மழலை உலகம் மகத்தானது..!

நவ.20 அன்று சர்வதேச குழந்தைகள் தினம் கொண்டாடப்படுகிறது. நேருஜியின் பிறந்த தினமான இன்றைய தினத்தை (நவ.14) நாம் குழந்தைகள் தினமாகக் கொண்டாடுகிறோம். குழந்தைகள் நம் வாழ்க்கையை அழகாக்குபவர்கள், அர்த்தமுள்ளதாக்குபவர்கள்.  அந்தக் குழந்தைகளை நாம்தான் சரியான முறையில் உருவாக்கி எதிர்கால சமுதாயத்திற்குப் பயனுள்ளவர்களாக அளிக்க வேண்டும். இந்தக் குழந்தை வளர்ப்பு விஷயத்தில் எனக்குள் நிறைய மனக் குமுறல்கள் உண்டு.
 

தன் தாயிடம் கதை கேட்டுக் கேட்டு வீரனாக வளர்ந்தவர் சத்ரபதி சிவாஜி என்று பாடப் புத்தகங்களில் மட்டும்தான் படிககிறோம். நம் குழந்தைகளுக்கு அறிவை வளர்க்கும் கதைகள் சொல்லி வளர்க்கிறோமா..? அதற்கென, அவர்களுக்காக நேரம் ஒதுக்குகிறோமா? நான் சிறுவனாக இருந்தபோது ‘குழந்தை இலக்கியம்’ என்று ஒரு பிரிவு இருந்தது. அழ. வள்ளியப்பா, வாண்டு மாமா போன்றவர்கள் குழந்தைகளுக்காகவே கதைகள் எழுதுவார்கள்.

அம்புலிமாமா, ரத்னபாலா, லயன் காமிக்ஸ், ராணி காமிக்ஸ் போன்று பல காமிக்ஸ் புத்தகங்கள் வெளிவந்து கொண்டிருந்தன. சிறுவயதில் அவற்றையெல்லாம் படித்து இன்புற்றதுண்டு. இப்போது அவையெல்லாம் எங்கே போயின? இப்போதைய குழந்தைகளுக்கு படிப்பதில் ஆர்வமில்லை; நாமும் ஊக்குவிப்பதில்லை. அவர்கள் பொழுதுகள் எல்லாம் போகோ சேனலில் பார்ப்பதிலேயே போய் விடுகின்றன.

எழுத்தாளர் என்.சொக்கன் ‘மனம் போன போக்கில்’ என்ற தன் வலைத்தளத்தில் ‘உலகத்தோடு சுருங்குதல்’ என்ற கட்டுரையில் இப்படிக் குறிப்பிட் டிருந்தார் : 

கடந்த மாதம், என்னுடைய மகளின் பள்ளியில் பெற்றோர் ஆசிரியர் சந்திப்பு தினம். அப்போது அங்கே ஒரு தாய் வீராவேசமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்ததைக் கேட்க நேர்ந்தது. ‘என் பையனுக்கு நீங்க ரொம்ப ஹோம்வொர்க் தர்றீங்க மேடம், அவன் பாவம், கையெல்லாம் வலிக்குதுன்னு அழறான்!’

‘ஸாரிங்க. மத்த பாடத்திலெல்லாம் அவனுக்கு ஹோம்வொர்க் அதிகம் தர்றதில்லை’ என்றார் ஆசிரியை. ‘இங்க்லீஷ்லமட்டும்தான். அதுவும் குறிப்பா ஹேண்ட்ரைட்டிங்க்குமட்டும்தான் நிறைய வீட்டுப்பாடம் தர்றோம்.’

‘அதான் ஏன்?’

‘இதென்ன கேள்வி?’ என்பதுபோல் ஆசிரியை அந்தத் தாயை விநோதமாகப் பார்த்தார். ‘உங்க பையன் ரெண்டாங்கிளாஸ் படிக்கறான். ஆனா அவனுக்குக் கையெழுத்து இன்னும் சரியா வரலைங்க. முதல் வரியில எழுத ஆரம்பிச்சா மூணாவது வரியில போய் நிக்கறான். எழுத்து எதுவும் நாலு வரியில நிக்காம ஒவ்வொண்ணும் ஒவ்வொரு சைஸ்ல ஏத்தியும் தாழ்த்தியும் இருக்கு. இதையெல்லாம் சரி செஞ்சாதானே நாளைக்கு அவன் சரியா எழுதமுடியும்? அதுக்காகதான் எக்ஸ்ட்ரா ஹோம்வொர்க் தர்றோம். தப்புகளைத் திருத்தறோம். எல்லாம் அவனோட நல்லதுக்குதானே?’

‘நான்சென்ஸ்’ என்றார் அந்தத் தாய். ‘இந்தக் காலத்துல யார் பேனா பிடிச்சு எழுதறாங்க மேடம்? முந்தின தலைமுறையில எல்லோரும் ஏ, பி, சி, டி எழுதினாங்கங்கறதுக்காக இவங்களுக்கும் சொல்லித்தர்றீங்க, அவ்ளோதான். மத்தபடி படிப்பை முடிச்சு வெளியே வந்தப்புறம் அவன் பேனாவையே தொடப்போறதில்லை, ஒரு வார்த்தைகூடப் பேப்பர்ல எழுதப்போறதில்லை. எல்லாம் கம்ப்யூட்டர்தான். இந்தக் காலத்துலபோல் ஹேண்ட்ரைட்டிங்கை அழகுபடுத்தறேன்னு நேரத்தை வீணடிக்கறீங்களே, சுத்தப் பைத்தியக்காரத் தனம். அதையெல்லாம் நிறுத்திட்டு ஒழுங்காப் பாடத்தைமட்டும் சொல்லிக்கொடுங்க. புரியுதா?’

