மீண்டும் ஞாபகநதிக் கரையினில்!

இவனுடைய அண்ணன் முதலில் பணியமர்ந்தது கோவையிலிருக்கும் மில் ஒன்றில். எனவே போத்தனூர் அரசுப் பள்ளியில் ஆறாம் வகுப்பில் சேர்க்கப்பட்டான் இவன். ஒருமுறை பள்ளி ஆண்டுவிழாவுக்கான போட்டிகள் பல அறிவிக்கப்பட்ட சர்க்குலர் வகுப்பிற்கு வர, ஆசிரியர் ஒவ்வொன்றாக படித்தார். ‘‘நான் விரும்பும் தலைவர் - இது தலைப்பு! பேச்சுப் போட்டில யார்லாம் கலந்துக்கறீங்க? கை தூக்குங்க’’ என்றார். சற்றும் யோசிக்காமல் கை தூக்கி விட்டான் இவன். (யோசிச்சிருக்கணும்!) வீட்டுக்கு வந்ததும்தான் ஒரு வாரத்துக்குள் எப்படித் தயாராவது, என்ன பேசுவது என்று கவலைகள் துரத்தின இவனை. இவன் படித்திருந்த, நினைவில் இருந்த அம்பேத்கர் பற்றிய விஷயங்களை ஒரு பேப்பரில் எழுதி விட்டு ஹேமாக்காவை தேடிப் போனான்.

இவர்கள் இருந்த வீட்டுக்கு இரண்டு வீடுகள் தள்ளி சே.போ.கழகத்தில் நடத்துனராக இருந்த கிருஷ்ணசாமி வீடு. அவர் மகள் பத்தாம் வகுப்பு ஹேமலதாவுக்கு இவன் என்றால் கொள்ளைப் பிரியம். ஹேமாக்கா இவன் எழுதியதைப் படித்துப் பார்த்துவிட்டு, ‘‘இது பத்தாதுடா. டீடெய்ல்ஸ் கம்மியா இருக்கு’’ என்று நிறையச் சேர்த்து, திருத்தி அழகாக்கித் தந்தாள். கூடவே, ‘‘இதைப் படிச்சுட்டு வந்து என்கிட்ட பேசிக் காட்டணும்’’ என்று அதட்டி அனுப்பினாள். இயல்பிலேயே இவனுக்கு மனப்பாடம் செய்யும் திறனும் ஞாபகசக்தியும் அதிகம் இருந்ததால் உடனேயே நெட்டுருப் பண்ணிவிட்டு வந்தான். ‘‘பேசறேன். சரியா இருக்கா பாருக்கா’’ என்றுவிட்டு கடகடவென்று நான் ஸ்டாப்பாகச் சொல்லி முடித்தான். ஹேமாக்கா பொறுமையாகக் கேட்டுவிட்டு, ‘‘இப்படி மனப்பாடச் செய்யுளை ஒப்பிக்கிற மாதிரி பேசக் கூடாதுடா’’ என்று சொல்லிவிட்டு ஏற்ற இறக்கங்கள், பேச்சை நிறுத்த வேண்டிய இடங்கள் (கைதட்டலுக்காகவாம்! என்ன ஒரு நம்பிக்கை என் மேல்!) என்று எல்லாம் சொல்லித் தந்து பேசிக் காட்டினாள்.

அதன்படியே இவன் மறுபடி பேசிக் ‌காட்டி, ஓகே வாங்கி போட்டிக்கு முன்தினம் வரை குஷியாக தயாராகியிருந்தான். போட்டிகள் பள்ளியில் நடைபெற, ஒவ்வொருவராக அழைக்க இவன் பேரும் அழைக்கப்பட்டது. மேடையில் ஏறுகிறான். மைக் முன் நிற்கிறான். எதிரே எல்லா வகுப்பு மாணவர்கள், ஆசிரியர்கள்! நா எழவில்லை. தொண்டை உலர, ‘ஙே’யென்று விழிக்கிறான். பையன்கள் பக்கமிருந்து பலத்த சத்தம், கூச்சல்! வகுப்பு ஆசிரியர் இவன் நிலையைச் சட்டென்று புரிந்து கொண்டு, அடுத்த பெ‌யரை அழைத்தார். அவ்வளவுதான். அடுத்த கணம் யார் கண்ணிலும் படாமல் ஸ்கூலில் இருந்து எஸ்கேப்பாகி ஓடிவிட்டான் இவன்.

ஆனால் மாலையில் ஹேமாக்காவின் கண்ணில் படவேண்டியிருந்ததைத் தவிர்க்க முடியவில்லை. ‘‘நல்லாத்தானடா தயார் பண்ணின? ஏன் அப்படி சொதப்புன?’’ என்று‌ கோபமாகக் கேட்டு தலையில் நறுக்கென்று ரெண்டு குட்டு குட்டினாள். கண்ணீருடன் கோபித்துக் கொண்டு போய் இரண்டு நாட்களாகப் பேசாமலிருந்த இந்த ஆண் சிங்கத்தை சமாதானப்படுத்த, பின்னால் அவளே பக்கோடாவும், ஜிலேபியும் வாங்கித் தந்தாள். அதன் சுவை இப்போதும் மனதில் இனிக்கிறது. (சமீபத்தில் சிரிப்பரங்கம் நிகழ்ச்சியில் மேடையி்ல் பேசி கைதட்டல் வாங்கியபோது இவன் இந்தப் பள்ளி நிகழ்வை நினைத்து சிரித்துக் கொண்டான் தனக்குள்!)

