நடை வண்டிகள் - 12

பி.கே.பி.யும் நானும் - 4

பி.கே.பி. ஸாருடன் இணைந்து ஊஞ்சல் இதழுக்கு வடிவமைப்பாளராக நான் பணி செய்து கொண்டிருந்த காலங்களில் நான் ‘கல்யாணமாலை’ இதழி்ன் வடிவமைப்பாளராகப் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தேன். ‘கல்யாணமாலை’ நான் சேரும் போது மாதம் ஒரு இதழ் வந்து கொண்டிருந்தது, சில காலத்திலேயே நல்ல வளர்ச்சி பெற்று மாதமிரு முறை இதழாகி, பின் வார இதழாக வெளிவந்து கொண்டிருந்தது. ‘ஊஞ்சல்’ ஒரு மாதம் விட்டு ஒரு மாதம் வரும் இதழாக முதலி்ல துவங்கப்பட்டதாலும், பி.கே.பி. ஸார் வேலைகளைப் பட்டியலிட்டுக் கொடுத்ததாலும் அந்தப் பணியையும் நல்ல முறையில் செய்ய முடிந்தது.

ஊஞ்சல் இதழில் ஒரு சமயம் நான் சின்னஞ்சிறு கதை ஒன்றை எழுதினேன். இங்கே ‘க்ளிக்’கினால் படிக்கலாம். கதையின் ஆரம்ப வரியையே இறுதி வரியாக நான் அமைத்திருந்த உத்தியை பி.கே.பி. ஸார் ரசித்துப் பாராட்டினார். ஊஞ்சல் இதழில் நான் நிறைய எழுதுவதற்கு பின்னாட்களில் களம் அமைத்துக் கொடுத்தார். அதுபற்றி விரிவாகச் சொல்வதற்கு முன்...

கல்யாணமாலை இ‌தழின் பணியைப் பற்றி சிறிது சொல்லியாக வேண்டும். 80 சதவீதம் வரன்களின் அறிமுகமும், 20 சதவீதம் கட்டுரைகளும் அடங்கிய இதழாக (இப்போதும்) வந்து கொண்டிருக்கிறது. பெரும்பாலான வரன்கள் போட்டோவுடன் இருக்கும். ஒரே பெயரில், ஒரே இன்ஷியலில் பலர் பதிவு செய்திருக்கும் வாய்ப்புண்டு. சரியான நபர் போட்டோவை வைத்து அதற்கெதிரில் அவரைப் பற்றிய சரியான விவரங்கள் இருக்க வேண்டும். போட்டோவோ, தகவலோ இடம் மாறிவிட்டால் பெரிய பிரச்சனையாகி விடும்.

சமயங்களில் புத்தகம் தயாராகி அச்சுக்கு அனுப்புவதற்கு முன் யாராவது போன் செய்து, ‘‘கல்யாணம் நிச்சயமாகி விட்டது. எங்கள் விளம்பரத்தை எடுத்து விடுங்கள்’’ என்றால், அதை நீககிவிட்டுத்தான் அச்சுக்கு அனுப்ப வேண்டும். இப்படியான சந்தர்ப்பங்களில் கூடுதல் கவனமுடன் வேலை செய்ய வேண்டியிருக்கும்.

அந்த ரிஸ்க்கான பணியை மிகச் சரியாகத்தான் மூன்றாண்டுகளுக்கும் மேலாக நிறைவேற்றி வந்தேன். ‘கல்யாணமாலை’யின் அதிபர் மோகன் அவர்களும், இதழின் ஆசிரியர் திருமதி. மீரா நாகராஜனும் என்மீது மிகுந்த அன்பு செலுத்தி வந்தார்கள். இந்தச் சந்தர்ப்பத்தில் என் சொந்த வாழ்வில் புயல் ஒன்று வீசியது. என் நண்பர்களில் ஒருவன் எனக்குத் துரோகம் செய்துவிட, நான் கோர்ட்டுக்கும் வீட்டுக்குமாக அலைய வேண்டிய சூழ்நிலை ஏற்பட்டது. நாம் நிரபராதி என்றாலும் இறைவனின் விளையாட்டில் சிலசமயம் பகடைக்காய்கள் ஆகி விடுகிறோம். அப்படியான ஒரு கடின காலகட்டத்தைச் சந்தித்தேன் நான். (நண்பர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கும் விஷயத்தில் மிகமிக விழிப்புடன் இருக்க வேண்டும் என்ற பாடத்தைக் கற்றுத் தந்தான் அந்த நல்லவன்)

கோர்ட்டுக்கும் வீட்டுக்கும் அலுவல கத்துக்குமாக அலைந்து கொண்டிருக்கும் சூழ்நிலையில் நான் முன்பு சொன்னது போல மிக கவனத்துடன் செய்ய வேண்டிய ‘கல்யாணமாலை’ பணியைச் செய்வது சாத்தியப்படாது, என் கவனம் சிதறுகிறது என்பது என் மனதுக்கு நன்கு தெரிந்ததால் திரு.மோகனை அணுகி வேலையை ராஜினாமா செய்வதாகச் சொன்னேன். அவர் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. ‘‘பேசாம வேலையப் பாருங்க...’’ என்று உரிமையாய் அதட்டி, என் ராஜினாமாக் கடிதத்தை ஏற்க மறுத்து விட்டார். அவரின் அன்புக்குக் கட்டுப்பட்டு வேலையைத் தொடர்ந்தேன்.

