எனக்கொரு மகன் பிறப்பான்!

விஸ்வநாதனின் கண்கள் சிவந்திருந்தன. ‘‘விளையாடறியா ராஜா? என்ட்ரன்ஸ் எக்ஸாம்லாம் எழுதி பாஸ் பண்ணிட்டு இப்ப மெடிக்கல் காலேஜ்ல சீட் வேற வாங்கியாச்சு. இப்ப வந்து ‘எனக்கு டாக்டருக்குப் படிக்கறதுல இஷ்டமில்லை. கேட்டரிங் டெக்னாலஜிதான் படிக்க ஆசைப்படறேன்’னு சொன்னா என்னடா அர்த்தம்? இதெல்லாம் முன்னாடியே சொல்லியிருக்கணும்...’’

‘‘சொன்னேன்ப்பா... நீங்கதான்...’’

‘‘ஆமாண்டா. நான்தான் கூடாதுன்னு சொன்னேன். உன்னோட எதிர்காலத்துக்கு ஏத்தது எதுன்னு பெத்தவங்க எங்களுக்குத்தான்டா நல்லாத் தெரியும். நீ டாக்டராகணும்ங்கறது என்னோட எத்தனை வருஷத்துக் கனவு தெரியுமா? இன்னும் ஒரு தடவை இந்த மாதிரிப் பேசினே... அப்புறம் என்ன நடக்கும்னு எனக்கே தெரியாது...’’ -கோபமாகச் சொல்லி (கத்தி) விட்டு வெளியேறினார் விஸ்வநாதன்.

விஸ்வநாதன் தன் மனைவிக்கோ, மகனுக்கோ ஏதும் குறை வைத்தவரில்லை. அவர்கள் கேட்காமலேயே தேவையானவற்றைச் செய்து விடுவார். டாக்டராக வேண்டுமென்ற அவரது கனவு பலிக்காமல் ஒரு டிபார்ட்மென்ட்டல் ஸ்டோர் நடத்துவதிலேயே தன் திறமை முடங்கிப் போனதில் அவருக்கு மிகவும் வருத்தம். அதனால் மகன் ராஜாவை ஒரு டாக்டராக்கிப் பார்க்க வேண்டும் என்பதையே லட்சியமாக வைத்துக் கொண்டு, அதற்காக ராஜாவைச் சிறு வயது முதலே தயார்படுத்தத் தொடங்கி விட்டார் விஸ்வநாதன். இதனால் ராஜா இழந்தது நிறைய.

முகம் சுண்டிச் சுருங்கியிருக்க, கலங்கிய கண்களுடன் நின்றிருந்தான் ராஜா. மெல்ல அவன் அருகில் வந்த அம்மா அருணா, அவன் தோளைத் தொட்டாள். ‘‘அவரைப் பத்தித்தான் உனக்கு நல்லாத் தெரியுமேடா. தெரிஞ்சும் வீணா ஏண்டா அவர் வாயைக் கிளர்ற?’’

‘‘அம்மா... இதுவரைக்கும் அவரோட விருப் பத்துக்கு மாறா எந்த விஷயத்துலயாவது நீயோ, நானோ நடந்திருக்கோமா? அவர் ஒரு சர்வாதிகாரி மாதிரிதானே நடந்துக்கறார்? குடும்பத்துல எதுன்னாலும் அவர் இஷ்டப் படிதான் நடக்கணும்கறது சரி. ஆனா இது என்னோட எதிர்காலமாச்சே... இதுலயாவது என் இஷ்டத்துக்கு விடக் கூடாதா?’’

‘‘சரி... சரி... அப்புறமா அவர் நல்ல மூட்ல இருக்கறப்ப பேசிப் பார்க்கலாம். இப்ப இதை விட்டுடு...’’ என்றாள் அம்மா. ராஜாவுக்கோ மனதில் பதிந்துவிட்ட சில காட்சிகள் மறுஒளிபரப்பாகத் தொடங்கின.

சோஃபா. சோபாவில் சாய்ந்தபடி பேப்பர் படிக்கும் விஸ்வநாதன். அருகில் தயங்கியபடி ராஜா. நிமிர்ந்தார். ‘‘என்னடா?’’

‘‘வந்துப்பா... ஸ்கூல் கிரிக்கெட் டீம்ல என்னைச் சேர்த்திருக்காங்க. நா‌ளைலேர்ந்து பிராக்டிஸ் போகணும். அதுக்குக் கொஞ்சம் பணம்...’’

