‘அசத்திய’ வாக்கான சத்தியவாக்கு!

சென்னை நாரதகானசபாவில் கோடை நாடக விழா கடந்த பத்து தினங்களாக நடந்து வருகிறது. தினமும் மாலை 7 மணிக்கு நாடங்கள்- அனைத்திற்கும் அனுமதி இலவசம் என்பது கூடுதல் சுவாரஸ்யம். சென்ற ஞாயிறன்று ‘ராஜமாதங்கி க்ரியேஷன்ஸ்’ அரங்கேற்றிய, மதுரை ஜடாவல்லபன் எழுதி இயக்கிய ‘சத்தியவாக்கு’ நாடகத்தைக் காண நாங்கள் சென்றிருந்தோம். ‘நாங்கள்’ என்பது நான், மெட்ராஸ்பவன் சிவகுமார், தி.கொ.போராடு சீனு, கனவு மெய்ப்பட ரூபக் ராம் மற்றும் இரு நண்பர்கள் என அறுவர் குழு. நாடகம் துவங்குவதற்கு ஒரு மணி நேரத்திற்கு முன்பாகவே நாங்களனைவரும் அங்கு ஆஜராகி விட்டதால் நிறையப் பேசவும் வாய்ப்புக் கிடைத்தது. அரங்கத்தில் முன்வரிசைகளிலும் இடம் ‌கிடைத்தது. அன்று அரங்கம் நிறைந்திருந்ததைப் பார்க்ககையில் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது.

அசத்திய ‘ஆலய’ செட்!

நாடகம் துவங்கிய இரண்டாவது காட்சியிலேயே நடராஜர் ஆலயத்தில் காட்சி என்று ‌வருவதால் தத்ரூபமாக ஒரு கோயில் சன்னதியையே மேடையில் உருவாக்கி, தீபாராதனை உட்பட நடத்தி ஏறத்தாழ கோயிலில் நாம் இருப்பது போன்ற பிரமையை உண்டு பண்ணி அசத்தினார்கள். ஆர்.எஸ்.மனோகர் நாடகங்களில் பார்த்தது போன்ற மிக நேர்த்தியான காட்சியமைப்பு அமைந்து ஏகத்துக்கும் எதிர்பார்ப்பை எகிற வைத்தது. அந்த எதிர்பார்ப்புக்கு ‘சத்தியவாக்கு’ நாடகம் தீனி போட்டதா என்று கேட்டால் ‘ஏறக்குறைய’ என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

கதை மிக எளிமையானது. உமாசங்கர தீக்ஷிதர் பத்திரிகை நிருபருக்கு பேட்டியளிக்கிறார். அவர் சொல்லும் கதை: அவர் மகன் விஸ்வநாத தீக்ஷிதரின் மனைவி கற்பகம் கலெக்டராகி விட்டதால் அவருக்குக் கிடைககும் மரியாதையும், தீக்ஷிதர்தானே என்கிற அலட்சியமான அவமரியாதைகளும் விஸ்வநாதரின் மனதில் தாழ்வு மனப்பான்மையை வளர்த்துவிட, கணவன் மனைவி உறவில் சிக்கல்! விஸ்வநாத தீக்ஷிதரின் பள்ளி நண்பரான அரசியல்வாதி தர்மராஜன் கோயிலிலுள்ள நடராஜர் சிலையைத் திருடி தன்னிடம் தருமாறு விஸ்வநாத தீக்ஷிதரை அன்பாகவும், பின்பு மிரட்டலாகவும் வற்புறுத்த அங்கும் சிக்கல்! இந்த இரண்டு சிக்கல்களும் தீர்ந்ததா, எவ்விதம் என்பதை விரிவாக இரண்டு மணி நேரத்தில் விவரிக்கிறது நாடகம்.

நாடகம் கண்ட அறுவர் குழு!