ஆனால், அந்த நிகழ்வு ஏற்பட்ட இரண்டு மாதங்கள் கழித்து வந்த ‘கல்யாணமாலை’ இதழ் ஒன்றில் ஒரு வரனைத் தூக்கி விட்டு வேறு ஒருவரை வைக்க வேண்டிய இடத்தில் நான் தவறு செய்தேன். விளைவாக... அந்தப் பக்கம் முழுவதுமே வரன்களும், போட்டோவும் மாறி விட்டன.

அச்சமயம் மோகன் ஸார் ‘கல்யாணமாலை’ படப்பிடிப்புக்காக டெல்லியில் இருந்தார். நிகழ்ந்த தவறு அவரின் கவனத்திற்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டது. தவறு நிகழ்ந்த அந்தப் பக்கத்தைக் கிழித்துவிட்டு பிரதிகளை விற்பனைக்கு அனுப்பும்படி சொல்லி விட்டு, இரண்டு நாட்கள் கழித்து சென்னை வந்தார். வந்தவுடன் என்னை அழைத்து, நிகழ்ந்த தவறுக்கு மிகவும் ‘பாராட்டி’ விட்டு, வேலையை விட்டுச் சென்று விடும்படி பணித்தார். நான் கோரியபோதே அதைச் செய்திருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்கும், அல்லவா...! அதைச் செய்யாமல் இப்படி ஒன்று நிகழ்ந்தபின் தான் எனக்கு ‘சைக்கோ’ என்ற பட்டத்தையும் அளித்து நான் கேட்டதைச் செய்தார் அந்த விந்தை மனிதர்!

எனக்குப் பிரச்சனை ஏற்பட்டதிலிருந்து இரண்டு மாதங்கள் கழித்து ‘கல்யாணமாலை’ இதழிலிருந்து வெளிவந்தேன். அதனபின் வந்த மாதத்தில் எங்கும் வேலைக்குச் செல்லாமல் பொழுது போனது. இந்த மூன்று மாதங்களில் இறைவனருளால் கோர்ட் சிககல்களிலிருந்து விடுபட்டிருந்தேன். மிகமிக நிம்மதியாக உணர்ந்தேன்.

இப்போது மீண்டும் ஏதாவது பணிக்குச் செல்லலாம் என்று நினைத்த சமயத்தில் முதலில் நினைவுக்கு வந்தது நண்பர் பி.கே.பி. ஸார் தான். என் வாழ்வின் எல்லாப் பக்கங்களையும் அறிந்தவர் அவர். பொதுவாக நாமெல்லாம் நான்கைந்து முகமூடிகள் அணிந்துதான் மற்றவர்களுடன் பழகுவோம். ஒரு முகமூடி கழற்றிய முகம் நண்பர்களுக்கு, இரண்டு முகமூடி கழற்றிய முகம் மனைவிக்கு, ஒரு மூகமூடியுடன் இருக்கும் முகம் பெற்றோருக்கு, முகமூடிகளற்ற முகம் நமக்கு மட்டுமே என்பதுதான் வாழ்வில் பெரும்பாலானோரின் நிலை. எந்த முகமூடியுமின்றி நான் பழகும் ஒருவர் பி.கே.பி. அவரும என்னிடம் அப்படியே.

 ‘கல்யாணமாலை’யை விட்டு வெளியே வருவதற்கு முந்தைய காலகட்டத்தில் அவரைச் சந்தித்த போது அவர் சொல்லியிருந்த ஒரு ‘விஷயம்’ நினைவுக்கு வர, உடனே அவரின் வீட்டைத் தேடி ஓடினேன். அவரிடம் ‘அதை’ப் பற்றிப் பேசி, இப்போது நான் ‘அதை’ச் செய்ய முடியுமா என்று கேட்டேன். அவர் பெருந்தன்மையுடன், மகிழ்வுடன் சம்மதித்தார். அந்த ‘அது’ என்ன என்று கேட்கிறீர்கள்தானே... சொல்லிடலாம்னா ‘தொடரும்’ போடற இடம் வந்துடுச்சே... எனவே....

-தொடர்கிறேன்!

அனைவருக்கும் என் இதயம் நிறைந்த தமிழ்ப் புத்தாண்டு நல்வாழ்த்துக்கள்!

				Tweet

Categories: தொடர் கட்டுரை, நடை வண்டிகள்