சரிதாவின் சபதம்!

‘‘இதோ பாருங்க... நீங்க என்ன பண்ணுவீங்களோ, ஏது பண்ணுவீங்களோ தெரியாது... உடனே உங்க அருமை மாமாவைக் கிளப்பியாகணும். அவ்ளவ்தான்...’’ என்றாள் சரிதா இடுப்பில் கை வைத்தபடி.

‘‘வீட்டுக்கு ஒரு கெஸ்ட் வந்தா சந்தோஷப்படணும் சரி. இப்ப... உங்கம்மாவோ தம்பியோ வந்தா ரொம்ப நாள் தங்காம தொண்ணூறே நாள்ல கிளம்பிடறாங்க. நான் ஏதாவது சொல்றேனா...? நீ ஏன் என் மாமாவை இப்படி கரிச்சுக கொட்டறே? அவர் ஒருத்தருக்கு எக்ஸ்ட்ராவா சமைக்கறதால என்ன கொறைஞ்சுடப் ‌போறே?’’

‘‘சந்தடி சாக்குல எங்கம்மா டேரா போடறாங்கன்னு சொல்லாட்டி உங்க தலை வெடிச்சுடுமே...! அவர் இருக்கறதுல எனக்கென்ன ஆட்சேபணை? ஆனா, உங்க மாமா பிளேடு பரந்தாமன் இருக்காரே...’’

‘‘இதபாரு... அவர் பேரு வெறும் பரந்தாமன்தான்...’’

‘‘சரி, வெறும் பரந்தாமன் இருக்காரே... ரொம்ப ரொம்பப் படிச்சவர்தான்; விஷயம் தெரிஞ்சவர்தான். அதனால பேச ஆரம்பிச்சா... ரொம்ப சுவாரஸ்யமா மணிக்கணக்கில பேசி போரடிக்கிறார். எல்லா லாங்வேஜ்லயும் அவருக்குப் பிடிக்காத ஒரே வார்த்தை ‘புல் ஸ்டாப்’ தான் போலருக்கு. அவரோட பேச்ச‌ை நிறுத்தறதுங்கறது 100 வாட்ஸ் பல்பை வாயால ஊதி அணைக்கற மாதிரி... ஸ்ஸப்பா.... என்னால முடியலங்க...’’ என்று அலுத்துக் கொண்டாள்.

‘‘அதான் அவர் 15 நாள்ல கிளம்பிடுறதாச் சொல்லியிருககாரேடி...’’ என்றேன் பரிதாபமாக.

‘‘இந்த நாராயணசாமி‌ டயலாக்தானே வேணாங்கறது. அப்படி அவர் சொல்லியே நாலு 15 நாளாயிடுச்சு.... நீங்களானா ஹாயா ஆபீஸ் போயிடறீங்க... இங்க கெடந்து அவஸ்தைப் படறது நான்ல்ல...! ஒரு வாரமா கரடியாக் கத்தறேனே... உங்களுக்குக் கொஞ்சமாச்சும் உறைக்குதா? அறிவிருக்குதா?’’

‘‘என்கிட்ட அதைல்லாம் எதிர்பார்க்கக் கூடாது. இருந்தா உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணிருக்க மாட்டேனே...’’

‘‘என்னது...? என்ன சொன்னீங்க...?’’ என்று பத்துமைல் நான்ஸ்டாப்பாக ஓடிவந்து நின்றவள் போல கோபப் பெருமூச்சு விட்டபடி கேட்டாள். இதற்கு மேலும் பேசினால் ஆபத்து என்பதை அனுபவம் உணர்த்தியதால், ‘‘இப்ப என்ன பண்ணச் சொல்ற என்னை?’’ என்றேன்.

‘‘இப்ப மாமாக்கு ஒதுக்கியிருக்கற ரூமுக்குப் போறோம். அவர்ட்ட சாமர்த்தியமாப் பேசி நீங்க ஊருக்குக் கிளப்பறீங்க...’’

