ராஜேஷ்குமாரும், நகைச்சுவையும்!

ராஜேஷ்குமாருக்கு அறிமுகம் தேவையில்லை. ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட க்ரைம் நாவல்களை எழுதி க்ரைம் கதை மன்னன் என்று பெயர் வாங்கியிருக்கும் இவர் அவ்வப்போது சமூக நாவல்களையும் எழுதுவதுண்டு என்பது அனைவரும் அறிந்ததே. ஆனால் அவருக்குள் இருக்கும் நகைச்சுவை உணர்வு பலர் அறியாதது. ஊஞ்சல் இதழின் உதவி ஆசிரியராக நான் இருந்தபோது, ராஜேஷ்குமார் தன் வாழ்வில் நடந்த நகைச்சுவை அனுபவங்களை ஒரு மினி தொடராக எழுதியதை வெளியிட்டோம். அதில் எனக்குப் பிடித்த ஒரு அத்தியாயத்தை, அவரின் அனுமதியோடு இங்கே வழங்குகிறேன்.

============================================================
1971ம் வருடம். நான் பி.எட். படிப்பைப் படித்து வாங்கிய டிகிரி கையில் சூடு ஆறுவதற்கு முன்பே எனக்கு அப்பாயிண்ட்மெண்ட் ஆர்டர் வந்து விட்டது. பிரித்துப் பார்த்தேன். பவானிசாகர்க்கு பக்கத்தில் உள்ள பேஸிக் ட்ரெய்னிங் ஸ்கூலில் உள்ள மாணவர்களுக்கு கல்விக் கண்ணைத் திறக்கச் சொல்லி உத்தரவு போட்டிருந்தார்கள். பெட்டி படுக்கையோடு உடனே புறப்பட்டு விட்டேன்.

நல்ல பகல் நேரத்தில் பஸ்ஸில் போய் இறங்கினேன். கிராமம் பொட்டலாய் இருந்தது. சுற்றிலும் ஆள் நடமாட்டம் இல்லை. எங்கோ ஒரு தலை தெரிந்தது.

‘‘வாங்க.. வாங்க...’’

குரல் கேட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தேன். நடுத்தர வயதில் அந்த நபர் தெரிந்தார். வேஷ்டி சட்டையில் பட்டை பிரேமிட்ட மூக்குக் கண்ணாடியோடு வாயில் வெற்றிலைச் சீவலோடு நிரம்ப ஜாக்கிரதையாய்ப் பேசினார்.

‘‘என்ன... பேஸிக் ட்ரெய்னிங் ஸ்கூல்ல டீச்சர் போஸ்டிங்கா..?’’

‘‘ஆமா...’’ தலையாட்டினேன்.

‘‘நான் ராகவமூர்த்தி. அதோ தெரியுதே ஓட்டு வீடு. அதுதான் இந்த கிராமத்தோட போஸ்ட் ஆபீஸ்! நான் போஸ்ட் மாஸ்டர். ஏதாவது போன் போடணும்னா ட்ரங்க்கால் புக் பண்ண நீங்க அங்கேதான் வரணும்...’’

நான் அவரோடு நடந்தேன். ‘‘தம்பி! இதுக்கு முன்னாடி ஏதாவது கிராமத்துல தங்கியிருந்து வேலை பார்த்த அனுபவம் இருக்கா?’’ என்று கேட்டபடி, ஏதோதோ சொல்லிக் கொண்டே வந்தார்.

============================================================

நான் வேலைக்குச் சேர்ந்து ஆசிரியராய் பணிபுரிய ஆரம்பித்து ஐந்து மாத காலம் ஓடி விட்டது. இந்த ஐந்து மாத காலத்தில் கிராமம் எனக்கு வெகுவாய்ப் பிடித்துப் போயி்ற்று. பள்ளி இல்லாத நாட்களில் போஸ்ட் ஆபீஸில் உட்கார்ந்து போஸ்ட் மாஸ்டரோடு அரசியல், சினிமா என்று ஏதாவது பேசிக் கொண்டிருப்பேன்.

ஒரு நாள் சனிக்கிழமை. பகல் பதினோரு மணி. அன்று பள்ளி இல்லாத காரணத்தால் நான் போஸ்ட் ஆபீசில் உட்கார்ந்து அன்றைய நாளிதழைப் புரட்டிய படி போஸ்ட் மாஸ்டரோடு பேசிக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது வெளியூரிலிருந்து டெலிபோனுக்கு அழைப்பு வந்தது.

