நடை வண்டிகள் - 26

கடுகு அவர்களும் நானும் - 4 

நான் விடைபெற்றுக் கிளம்பும் நேரத்தில் கடுகு ஸார் கேட்டார்: ‘‘ஒவ்வொரு இடத்துக்கும் பஸ் பிடிச்சு, ட்ராபிக் ஜாம்ல மாட்டி... கஷ்டப்பட்டுப் போகறதுக்குப் பதிலா நீங்க ஒரு டூ வீலர் வாங்கிக்கிட்டா என்ன?’’

‘‘எனக்கு அந்த அளவுக்கு வசதியில்ல ஸார்...’’ என்றேன். சற்றும் தயக்கமின்றி உடனே பதில் வந்தது அவரிடமிருந்து: ‘‘நம்ம ஏரியாவுல ராம்கே ஏஜென்ஸி இருக்குல்ல.. அங்க போய் உங்களுக்குப் பிடிச்ச மாடல் வண்டி எதுன்னு பாத்துட்டு கொட்டேஷன் வாங்கிட்டு வாங்க. அதுக்கான மொத்தப் பணத்தையும் நான் கொடுத்துடறேன். உங்ககிட்டருந்து அந்தத் தொகையை நான் மெதுவா வாங்கிக்கறேன்...’’

நான் வியப்பு, அதிர்‌ச்சி, ஆச்சர்யம் ஆகியவற்றின் கவலையான உணர்ச்சிகளுடன் அவரை ஏறிட்டேன். ‘கடுகு ஸாரின் பேச்சிலேயே இயல்பான நகைச்சுவை இருக்குமே... அந்த வரிசையில் ஒன்றாக ஜோக் அடிக்கிறாரா, இல்லை சீரியஸாகத்தான் சொல்கிறாரா’ என்கிற சந்தேகம் எனக்கு. அவர் முகபாவம் அவர் ‌சொன்னது நிஜம்தான் என்பதை உணர்த்தியது எனக்கு.

 ‘‘ஸார்... வாகனம் வாங்கறதுங்கறது பெரிய தொகை. சென்னை ட்ராபிக்ல போயிட்டு வர்றதுக்கு டிவி‌எஸ் சூப்பர் எக்ஸ்எல் மாதிரி சின்ன வண்டிதான் லாயக்கு. அதை என்னிக்காவது ஒரு நாள் வாங்கிடணும்னு நான் ஏற்கனவே முடிவு செஞ்சு வெச்சுட்டேன். ஆனா, எனக்கு வர்ற வருமானத்துல ஐநூறு ஆயிரம் மிஞ்சறதே பெரிய விஷயம். நான் எப்படி உங்களுக்குப் பணம் தர முடியும்? இதெல்லாம் ஆகற காரியமில்லை ஸார்...’’

‘‘அதெல்லாம் ஒண்ணும் பேசாதீங்க. உங்களுக்கு ஐநூறு கிடைக்கறப்ப ஐநூறை கொடுங்க. ஆயிரம் கிடைக்கறப்ப ஆயிரம் கொடுங்க. 200 கிடைச்சா 200 கொடுங்க. மெதுவா பதட்டமில்லாம தரலாம் நீங்க. உடனே போய் நான் சொன்னபடி பாத்துட்டு வாங்க...’’ என்றார். போனேன். நான் நினைத்த அந்த வாகனத்தின் அன்றைய விலை (2006ல்) 23 ஆயிரத்தில் இருந்தது. அதன் கொட்டேஷனுடன் வந்தேன். உடனே செக் எழுதிக் கொடுத்தார். உற்சாகமாய்ச் சென்று உடனே வாகனத்தை புக் செய்தேன்.

அந்த வாகனம் பத்து நாட்களின் பின்னால் என் கையில் கிடைத்தபோது அடைந்த உற்சாகத்தையும் மகிழ்ச்சியையும் என்றும் மறக்க இயலாது. வாகனத்தை பூஜை போட்டதும் எடுத்துக் ‌கொண்டு அவரின் இல்லத்திற்கு விரைந்தேன். புதிய வாகனத்தைக் காட்டினேன். பார்த்து மகிழ்ந்தார். ஆசி பெற்றேன்.

