நடை வண்டிகள் - 30

                        நானும் அனுராதாரமணனும்-3

அனும்மாவின் தாத்தா அந்நாளில் பிரபலமான நாடக/திரைப்பட நடிகர். அம்மாவழிப் பாட்டியும், அப்பாவழிப் பாட்டியும் தன் பேத்தி சங்கீதம் கற்றுக் கொண்டு கச்சேரிகள் செய்ய வேண்டும் என்கிற ஆசையுடன் சங்கீத வாத்தியாரை வீட்டுக்கு வரச்செய்து சங்கீதம் கற்றுத்தர ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். அரியக்குடி ஐயங்கார் வேறு அவர்கள் இருக்கும் அதே தெருவிலேயே குடியிருந்தவர். இப்படியான சங்கீத சூழ்நிலையில் வளர்ந்து சங்கீதம் படித்தவராக இருந்ததால் ராகங்கள் அனைத்தும் அவருக்கு அத்துபடி. குங்குமம் இதழில் டிசம்பர் மாதத்தில் சங்கீத விமர்சனங்கள் எழுதிவந்த ‘காமேஸ்வரி ஐயர்’ அனுராதா ரமணன் அவர்கள்தான். சகுந்தலா பாலு (பெண்கள் துப்பறியும் பாக்டரி - அவள் விகடன்), சாரதா நடராஜன் (வரம் தரும் விரதங்கள் - குங்குமம்) இப்படிப் பலபெயர் மன்னியாக எழுதிக் குவித்தவர் அனும்மா.

நான் சொல்ல வந்த விஷயம் அதில்லை. சங்கீதத்தில் நிறைய ஈடுபாடும் ஞானமும் உள்ள அவரை அந்த ஆண்டு ஆனந்த விகடன் தீபாவளி மலருக்காக இளம் திரைப் பாடகர்கள் அனைவருடனும் ஒரே இடத்தில் சந்திக்க வைத்து விரிவான ஒரு கட்டுரை வெளியிட்டிருந்தனர். அந்த கலந்துரையாடல் முடிந்ததும் வந்திருந்த இளம் பாடகர்கள் அனைவருக்கும் சிநேகிதியாகி விட்டார் அனும்மா. தன்னுடன் பழகும் எவரையும் தன் இனிய சுபாவத்தில் நண்பர்களாக்கி விடுவதுதானே அனும்மாவின் சிறப்பம்சம்! அவருடைய தொ.பே. எண்ணை வாங்கிக் கொண்டு, அவ்வப்போது பேசி அவருடன் தொடர்பில் இருநத அந்த ‘இளம் குயில்’களை தன் பிறந்த நாள் விழாவில் பாடுவதற்கு அழைத்திருந்தார் அனும்மா.

அனும்மாவின் பிறந்த தினத்தை நினைவில் வைத்துக் கொள்வது எளிது. அவரின் பிறந்த நாளுக்கு அரசாங்க விடுமுறைகூட உண்டு. ஏனென்றால் ஆகஸ்ட் 15ம் தேதி பிறந்தவர் அவர். அனும்மா பிறந்ததினக் கொண்டாட்டத்தை கலாக்ஷேத்ரா காலனியில் ஒரு திறந்தவெளி தோட்டத்தில் ஏற்பாடு செய்திருந்தார். அதிவேகமான பீட்டில், இரைச்சலான குரலில் இன்றைய திரைப்பட சங்கீத(?)த்தைப் பாடும் அந்த இளம் கலைஞர்கள் அனைவரும் அனும்மா தேர்ந்தெடுத்துக் கொடுத்திருந்த பழைய பாடல்களைப் பாடியபடி இருந்தது ஒருபுறம் கேட்கவே ரம்மியமாக இருந்தது. ஓவியர்கள், பத்திரிகை ஆசிரியர்கள், எழுத்தாளர்கள் என்று பலதரப்பட்ட பிரபலங்களும் வந்திருந்ததில் எனக்குப் பிடித்த பல பிரபலங்களை நான் பார்த்து ஓரிரு வார்த்தைகள் பேச முடிந்தது இரண்டாவதான கூடுதல் மகிழ்ச்சி. விழாவிற்கு வந்திருந்த பிரபலங்கள் அனைவரும் ஓரிரு வார்த்தைகள் பேசியதைக் கேட்டு மகிழ்ந்தது அன்றைய தினத்தின் மூன்றாவது மகிழ்ச்சி. விழாவுக்கு வந்திருந்த அனைவருக்கும் அவர் எழுதிய ‘உறவுகள்’ புத்தகத்தை கையெழு்த்திட்டு அவர் வழங்கியிருந்தார் என்பது நான்காவது போனஸ் மகிழ்ச்சி.

