பொருட்காட்சியில் சரிதா!

சரிதாவின் அண்ணன் சாரதி இருக்கிறாரே...  அவரிடம் பேசும்போது எப்போதுமே நான் மிக ஜாக்கிரதையாகத்தான் பேசுவேன். பேச்சில் திறமைசாலியென்று (தவறாக) எண்ணிவிட வேண்டாம். சதா வாயி்ல் வெற்றிலையை திணித்துக் கொண்டு மாடு மெல்லுவதைப் போல அசை போட்டுக் கொண்டிருப்பார். அருகில் நின்று பேசினால் ‘மழை’ச் சாரலில் என் வெள்ளைச் சட்டை நனைந்து செம்பழுப்பு சட்டையாகிவிடும் அபாயம் உண்டு. ‘இஷ்ட மித்ர பந்துக்களுடன்’ வரும்படி கல்யாண அழைப்பிதழ்களில் சொல்வது போல, ‘குடும்பத்தோட வாங்க’ என்று சரிதா அடிக்கடி லெட்டர் போடுவாள் (இரண்டும் ஒன்றுதான் என்பது வேறு விஷயம்). இவரும் தங்கை சொல் தட்டாத தமையனாக குடும்பத்தோடு ‘டேரா’ போட வந்து விடுவார்.

‘‘மாப்ளே... இந்தாங்க...’’ என்று ஒரு லிஸ்ட்டை நீட்டினார் என்னிடம். ‘‘என்ன, மளிகை சாமான் லிஸ்ட் போலருக்கே. இங்கருந்தே வாங்கிட்டுப் போகப் போறீங்களா ஊருக்கு?’’ என்றபடி வாங்கிப் படித்துப் பார்த்தேன். ‘‘விஜிபி கோல்டன் பீச், மகாபலிபுரம், திருவேற்காடு, மாங்காடு, மேல்மருவத்தூர், எக்ஸிபிஷன், சத்யம் தியேட்டர், முருகன் இட்லிக் கடை’’ என்று இன்னும் நிறைய வரிசையாக எழுதி வைத்திருந்தார்.

‘‘என்ன சாரதி... இங்கல்லாம் ‌வீடு வாங்கப் போறீங்களா? சொல்லவே இல்லயே...’’ என்றேன்.

‘‘மாப்ளைக்கு எப்பவும் குறும்புதான்...’’ என்று அருகில் வந்து தோளில் தட்டி, வாய்விட்டுச் சிரித்தார். போச்...! சட்டை போச்..!

‘‘இந்த இடங்களையெல்லாம் சுத்திப் பாக்கணும்னு குறிச்சு வெச்சுக்கிட்டேன் மாப்ளே. உங்க கார்ல நீங்கதான் கூட்டிட்டுப் போறீங்க...’’ என்றார். ‘‘ஆமாங்க... எல்லாரும் குடும்பத்தோட வெளிய போய் நாளாச்சு. ப்ளான் பண்ணுங்க, போகலாம்’’ என்றாள் என் சகதர்மிணியும்.

அவளை சற்றுத் தள்ளி அழைத்துச் சென்று, ‘‘அடியே... செகண்ட் ஹேண்ட்ல வாங்கின கார்டி நம்முது. உன் வெயிட்டையே தாங்காம அடிக்கடி முனகிட்டு மக்கர் பண்ணும். உங்கண்ணன் வீட்டு டிக்கெட் ஆறையும் ஏத்தினா, கார் தாங்காதுடி’’ என்றேன். ‘‘பேசாம இருஙக. அதெல்லாம் ஒண்ணும் ஆகாது. எங்க பக்கத்து மனுஷங்கன்னா ஆயிரம் யோசிப்பீங்க. இதுவே உங்கம்மா, தங்கச்சில்லாம் வந்தப்ப...’’ என்று ஆரம்பித்து தன் வீட்டோ பவரை அவள் வெளிப்படுத்த, நான் (வழக்கம் போல்) அடங்கிப் போனேன்.

முதலில் எக்ஸிபிஷன் செல்லலாம் என்று (அவர்கள்) அனைவரும் தீ்ர்மானிக்க. வெற்றிலை மென்று துப்ப வசதியாக சாரதி ஜன்னலோரத்திலும் அவன் மனைவி அழகுசுந்தரி என்கிற அழகி (பெயரில் மட்டும்தாங்க) இந்தப் பக்க ஜன்னலோரத்திலும் அமர, நான்கு குழந்தைளில் இரண்டை மடியிலும் இரண்டை அருகிலும் அமர வைத்துக் கொள்ள, முன்பக்கம் சரிதா அமர, முக்கி முனகி புறப்பட்டது கார்.

