காதல் காதல்! காதல் போயின் இன்னொரு காதல்!

காதல்! ஒரு தென்றல் போல... அநேகமாக எல்லார் வாழ்விலும் காதல் அல்லது காதல் போன்றொரு உணர்வு ஒரு முறை கடந்து சென்றிருக்கும் என்பது நி்ச்சயம். அதென்னமோ தெரியவி்ல்லை... காதல் வந்தாலே கூடவே கவிதையும் வந்து விடுகிறது. காதலிக்கிற நபர்கள் ஒன்று கவிதை எழுதுகிறார்கள். அல்லது கவிதை என்று நினைத்துக் கொண்டு எதையாவது எழுதி, மற்றவர்களைப் படுத்துகிறார்கள். என் அறை நண்பன் ஒருமுறை காதலி கீழே ‌போட்ட பஸ் டிக்கெட், தவறவிட்ட பைசா எல்லாம் தனக்குப் பொக்கிஷம் என்று எழுதின கவிதையை அப்படி கிண்டலடித்திருக்கிறேன். ஏன்னா... அந்த ஃபீலிங் நம்ம பக்கம் திரும்பாததாலதான்! அதிர்ஷ்ட (துரதிர்ஷ்ட?) வசமாக எனக்கு காதல் அனுபவம் ஏற்படவில்லையென்பதால் கவிதை உலகம் தப்பிப் பிழைத்தது! ஹி.. ஹி...!

கோவையில் வேலைக்குச் செல்லத் துவங்கிய நாட்களில் ஒருமுறை கோவையில் பஸ்ஸில் சென்று கொண்டிருந்தேன். பஸ்ஸின் பின் பகுதியில் நின்றிருந்த என்னை முன் பகுதியில் நின்றிருந்த ஒரு மலையாளப் பெண் உற்று நோக்குவதைக் கவனித்தேன். புன்னகைத்தாள் என்னைப் பார்த்து. மலையாள பாணியில் வெள்ளையில் ஜரிகை பார்டர் போட்ட புடவை... கருகருவென இடுப்பைத் தொடும் கூந்தல்... ஏக்கரா கணக்கில் அகன்ற கண்கள்! செம க்யூட்! நான் சுற்றுமுற்றும் பார்த்து, நிஜமாகவே என்னைப் பார்த்துத்தான் சிரிக்கிறாளா என்பதை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டேன். (கன்னம் பழுத்துவிடக் கூடாது, பாருங்கள்... ஹி... ஹி...) என் அருகில் ஒரு தாத்தாவும், இந்தப் பக்கம் ஒரு பொடியனும் நின்றிருந்தார்கள். நிச்சயம் நம்மைப் பார்த்துத்தான் சிரிக்கிறாள் என்பது கன்ஃபர்ம்ட். நானும் புன்னகைத்தேன். அடுத்த நான்கு நிறுத்தங்கள் தள்ளி நாங்களிருவரும் இறங்கும் வரை பலமுறை என்னைப் பார்த்து சிரித்து, ஏதோ சொல்ல முயற்சித்தாள். எனக்குத்தான் சைகை பரிபாஷை புரியவில்லை. நான் இறங்கிய ஸ்டாப்பிலேயே அவளும் இறங்கியதால் ஆர்வத்தோடு அவளை அணுகி, ‘‘ஹாய்... என்கிட்ட ஏதோ சொல்ல வந்தீங்களே... என்ன?’’ என்று ஆர்வமுடன் கேட்டேன். ஒரு பந்தில் ஒரு விக்கெட் விழுவதைத்தானே பார்த்திருப்பீர்கள் நீங்கள்... அவள் சொன்ன ஒற்றை வார்த்தை என்னை இரண்டு முறை விக்கெட் வீழ்த்தி காலி பண்ணியது. அந்த வார்த்தை என்னவென்பதை நான் சொல்ல மாட்டேன்ப்பா!

காதல் என்பது பொதுவாக பெண்களுடன் சம்பந்தப்பட்ட விஷயமாகத்தான் பார்க்கப்படுகிறது. நட்பைக் காதலிக்க, இயற்கையைக் காதலிக்க, பெற்றோரைக் காதலிக்க என்று எத்தனை இருந்தாலும் ‘காதல்’ என்ற ஒற்றை வார்த்தை முதலில் குறிப்பது ஆண்-பெண் காதலைத்தான். காலேஜ் படிக்கும் காலத்தில் மஹேஸ்வரி என்ற ஒரு பெண்ணை அவளின் பழைய 10 பைசா நாணயம் போன்ற நெளிக் கூந்தலுக்காக விரட்டி விரட்டி சைட் அடித்தது நினைவில் இருக்கிறது. அப்பக்கூட காதல் என்ற உணர்வோ, கிட்டே போய்ப் பேசும் தைரியமோ வரவில்லை.