‘‘ஸில்லி! யாரைக் கேட்டு சம்மதிச்சே? நாளைலேர்ந்து உனக்கு ஸ்பெஷல் ட்யூஷன் கிளாஸ் அரேஞ்ச் பண்ணியிருக்கேன். கிரிக்கெட் டீம்ல உன்னால விளையாட முடியாதுன்னு சொல்லிடு...’’

‘‘அப்பா... எனக்கு இது நல்ல சான்ஸ்ப்பா... நான் டியூஷனையும் மிஸ் பண்ணாம படிச்சுடறேன்ப்பா...’’

‘‘நத்திங் டூயிங்! நாளைக்கு மாஸ்டர்கிட்ட சொல்லிட்டு நீ விலகிக்கற. இல்லேன்னா, நான் ஸ்கூல்ல வந்து பேசறேன்...’’

ஸ்கூட்டர். ஸ்கூட்டரை குனிந்து துடைத்துக் கொண்டிருக்கும் விஸ்வநாதன். அருகில் தயங்கியபடி ராஜா. நிமிர்ந்தார். ‘‘என்னடா?’’

‘‘வந்துப்பா... வர்ற வாரம் ஸ்கூல்ல பெங்களூர், மைசூர்க்கெல்லாம் டூர் கூட்டிட்டுப் போறாங்க. நானும் போயிட்டு...’’

‘‘வேண்டாம் ராஜா. உன்னோட ட்யூஷன் கிளாஸ், ஸ்போக்கன் இங்கிலீஷ் கிளாஸ் எல்லாம் ஒரு வாரம் போகாட்டி பிக்அப் பண்றது ரொம்பக் கஷ்டம். நீ போக வேண்டாம்...’’

‘‘ஒரு வாரம் போனாலும் நான் அதிக டைம் ஸ்பெண்ட் பண்ணி கஷ்டப்பட்டு படிச்சு பிக்கப் பண்ணிடுவேன்ப்பா. ஸ்கூல்ல நிறையப் பேரு பேர் குடுத்திருக்காங்க. எனக்கும் ஆசையா...’’

‘‘இடியட்! நல்லவிதமா சொன்னாப் புரியாது? போடா... அதெல்லாம் நடக்கிற காரியமில்லை...’’ சொல்லிவிட்டு வீட்டினுள் சென்ற விஸ்வநாதனை கண்ணீருடன் பார்த்தான் ராஜா.

கடையிலிருந்து வந்து ரிலாக்ஸ்டாக டி.வி. பார்த்துக் கொண்டிருந்த விஸ்வநாதனை நெருங்கினாள் அருணா. ‘‘என்னங்க...’’

‘‘என்ன அருணா..?’’

‘‘நம்ம பையன் ராஜா இன்னிக்குப் பூரா சாப்பிடவே இல்லிங்க. எதையோ பறி கொடுத்தவனாட்டம் ரொம்ப சோகமா இருக்கான். நமக்கிருக்கறதோ ஒரே பையன். அதனால...’’

 

மேலே பேச விடாமல் அருணாவைக் கையமர்த்தினார் விஸ்வநாதன். ‘‘நீ என்ன சொல்ல வர்றேன்னு எனக்குப் புரியுது அருணா. இதோபார்... அவன் விளையாட கேரம் போர்ட் வேணும்னு கேட்டப்ப அன்னிக்கே வாங்கித் தந்தேன். ‘புதுசா ஸ்போர்ட்ஸ் மாடல் சைக்கிள் வந்திருக்குப்பா. எனக்கு வாங்கித் தாங்க’ன்னு அவன் கேட்டதுக்காக அடுத்த நாளே வாங்கித் தந்தவன் நான். இப்படி எல்லா விஷயத்துலயும் நான் ஒரு நல்ல தகப்பனாதான் நடந்துட்டு வர்றேன். அவனும் ஒரு நல்ல மகனா நடந்துக்கிட்டு என்னோட விருப்பத்தை நிறைவேத்துவான்கற ஒரே எதிர்பார்ப்பு மட்டும்தான் எனக்கு. அதனால இந்த விஷயத்துல என்னோட விருப்பத்துக்கே விட்டுடு. ‌ப்ளீஸ்... மேற்கொண்டு எதுவும் பேசாத...’’ திட்டவட்டமாகச் சொல்லிவிட்டு மீண்டும் டி.வி.யின் பக்கம் பார்வையைத் திருப்பிய கணவனைப் பார்த்தபடி திகைப்புடன் நின்றாள் அருணா.