 

 -என்ன கொடுமை இது! நம் சந்ததிகளுக்கு கையெழுத்து மட்டும் போடத் தெரிந்தால் போதுமா? கடிதம் எழுதுவது என்றொரு பழக்கத்தை நாம் இன்று தொலைத்துக் கொண்டி ருக்கிறோம். எம்.எம்.எஸ்., இமெயில் என்றுதான் வாழ்க்கை ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. குழந்தை களைக் குறை சொல்லி என்ன பயன்? கடிதம் எழுதுவது, டைரி எழுதுவது போன்றவற்றைக் குழந்தைகளுக்குப் பழக்கினால் தானே அவர்கள் கையெழுத்தும் சீரடையும், கற்பனைத் திறனும் வளரும்.

இவற்றையெல்லாம்விட என்னை வேதனை யடையச் செய்யும் விஷயம்... ஒருநாள் தொலைக்காட்சி பார்த்தபோது கவுன் போட்ட சின்னப் பெண், ‘நான் ஆளான தாமரை’ என்ற பாடலைப் பாடி, அப்பாடலில் கதாநாயகி செய்த (விரச) நடன அசைவுகளையெல்லாம் செய்து ஆடிக் கொண்டிருந்தது. கேலரியில் அமர்ந்து அந்தச் சிறுமியின் பெற்றோர் தங்கள் மகளைக் கண்டு (வாயெல்லாம் பல்லாக) ரசித்துக் கொண்டிருந்தனர். இப்படித்தான் உங்கள் வீட்டுக் குழந்தைகளின் திறமை(?)யை வளர்க்க வேண்டுமா? தான் பாடி ஆடும் பாடலின் பொருள் இன்னதென்று அறியாத (ஒருவேளை அறிந்திருக்குமோ என்னமோ... இக்காலக் குழந்தைகள்...) வயதுடைய அந்தச் சிறுமியை இப்படி ஆடிப்பாட விடுவது என்ன வளர்ச்சியில் சேர்த்தி?

 இன்றைய மாணவச் செல்வங்களிடம் நல்ல விஷயங்கள் எதுவும் உன் கண்ணில் படவில்லையா என்று என் மீது பாய வேண்டாம். அற்புதமான பேச்சாளர்களாகவும், சாதிக்கும் திறமை வாய்ந்த விளையாட்டு வீரர்களும் பல குழந்தைகள் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். சில விதிவிலக்குகளைக் கண்டு மகிழ்ந்துவிட்டு, பெரும்பான்மையை ஒருபோதும் புறந்தள்ளலாகாது.  

தொலைக்காட்சியின் ஆதிக்கத்தையும், நல்லறிவு(?) புகட்டும் சினிமாக்களையும் தாண்டித்தான் நல்ல விஷயங்களை நம் வருங்கால சந்ததியினருக்குப் போதித்து ஆளாக்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் இன்று நாம் இருக்கிறோம். அதற்கான முயற்சிகளை அனைத்துப் பெற்றோரும் முன்னெடுக்க வேண்டும் என்ற ஆதங்கத்தின் விளைவுதான் இந்தக் கட்டுரை.
 

குழந்தைகள் நலன் என்ற விஷயத்தில் நான் சொல்ல விட்டுப் போன கருத்துக்கள் ஏதாவது இருக்கலாம். அல்லது மாற்றுக் கருத்துக்களும் வரலாம். அதனால் இதை ஒரு தொடர் பதிவாக செய்தால் நலமாக இருக்கும் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. 

குழந்தைகளை நல்லவிதமாக வளர்த்து ஆளாக்குவதில் குடும்பத் தலைவி, குடும்பத் தலைவர் இருவருக்குமே சம பங்குண்டு. இருகை எழும்பினால்தானே ஓசை..? இங்கே நான் நான்கு கரங்களை ஓசை எழுப்ப அழைக்கிறேன்.

எழுத்தாளர் ஷைலஜா (எண்ணிய முடிதல் வேண்டும்) 

ஸாதிகா (எல்லாப் புகழும் இறைவனுக்கே) 

சென்னைப் பித்தன் (நான் பேச நினைப்பதெல்லாம்) 

பிரகாஷ் (தமிழ்வாசி)

இந்த நால்வரையும் தொடர்ந்து எடுத்துச் செல்லும்படி வேண்டுகிறேன். என்னைப் போல் உங்களைப் பாதித்த விஷயங்களைப் பகிரலாம். அல்லது உங்கள்  குழந்தைப் பருவ இனிய அனுபவங்கள், படங்கள் என உங்கள் விருப்பப்படி மழலையர் உலகத்தைத் தொடரலாம். இதே தலைப்‌பில் தொடர்ந்தால் நலம். உங்கள் பதிவைத் தொடர நீங்கள் நால்வரை அழைத்து தொடர் பதிவாக்கும் படி வேண்டுகிறேன்.

பி.கு.: ஒரு பிரபல பதிவர் குழந்தைகள் தினத்தன்று நிகழ்த்திய உரையின் எம்.பி.3 ஃபைலை இங்கே இணைத்துள்ளேன். கேட்டுவிட்டு அவர் யாரென்று கண்டுபிடித்துச் சொல்லுங்கள் பார்க்கலாம். விடையை என் அடுத்த பதிவின் துவக்கத்தில் சொல்கிறேன். சரியாகக் கண்டுபிடிப்பவர்களுக்கு ஒரு மின்னூல் பரிசாக அனுப்புகிறேன்.

				Tweet

Categories: அனுபவம்