‘‘என்கிட்ட இல்லாததையெல்லாம் எதிர்பார்த்தா என்னம்மா நியாயம்...?’’ என்று முனகியபடியே (வேறு வழியின்றி) மாமாவுக்கு ஒதுக்கியிருந்த அறை நோக்கி நடந்தேன்.

கண்ணாடியில் பார்த்து தலைசீவியபடி ‘‘நான் மாந்தோப்பில் நின்றிருந்தேன்; அவள் மாம்பழம் வேண்டு‌மென்றாள்’’ என்று (கோரமாக) பாடிக் கொண்டிருந்தார் மாமா. நடு மையங்களில் காலியாகி எல்லையோரங்களில் மட்டும் சில செடிகள் இருக்கும் தோப்பு போல, அவரது ‘துப்பறியும் சாம்பு’ தலைக்கு சீவும் ஆசையெல்லாம் வராக்கூடாததுதான். பின்னால் வந்தபடியே, ‘‘நல்லவேளை... நீங்க டாஸ்மாக்ல நிக்கலை மாமா...’’ என்றேன். ‘‘பலேடா கண்ணா..’’ என்றபடி அருகில் வந்துவிட்டிருந்த சரிதாவின் தோளில் பலமாகத் தட்டினார் மாமா. உற்சாகம் ஓவராகி விட்டால் அருகில் இருப்பவரின் தோளிலோ, தொடையிலோ பளாரெனத் தட்டுவது அவரது மேனரிஸம்(?)

‘‘மாமா... காலம்பற வரது பேசினான். உங்களைப் பிரிஞ்சு இருக்கறது ரொம்ப கஷ்டமா இருக்காம். அப்பா என்னதான் பண்றார் அங்க, உடனே இங்க அனுப்பிடுன்னான்’’ என்றேன். ‘‘‌நேத்துக்கூட நான் பேசினேன... இப்படி எதும் சொல்லலையே படவா... இருக்கட்டும், பேசிக்கறேன்...! இங்க கொஞ்சம் வேலை இருக்கு. சில பேரைப் பாக்க வேண்டியிருக்குடா. முடிச்சுட்டு கிளம்பிர வேண்டியதுதான்...’’ என்ற படி சோபாவில் அவர் அமர, அவர் அருகில் அவசரமாக என்னை அமர வைத்தாள் சரிதா.

டி.வி.யில் சிவகுமார் பேசிக் கொண்டிருக்க, அதைப் பார்த்தபடி மாமா, ‘‘கம்பராமாயணத்துல கம்பன் ‌என்ன சொல்லியிருக்கான் தெரியுமோ...? ‘ஹனுமான் கண்டனன் கற்பினுக்கணியை கண்களால்’ன்னு. எல்லாரும் கண்ணாலதானே பாப்பா? இதை ஏன் ஸ்பெசிபிககாச் சொல்லணும்? ஹனுமான் தன் கண்ணால பார்த்தான்னு அர்த்தமில்லடா கண்ணா. அங்க இருந்த ஏகப்பட்ட பெண்கள்ல சீதை கண்கள்ல மட்டும் தாரை தாரையா கண்ணீர் கொட்டிருந்ததை வெச்சு இவதான் ஜானகியா இருக்கணும்னு அவளை கண்களால அடையாளம் கண்டானாம். எப்பூடி?’’ என்று உற்சாகமாக என் தொடையில் தட்டினார். ‘‘சூப்பர் மாமா...’’ என்றேன் முகத்தைச் சுளித்தபடி