இரவு. சாப்பிடக்கூட வெளியில் வராத ராஜாவை அழைப்பதற்காகச் சென்ற சுந்தரம், உள்ளே தாயும் மகனும் பேசுவதைக் கேட்டதும் வெளியிலேயே நின்று விட்டார். உள்ளே அருணா சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள்: ‘‘என்னால ஒண்ணும் பண்ண முடியலைடா. உங்கப்பாவோட முகத்தைப் பார்த்தாலும் பாவமாத்தான் இருக்குது ராஜா. நான் என்னதான் பண்ணட்டும் சொல்லு...’’

‘‘பரவாயில்லம்மா... நான் டாக்டருக்கே படிச்சு, ஃபர்ஸ்ட் கிளாஸ்ல பாஸ் பண்ணி அப்பாவோட விருப்பத்தைக் கண்டிப்பா நிறைவேத்துவேன். கவலைப்படாதே...’’

‘‘இதுல உனக்கு ஒண்ணும் வருத்தமில்லையே...?’’

‘‘இருக்கும்மா. நிறையவே இருக்கு. ஆனா என்னாலதான் என்ன பண்ண முடியும்? அப்பாவை எதிர்த்து ஒண்ணும் பண்ண முடியாத நிலையில அவர் விருப்பப்படிதான் நான் படிச்சாகணும். ஆனா வருங்காலத்துல எனக்கு ஒரு மகன் பிறப்பான். அப்ப அவனை கேட்டரிங் டெக்னாலஜி படிக்க வெச்சு, உலகம் பூரா பேசப்படற கலைஞனாக்கி என்னோட விருப்பத்தை நிறைவேத்திக்குவேன். இது நிச்சயமா நடக்கும்மா...’’ தீவிரமாக முகத்தில் ஒருவித ஒளிவீச தன் மகன் சொல்வதை வாசல் அருகிலிருந்து கேட்ட விஸ்வநாதனுக்கு வெற்று முதுகில் சாட்டையடி பட்டதுபோல் மிக வலித்தது.

‘நான் டாக்டருக்குப் படிக்க முடியவில்லை என்பதற்காக என் விருப்பத்தை மகனின் முதுகில் ஏற்றி வைக்கிறேன். அவனோ தன் விருப்பத்தை தன் வாரிசின் முதுகில் ஏற்ற இப்போதே நினைக்கிறான். ஆக, தான் விரும்புவதைச் செய்யும் உரிமை பறிபோவது ஒன்றுதான் மிச்சம். இதனால் நான் என்ன சாதித்துவிடப் போகிறேன். தலைமுறை தலைமுறைகளாக இப்படி சுமைதாங்கிகளை உருவாக்கத்தான் வேண்டுமா?. ராஜா அவன் விரும்பிய வழியிலேயே செல்லட்டும்...’ -இப்படி ஓடியது விஸ்வநாதனின் எண்ணங்கள்.

ராஜாவும், அருணாவும் டைனிங் ஹாலுக்கு வந்து அமர்ந்தனர். மகனின் முகத்தை ஏறிட்டுப் பார்த்த விஸ்வநாதன் சொன்னார்: ‘‘ராஜா! உனக்குப் பிடிச்ச மாதிரி கேட்டரி்ங் டெக்னாலஜி கோர்ஸ்லயே சேர்த்து விடறேன். நீ அதையே படிடா...’’

சிரித்தபடி சொல்லும் விஸ்வநாதனை, எது அவர் மனதை மாற்றியது என்பது புரியாமல் வியப்போடு பார்த்தனர் அருணாவும், ராஜாவும்.
=====================================================================

பின்குறிப்பு : ‘மழலை உலகம் மகத்தானது’ பதிவில் நான் வெளியிட்டிருந்த ‘இலக்கிய விருந்து’ எம்.பி.3. ஃபைலில் குழந்தைகள் தின உரை ஆற்றியவர் : எழுத்தாளர் ஷைலஜா அவர்கள். சரியான விடையை நண்பர்‌கள் யாரும் தரவில்லை.

				Tweet

Categories: சிறுகதைகள்