அந்தப் பிறந்ததினக் கொண்டாட்டத்தின் பின்னர் நண்பர் பி.கே.பி.யின் மகள் ஸ்வர்ண ரம்யாவின் திருமணத்தில் அனும்மாவை மீண்டும் சந்தித்தேன். அதற்குப் பின்னர் அவர் வீட்டுக்குச் சென்றிருந்த ஒரு தருணத்தில் அவரிடம் சொன்னேன். ‘‘ஒரு பத்திரிகையாசிரியர் காஞ்சி ஸ்வாமிகள் சர்ச்சை பலமாக அடிபட்ட சமயத்தில் உங்களைப் பற்றி ஒரு மோசமான கருத்துச் சொன்னார். அவர் உங்கள் பிறந்த நாளிலும், ரம்யாவின் கல்யாணத்திலும் உங்களுடன் சிரித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தது எனக்கு ரொம்ப ஆச்சரியம்ங்க’’ என்றேன். பட்டென்று அந்த பத்திரிகை ஆசிரியரின் பெயரைச் சொன்னார் அனும்மா. நான் வியந்தேன். ‘‘மனுஷங்களை என்னால புரிஞ்சுக்க முடியும் கணேஷ். ஒரு பெண் தன்னந்தனியா கணவன் இல்லாம ரெண்டு பெண்களை வளர்த்து ஆளாக்கி, கல்யாணம் செஞ்சு வெக்கறான்னா இந்த சமூகம் பின்னால என்னென்ன பேசும்கறது எனக்கு நல்லாவே தெரியும். அது அவங்க இயல்பு. பேசிட்டுப் போகட்டும். நாம நல்லவிதமாவே நடந்துப்போம்’’ என்றார் அந்த பெரியமனதுக்காரி.

அதன்பிறகு வந்த காலத்தில் நான் நிறையப் பிரச்சனைகளைச் சந்திக்க நேரிட்டதால் அடிக்கடி அவரைப் பார்க்க முடிந்ததில்லை. எப்போதாவது சந்திக்கும் சமயங்களில் புன்னகை பூத்த முகத்துடன் அன்பாய்ப் பேசுவார். மறக்க இயலாத ஒரு தினத்தில் நான் அலுவலகம் போய்க் கொண்டிருந்த வழியில் கைபேசி ஒலித்தது. மறுமுனையில் பேசிய பாலா ஸார் அனும்மா உறவுகளையும் நட்புகளையும் விட்டு உலகை விட்டுப் பிரிந்து விட்டதாக சோகச் செய்தி சொன்னார். பதறியடித்து உடன் அவர் வீட்டுக்குச் சென்றேன். அனும்மாவைத் தெரிந்தவர்கள் ஒரு விஷயத்தை நன்கு அறிவார்கள். அவர் உடலில் எத்தனை கஷ்டங்கள் இருந்தாலும், வியாதிகளுடன் போராடினாலும் எப்போதும் அழுது வடியும் முகத்துடனோ, கசங்கிய சேலையுடனோ அவரைப் பார்ப்பது இயலாது. உறுத்தாத மெல்லிய மேக்கப்புடன் புன்னகை முகமாய்த்தான் எப்போதும் இருப்பார்.

அன்றைக்கு நான் கண்ணாடிப் பெட்டிக்குள் அவரைப் பார்த்தபோதும் அப்படித்தான் இருந்தார். உறங்குவது போலத்தான் இருந்ததே தவிர, அந்த உடலிலிருந்து ஜீவன் பிரிந்து விட்டது என்பதை மனம் ஏற்றுக் கொள்ள மிகவும் சிரமப்பட்டது. அவரைப் பார்த்து நான் கதறி அழுதேன் என்று சொன்னால் அது பச்சைப் பொய். பழகிப் பேசிய நாட்களும், அவரின் அன்பான புன்னகை முகமும் நினைவில் நிழலாட, அப்போதைய கோலத்தைக் கண்டதும், கண்கள் தளும்பி, இரு சொட்டு நீர் வழிந்தது என்பதே உண்மை. அவருக்கு மெளன அஞ்சலி செலுத்தி விட்டு வந்து சில வருடங்கள் கழித்து இதை நினைவுகூர்ந்து ‘டைப்’பும் போதும்கூடக் கண்கள் பனிக்கிறது எனக்கு என்பது நிஜமான நிஜம். மனதிற்கினிய அந்தத் தோழியின் புகழ் வாழி!

                                                                                       -தொடர்கிறேன்...

				Tweet

Categories: தொடர் கட்டுரை, நடை வண்டிகள்