 ‘‘அம்மா சரிதா... ஹனுமான் கண்ணுக்கு ஒரு வெள்ளைப் பூ சிவப்பாத் தெரிஞ்சுதாம். ஏன்னு ‌சொல்லு...’’ என்று கேட்க, சரிதா ‘ழே’ என்று விழித்தபடி, ‘‘மஞ்சள் காமாலை மாதிரி அவருக்கு சிவப்புக் காமாலைன்னு ஏதும் வந்திருக்குமோ மாமா?’’ என்றாள். ‘‘ஹா... ஹா... அதில்ல... கடு்ங்கோபத்துல ஹனுமான் இருந்ததால அவர் கண்ணுல வெள்ளைப் பூ சிவப்புப் பூவாத் தெரிஞ்சிருக்கு.’’ என்றபடி அவர் கையை உயர்த்த, அவசரமாக நான் நகர்ந்து கொண்டேன். சோபாவின் முதுகில் தட்டினார். ‘‘அப்புறம் சரிதா...’’ என்று அவர் ஆரம்பிக்க, ‘‘நான் உங்களுக்கு காபி போட்டு எடுத்துண்டு வர்றேன் மாமா...’’ என்றபடி வேகமாக ‘எஸ்கேப்’பானாள் என் சகதர்மிணி. எனக்கு எஸ்கேப்பாக காரணம் ஏதும் கிடைக்காததால் பொறுமையாக மாமாவின் (நான்ஸ்டாப்) பேச்சுக்கு தலையாட்டிக் கொண்டிருந்தேன்.

அடுத்தடுத்து இரண்டு வாரங்கள்தான் ஓடிக் கடந்தன. மாமா கிளம்புகிற வழியாகத் தெரியவில்லை. அன்று வீட்டினுள் வரும்போதே பரபரப்பாக வந்தாள் சரிதா. ‘‘என்னங்க... மாமாவை ஊருக்குக் கிளப்ப ஒரு வழி கண்டுபிடிச்சுட்டேன்’’

‘‘என்னமோ, அமெரிக்காவுக்கு வழி கண்டுபிடிச்ச கொலம்பஸ் மாதிரி அவ்வளவு பெருமையாச் சொல்ற? என்ன.. உன் கையால மைசூர் பாகு பண்ணி அவருக்குத் தரலாம்னு ஐடியா பண்ணியிருக்கியா?’’

முறைத்தாள். ‘‘அதில்ல. பெருமாள் கோயில் போயிருந்தேன்ல.. அங்க பரமசிவனைப் பார்த்தேன்...’’

‘‘பெருமாள் கோயில்ல ஏதுடி பரமசிவன்? ஹனுமாரையும், கருடனையும்ல்ல பார்த்திருப்ப?’’

‘‘ஹய்யோ... நான் சொல்றது என்னோட ஒண்ணுவிட்ட மாமா பையன் பரமசிவனை. கோயில்ல அவனைப் பார்த்துப் பேசிண்டிருந்தப்ப ஒரு சூப்பர் ஐடியா சொன்னான்... நான் நாளைக்கே உங்க மாமா அவர் ஊர்ல இருக்கும்படி பண்ணிடறேன் பாருங்க...’’

‘‘உன்னால ஆகற காரியமாப் பேசுடி. மாமா இப்போதைக்குக் கிளம்ப மாட்டார். உன்னால நிச்சயம் அதைப் பண்ண முடியாது..’’

 ‘‘முடியுதா இல்லையான்னு பாருங்க... இன்னைக்கு நைட்டு மாமா ஊருக்குப் புறப்பட்டிருப்பார். அப்படி இல்லன்னா, அடுத்த ஒரு வருஷத்துக்கு என் பிறந்த வீட்டைப் பத்தி ஒரு வார்த்தை பேச மாட்டேன். இது சரிதாவின் சபதம்!’’

‘‘அதுஏன் கடைசி வார்த்தைய மட்டும் இப்படி ஹை பிட்ச்ல சத்தமா சொல்றே?’’

‘‘எல்லாம் உங்களுக்காகத்தான். தலைப்புக்கும் கதைக்கும் என்ன சம்பந்தம்னு யாரும் கேட்டுறக் கூடாதில்ல...’’

‘‘கதைக்கும் எனக்கும் என்ன சம்பந்தம்னே யாரும் இதுவரை கேட்டதில்ல. இதையா கேட்டுறப் போறாங்க... நான் வர்றேன்...’ என்றபடி என் வாகனத்தை உதைத்து அலுவலகத்துக்குக் கிளம்பினேன்.

