கல்லுக்குள் ஈரம்!

சென்ற வருடம் ஸ்ரீரங்கத்தி்ல் இருக்கும் என் நண்பனின் வீட்டில் மூன்று தினங்கள் சென்று தங்கியிருந்து திருச்சியைச் சுற்றி வந்தேன். அப்போது பள்ளி ஆசிரியராக இருந்து ரிடையரான அவன் சித்தப்பா இரவில் வராண்டாவில் அமர்ந்து என்னுடன் நிறையப் பேசினார். ஒரு பள்ளி ஆசிரியராக, தான் சந்தித்த பல சுவாரஸ்ய நிகழ்வுகளைப் பகிர்ந்து கொண்டார். அப்போது, இருபத்தைந்து வருடங்களுக்கு முன்பு அவர் வாழ்வில் நடந்ததாக அவர் சொன்ன ஒரு சம்பவத்தை தன்மை ஒருமையில் சிறுகதையாக இங்கே தந்துள்ளேன்...

 

‘‘அப்பா... ஜேம்ஸ் என்னை அடிச்சு, என்னோட பேனாவைப் புடுங்கிக்கிட்டான்ப்பா...’’ ஆசிரியர் ஓய்வு அறையிலிருந்த என்முன் அழுதபடி வந்து நின்றான்... நான் வேலை பார்க்கும் அதேபள்ளியில் நான்காம் வகுப்பில் படிக்கும் என் மகன் செல்வம்.

‘‘என்னடா... போன வாரம்தானே அவனைக் கூப்பிட்டு அவ்வளவு அட்வைஸ் பண்ணினேன். இன்னிக்கு என்ன தகராறு?’’

‘‘என்னோட பேனாவை எழுதிப் பாக்கறேன்னு கேட்டான்ப்பா. குடுத்தேன். எழுதிப் பாத்துட்டுத் தரவேயில்லை. கேட்டதுக்கு எனக்குப் பிடிச்சிருக்கு, நானே வச்சுக்கறேன்னான். குடுடான்னு பிடுங்கப் பாத்தேன்... அடிச்சுட்டான்ப்பா...’’

‘‘க்ளாஸ் டீச்சர்கிட்டச் சொல்ல வேண்டியது‌தானேடா?’’

‘‘சொன்னேன்ப்பா... சரி விடு, வேற பேனா வாங்கிக்கன்னு சொல்லிட்டுப் போயிட்டாருப்பா...’’

 வாயால் பேசுவதை விட அதிகமாக ஆயுதத்தால் பேசும் ஜேம்ஸின் அப்பா ‌அலெக்ஸை நினைத்துப் பயந்திருப்பார் போலிருக்கிறது. ஏரியாவையே அலற வைக்கும் தாதாவாயிற்றே... உண்மையில் பயத்தால்தான் நானும் இதற்கு முன் பல தடவை என் மகன் புகார் சொன்ன போதெல்லாம் அவனுக்கு பொறுமையைப் போதித்தேன். ஜேம்சுக்கு அட்வைஸ் பண்ணியும் பார்த்தாயிற்று.

‘‘சரி, இனிமே இப்படி நடக்காது. நான் சரி பண்றேன். போடா...’’ என்று செல்வத்தை சமாதானப்படுத்தி அனுப்பினேன். ஒரு முடிவுக்கு வந்தவனாக கிளம்பினேன்.

அலெக்ஸை அணுகுவது அவ்வளவு சுலபமாக இல்லை. அவன் மகனின் பள்ளி ஆசிரியர் என்பதை ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் எடுத்துச் சொன்னபின்தான் அவனிடம் பேச முடிந்தது. அவன் மகனைப் பற்றி விரிவாக எடுத்துச் சொன்னதும் எதுவும் பேசாமல் முறைத்தான் என்னை. அமர்ந்திருந்த சேரை விட்டு எழுந்தான்.

ஆஜானுபாகுவான அவன் உருவமும், முறுக்கிய மீசையும், குடியினால் சிவந்து கிடந்த கண்களும்... சத்தியமாக எனக்குள் பயத்தைத் தோற்றுவித்தது. ‘‘தோ...டா... புகார் சொல்ல வந்துட்டாரு. அண்ணனுக்கு வேற வேலையில்லைன்னு நெனச்சியா வாத்தியாரே...’’ என்று அடியாட்களில் ஒருவன் முஷ்டியை மடக்கி என்னை நோக்கிவர, அவனை ஒரு கையசைவில் தடுத்துவிட்டு என் அருகில் வந்தான் அலெக்ஸ்.

‘‘வாங்க சார்...’’ என்று என் கைகளைப் பிடித்து அழைத்துச் சென்று காரில் அமர வைத்தான். உடன் கிளம்பிய அடியாட்களை ஒரு கையசைவில் தடுத்துவிட்டு தானே காரை ஓட்டத் தொடங்கினான். அப்படி ஒரு வேகத்தில் அதுவரை நான் காரில் பயணித்ததில்லை. எங்கள் பள்ளியை அடையும் வரை எதுவும் பேசாமல் வெறித்த பார்வையுடன் காரோட்டிய அவனும், காரின் அசுர வேகமும் என்னுள் பீதியை விதைத்தது.

