சரிதாவும் செல்போனும்..!

‘லை டிடெக்டர்’ என்று ஒரு கருவி இருக்கிறதாம். அது பொய் பேசுகிறவர்களைக் கண்டுபிடித்து விடுமாம். அதென்ன பெரிய விஷயம் ஐயா....?. மனிதர்களைப் பொய் பேச வைக்கும் கருவி ஒன்றிருக்கிறது... தெரியுமா உங்களுக்கு...? அசோக் பில்லரில் இருக்கும்போதே,  ”சைதாப்பேட்டை வந்துட்டேன். இன்னும் அஞ்சே(?) நிமிஷத்துல வந்துருவேன்” என்று பல்லாவரத்தில் நின்றிருப்பவரிடம் புளுகுவதில் தொடங்கி இந்தக் கருவி வயது பாகுபாடில்லாமல் அனைவரையும் பொய் பேசவைக்கிறது. ‘செல்போன்’ என்பது அதன் பெயர். சரி, இந்தக் கருமத்தை விட்டொழிச்சுட்டு இருந்துடலாம்னாலும் முடியல... எத்தனை தொல்லை தந்தாலும் மனைவிகளைச் சகிச்சுக்கிட்டு வாழற மாதிரி இதோடயும் வாழறது பழகிப் போய்டுச்சு. ஸாரி... சென்ற வாக்கியத்தில் ‘மனைவிகள்’ என்றிருப்பதை ‘மனைவி’ என்று திருத்தி வாசிக்கவும். ஹி... ஹி... ஹி...!

மேற்கண்ட பாராவில் இருப்பது நான் சொல்கிற பொன்மொழிகள் அல்ல... சரிதாவின் ‘பெண்மொழி’கள்தான் அவை - கடைசி இரண்டு வரிகளைத் தவிர... ஹி... ஹி... ஹி...!. செல்போன்கள் அறிமுகமாகி பேஸிக் மாடல் வகையைப் பயன்படுத்த நான் பழகிய நாளிலிருந்து ஸ்மார்ட் போன் வைத்திருக்கும் இன்றைய தினம் வரை “உனக்கும் ஒரு செல்போன் இருந்தா நல்லது. வாங்கிக்கம்மா...” என்று நான் பலமுறை வற்புறுத்தியபோதும் மறுத்து வந்தவள் சரிதா. “அதெதுக்கு வீணா தொல்லை...? உங்களுக்கு போன் பண்வறன்லாம் ஒண்ணு குளிக்கும் போது பண்றாங்க... இல்ல, சாப்பிடும் போது பண்றாங்க... நானாவது நிம்மதியா இருக்கேனே...” என்பாள். சரி... அதுவும் சரிதான் என்று நாளது வரை நான் நிம்மதியாகவே இருந்து வந்தேன். 

பெரிய பவுன்ஸரை வீசப் போகிறாள் என்று நாம் எதிர்பார்க்கும் சமயம் நோபால் வீசுவதும், நோபாலை எதிர்பார்க்கும் சமயம் பவுன்ஸரை நம்மிடம் பிரயோகிப்பதுமான மனைவி இனத்தின் வாடிக்கைப்படி ஒரு (அ)சுப தினத்தின் காலையில் என்னிடம் நெருங்கி வந்தாள் சரிதா.

‘

“என்னங்க... நேத்து என் ஃப்ரண்ட் தமிழ் பேசினா...”

“ஓ... முந்தாநாள் வரைக்கும் உன் ஃப்ரண்ட் தெலுங்குல பேசிட்டிருந்தாளா...?”

“ஐயோ... கடவுளே... நான் சொன்னது என் ஃப்ரண்ட் தமிழரசி பேசினாங்கறதை...”

“அப்புடித் தெளிவாச் சொல்லு... புடவை கட்டின நவீன நாரதராச்சே உன் தமிழரசி!” இப்போ என்ன கிளப்பி விட்டிருப்பாளோ என்று சந்தேகாபஸ்தமாக சரிதாவைப் பார்த்தேன்.

“என்னங்க... எனக்கு உடனே ஒரு செல் வாங்கித் தரணும் நீங்க...”

“வாங்கிட்டாப் போச்சு... டார்ச் லைட்டுக்கா இல்ல வால் கிளாக்குக்கா?”

“ஈஸ்வரா... நான் சொன்னது பேட்டரி செல் இல்லீங்க... செல்போன்...”

“என்னது? நீயா செல்போன் கேக்கறே? ஆச்சரியமாயிருக்கே...?”

