சரிதாவின் சங்கீதம்!

‘‘என்னங்க... என்னங்க...?’’ வரும்போதே பரபரப்பாக வந்தாள் சரிதா.

‘‘என்ன சரி, மாதர் சங்கத்துக்குப் போறேன்னுட்டுப் போன உடனேயே வந்துட்டியே... சங்கத்தைக் கலைச்சுட்டாங்களா?’’

‘‘வாயை வெச்சுக்கிட்டு சும்மா இருக்க மாட்டீங்களா? அடுத்த வாரம் எங்க மாதர் சங்கத்தோட ஆண்டு விழா வருதுல்ல... அதுக்கு அமலா பாலை சீஃப் கெஸ்ட்டா கூப்பிட்டிருக்காங்களாம். எங்க செகரட்டரி சொன்னா?’’

‘‘யாரு..? ‘எட்ட சார், எட்ட வன்டிங்க’ன்னு மூக்காலயே பேசுவாளே... அந்த சளிமூக்கு சுந்தரியா?’’

‘‘சுந்தரி மேடத்துக்கு சைனஸ் டிரபிள். அதுக்காக இப்படியா சொல்வீங்க? வரவர உங்க சேட்டை ரொம்ப ஓவராப் போயிட்டிருக்கு...’’

‘‘நானா? அதுக்குன்னே சேட்டைக்காரன்னு ஒருத்தர் இருக்காரு. நான் சாது...’’

‘‘எதையாவது பேசி சொல்ல வந்ததையே மறக்கடிச்சுடுவீங்க. எங்க செகரட்டரி விழாவன்னிக்கு என்னைத்தான் கடவுள் வாழ்த்துப் பாடணும்னு சொல்லி யிருக்காங்க. நான் பாடினா சித்ரா பாடற மாதிரியே இருக்காம்...’’

‘‘யாரு? ‘கொஞ்சம் வெட்டிப் பேச்சு’ சித்ரா மாதிரியா?’’

‘‘எப்பப் பாரு இன்டர்நெட் நினைப்புலயே இருங்க... வீடு வெளங்கிடும்! அவங்க சொன்னது ‘சின்னக்குயில்’ சித்ரா...’’

‘‘பாடவந்த புதுசுலதான் அவங்க‘சின்னக்குயில்’ சித்ரா. இப்ப ரொம்பப் பெரிய குயில். உங்க செகரட்டரிக்கு காதுகூட மந்தம் போலருக்கு. சித்ராவோட குரலை சரியாக் கேட்டிருக்க மாட்டாங்க...’’ சரிதா என்னை நிஷ்டூரமாக முறைக்க, ‌நான் தொடர்ந்தேன்: ‘‘விழாவுல உன்னை ஏன் அவங்க பாடச் சொன்னாங்கன்னு எனக்குத் தெரியும்...’’

‘‘ஏனாம்?’’

‘‘இன்னிக்கு தேதிக்கு ஆவின் பால், ஆரோக்யா பாலை விட அமலா பாலுக்குத்தான் டிமாண்டு. அமலாபால் வர்றாங்கன்னு சொன்னா கூட்டம் நிறைய வரும்ல... அதைக் கலைக்கத்தான்...’’ என்றேன்.

‘‘உங்க வாயிலருந்து என்னிக்கு நல்ல வார்த்தை வந்திருக்கு?’’ என்று முகவாயைத் தோளில் இடித்துக் கொண்டு கோபமாக வீட்டினுள் சென்றாள்.

மறுநாள் காலையில்...

எனக்கு காஃபி கொடுத்து விட்டு, தானும் குடித்த கையோடு, சரிதா தன் ‘ராக ஆலாபனை’யைத் துவங்க, நான் கையில் நியூஸ் பேப்பரை எடுத்துக் கொண்டு வாசல் பக்கம் நின்றபடி படிக்கத் துவங்கினேன்.

பாடுவதை நிறுத்தினாள். ‘‘என்னங்க... உங்களைத்தானே... அப்படி என்னதான் வாசல்ல கொள்ளை போறது? பேப்பரை இங்க இருந்து படிக்கக் கூடாதா?’’

‘‘அக்கம்பக்கத்துல இருக்கறவங்க யாரும் உன்னை தப்பா நினைச்சுடக் கூடா தேன்னுதான் சரி, வாசல்ல நின்னு படிக்கிறேன்...’’

‘‘என்னையா? என்ன தப்பா நினைக்கப் போறாங்க..?’’

‘‘ஏதோ நான் அடிச்சுட்டதாலதான் நீ அழறேன்னு நினைச்சுடக் கூடாது பாரு...’’ என்றேன். அடுத்த கணம் சரிதா தன் அருகிலிருந்த கப் அண்ட் சாஸரை ஃப்ளையிங் சாஸராக மாற்றினாள். நானா... சிக்குவேனா...? எஸ்கேப்!

 

மாலையில்...

‘‘என்னங்க... இங்க வாங்க... பரண் மேல எங்கம்மாவோட ஹார்மோனியத்தை சும்மாத்தானே போட்டு வெச்சிருக்கேன். அதை எடுத்தக் குடுங்க...’’ என்றாள் சரிதா.

‘‘அது ரொம்பப் பழசாச்சே... அதை வெச்சுக்கிட்டு என்ன பண்ண முடியும்?’’

