங்கைகளை கல்யாணமும் பண்ணிக் குடுத்திருக்கார்னா பாருங்க! அத்துடன் சும்மாயிராமல் ஒரு ஓட்டலும் ஆரம்பிக்க, அது நஷ்டத்தைத் தர, கூடவே உடல்நிலையும் மோசமாக இவன் தன் ஆறாவது வயதிலேயே அப்பாவை இழக்க நேர்ந்தது.

அப்பாவின் பிரின்ஸிபிள் சித்தப்பாவிடம் இல்லை. இன்ஜினியரிங் கிராஜுவேட்டான அவருக்கு டி.வி.எஸ்.ஸி.ல் வேலை கிடைத்து விட்டதால் கடையைப் பார்த்துக் கொள்ள மறுத்துவிட, கடையை விற்றுவிட்டு அந்தப் பணத்தை ஹாஸ்டலில் படிக்கும் இவன் அண்ணனின் கல்விச் செலவுக்காக ஒதுக்கி விட்டார்கள். அண்ணன் படிப்பை முடித்து வேலைக்குச் செல்லும் காலம் வரை இவனும் அம்மாவும் சித்தப்பாவின் ஆதரவில்தான் இருக்க வேண்டியிருந்தது. அதன்பின் ஓராண்டு கழிந்து சித்தப்பா கல்யாணம் செய்து கொண்டார். சித்தியாய் வரவிருந்தவர் ஏற்கனவே மாமா பெண் உறவுமுறைதான் என்பதால் தெரிந்தவரே. அந்நாளில் சித்தப்பா காதல் கல்யாணம் செய்து கொண்டார் என்கிற தகவல் இவனுக்கு அப்போது தெரிந்திருக்கவில்லை. மதுரையிலிருந்து சென்னைக்கு ரயிலில் போகப் போகிறோம். அங்கே மயிலாப்பூர் என்ற இடத்திலுள்ள கபாலீஸ்வரர் கோயிலில் கல்யாணம் என்கிற தகவல் மட்டுமே இவனை குஷிப்படுத்தப் போதுமானதாயிருந்தது.

அப்போது நிலக்கரி ரயில்கள்தான் பெரும்பாலும் புழக்கத்தில் இருந்தன. ரயில் வந்து நிற்கையிலும், புறப்படுகையிலும் ‘புஸ்ஸ்ஸ்ஸ்’ என்று அது பெருமூச்சு விடும் சப்தம் இருக்கிறது பாருங்கள்...!  மிக ரசிக்கிற ஒரு விஷயம்! இன்றைய தலைமுறையினருக்கு இனி கிடைக்க வாய்ப்பில்லாத ஒன்றும் கூட! ரிஸர்வேஷன் கன்ஃபர்ம் ஆகாமல், அன்ரிஸர்வ்ட் ‌கம்பார்ட்மெண்ட்டில் சிலர் பயணம் செய்ய நேர்ந்தது. இன்ஜினுக்கு அடுத்த இரண்டாவது கம்பார்ட்மெண்ட். இவன் அடம்பிடித்து ஜன்னலோர சீட்தான் வேண்டுமென்று கேட்டு வாங்கி அமர, ‘ழே’ என்று ரயிலின் நீஈஈஈண்ட விசில் கூவலும், ஜன்னலின் வழி வரும் எதிர்காற்றும் மிகவும் குஷியைத் தந்தது இவனுககு. எதிர்காற்று மட்டுமா வந்தது ஜன்னல் வழி? என்ஜினிலிருந்து தெறித்த சில நிலககரி நெருப்புத் துளிகள் காற்றில் பறக்க, அதில் ஒன்று மிகச் சரியாக இவன் கன்னத்தைக் குறிவைத்து வந்து ஒட்டிக் கொண்டது. ஹா ஹுவென்று அலறித் துடிக்க, மற்றவர்கள் துடைத்து வேறிடத்தில் அமர வைக்க, அந்நாளைய எட்டணா அளவுக்கு ஒரு நெருப்புச் சுட்ட வடு கன்னத்தில்! சித்தப்பா ஒரு பிளாஸ்டரை ஒட்டி விட்டார்.