அதன்பின் ஸ்மூத்தாகப் போய்க்கிட்டிருந்த லைஃப்ல இன்னொரு பொண்ணு குறுக்கிட்டா. அலுவலக வேலை நிமித்தமாக கோவை பிராஞ்சிலிருந்த நானும், சென்னை பிராஞ்சிலிருந்த அவளும் நாள் முழுதும் நிறையப் பேச வேண்டியிருந்தது. பேச்சு அலுவலக விஷயங்களைத் தாண்டி எங்கெங்கோ போனதுல நேரில் சந்திக்காமலே லவ் ஸ்டார்ட்டாயிடுச்சு. லவ்வுன்னா உங்கூட்டு லவ்... எங்கூட்டு லவ இல்லீஙக.. செமையான லவ்! கோவையில பாக்கற எல்லாமே அழகாத் தெரிஞ்சது எனக்கு. என் ரூம் கூட பிரகாசமாயிட்ட மாதிரி ஃபீலிங். அறை நண்பன்தான் கேட்டான். ‘‘என்னடா ஆச்சு உனக்கு...? ஒரு வாரமா ‌கோமியம் குடிச்ச மாதிரி மூஞ்சிய வெச்சுககிட்டிரு்க்க?’’ என்று.

சரிதான்... இந்தக் காதல் நமக்குள்ளதான் பிரகாசத்தைத் தரும் போலருக்குன்னு நெனச்சுக்கிட்டேன். அந்தக் காதல் பின்னாடி நேர்ல சந்திச்ச ஒரு சந்திப்புக்கப்புறம் நீர்த்துப்‌ போச்சு. காதலி பை சொல்லிட்டா.. ஏன்னா நம்மளோட உருவ அழகு(?) அப்படி! அப்படின்னா அதுக்குப் பேர் காதலே இல்லன்னு நீங்க சொல்லலாம்... ஆனா என் சைட்ல முழு மனசோட இருந்ததால அது நிச்சயம் காதல்தான் அப்படின்னு நான் சொல்லுவேன். விதி அதுக்கப்புறம் நமக்கு இந்த அனுபவத்தைத் தந்து சோதிக்காம கல்யாணத்தைப் பண்ணிட்டு செட்டிலாயிருடான்னு சொல்லிடுச்சு. ஹும்...!

இப்ப எதுக்காக இப்படி காலயந்திரத்தில அதுவும காதல்ங்கற எபிஸோட்ல மட்டும் பேக் ட்ராவல் பண்ணனும் நாம? காரணம்... நம்ம கு.மி.சி. சீனுதாங்க! அவரோட தளத்துல காதல் கடிதங்களுக்கு ஒரு போட்டி வெக்கப் போறதாகவும், அதுக்கு நான் நடுவரா இருக்கணும்னும் கேட்டுக்கிட்டாரு. (ஐயோ, பாவம்!). காதல் கடிதங்கள் எழுதறதப் பத்தின ‌போட்டி அது. நடுவரா நீங்க இருந்து தகுதியானவங்களை செலக்ட் பண்ணித் தந்துட்டா ஒரு கார் வாங்கித் தர்றேன்னிருக்கார் சீனு! ஹி... ஹி... அந்தப் போட்டி பத்தின மேல் (அ) ஃபீமேல் விவரங்கள் வேண்டுவோர் இங்கே க்ளிக்குக. உடனே காதல்ங்கற சப்ஜெக்ட் மனசுக்குள்ள புயலாப் புகுந்துருச்சு. நான் உணர்ந்த காதலின் சில துளிகளை மனம் மீண்டும் நினைச்சுப் பாககவும். அதுலருந்து கொஞ்சத்தை உங்களோடல்லாம் ஷேர் பண்ணிக்கலாம்னு தோணிச்சு. சரின்னு எழுதி்யாச்சு. பின்ன காணான்... என்னங்க... ஓ...! அதுவா...?

அவள் சொன்ன அந்த ஒற்றை வார்த்தை : ‘‘ஜிப்பைப் போடுங்க அண்ணா!’’

 

				Tweet

Categories: அனுபவம், என் ரசனை