நாடகத்தில் பங்குபெற்ற அனைத்து நடிகர்களுமே சிறப்பாக நடித்திருந்தனர். கலெக்டர் கற்பகமாக வந்த திருமதி லக்ஷ்மியும், உமாசங்கர தீக்ஷிதராக வந்த திரு.வாசுதேவனும், அமைச்சர் தர்மராஜனாக நடித்த மதுரை ராஜாமணியும் (இவர்தான் நாடகத்தை எழுதி இயக்கிய ஜடாவல்லபன்-ங்கற ரகசியத்தை உங்களுக்கு மட்டும் தெரிவிச்சுக்கறேன்), அத்தை காமாட்சியாக நடித்த திருமதி. காவேரியும் கச்சிதமான நடிப்பை வழங்கியிருந்தனர். கதை நாயகன் விஸ்வநாத தீக்ஷிதராக நடித்த திரு.ரவிக்குமார் மட்டும் மிக அழுத்த்தமான நடிப்பை வழங்கியிருந்தார். அழுத்தமாக வழங்கியதால் சற்றே மிகை நடிப்பாக ஆகிவிட்டதை அவர் தவிர்த்திருந்தால் நாடகம் இன்னும் சிறப்புற்றிருக்கும். மற்றொரு குறிப்பிட வேண்டிய விஷயம்... நாடகத்தில் நடித்த அனைவருக்கும் நல்ல குரல் வளம். வசனங்கள் தெளிவாக அழுத்தமாக உச்சரித்து (உரத்தும்) பேசியதில் அரங்கத்தில் இருககும் அனைவராலும் நன்கு கேட்க முடிந்திருக்கும்.

அமைச்சரும், தீக்ஷிதரும்!

மருந்துக்கும் நகைச்சுவை இல்லாத சீரியஸ் நாடகம் என்பதால் பக்கம் பக்கமாக வசனங்கள். யதார்த்தத்தை உணர்த்தியும், சமூகப் பிரச்னைகளைப் பேசியும், அங்கங்கே ஆன்மீகம், தத்துவத்தைத் தொட்டும் பளிச் பளிச்சென்று மனதை ஈர்த்தன; பல கட்டங்களில் கைதட்டலையும் பெற்றன அழுத்தமான வசனங்கள். ப்ளஸ் பாயிண்ட்டான இதுவேதான் நாடகத்தின் மைனஸும்! ஒரு கட்டத்தில் போரடிககச் செய்து, ‘‘நீளநீளமாப் பேசுறாய்ங்கய்யா. என்னதான்யா சொல்ல வர்றீங்க?’’ என்று சலித்துக் கொள்ளவும் வைத்து விட்டது. ‘‘கபிலாரண்யம்னு நம்ம நாட்ல முனிவர்கள் தபஸ் செஞ்ச இடம்தான் கலிபாரண்யம்னுல்லாம் திரிஞ்சு கலிபோர்னியான்னு இப்ப அழைக்கப்படுது. இதை நான் சொல்லலை... காஞ்சி மாமுனிவர் ‘தெய்வத்தின் குரல்’ புஸ்தகத்துல சொல்லியிருக்கார்.’’ என்று ஒரு வசனம் கவனத்தைக் கவர்ந்து, ‘அட!’ என்று புருவம் உயர்த்த வைத்தது! (வெள்ளைக்காரன் மஞ்சள், பூண்டுக்குல்லாம் காப்பிரைட் வாங்கற மாதிரி, அவன் ஸ்டேட்டுக்கே நாம காப்பிரைட் வாங்கிடலாம் போலருக்கே!)