போஸ்ட் மாஸ்டர் எடுத்துப் பேசினார். ‘‘பேர் என்ன சொன்னீங்க..? நடராஜனா? அட்ரஸ் சொல்லுங்க... பி.பி. கால்ன்னா அவரை மட்டுந்தான் கூப்பிடுவோம்...’’

போஸ்ட் மாஸ்டர் ரிஸீவரை வைத்துவிட்டு உள்ளே வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்த தன்னுடைய அலுவலக ஊழியரைக் கூப்பிட்டார்.  ‘‘புதுக்கிணறு தெருவில 34ம் நம்பர் வீட்டில நடராஜன்னு ஒருத்தர் இருப்பார். அவரைப் போய் கூட்டிட்டு வா. பி.பி. கால் வந்திருக்குன்னு சொல்லு. திருச்சியிலிருந்து அவரோட மாமா மாணிக்கவாசகம் பேசறார்ன்னு சொல்லு...’’

‘‘ஸார்... அவர் வீட்ல இல்லேன்னா... வேற யாரையாவது கூட்டி வரவா?’’

‘‘வேண்டாம். இது பி.பி. கால். அவர் வீட்ல இல்லேன்னா வந்துடு...’’

‘‘சரி ஸார்...’’ ஊழியர் வெளியில் நிறுத்தியிருந்த சைக்கிளை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பிப் போய்விட நான் போஸ்ட் மாஸ்டரிடம் கேட்டேன். ‘‘அது என்ன பி.பி. கால்?’’

‘‘அதுவா..? PARTICULAR PERSON என்கிற வார்த்தையைத்தான் சுருக்கி பி.பி.ன்னு கூப்பிடறோம். வீட்ல இருக்கிற ஒரு குறிப்பிட்ட நபரோட மட்டும் சில பேர் பேச விருப்பப்படுவாங்க. அவர் வீட்ல இருந்தா கூட்டி வந்து பேச வைப்போம்...’’

ஒரு பொதுஅறிவு விஷயத்தைத் தெரிந்து கொண்ட சந்தோஷத்தோடு கையில் இருந்த நாளிதழைப் புரட்ட ஆரம்பித்தேன். பதினைந்து நிமிஷம் கரைந்து போயிருக்கும். தபால் ஊழியர் 50 வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு நபரை உள்ளே கூட்டி வந்தார்.

‘‘பி.பி. வந்துட்டாரா..? அப்படி உட்கார வை. இன்னும் பத்து நிமிஷத்துல கால் வந்துடும்...’’

அழைத்து வரப்பட்ட அந்த நபர் இறுக்கமான முகத்தோடு அங்கே போடப்பட்டு இருந்த பெஞ்சில் அமர்ந்தார். ஊழியர் போஸ்ட் மாஸ்டரிடம், ‘‘சார், காபி வாங்கிட்டு வரட்டுமா?’’ என்று கேட்டார். ‘‘பி.பி.க்கு காபி வேணுமான்னு கேட்டுட்டு மூணு காப்பியா வாங்கிட்டு வா. இல்லன்னா, ரெண்டு காபி வாங்கிட்டு வந்துடு.’’ என்றார் போஸ்ட் மாஸ்டர்.

அடுத்த பத்து நிமிஷங்களில் திருச்சியிலிருந்து அந்தக் கால் வந்து விட்டது. போஸ்ட் மாஸ்டர் உரக்கக் குரல் கொடுத்தார். ‘‘பி.பி.யைக் கூப்பிடுய்யா... கால் வந்தாச்சு...’’

அந்த நபர் இறுக்கம் குறையாத முகத்தோடு அறைக்கு வந்து ரிஸீவரை எடுத்துப் பேசினார். மூன்று நிமிஷத்தில் பேச்சை முடித்துக் கொண்டவர் பிறகு ரிஸீவரை கோபமாய் லொட்டென்று வைத்து விட்டு வெளியேறினார்.

நானும போஸ்ட் மாஸ்டரும் திகைப்போடு ஒருத்தரை ஒருத்தர் பார்த்துக் கொண்டோம். ‘‘என்ன ஸார், பி.பி. இவ்வளவு கோபமாய்ப் போறார்?’’