“அது ஒண்ணுமில்லீங்க... தமிழ் புதுசா ஒரு செல் வாங்கியிருக்காளாம். சும்மா சும்மா போன் பண்ணி ரொம்பத்தான் பீத்திக்கறா. எனக்கு ஒரு மொபைல் உடனே வாங்கியாகணும்...”

“சரி, வர்ற ஸண்டே உனக்கு ஒரு ஸ்மார்ட் போனாவே வாங்கிரலாம்...”

“வேணாம்... போனாவது ஸ்மார்ட்டா இருக்கட்டுமேன்னுதான் நீங்க ஸ்மார்ட் போன் வாங்கிக்கறதை நான் கண்டுக்கலை. எனக்கு சிம்பிளான போன் போதும்” என்ற சரிதாவை நான் முறைக்க... (வழக்கம் போல) கண்டுகொள்ளாமல் சமையலைறை நோக்கிச் சென்றாள் அவள்.

செல்போன் வாங்கி வந்த கையோடு அதை எப்படிப் பயன்படுத்துவது என்பதை என்னை விவரிக்கச் சொல்லி பொறுமையாக கேட்டுக் கொண்டாள். நான் லைன் போட்டுக் கொடுக்க, அவள் தோழிகளிடமெல்லாம் புது போன் வந்த சரித்திரத்தை(!) சொல்லி, தன் நம்பரையும் பரப்பி... ஞாயிற்றுக்கிழமை நன்றாகவே போனது. முக்கியமான நம்பர்களை ‘ஸ்பீட் டயல்’லில் போட்டு எப்படி அழைப்பது என்பதையும் விரிவாக விளக்கியிருந்தேன்.

அடுத்த தினம் நான் அலுவலகத்தில் முக்கியமான ஆணி ஒன்றை பிடுங்கிக் கொண்டிருந்த சமயம் ‘சம்சாரம் என்பது வீணே... ஸாரி... வீணை’ என்று பாடி அழைத்தது என் மொபைல். சரிதா அழைக்கிறாள் முதல்முறையாக1

“சொல்லும்மா...”

“ஒண்ணுமில்லீங்க... புதுபோன்ல உங்ககிட்ட பேசணும்னு தோணிச்சு. அதான் கூப்ட்டேன்...”

 “நல்லாக் கூப்ட்டே...! மத்தியானம் லன்ச் டயம்ல கூப்டிருக்கலாம்ல? இப்படியா பிஸியான வொர்க்கிங் ஹவர்ல் சும்மா கூப்பிடுவ..? வைடி போனை..” என்று (ஆங்)காரமாகச் சொல்லிவிட்டு போனை கட் பண்ணினேன். ஆனாலும் பாருங்கள்... முக்கியமான ஆணிகளைப் பிடுங்கி, சற்றே ஃப்ரீயானதுமே, ‘ஆசையா மொததடவையாக் கூப்பிடறவ கிட்ட இப்படியா எரிஞ்சு விழுவ?’ என்று படுத்த ஆரம்பித்தது மனஸ். அவளுக்கு டயல் செய்தால்... ‘இந்த எண் அழைப்பு எல்லைக்கு அப்பாலுள்ளது அல்லது ஸ்விட்ச் ஆஃப் செய்யப்பட்டுள்ளது’ என்கிற மறுமொழி கிடைத்தது. அந்த தினத்தின் லன்ச் அவரிலும் மாலையிலும் தன் முயற்சியில் மனந்தளராத விக்ரமாதித்தன் போல நான் மீண்டும் மீண்டும் முயற்சிக்க, கிடைத்ததென்னவோ அதே பதில்தான். என்னவாயிற்று இவளுக்கு ஏன்ற குழப்பத்துடனேயே வீடு திரும்பியவனை கோபமாக வரவேற்றாள் சரிதா.

“ஏங்க... நான் ஸ்மார்ட் போன் வேணாம்னு சொன்னது வாஸ்தவம்தான். அதுக்காக இப்படியா மட்டமான போனா வாங்கித் தர்றது. உங்ககிட்ட போன் பண்ணிட்டு கட் பண்ணதுமே ஆஃப் ஆயிடுச்சு. திரும்ப ஆன் பண்ணி, தமிழ்கிட்ட பேசிட்டு வெச்சா மறுபடி ஆஃப் ஆயிடுது. வந்த எரிச்சல்ல அப்படியே போட்டுட்டேன். ஒரொருத்தர் பொண்டாட்டிக்குன்னு உருகி உருகி(?) செய்யறாங்க. நீங்களும் இருக்கீங்களே...” என்று அவள் பேச்சை (வழக்கம்போல்) நான் ஸ்டாப்பாகத் தொடர்ந்து கொண்டிருக்க, நான் அவள் போனை எடுத்து ஒரு கால் செய்து முடித்தேன். சரியாகத்தானே இருக்கிறது?