இவன் பத்தாம் வகுப்பு படித்தது தேவகோட்டையில் தே பிரித்தோ பள்ளியில். அங்கேயும் இதேபோல் ஆண்டுவிழா வர, தமிழாசிரியர் தாசரதி ஐயா சொன்னார்- ‘‘நம்ம தமிழ் வகுப்பு சார்பா மூவேந்தர்கள் புகழ் பாடற மாதிரி ஒரு உரைச்சித்திரம் தயாரிக்கப் போறேன். உங்கள்ல மூணு பேர் சேர, சோழ, பாண்டியரா நடிக்கணும்’’. என்று. சொன்னதுடன் நில்லாமல் அப்போதே மாணவர்களை ஸ்கேன் செய்து வெங்கடசுப்ரமணியனை முதலில் செலக்ட் செய்தார். வெங்கி்ட்டு நெருங்கிய நண்பன் இவனுக்கு என்பதால் இவனுக்கு படு குஷி! அடுத்ததாக சிவாவை செலக்ட் செய்தவர், மூன்றாவதாக இவனைப் பார்த்து ‘‘நீங்க சோழ மன்னர் தம்பி’’ என்றதும் குஷி ப்யூஸ் போன பல்பானது.

‘‘ஐயா...! மன்னர்னா கம்பீரமா இருக்கணும். நான் சரியா வர மாட்டேங்கய்யா’’ என்று இவன் சொல்ல... ‘‘அதெல்லாம் எனக்குத் தெரியும்யா. நீங்க ராஜகம்பீரமா(!)தான் இருக்கீங்க. நீங்க சரியா இருப்பீங்கய்யா’’ என்று வாயை அடைத்தார் தமிழய்யா. ‘‘எனக்கு மேடையில பேசறதுன்னா வராதுங்கய்யா. அதனாலதான் சொல்றேன்’’ என்று இவன் மீண்டும் நழுவ, ‘‘பேச‌வே வேண்டாம்யா. உங்களுக்குப் பின்னால டேப்ல உரைச்சித்திரம் ஓடிட்டிருக்கும். நீங்க மூவேந்தர்களும் பேசாம சிம்மாசனத்துல(?) உட்கார்ந்திருந்தாப் போறும்யா’’ என்று ஒரு பவுன்ஸர் வீசி, இவனை க்ளீன் போல்டாக்கினார் தாசரதி ஐயா. வேறு வழியில்லாமல், ‘‘அப்ப நான் பாண்டிய மன்னராத் தான் இருப்பேன் (ஊர்ப்பற்று!)’’ என்று அடம் பிடித்து ஒப்புக் கொண்டான் இவன்.

ஆண்டுவிழா தினத்தன்று முகத்தில் கன்னாபின்னாவென்று மேக்கப்(?) போட்டுவிட்டு, மீசையெல்லாம் ஒட்டி, தலையில் டம்மி கிரீடம் ஒன்று வைத்து, மூன்று சாதாரண சேர்களை சிம்மாசனமாக்கி வரிசையாய் உட்கார வைத்தார் தமிழய்யா. ‘‘அக்கம் பக்கத்து ஸ்கூல், காலேஜ்லருந்து எல்லாரும் வருவாங்கய்யா. யாராவது பக்கத்துல வர்ற சமயத்துல மட்டும் கண்ணை இமைக்காம நேராப் பாருங்க’’ என்றார் தமிழய்யா. அவர் சொன்னதை இம்மி பிசகாமல் செய்தோம் - பக்கத்து கல்லூரி, ஸ்கூல் பெண்கள் வந்தபோது மட்டும்! ஹி... ஹி...!

இரண்டாம் நாளன்று மதியம் பன்னிரண்டு மணிக்கெல்லாம் தமிழய்யா வந்து, ‘‘அவ்வளவு தான்யா. எல்லாரும் மேக்கப்பைக் கலைச்சுட்டு வீட்டுக்குக் கிளம்புங்கய்யா’’ என்று விட்டார். மாலை வரை ஆகுமென்று அனைவரும் வீட்டில் சொல்லிவிட்டு வந்திருந்தோம். வெங்கிட்டு சட்டென்று ஒரு யோசனை சொன்னான். ‘‘டேய், காரைக்குடிக்குப் போய் சினிமா பாத்துட்டு வரலாம்டா. இப்ப விட்டா இது மாதிரி ஒரு சான்ஸ் கிடைக்காதுடா’’ என்று அவன் யோசனை ஏற்கப்பட்டு, ஆளுக்கொரு சைக்கிளில் 25 கி.மீ. தூரம் (என நினைக்கிறேன்... அதற்குக் குறையாத தூரம்) காரைக்குடிக்கு சைக்கிளிலேயே சென்று ஜாலி கலாட்டா, அரட்டை இத்யாதிகளுடன் திரைப்படம் பார்த்துவிட்டு மாலை வீட்டுக்கு வந்தபோது சந்தோஷத்தால் மனம் நிரம்பியிருந்தது. அன்று வெங்கிட்டு சொன்னதென்னவோ மிகச் சரியாகத்தான் போயிற்று. அதன்பின் அதுமாதிரி ஒரு சந்தர்ப்பம் எங்கள் பள்ளி வாழ்வில் அமையவில்லை!

என்ன... கொசுவத்தி சுத்தறது ரொம்ப ஓவராப் போயிட்டிருக்குன்னு தோணுதோ? அடுத்த முறை வழக்‌கமான நம்ம ஏரியாவுக்குள்ள புகுந்துரலாம். சரியா...?

				Tweet

Categories: அனுபவம், என் ரசனை, சுயபுராணம்