‘‘ஏதாவது எமோஷனல் நியூஸாய் இருக்கும். இல்லேன்னா... அங்கிருந்து பேசின நபர் பணம் ஏதாவது கேட்டிருப்பார்...’’

============================================================

மேலும் ஒரு பதினைந்து நிமிஷம் போஸ்ட் ஆபீசில் இருந்துவிட்டு நான் என்னுடைய அறைக்குத் திரும்புவதற்காக நாற்காலியினின்றும் எழுந்த விநாடி வாசலில் அந்தச் சத்தம் கேட்டது. கோபமான பேச்சுச் சத்தம்.

நானும் போஸ்ட் மாஸ்டரும் திரும்பிப் பார்த்தோம். போஸ்ட் ஆபீஸ் வாசலில் ஒரு கும்பல் நின்றிருந்தது. பத்துப் பதினைந்து பேர்கள் இருக்கலாம். அதில் பாதிப் பேர் பெண்கள். நான்கைந்து ஆண்களிடம் உருட்டுக் கட்டைகள் தெரிந்தன. ஒருவன் கத்தினான்.

‘‘யோவ் போஸ்ட் மாஸ்டர்! வாய்யா வெளியே...’’

இரண்டு பேரும் வந்தோம். அந்தக் கோபமான கும்பலுக்கு முன்பாய் சற்று நேரத்திற்கு முன்னால் போஸ்ட் ஆபீஸுக்கு வந்து போன் பேசிவிட்டுப் போன அந்த பி.பி. நபரும் நின்றிருந்தார். எங்களைப் பார்த்ததும் கும்பலைத் திரும்பிப் பார்த்து, அங்கேயிருந்த பெரியவரிடம் கோபமாயச் சொன்னார்.

‘‘இவஙகதான்...’’

அந்தப் பெரியவர் வேகமாய் முன்னால் வந்து நின்றார். ‘‘ஏன்ய்யா.,.. நடராஜன் பெரிய நாதஸ்வர வித்வானாய் இல்லாவிட்டாலும் ஏதோ அவனோட திறமைக்கு ஏத்த மாதிரி கல்யாணம், திருவிழான்னு போய் நாதஸ்வரம் வாசிச்சிட்டு வர்றான். அவனுக்கு பரம்பரைத் தொழிலே நாதஸ்வரம் வாசிக்கிறதுதான். அவனையும், அவனோட தொழிலையும் கேவலப்படுத்தற மாதிரி பீப்பி வந்தாச்சு, பீப்பி வந்தாச்சுன்னு சொல்றது என்னய்யா நியாயம்? சின்னப்பசங்க மாதிரி பீப்பின்னு சொல்றதுக்குப் பதிலா நாதஸ்வரம் வாசிக்கிறவர்ன்னு சொல்லியிருக்கலாமே...’’

எங்களுக்குப் புரிந்து விட்டது. போஸ்ட் மாஸ்டர் அவசரமாய்ச் சொன்னார். ‘‘அய்யா... அது பீப்பி இல்லே... பி.பி.’’

‘‘ரெண்டும் ஒண்ணு தானே..?’’

நான் குறுக்கிட்டேன். ‘‘அய்யா... இது அந்த பீப்பி இல்ல. இங்கிலீஷ்ல வர்ற எழுத்தான பி.பி. ஒரு குறிப்பிட்ட நபர் மட்டும் போன்ல பேசணும்னு போன் பண்ணினவர் ஆசைப்பட்டா பி.பி.ன்னு சொல்லுவாங்க...’’ என்று சொல்லி, எழுதிக் காண்பித்து, அவர்களைச் சமாதானம் செய்வதற்குள் எனக்கும் போஸ்ட் மாஸ்டருக்கும் வியர்த்துப் போய் விட்டது.

கூட்டம் எங்கள் விளக்கத்தை ஏற்றுக் கொண்டு கலைந்து போனாலும், அதில் ஒருவன் திரும்பிச் சொன்னான்: ‘‘இந்த வாட்டி எதையோ சொல்லித் தப்பிச்சுட்டீங்க... இன்னொரு வாட்டி சொன்னா... நடக்கிற கதையே வேற!’’

==================================================

				Tweet

Categories: நகைச்சுவை