‘‘மாப்ளே... முதல்ல நங்கநல்லூர் போங்க... ’’ என்றார் சாரதி. ‘‘எக்ஸிபிஷன் தீவுத்திடல்ல தானே... நேர் எதிரால்ல போகச் சொல்றீங்க? அங்க எதுக்கு போகணும்?’’ என்றபடி புரியாமல் அவரை ஏறிட்டேன் நான்.

‘‘அங்க எங்க சி்த்தப்பா வீடு இருக்கில்ல... அவரையும் கூட்டிட்டுப் போறதாப் பேசியிருக்கோம்’’ என்றார்.

இன்னும் ஒரு டிக்கெட்டா...? அப்போதே தலை சுற்றியது எனக்கு.

அந்தக் கார் பயணத்தை விவரிப்பது ரொம்பவே கஷ்டமான விஷயம். அழகிக்கு பயணங்கள் ஒத்துக் கொள்ளாது என்பதால் ‌கையில் எலுமிச்சைகள் நிறைய வைத்திருந்தும், அதன் பாச்சா பலிக்காமல் மசக்கைக்காரி மாதிரி கிலோமீட்டருக்கு ஒரு முறை ‘உவ்வே’ பண்ணிக் கொண்டிருந்தாள். அந்த சித்தப்பா இருக்கிறாரே... பக்தி மான், பக்திப் புலி எல்லாம் இல்லீங்க.. பக்தி டைனோசாராக் இருந்தார். போகிற வழியில் ஏதாவது ரோட்டோரக் கோயில் ஏதாவது கண்ணில் பட்டாலும் போயிற்று...! காரை நிறுத்தச் சொல்லி இறங்கிப் போய் விழுந்து கும்பிட்டு விட்டு வந்துதான் காரை நகர்த்த விடுவார். ‘‘கார்ல போறதுல என்ன சவுரியம் பாருங்க... இல்லன்னா இப்படி நிம்மதியா சாமி கும்பிட முடியுமா மாப்ளே?’’ என்று சிரித்தார்.

இந்தக் குழப்படிகளின் விளைவு... கல்யாண ஊர்வலக் கார் போல மெதுவாகப் போகும்படி ஆயிற்று. பற்றாக்குறைக்கு காரில் பாட்டைப் போடச் சொன்ன அந்த நான்கு வாண்டு(?)களும் ஆடுகிறேன் பேர்வழி என்கிற பெயரில் காருக்குள்ளேயே குதிக்கத் துவங்க, ஒரு புதுவிதமான நாட்டியம் போல, கள் குடித்த குரங்கு போல கார் குலுங்கிய ஆடியபடியேதான் சென்றது.

எக்ஸிபிஷன் கிரவுண்டின் வாசலில் நிறுத்திவிட்டு இறங்கியதும் பார்த்தால்... சத்தியமாக என் கார் கண்ணீர் வடித்துக் கொண்டிருந்தது.

‘‘இங்க பாரு சரி... நீங்க படுத்தின பாட்டுல பொறுக்க முடியாம நம்ம காரே கண்ணீர் விட்டு அழுவுது பாரு...’’ என்றேன்.

‘‘ஹய்யோ... ஹய்யோ... பெட்ரோல் டாங்க்ல ஏதோ லீக் ‌போலருக்கு. பெட்ரோல் ஒழுகிட்டிருக்குங்க. ஸ்மெல்கூடவா தெரியலை?’’ என்று தலையில் அடித்துக் கொண்டாள் சரிதா. ‘‘போய் முதல்ல அதை சரி பண்ணிட்டு வாங்க. நாங்க எக்ஸிபிஷன்ல சுத்திட்டிருக்கோம். வந்து ஜாயின் பண்ணிக்குங்க...’’ என்று விட்டு அந்தக் கும்பலுடன் உள்ளே போய் விட்டாள்.

ஒரு மணி நேரம் கழித்து, நான் .உள்ளே அவர்கள் இருக்கும் இடத்தைக் கேட்டுப் போனபோது... ஒருவருக்கொருவர் திட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். ‘‘நீங்க ‌பொறுப்பா பாத்துட்டிருந்தீங்களேன்னுதான் நான் கவனிக்கலை. வரவர உங்களுக்கு மறதி ரொம்ப ஜாஸ்தியாய்டுச்சு’’ என்று அழகி சீற, ‘‘அதென்னமோ வாஸ்தவம்தான். ஒரு நாள் ஆபீஸ்ல நீயின்னு நினைச்சு எங்க ரிசப்ஷனிஸ்ட் கிட்ட...’’ என்று அவர் நிறுத்த, ‘‘என்ன.... என்ன பண்ணித் தொலைச்சீங்க?’’  என்று அவள் அலற, சாரதி கூலாக, ‘‘நீயின்னு நினைச்சு... இன்னிக்கு மார்க்கெட் போறச்சே உனக்கு என்னல்லாம் காய்கறி வேணும்னு கேட்டு்த் தொலைச்சிட்டேன்’’ என்க, ‘ங‌ே’ என்று விழி்த்தாள் அவள்.