சித்தப்பா தன் கல்யாணத்தை முன்னிட்டு இவனுக்கு ட்ராயர் சட்டையுடன் ஒரு வாட்ச்சும் வாங்கித் தந்திருந்தார். ரொம்ப நல்ல வாட்ச் அது. ஒரு நாளைக்கு இரண்டு தடவை மிகத் துல்லியமாக நேரத்தைக் காட்டும். இவனுக்கு அந்த வாட்ச்சைக் கையில் கட்டியதும் கொள்ளைப் பெருமை. புது டிரஸ்ஸுடன், கையில் வாடச்சுடன் போட்டோ்வில் தானும் இருக்க வேண்டுமென்று பேராசை வந்துவிட்டது. மதுரையில் குடும்ப நண்பரான போட்டோகிராபர் கோபு அண்ணாவையும் சென்னைக்கு அழைத்து வந்திருந்ததால், அவர் கேமராவைத் தயார் செய்யும் போதெல்லாம் இவன் ஓடிச்சென்று போட்டோவுக்கு நிற்பவர்களின் அருகில் நின்றோ, காலடியில் அமர்ந்தோ தானும் படங்களில் விழும்படி ‌பார்த்துக் கொண்டான். வாட்ச் தெரியாமல் போய் விட்டால்...? நெஞ்சில் ஒரு கையை வைத்தபடி போஸ் வேறு! கூடவே ஒரு பக்கம் கன்னத்தில் பிளாஸ்திரி இருந்ததால் ‘தெய்வமகன்’ சிவாஜி மாதிரி ஒருபக்க முகத்தைக் காட்டாமல் மறுபக்க முகம் மட்டுமே போட்டோவில் விழும்படி போஸ் கொடுக்க வேண்டிய அவசியம் வேறு. ரெம்பக் குஷ்டமப்பா... ச்சே, ரொம்பக் கஷ்டமப்பா!

அத்தனை சிரமமாக இருந்தாலும், கல்யாண ஆல்பம் வந்ததும் ஏகப்பட்ட ஃப்ரேம்களில் தான் பளிச்சென்று பிரிண்ட்டாகி இருந்ததை (எல்லாம் க/வெ. படங்கள்தான். அப்ப கலர் பிலிம் அதிகம் புழக்கத்திலில்லை) பார்த்ததும் ரொம்ப ரொம்ப சந்தோஷப்பட்டான் இவன். அந்தக் கல்யாண ஆல்பத்தை வந்தவர்களிடமெல்லாம் காட்டி மகிழ்ந்தது போக, அடுத்த சில மாதங்கள் வரை படிக்கும், விளையாடும் நேரம் தவிர மற்ற நரங்களெல்லாம் அந்த ஆலபத்தோடேயே பொழுது கழிந்தது இவனுக்கு. ஹு...ம்! அது ஒரு அழகிய நிலாக்காலம்!

-சமீபத்தில் இவனுடைய இல்லத்திற்கு விசிட் அடித்த தோழி மஞ்சுபாஷிணி, அலைகள் எதுவுமின்றி உறைந்த நீருடன் இருந்த இவன் மனக்குளத்தில் ஒரு சின்னக கல்லெறிந்து போனார். அதன் விளைவாய் ஏற்பட்ட சலனத்தின் விளைவாய்தான் இவனுடைய சுயபுராணத்தை நீங்கள் கேட்டுத் துன்புற நேர்ந்தது. இதெல்லாம் சொல்லப்பட வேண்டிய பெரிய விஷயமா என்ன? 1) என் டைரி மாதிரி இதை சொல்றதுல எனக்கு மகிழ்ச்சி. 2) வரலாறு ரொம்ப முக்கியம் நண்பர்களே...! ஹி... ஹி...!

				Tweet

Categories: அனுபவம், என் ரசனை, சுயபுராணம்