 நான் அந்த வாகனத்திற்கான தொகையை உண்மையிலேயே அவர் சொன்ன மாதிரிதான் எனக்குப் பணம் கிடைத்த போதெல்லாம் 300, 500 என்றெல்லாம் பிய்த்துப் பிய்த்து வருடக் கணக்காகத் தந்தேன். மிகப் பொறுமையாக பெற்றுக் கொண்டார். இடையில் நான் கோர்ட்டுக்கும் வீட்டுக்குமாக அலைந்த காலங்களிலும் அந்தப் பிரச்னையிலிருந்து விடுபட்ட பின்பும் கூட கையில் பணம் இல்லாமல் ஜீரோவாக இருந்தேன். அச்சமயங்களில் எதுவும் தரவில்லை. ஆனாலும் அவர் என்னை எதுவும் கேட்டதுவோ, விரைவுபடுத்தியதோ இல்லை. அத்தகைய பெருந்தன்மையாளர் அவர். ஒரு விபத்தையும் ஏற்படுத்தாத, ராசியான அந்த வாகனத்தைத் தான் இன்றுவரை நான் பயன்படுத்தி வருகிறேன்.

புதிய வாகனத்துடன் நான் ‘சுபா’வின் இல்லம் சென்று விவரம் ‌சொன்னதும் வியந்து போனார்கள் நண்பர்கள். பாலா ஸார் உடனே போன் செய்து கடுகு ஸாரைப் பாராட்டினார். என்னிடம், ‘‘எங்க மூலமா அறிமுகமாகியிருக்கீங்கன்ற நம்பிக்கைலதான் கடுகு ஸார் இதைச் செஞ்சிருக்கார். அதனால அவர் சொன்னபடி முடியறப்பல்லாம் பணம் கொடுத்துடுங்க. வாகனம் கைல வந்துட்டா, நம்ம கைத் திருகல்ல அது பறக்குதுங்கற உணர்ச்சில எல்லாரும் ஓவர் ஸ்பீடாப் போவாங்க... அதை மட்டும் செய்யாதீங்க. நிதானம்தான் நல்லது’’ என்று சாலையில் செல்வதற்கு எனக்கு உபயோகமான பல டிப்ஸ்களை அவர் அனுபவத்திலிருந்து சொன்னார்.

அதைத் தவிர இன்னொன்றும் செய்திருக்கிறார் பாலா. நான் கிளம்பிப் போனதும், மீண்டும் கடுகு ஸாருக்கு போன் செய்து, ‘‘கணேஷ் தன்னால முடியறப்பல்லாம் கரெக்டா பணம் குடுத்துடுவார். ஸப்போஸ்... ஏதாவது சந்தர்ப்ப சூழ்நிலையால அவரால தர முடியாமப் போச்சுன்னா, கவலைப்படாதீங்க. எனக்கு ஒரு வார்த்தை சொல்லுங்க. அந்தத் தொகைக்கு நான் செக் கொடுத்துடறேன் உங்களுக்கு’’ என்று சொல்லியிருக்கிறார். ‘‘அதுக்கெல்லாம் தேவையிருக்காது பாலா’’ என்று சொன்ன கடுகு ஸார் இந்த விஷயத்தைப் பற்றி என்னிடம் மூச்சு விடாமல் இருந்து விட்டு, சென்ற ஆண்டில் ஒரு நாள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதுதான் சொன்னார். இந்த மூன்று எழுத்தாள நண்பர்களின் அன்பையும் எண்ணி வியந்தும் நெகிழ்ந்தும் போனேன் நான்.

-இந்த ‘நடைவண்டிகள்’ தொடரில் இதுவரை நான் எழுதியவற்றைத் தொடர்ந்து படித்துவரும் நண்பர்கள் என்னை நேரில் சந்திக்கையில் சொல்லுவது- ‘‘எப்படி இத்தனை பெரிய மனிதர்களின் நட்பு கிடைச்சு பழக முடிகிறது? கொடுத்து வைத்தவர் நீங்கள்’’ என்பதுதான். ஆம். நான் பழகியவர்கள் உண்மையில் பெரிய ‘மனிதர்கள்’தான்! ஆனால் நான் பெரிய மனிதர்களுடன் பழகும் வாய்ப்புப் பெற்ற ஒரு சாதாரணன் என்பதே உண்மை. ஏதோ இறையருளால் இத்தகைய நல்ல நட்புகள் கிடைக்க ஆசீர்வதிக்கப்பட்டிருக்கிறேன்.

இப்போதும்கூட வலையில் எழுதத் தொடங்கியதன் விளைவாக பல நல்ல நட்புகள் கிடைக்கப் பெற்றுக் கொண்டுதான் இருக்கிறேன். அவர்களால் பல இனிய அனுபவங்கள் என் கணக்கி்ல சேர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கின்றன. யார் கண்டது...? சில வருடங்கள் கழித்து, ‘நடைவண்டிகள்- பாகம் 2’ ஆக வலையுலகில் எழுதியதால் எனக்குக் கிடைத்த நண்பர்கள் பற்றி எழுதுவேனோ என்னவோ...

                                                                         -தொடர்கிறேன்...

				Tweet

Categories: தொடர் கட்டுரை, நடை வண்டிகள்