நாடகத்தின் இயக்குனர் கவனிக்க வேண்டிய ஒரு விஷயம்: பெரும்பாலான காட்சியில் நடித்தவர்கள் அனைவரும் ஆடியன்ஸைப் பார்த்தே வசனங்களைப் பேசுகிறார்கள்- தன் சீரிய நடிப்பனுபவத்தால் இதைத் தவிர்த்திருக்கும் மதுரை ராஜாமணியைத் தவிர. நடிப்பவரின் முகம், உணர்வுகள் புரிய வேண்டிய காட்சிகளைத் தவிர இருவர் பேசிக் கொள்ளும் போது ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துப் பேசாமல், ஒருவர் வடக்கும், ஒருவர் தெற்கும் பார்க்கிற மாதிரி திரும்பியா பேசுவார்கள்? (அதிலும் பத்திரிகை நிருபராக நடித்தவர் ‘எங்கே வசனங்களை மறந்து விடுவோமோ?’ என்று ஒப்பித்தது ஆடியன்ஸைப் பார்த்துப் பேசியதால் தெள்ளத் தெளிவாகத் தெரிந்தது)

அரங்கில் திரண்டிருந்த ரசிகர்கள்!

ஒரு மாநிலத்தின் அமைச்சர் பதவியில் இருப்பவர் கோயில் சிலைகளைத் திருடத் திட்டம் போட்டால் அர்ச்சகரை விட்டா சிலையைத் தூக்கிவரச் சொல்வார்? அப்படியே அர்ச்சகரை மிரட்டினாலும் அவரிடம் கோயில் சாவியை மட்டும் பறித்து விட்டால் போதுமாதுதானே, திருடி வருவதற்கு அமைச்சரிடம் இல்லாத தொ(கு)ண்டர் படைகளா? என்று மனஸ் லாஜிக் கேள்வி கேட்டது. அதேபோல கடைசிக் காட்சியில் தீவிரவாதிகளால் அமைச்சர் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டார் என்று தகவலாக வசனம் பேசி அந்த கேரக்டருக்கு மங்களம் பாடி விட்டது சப்பென்றிருந்தது. விஸ்வநாத தீக்ஷிதர் தன் மனைவியிடம் கலெக்டர் வேலையை ராஜினாமா செய்து விடும்படி பலமுறை வற்பறுத்துகிறார். அப்போதெல்லாம் மறுத்துவிட்டு, எல்லாப் பிரச்சனைகளும் தீர்ந்ததற்குப் பின்னால், கலெக்டர் காமாட்சி ‘‘நான் வேலையை விட்டுவிட்டேன். இனி உங்க மனைவி மட்டும்தான்’’ என்று சொல்லுவது ஏனென்றுதான் புரியவி்ல்லை. அந்த கேரக்டரின் மீது வளர்ந்து வந்திருந்த நம்பிக்கையும் கொலாப்ஸ்ட்! (அதுசரிதான்... இதை அவ முதல்லயே செஞ்சிருந்தா நாடகம் ஏதய்யா?ன்னு சிரிக்குது மனஸ்!)

பத்திரிகை நிருபரிடம் உமாசங்கர தீக்ஷிதர் ப்ளாஷ்பேக்காக விவரிக்கும் இந்தக் கதையில் பிரச்சனைகள் தீர்ந்து, ‌கலெக்டர் வேலையையும் நான் விட்டுவிட்டேன் என்று கற்பகம் சொல்லும் காட்சியிலேயே ஆடியன்ஸ் எழுந்து கொள்ள ஆரம்பித்துவிட்டனர். அதற்கப்புறம் ஆன்ட்டி க்ளைமாக்ஸாக அதே நிருபர் மீண்டும் திரும்ப வர, உமாசங்கர தீக்ஷிதர் இறந்த ஐந்து வருடமாகி விட்டது என்று அவரின் பேரனைக் காட்டுவதும், தன்னுடன் பேசியது அவரின் அரூபமா என்று நிருபர் பிரமித்து நிற்பதுமான காட்சி தேவையற்றது என்றே தோன்றியது.

இப்படியான சின்னச் சின்ன நெருடல்கள் இருந்தாலும் அழுத்தமான சென்ட்டிமென்ட்டும், ஆழமான சமூக அக்கறையும் கொண்ட கதையமைப்பும், வசனங்களும் கொண்ட இந்த (சற்றே நீண்ட) நாடகம் மனதில் பாதிப்பையும், நல்ல ரசனையையும் தோற்றுவித்தது என்பதே நிஜம்!

				Tweet

Categories: அனுபவம், நாடகம்