“சரி, சரியாத்தானே இருக்கு உன் போன்?”

“என்னத்த சரியா இருக்குது? இப்படிக் குடுங்க...” என்று வாங்கி தன் தோழிக்கு கால் செய்து பேசினாள். அருகில் இருந்து கவனித்துக் கொண்டிருந்த நான் ஒரு குட்டித் தூக்கமே போடும்ளவுக்கு ‘கொஞ்ச நேரம்’ பேசிவிட்டு காலை கட் செய்தாள். இருங்கள்.... நியாயமாக அதை கட்ட்ட்ட்ட் செய்தாள் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். காலை கட் பண்ணுவதற்கு ரெட் பட்டன் மேல் வைத்த விரலை எடுக்காமலேயே வைத்திருந்தால் ஸ்விட்ச் ஆஃப் ஆகாமல் என்னவாகும் ஸ்வாமீ? அய்யோ... அய்யோ... என்று வடிவேலு மாடுலேஷனில் சொல்லிக் கொண்டு அவளுக்கு பொறுமையாக எடுத்துச் சொன்னேன்.

“இப்படித் தெளிவா முதல்லயே சொல்லிக் கொடுத்திருக்கலாம்ல? நான்னா எதுலயும் உங்களுக்கு அலட்சியம்தான்” என்று சரிதா சரியாக அதற்கும் பழியை என்மீது போட்டாள். அவ்வ்வ்வ்வ்!

இப்படியாகத்தானே செல்போனுடன் பழகி அதன் மூலம் ரேடியோ கேட்கவும், பாடல்கள் கேட்க/பார்க்கவும் இதன் முக்கிய பயன்பாடான பேசுதலை அவ்வப்போதும் செய்து வந்து கொண்டிருந்தாள். நானும் நிம்மதியாக அலுவலகம் சென்று வந்து கொண்டிருந்தேன். அதற்கும் ஆப்ப்டிக்க வந்து சேர்ந்தான் என் ஆஸ்தான வில்லன. அன்று மாலை நான் வீடு திரும்புகையில் பல்லெல்லாம் வாயாக வரவேற்றாள் சரிதா. “என்னங்க.. உங்க போனைக் குடுங்க...” என்று வாங்கி, சரியாக ஸ்வைப் செய்து ஒரு கால் பேசிவிட்டு வைத்தாள். நெட் கனெக்ஷனை ஆன் செய்து ‘மின்னல் வரிகள்’ தளத்தை ஓபன் செய்து காண்பித்தாள். ‘ழே’ என்று விழிக்க ஆரம்பித்தேன் நான்.

“எப்படி சரி.. எப்படி இதெல்லாம்...?” என்று வியந்த அதேநேரம். “நான்தான் அக்காவுக்குக் கத்துக் கொடுத்தேன் அத்திம்பேர். ஆனாலும் நீங்க ரொம்ப மோசம்... இதெல்லாம் நின்னு சொல்லித்ர நேரமில்லாம ஓடிட்டிருக்கீங்க” என்று உள்ளறையிலிருந்து வந்தபடி சிரித்தான் வாசன் என்கிற அந்த உத்தம வில்லன்.

சரிதா என்னை ஏறிட்டாள். “என்னங்க... நெட்ல ப்ரவுஸ் பண்ண... போட்டோ எடுக்க... எத்தனை வசதி இருக்குது? உடனடியா எனக்கு இந்த ஸண்டே ஒரு ஐ போன் வாங்கிக் குடுத்துடுங்க...” என்றாள். இரட்டை டவரை மோதிய விமானம் நேரே என்னை வந்து தாக்கிய மாதிரி இருந்தது எனக்கு.

 ஐபோனுக்கு ஆகக்கூடிய செலவை நினைத்ததுமே லேசாக தலை சுற்றத் தொடங்கியது. சரி, அதையாவது சமாளித்து விடலாம். அதன் மூலம் சரிதா நெட்டில் உலவினால்...? ஐயையோ... அந்த விபரீதத்தை நினைத்ததுமே அட் எ டைம் நான்கைந்து ரோலர் கோஸ்டரில் பயணித்துவிட்டு வந்த மாதிரி தலை மேலும் சுழலவாரம்பித்தது துதைப் படிக்கிற நீங்க எல்லாரும் நல்லவங்க, வல்லவங்க (ஐஸ்!. அதனால உங்க அனுபவத்துலருந்து இதைத் தடுகக ஏதாவது வழி இருந்தால் சொல்லுங்க ஐயாமார்களே... அம்மாமார்களே..!

				Tweet

Categories: சரிதாவும் நானும், நகைச்சுவை