‘‘ஐயோ அண்ணா... முதல்ல உன் பையனைத் தேடற வழியப் பாப்போம். உங்க சண்டையை அப்பறம் போடலாம்...’’ என்று சரிதா சீறினாள். அப்போதுதான் கவனித்தேன்- சித்தப்பா மேய்த்துக் கொண்டிருந்தது அவர்களின் முதல் மூன்றைத்தான், கடைக்குட்டியைக் காணோம் என்பதை. முதலில் அவர்கள் கவனிக்கவில்லை. அரை மணி நேரம் ஸ்டால் ஸ்டாலாகச் சுற்றிவிட்டு கண்ணில் பட்டதையெல்லாம் வாங்கித் தள்ளியபடி வந்தவர்கள் அப்புறம்தான் கவனித்திருக்கிறார்கள் ஒரு டிக்கெட் குறைவதை. உணர்ந்ததும் தேடிப் பார்த்திருக்கிறார்கள். கிடைத்த பாடில்லை.

‘‘அடப்பாவிகளா! குழந்தையக் காணோம்னா முதல்ல அனவுன்ஸ்மெண்ட் ரூமுக்குப் ‌போய் தகவல் சொல்லணும்னு கூடவா உங்க யாருக்கும் தோணலை? இங்க நின்னு சண்டை பிடி்ச்சுட்டிருக்கீங்களே...’’ என்று திட்டினேன் நான்.

அதற்குள் ‘மதுரப் பொண்ணு’ என்று பாடிக் கொண்டிருந்த ஸ்பீக்கர்கள், பாட்டை நிறுத்திவிட்டு அலறின இப்படி: ‘‘போதுண்டா சாமிங்கற அஞ்சு வயசுப் பையன் இங்க இருக்கான். அவனோட பெற்றோர் எங்கிருந்தாலும் வரவும்’’ என்று அலறியது. வரிசையாக மூன்று ஆண் குழந்தைகள் பிறந்ததால் சென்டிமென்டாக சாரதியின் அப்பா நாலாவது குழந்தைக்கு வைத்த பெயர் ‘போதுண்டா சாமி’ என்பது.

அரக்கப் பறக்க அனவுன்ஸ்மெண்ட் ஸ்டாலை நாங்கள் அடைந்‌தபோது... ‘போதுண்டா சாமி’ இரண்டு கையிலும் இரண்டு கோன் ஐஸ்க்ரீம்களை சப்பிக் கொண்டு உட்கார்ந்திருக்க, பக்கத்தில் ‘ஙே’ என்று விழித்தபடி அமர்ந்திருந்தார் ஒரு போலீஸ் கான்ஸ்டபிள். என்னைப் பார்த்ததும், ‘‘நாலு கேக், மூணு சோளத் தட்டை, ரெண்டு ஐஸ்க்ரீம்’’ என்றார்.

‘‘பையனைப் பாத்துக்கிட்டதுக்கு இதெல்லாம் வேணுமா உங்களுக்கு?’’

‘‘நாசமாப் போச்சு. இதெல்லாம் உங்க வீட்டுப் பையன் அரை மணி நேரத்தல தின்னு தீர்த்தது ஸார். திங்கறதை நிப்பாட்டினா ‌‌ஸைரன் மாதிரில்ல அலர்றான்னு வாங்கித்தர வேண்டியதாப் போச்சு. நூத்தம்பது ரூபா ஆச்சு ஸார்... நம்மையும் கவனிச்சுக்கங்க...’’ என்று தலையைச் சொறிந்தார். ‘கவனித்து’ விட்டு கிளம்ப ஆயத்தமான நேரத்தில் வாயை வைத்துக் கொண்டு சும்மாயிராமல், ‘‘எப்படித்தான் இவனை வீட்ல சமாளிக்கறீங்களோ... இது மாதிரி ஒரு பிள்ளை போதுண்டா சாமி’’ என்று அவர் புலம்ப, ‘‘அங்க்கிள் கூப்பிடறார்’’ என்று அவர் மீது பாய்ந்தது அந்த ‘போதுண்டா சாமி’. ‘‘இன்னொரு ஐஸ்க்ரீம் வாங்கித் தாங்க அங்க்கிள்’’ என்று அது அவர் தாடையைப் பிடிக்க, அவர் தலைசுற்றி மயக்கமாக விழுந்து வைத்தார்.

அதன்பின்னரும் அரைமணி நேரம் எக்ஸிபிஷனை சுற்றியதும் நான் சொன்னேன். ‘‘சரி, புறப்படலாமா?’’