அலுவலகத்தில் அன்றைக்குப் பார்த்து ஏகப்பட்ட ஆணிகள். பிடுங்கிவிட்டு வர இரவு மணி எட்டாகி விட்டிருந்தது. வீட்டினுள் நுழையும் போதே கவனித்தேன்- வீடு படு நிசப்தமாயிருந்தது. ஆனந்தமாக டி.வி.யில் சீரியல் பார்த்துக் கொண்டிருந்த சரிதா, என்னைக் கண்டதும் ‘தம்ப்ஸ் அப்’ சிம்பல் காட்டினாள்.‘‘மாமா ஒன்பது மணி ட்ரெயினைப் பிடிக்க கிளம்பிப் போயாச்சு.... சரிதாவின் சாதனை!’’

‘அட, இதுகூட நல்ல டைட்டிலா இருக்கே’ என்று ஒரு கணம் யோசித்த நான், ‘‘என்ன பண்ணினே அப்படி அவர் அவசரமாக் கிளம்பிப் போகற அளவுக்கு?’’ என்று கேட்டேன். மெல்லப் புன்னகைத்த அவள் அருகில் வந்து, ‘‘சென்னையில வெயில் ரொம்ப கொளுத்துது. ஒரே புழுக்கமா இருக்கு. ஃபேன் பத்தலைன்னாரு. பேசாம மத்தியான நேரத்துல ஏ.ஸி. தியேட்டர்ல சினிமா பாத்துட்டு கூலா வாங்கோ மாமான்னு சொன்னதும் சரின்னார். சமீபத்துல நீங்க பாத்த நல்ல படம்னும், ரொம்பப் புகழ்ந்துட்டிருந்தீங்கன்னும் இந்தப் படத்தைப் பத்திச் சொலலி, அவருக்கு டிக்கெட் வாங்கிக் குடுத்து அனுப்பினேன். படம் பாத்துட்டு வந்தவர் மூஞ்சில அருளே இல்ல. ‘என்ன மாமா, படம் பிடிச்சிருந்துச்சா? இவர் ரசிச்ச இன்னொரு படத்துக்கு நாளைக்கு டிக்கெட் வாங்கியிருக்கேன்’னேன். ‘இல்லம்மா. ஊர்ல எல்லாத்தையும் போட்டது போட்டபடி விட்டுட்டு வந்துட்டேன். நான் அடுத்த தடவை வர்றப்ப பாத்துக்கறேன். நான் கிளம்பறேன்’னுட்டு பொட்டியக் கட்டிட்டாரு...’’ என்று சிரித்தாள்.

‘‘அடிப்பாவி...! அவர் என்னப் பத்தி என்ன நெனச்சிருப்பார்? சமாதானம் பண்ணவே நான் ரொம்ப மெனக்கெடணுமே! சரி சரி... அப்ப நான் போய் நாளன்னிக்கு ‌மேட்னி ஷோவுக்கு அதே படத்துக்கு மூணு டிக்கெட் புக் பண்ணிட்டு வர்றேன்’’

‘‘என்னது...? மறுபடி டிக்கெட்டா? எதுக்குங்க?’’

‘‘நாளைக்கு உங்கம்மாவும் தம்பியும் இங்க வர்றாங்களாம். ஈவினிங் போன் வந்துச்சு. அதான்...  நீயும் அவங்களும் பாக்கலாமேன்னுட்டு...’’ என்றவன் உடன் நகர்ந்ததால் பறந்து வந்த டம்ளர் சுவரில் மோதி உருண்டது. அடுத்தடுத்து பறந்து வரும் பொருட்களிலிருந்து தப்ப... இப்போது அவசரமாக எனக்குத் ‌தேவை ஒரு கேடயம்! யாராவது ஹெல்ப் பண்ணுங்களேன் ப்ளீஸ்...!

				Tweet

Categories: சரிதாவும் நானும், நகைச்சுவை