 

தடதடவென கிளாஸ் ரூமுக்குள் அலெக்ஸ் பிரவேசித்த வேகத்தில் கிளாஸ் டீச்சர் சந்தானம் சார் பயந்துதான் போனார். மூக்குக் கண்ணாடியை நெற்றிக்கு ஏற்றி விட்டுக் கொண்டு மிரண்ட பார்வையுடன் எங்களை ஏறிட்டார்.

‘‘சார், இவர் சொல்றது நிஜமா? என் பையன் முரட்டுத்தனமா நடந்துக்கறதாகவும், நீங்க எதுவும் கண்டிக்கறதில்லைன்னும் சொல்றாரே... அப்படியா?’’ உறுமினான் அவன். ‘‘இல்ல சார்... ஆமாம் சார்... உங்க பையனாச்சேன்னு...’’ உளறிக் கொட்டினார் சந்தானம். அவரை ஒரு கணம் வெறித்த அலெக்ஸ், கையைச் சொடுக்கி தன் மகனை அழைத்தான். பளார்! அறையின் சப்தத்தில் அருகில் நின்றிருந்த எனக்கே வலித்தது. விக்கித்து நின்றான் ஜேம்ஸ்.

‘‘ராஸ்கல்! படிச்சு நல்ல நிலைமைக்கு வருவேன்னு ஸ்கூலுக்கு அனுப்பினா, இப்படியா அடங்காம நடந்துக்கற? இன்னொரு தடவை உன்னைப் பத்திப் புகார் வந்துச்சோ... வெட்டி பொலி போட்ருவேன். போடா...’’ அலெக்ஸின் கர்ஜனையில் சப்தநாடியும் ஒடுங்கியவனாய் அழுதபடி தன் இடத்தில் சென்று அமர்ந்தான் ஜேம்ஸ். “உங்கம்மாட்டயும் இன்னிக்கே சொல்லி வக்கிறேன். உன்னைப் பத்தி ஏதாவது தப்பா ரிப்போர்ட் வந்துச்சோ... உன்னோட சேத்து புள்ளையச் சரியா வளக்காத அவளையும் வெட்டிருவேன். ஜாக்கிரதை...”

மகனை எச்சரித்த அதே வேகத்தில் சந்தானம் சாரை நோக்கித் திரும்பிய அவன், பயந்திருந்த அவரைப் பார்த்து கோபமாகப் பேசினான்.

‘‘யோவ் வாத்தியாரே... நானும் படிக்கிற காலத்துல இவனைப் போல இருந்தவன்தான். அப்ப என்னைக் கண்டிக்கிறதுக்கு ஆளில்லாமதான் இப்ப இப்படி ஒரு தாதாவா உம்ம முன்னாடி நிக்கிறேன்...  இன்னிக்கு அவன் மத்த பசங்களை அடிக்கிறான்னு கண்டிக்காம விட்டயின்னா, நாளைக்கு உன்னையே அடிக்கிற அளவுக்கு வந்துருவான்யா...  எந்தப் பையன் தப்புப் பண்ணாலும் வாத்தியார்தான்யா அடிச்சுத் திருத்தணும். (25 ஆண்டுகளுக்கு முன் நிகழ்ந்தது என்பதை நினைவில் கொள்க. இன்னிக்கு பசங்க மேல வாத்தியார் கை வச்சா நிலைமையே வேற...)  இப்படி ஆரம்பிச்சு நான் ஒரு தாதாவாகி இன்னிக்கு புலிவாலைப் புடிச்சவன் கதையா விடமுடியாம நிக்கிறேன். இன்னொருத்தன் இப்படி ஆவக் கூடாது. இவன் படிச்சு நல்லா வரணும். (என்னைக் கை காட்டி) இந்த சார் எவ்வளவு தைரியமா என்கிட்ட வந்து பேசினாரு. இவரைப் போல எல்லாரும் நேர்மையா, துணிச்சலா இருக்கணும்யா... இந்த நிமிஷத்துலருந்து இவனை உங்களோட முழுப்பொறுப்புல விடறேன். நல்லபடியா பாத்துக்கங்க...’’ ஏ.கே.47 வேகத்தில் கடகடவெனப் பேசியவன், அதிரடியாய் அதே வேகத்தில் வெளியேறிப் போய் விட்டான்.

முரட்டுத்தனமான உருவம் படைத்த அந்தக் கொலைகாரனுக்குள்ளேயும் ஒரு நல்ல இதயத்தைத் தரிசித்து விட்ட மகிழ்ச்சியில், பிரமிப்பில் அசையாமல் பார்த்தபடி இருந்தேன் நான்.

				Tweet

Categories: சிறுகதைகள்