‘‘இருங்க... அந்த ஸ்டால்ல ஏதோ நிறையக் கூட்டமா இருக்கு. என்னமோ இன்ட்ரஸ்டிங்கா இருக்கும் போலருக்கு... பாத்துடலாம்...’’

கையில் நிரம்பி வழிந்த அட்டைப் பெட்டிகள் கண்ணை மறைக்க, எரிச்சலுடன் (கண்ணீருடன்?) சொன்னேன். ‘‘அடியேய்... அங்க என்ன வேணா இன்ட்ரஸ்டிங்கா இருக்கலாம். ஆனா உனக்கு ஒண்ணு, உங்கண்ணன் வீட்டுக்கு ஒண்ணுன்னு நீ டபுள் டபுளா திங்ஸ் வாங்கிக் குவிச்சதுல என் பர்ஸ் காலிடி. இங்க இன்ட்ரஸ்ட் இருக்காது.’’

ஒரு வழியாக வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்துவிட்டோம் என்று நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட முடியவில்லை. சரிதா கோபமாய் இருக்கிறாள். ‘‘ஏங்க... கொஞ்சமாவது மேனர்ஸ் வேண்டாம் உங்களுக்கு? கார் நின்னு போச்சேன்னு நட்டநடு மத்தியான வெயில்ல எங்கண்ணனும். அண்ணியும், நானும் இறங்கித் தள்ளினா... அந்த நேரத்துல பாட்டென்ன வேண்டிக் கிடக்கு உங்களுக்கு?’’

‘‘இல்ல... தள்றதுக்கு உங்களுக்கு ஒரு உற்சாகமா இருக்கட்டுமேன்னு தான்மா...’’

‘‘நல்லாப் பாடினீங்க... ‘ஆகட்டுண்டா தம்பி ராஜா, நடராஜா’ன்னு நீங்க பாடி, நாங்க தள்ளின லட்சணத்துக்கு பக்கத்துல பைக் ஓட்டிட்டு வந்த ஒருத்தன் வண்டியை நிறுத்தி, ‘பொருத்தமாத்தான் பாடறீங்க சார்’ன்னுட்டு என்னைப் பார்த்து சிரிச்சுட்டுப் போறான். யானையா நானு? ரோட்ல நாலு பேர் என்னைப் பாத்து சிரிச்சுட்டுப் போற மாதிரில்ல பண்ணிட்டிங்க..! இன்னும் ரெண்டு நாளைக்கு உங்களுக்கு சாப்பாடு கிடையாது. இந்த ஓட்டைக் காரை முதல்ல விக்கற வழியப் பாருங்க... வேற ஒண்ணு இன்ஸ்‌ட்டால்மெண்ட்ல போட்டு புதுசா வாங்கிரலாம்’’

மரியாதையாய் (திருதிரு) விழித்தேன். ‘‘அடியேய்... வயசாயிடுச்சுன்னா நம்ம தாத்தா பாட்டிக்கு கூடத்தான் கொஞ்சம் முடியாமப் போகும். அதுககாக வீட்டை விட்டு போகச் சொல்லிடுவியா? ரொம்ப ராசியான வண்டிடி’’ என்றேன்.

‘‘அதெல்லாம் ஒண்ணும் பேசாதீங்க. ஒழுங்கா மரியாதையா அதை யார்கிட்டயாவது தள்ளிட்டு வாங்க. அதுவரைக்கும் என் பக்கத்துலயே வராதீங்க’’ என்று கோபமாகக் கத்திவிட்டு உள்ளே போய் விட்டாள்.

ரொம்ப நல்ல மாடல் அம்பாஸடர் ஸார் அது..ஹாரனை அழுத்தினால் ஏரியாவே திரும்பிப் பார்க்கும்படி அலறும் (சிலசமயம் நிறுத்துவதுதான் கஷ்டம்). பிரேக் பிடித்தால் பத்தே பத்தடி ஓடிவிட்டு கரெக்டாக நின்று விடும். ரஜினி ஸார் டாக்ஸியுடன் பேசுவாரே... அதுமாதிரி உங்களைப் புரிஞ்சுக்கிட்டு அனுசரிச்சு நடந்துக்கும் ஸார்! இப்படிப்பட்ட நல்ல கார். உங்கள்ல யாருக்காவது வேணும்னா உடனே ஒரு போன் அடிங்க ஸார்! ரேட்டுல்லாம் முன்னபின்ன அட்ஜஸ்ட் பண்ணி போட்டு்க்கலாம்...! உடனே வித்தாகணும் ஸார்..! குளிர்காலம் வேற ஆரம்பிச்சுடுச்சு பாருங்க...! ஹி... ஹி.. ஹி...!

				Tweet

Categories: சரிதாவும் நானும், நகைச்சுவை