‘‘ஓல்ட் இஸ் கோல்டுன்னு சொல்வாங்க. அதை வெச்சுத்தான் நான் சாதகம் பண்ணப் போறேன்...’’

‘‘கிழிஞ்சுது போ... உங்கம்மாவே ஓல்டு... அந்த ஹார்மோனியம் அவங்களை விட ஓல்டு... அதை வெச்சு நீ...’’

‘‘எங்கம்மாவை வம்புக்கு இழுக்காட்டா உங்களுக்கு மண்டை வெடிச்சுடுமே... பேசாம எடுங்க...’’ என்று சீறினாள்.

‘‘உங்கம்மா ஏறி நின்னா எடை மிஷின்லயே முள் மூணு சுத்து சுத்திட்டு அப்புறம்தான் நிக்கும். அவங்க வி(உ)ரலை வெச்சு, அமுக்கித் தேச்ச ஹார்மோனியத்துல நீ வாசிச்சு...’’

‘‘ஏய்... இப்ப பேசாம எடுத்துத் தரப் போறியா இல்லையா?’’

இதற்கு மேலும் தாமதித்தால் ‘மரியாதை’ கூடி விடுமே என்ற அச்சத்தில் ஏணியைப் போட்டு நின்றேன். ‘‘சரிதா, இது ரொம்ப ஆடறது. கொஞ்சம் பிடிச்சுக்கோ...’’ என்க, அவள் கீழே நின்று கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டாள். மேலே ஏறி பரணில் பார்த்தேன். ஏகப்பட்ட தட்டுமுட்டு சாமான்கள் (அவள் உபயம்தான்) நிறைந்து கிடந்தன. சற்று உள்ளே தள்ளி அவள் அம்மாவின் ஹார்மோனியம் இருந்தது.

‘‘பாத்துட்டிங்களா? எடுங்க சீக்கிரம்...’’ என்றாள்.

‘‘கொஞ்சம் இரு... முன்னால பழைய ஈயச்சொம்பு ஒண்ணு இருக்கு. அதை எடுத்தாத்தான் ஹார்மோனியத்த எடுக்க முடியும். இதை வாங்கிக் கீழ வையி...’’ என்று ஏணி மேலிருந்தபடி அந்தப் பெரிய சொம்பை நீட்டினேன். அந்த நேரம் பார்த்துத்தானா அதனுள் குடியிருந்த எலி ஒன்று சரிதாவை ஸ்விம்மிங் பூலாகக் கருதி டைவ் அடிக்க வேண்டும்...?

‘சக்கரம்’ என்று ஆங்கிலத்தில் அலறி, ஏணியை விட்டுத் தள்ளிக் குதித்தாள். பாலன்ஸ் இழந்த ஏணி ஆட, என் கையிலிருந்த சொம்பு தவறிக் கீழே நின்றிருந்த சரிதாவின் காலில் விழுந்தது. அவள் ஆவென்று அலறி எகிறிக் குதித்து, கைகளை உதறுவதற்கும் சரிதாவின் மாமா உள்ளே நுழைவதற்கும் சரியாக இருந்தது. (சரியாக இல்லாவிட்டால் என்ன கெட்டுவிடும்?)

‘‘அடடே... நம்ம சரிதா டான்ஸ்லாம் கத்துக்கிட்டாளா? சொல்லவே இல்லையே மாப்ளே...’’ என்று தன் பெரிய பற்களைக் காட்டிச் சிரித்தார். அவருக்கு கல்யாணசுந்தரம் என்று யார்தான் பெயர் வைத்தார்களோ..? ‘பல்’யாணசுந்தரம் என்று பெயர் வைத்திருந்தால் பொருத்தமாக இருந்திருக்கும்.

‘‘ஆமாம் மாமா. இப்பத்தான் கத்துக்கிட்டா... அடுத்த வாரம் அரங்கேற்றம்’’ என்று சிரிக்காமல் சொல்லிவிட்டு, சரிதா என்மீது பாய்வதற்குள் கம்ப்யூட்டர் ரூமில் புகுந்து கதவைச் சாத்திக் கொண்டேன்.

 

‘‘என்னமோ மாதர் சங்கத்தோட ஆண்டு விழாவுல நான் பாடினாக் கூட்டம் கலைஞ்சுடும்னீங்களே... பாத்தீங்கல்ல... சில பேர் எழுந்து போயிட்டாலும் 100 பேருக்கு மேல அசையாம உக்காந்து  கேட்டாங்கதானே...?’’ என்றாள் சரிதா.

‘‘கரெக்ட்.ரொம்பப் பிரமாதமாப் பாடினே... நான் கொஞ்சம்கூட எதிர்பார்க்கலை. அசத்திட்டே...’’ என்றேன். (‘‘விட்டா மாதர் சங்க வாசல்ல சின்னக் கோயில்ல இருக்கற பிள்ளையாரே ஓடியிருப்பார். நான் ஓடவா முடியும்? அதுசரி... நூறு பேர்தானா? உன்னோட மத்த ப்ரண்ட்ஸ், ரிலேடிவ்ஸ் வரல்லையா’’ என்று நான் மனதில் நினைத்தது சந்திரமுகி ரஜினி மாதிரி நல்லவேளையாக அவளுக்குக் கேட்கவில்லை...)

				Tweet

Categories: சரிதாவும் நானும், நகைச்சுவை